Το πολλαπλό τζακ ποτ του ΠΑΟ με τον Μάρκους Μπεργκ

Δεν χρειάζεται να παίρνεις 300 χιλιάρικα βδομαδιάτικο για να κάνεις κομμάτια και θρύψαλα την μέχρι πρότινος καλύτερη άμυνα (βάσει στατιστικών) στην Ευρώπη. Αρκεί να έχεις το ταλέντο, να είσαι σεμνός και ταπεινός, καθότι στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Μάρκους Μπεργκ δέχτηκε να φύγει από την βιτρίνα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου μπας και αναγεννηθεί στην δική μας ποδοσφαιρική μπανανία.

Οι Σουηδοί πάντα είχαν παράδοση να βγάζουν επιθετικούς που άρεσαν στο κοινό. Λίγο δύναμη και φυσικά προσόντα, λίγο ταχύτητα και έκρηξη, σχεδόν πάντα και τεχνική. Στα εφηβικά χρόνια, διαβάζοντας καθημερινά “Ηχώ” και “Φως”, έψαχνα τα καλοκαίρια να βρω ποια ομάδα θα αρπάξει εκείνον τον παικταρά που είχε στην επίθεση η Γκέτεμποργκ: Τόμπιορν Νίλσον. Τελικώς ξέμεινε στο Γκετεμπόρι, έκανε μονάχα ένα σύντομο πέρασμα από την Καιζερσλάουτερν, και στην κυριολεξία σμπαράλιασε την άμυνα (της μεγάλης ομάδας) του Αμβούργου στον διπλό τελικό UEFA του '82. Μεταπολεμικά όπως έχουμε διαβάσει κι όπως έχουμε ακούσει απ' τον Διακογιάννη, μεγαλούργησε εκείνο το άπιαστο σουηδικό τρίο “Γκρε-Νο-Λι” (Γκρεν-Νόρνταλ-Λίντχολμ) στην επίθεση της Μίλαν. Πριν φτάσουμε στο εξωπραγματικό και ασύλληπτο μέγεθος (Ζλάταν), χειροκροτούσαμε τις προσπάθειες και τα γκολ του Τζόνι Έκστρομ, του Μάρτιν Νταλίν, του Τόμας Μπρολίν, του Χένρικ Λάρσον. Απ' τα δικά μας τα γήπεδα πέρασαν λίγοι Σουηδοί επιθετικοί, καθότι οι παράγοντες μας είχαν μια προτίμηση στις φθηνότερες λύσεις από την Βαλκανική. Ο Τόμας Άλστρομ στο ξεκίνημα της θητείας Νταϊφά ήταν μια αξιοπρεπής περίπτωση στον Ολυμπιακό και στα μέσα των 80s λατρεύτηκε στην ΑΕΚ ο Χόκαν Σάντμπεργκ.

Είναι πολύ πιθανό αρκετοί Παναθηναϊκοί να μην συνειδητοποίησαν τι μέγεθος επιθετικού εντάχθηκε στην ομάδα τους το περασμένο καλοκαίρι. Ένας Σουηδός φορ που (με 10 εκατομμύρια ευρώ) τον Ιούλιο του 2009 αποτέλεσε την ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του Αμβούργου. Μόνο ο Φαν ντερ Φάαρτ, για τον οποίο οι Γερμανοί πλήρωσαν τρία χρόνια αργότερα 13 εκατομμύρια έχει κοστίσει περισσότερο.

Στο Αμβούργο ο Μπεργκ απέτυχε παταγωδώς. Τραυματισμοί, ψυχολογικά προβλήματα, αδυναμία να σηκώσει το βάρος της ευθύνης σε μια ομάδα διψασμένη να επανέλθει στον πρωταγωνιστικό ρόλο, έλλειψη αυτοπεποίθησης όσο περνούσε ο καιρός και δεν έμπαιναν τα γκολ, κακομεταχείριση από προπονητές (Φινκ), και άλλα πολλά ακόμη έπαιξαν τον ρόλο τους που ο Μπεργκ δεν ακούμπησε την μπάλα. Και σε πενήντα και κάτι συμμετοχές έστειλε μόλις 5 φορές την μπάλα στα δίχτυα – δυο εκατομμύρια το γκολ, τα πιο ακριβά στον κόσμο. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Άλλοι παίκτες με λιγότερο ταλέντο απ' τον Σουηδό, όπως ο δικός μας ο Γκέκας, έκαναν παπάδες στα γερμανικά γήπεδα. Ο Theofanis των Γερμανών έβαλε 62 γκολ σε κάτι λιγότερο από 150 παρουσίες.

