Η "λοταρία" που έγινε... πατάτα
Ο Γιώργος Παπαγιάννης από ταλέντο που θα έγραφε ιστορία είναι πλέον στα... αζήτητα. Ο Γιάννης Ψαράκης κάνει μία αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν, αναλύει τι δεν πήγε καλά με τον Έλληνα σέντερ και καταλήγει στο εξής συμπέρασμα. Επιστροφή στην Ευρώπη για να ξαναχτίσει την καριέρα του.
Τον Γιώργο Παπαγιάννη τον αντίκρισα για πρώτη φορά ένα απόγευμα του 2011. « Ελα να σου δείξω κάτι» μου είχε πει εκείνη τη μέρα ο Αργύρης Πεδουλάκης οδηγώντας με στην αίθουσα με τα βάρη κάτω από τις κερκίδες του κλειστού του Περιστερίου. Για αρκετή ώρα προσπαθούσε ανεπιτυχώς να μαζέψω το σαγόνι μου από το πάτωμα και για ακόμη περισσότερη να συνέλθω από το σοκ βλέποντας ένα παιδί που δεν ήταν ούτε 14 ετών τότε, αλλά είχε το κορμί, τη θέληση και όλα τα φόντα να φτάσει πολύ ψηλά.
« Αυτός θα αφήσει ιστορία στο ΝΒΑ» ήταν η ατάκα του «Αρτζι» που ακόμη τριβελίζει τα αυτιά μου. Βλέπετε, τότε ακόμη τον Αντετοκούνμπο δεν τον είχαν ανακαλύψει ούτε οι Αμερικανοί και ο «μικρός» τον οποίο είχε περιμαζέψει ο Πεδουλάκης λόγω της γνωριμίας με τον πατέρα του όταν βρέθηκε στα αζήτητα αφού τον «έκοψαν» στα τμήματα υποδομής του Ολυμπιακού έμοιαζε κομμένος και ραμμένος να αφήσει εποχή.
Επτά χρόνια αργότερα ο Παπαγιάννης μπορεί να λέει ότι έζησε το όνειρό του. Δεν ξέρω αν το είχε φανταστεί με σκόρπιες από εδώ και από εκεί εμφανίσεις σε διάφορους αγώνες κυρίως για garbage time ή αν περίμενε κάτι παραπάνω. Προσωπικά περίμενα από τον Γιώργο και όσους τον συνόδευσαν σε αυτό το ταξίδι από εκείνο το απόγευμα του Σεπτέμβρη του 2011 πολλά περισσότερα.
Αν λοιπόν το ταβάνι του ήταν να γίνει lottery pick στο ντραφτ και να παίξει κουτσά-στραβά σε 38 ματς του ΝΒΑ στη μιάμιση σεζόν που βρέθηκε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τότε κάτι δεν έκανε καλά. Και ο ίδιος και πολλοί άλλοι.
Διάβασα το άρθρο του διάσημου αναλυτή του ESPN Adrian Wojnarowski σχετικά με το ότι τον PapaG δεν τον ήθελε κανείς στο ΝΒΑ στο πλαίσιο των ανταλλαγών που έκαναν οι Σακραμέντο Κινγκς, διάβασα τα σχόλια πολλών αμερικανικών site για το πόσο «πατάτα» ήταν η επιλογή του στο ντραφτ και τα όσα απαξιωτικά γράφθηκαν τις τελευταίες και δεν σας κρύβω ότι μελαγχόλησα. Στεναχωρήθηκα. Τσαντίστηκα. Όχι με τον “Woj” αλλά με τον Γιώργο. Πως είναι δυνατόν ένα παλικάρι 218 εκατοστών να φτάσει στο σημείο να είναι στα αζήτητα αν και είχε όλα τα φόντα όντως να γράψει ιστορία. Διάολε, δεν είναι δα και πολλά τα παιδιά στην ηλικία του με τα σωματικά προσόντα που διαθέτει που θα είχαν ανάλογες ευκαιρίες στη ζωή και στην καριέρα τους.
Κατά την ταπεινή μου άποψη το λάθος του Παπαγιάννη ( όπου Παπαγιάννης δεν είναι μόνο ο παίκτης αλλά η οικογένειά του, οι γύρω από αυτόν, ο ατζέντης του) ξεκίνησε από τότε που πήγε στις ΗΠΑ και στο προπαρασκευαστικό γυμνάσιο. Στα πόδια του μετά από εκείνη τη χρονιά «έπεσαν» ορισμένα από τα κορυφαία κολεγιακά προγράμματα των ΗΠΑ. Εκείνος όμως προτίμησε να «ψηθεί» στην Ευρώπη με τον Παναθηναϊκό. Οι αλλαγές προπονητών στους πράσινους, τα μπες-βγες στην ομάδα δεν τον βοήθησαν και η εξέλιξή του δεν ήταν η αναμενόμενη. Ίσως αν βρισκόταν σε ένα πρόγραμμα σαν του Κεντάκι για παράδειγμα πολλά να ήταν διαφορετικά.
Η επιλογή του στο ντραφτ του ΝΒΑ και μάλιστα στη θέση 13 αύξησε τις ελπίδες για να δούμε κάτι καλύτερο από αυτόν όμως ενάμιση χρόνο αργότερα όλα μοιάζουν να έχουν σταματήσει εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν.
Θα συμφωνήσω με τις δηλώσεις του ατζέντη του ότι τα πήγαινε-έλα ειδικά του πρώτου χρόνου μεταξύ ΝΒΑ και G-League ( αν δεν έχασα το μέτρημα πρέπει να πήγε και να ήρθε πάνω από 13 φορές από το Σακραμέντο και τους Κινγκς στο Λας Βέγκας και τη θυγατρική τους…), το ότι οι Κινγκς δεν είχαν ένα σταθερό πλάνο και ένα όραμα έπαιξε σημαντικό ρόλο. Όμως δεν μπορεί να φταίνε μόνο οι Κινγκς. Ο Γιώργος έδειξε στάσιμος σε πολλά κομμάτια μέσα στο παιχνίδι του με εξαίρεση ίσως την ταχύτητα ενώ όποιος έβλεπε τις σποραδικές εμφανίσεις του στα ματς καταλάβαινε από τη γλώσσα του σώματος ότι δεν είχε κίνητρο, δεν είχε διάθεση.
Πλέον για τον Παπαγιάννη υπάρχει μόνον ένας δρόμος. Να βάλει το κεφάλι κάτω και να δουλέψει σκληρά για να κερδίσει πρώτα τη χαμένη του αυτοπεποίθηση και μετά να «κερδίσει» τις ομάδες που θα ενδιαφερθούν να τον αποκτήσουν. Στο ΝΒΑ κρίνοντας από όσα γράφουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού αλλά και τις βιαστικές και άστοχες δηλώσεις του ατζέντη του που θεώρησε αποκλειστικά υπεύθυνους τους Κινγκς για το «κόψιμο» του διεθνή σέντερ, θεωρώ ότι δεν έχει αυτή τη στιγμή τουλάχιστον καμία τύχη. Ο προορισμός του –πρέπει να- είναι η Ευρώπη αρκεί να μην μείνει στις δάφνες του «ήμουν Νο13 του ντραφτ» του «έπαιξα στο ΝΒΑ» και φυσικά να μην είναι προτεραιότητά του τα χρήματα.
Ο Παπαγιάννης χρειάζεται να κάνει restart, να δουλέψει σκληρά γιατί στην τελική το ελληνικό μπάσκετ δεν έχει την πολυτέλεια να «χάσει» ένα ακόμη τόσο μεγάλο ταλέντο. Κυρίως όμως γιατί το «χρωστάει» στον εαυτό του…
AP Photo/Rich Pedroncelli