Το γεγονός ότι δεν στέριωσε στην Μπουντεσλίγκα δεν σημαίνει ασφαλώς ότι σκάρτεψε ο Σουηδός. Την μπάλα δεν την ξέχασε ποτέ και απλώς έψαχνε τη δική του Ιθάκη για να ξαναγεννηθεί ποδοσφαιρικά. Προσωπικά θεωρώ πως είναι η κορυφαία μεταγραφή που έχει κάνει πρόεδρος του Παναθηναϊκού εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Διότι συνυπολογίζεται ένα πολύ βασικό πράγμα. Ότι ο Αλαφούζος έφερε στην Αθήνα, έναν εν ενεργεία Σουηδό επιθετικό, στην καλύτερη ποδοσφαιρική ηλικία (27), από προηγμένο πρωτάθλημα και το κυριότερο; Χωρίς να δώσει ούτε ένα ευρώ στο Αμβούργο! Αυτό μοιάζει με πολλαπλό τζακ ποτ σε τζόκερ, διότι απ' τα πόδια του Μπεργκ το πιθανότερο είναι πως θα βγάλει αρκετά χρήματα ο Παναθηναϊκός – κι ας του λείπει η λάμψη του Τσάμπιονς Λιγκ για να εκτοξεύεται η χρηματιστηριακή αξία των παικτών του.

Τα εύσημα και στον Αναστασίου που επέμενε 50 μέρες για την απόκτηση του Μπεργκ, διότι εκείνος γνώριζε καλύτερα απ' τον καθένα, τι σόι παίκτης είναι ο Σουηδός, πόσο κοντρολαρισμένος, τεχνίτης, γρήγορος και ομαδικός σέντερ φορ είναι. Απ' τα χρόνια που ο Αναστασίου διαμόρφωνε μια άλλη ποδοσφαιρική κουλτούρα ως παίκτης και προπονητής στα ολλανδικά γήπεδα και ο Μπεργκ έφτιαχνε το όνομα του στην Γκρόνινγκεν.

Κατά τ άλλα, το ότι ο Παναθηναϊκός ταπείνωσε τον Ολυμπιακό στο σπίτι δεν σημαίνει ασφαλώς ότι είναι καλύτερη ομάδα απ΄ τον αντίπαλο του. Η διαφορά τους, είναι περίπου όση αποτυπώνεται στη βαθμολογία, διότι ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα έτοιμη, συγκροτημένη, με πολύ ταλέντο και αρκετές εναλλακτικές, ενώ στον Παναθηναϊκό με τα πιτσιρίκια που μάζεψαν Αναστασίου – Νταμπίζας (τον οποίο, παρεμπιπτόντως, αργά ή γρήγορα θα αγαπήσει ο κόσμος του “τριφυλλιού”) συντελείται η μεγαλύτερη και πιο επαναστατική ανανέωση των τελευταίων 50 ετών. Από την εποχή του Μπόμπεκ στα 60s, οι παλαιότεροι θα θυμούνται καλύτερα...

ΥΓ: Ευρωπαίος δεν είσαι μόνο αν παίζεις κάθε χρόνο στο Τσάμπιονς Λιγκ και μαζεύεις (βρέξει χιονίσει) το χρήμα για να κάνεις τη διαφορά απ' τους άλλους. Τη διαφορά την κάνεις πρωτίστως στη συμπεριφορά. Και σε μερικούς κανόνες πολιτισμού που στην τριτοκοσμική Σούπερ Λίγκα του κυρίου Μώραλη αγνοούνται παντελώς.

ΥΓ2: Και για να το κάνουμε πιο σαφές: Συνελήφθη ο κάφρος που πέταξε το ποτήρι στο κεφάλι του προπονητή του Παναθηναϊκού; Εξεδόθη καμία ανακοίνωση από την ΠΑΕ Ολυμπιακός που να αποκλείει ισοβίως την προσέλευση στο γήπεδο από τον βλάκα που σημάδεψε τον Αναστασίου; Κάτι τέτοιο δεν θα έκανε η λατρεμένη Τσέλσι του κ. Καραπαπά;

ΥΓ3: Όχι ας σταματήσουμε επιτέλους τους συμψηφισμούς. Επειδή τα ίδια έγιναν τον πρώτο γύρο στη Λεωφόρο, επειδή τα ίδια και χειρότερα γίνονταν και παλαιότερα (σε ντέρμπι σ' όλα τα γήπεδα) και υπήρχε ατιμωρησία. Κάποια στιγμή πρέπει να μπει μια διαχωριστική γραμμή. Η ίδια που υπάρχει στα παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ και δεν κουνιέται φύλλο.

ΥΓ4: Έχει περάσει μια μέρα απ' το ντέρμπι κι ακόμα να κάνει μια δήλωση ο κυρ Σάββας, για την “άψογη φιλοξενία” στο Καραισκάκη. Είμαι πάντως βέβαιος ότι η ρίψη αντικειμένων και φωτοβολίδων στην εστία του Καπίνο δεν άρεσε στον κυρ Σάββα. Ο άνθρωπος καταδικάζει τη βία, απ' όπου κι αν προέρχεται...