Τα... κακώς καμωμένα

Έδωσε τη δυνατότητα στους προέδρους της ΕΠΟ και της Σούπερ Λίγκας να απολογηθούν σε κοινή συνέντευξη Τύπου ενώπιον δημοσιογράφων και επικοινωνιολόγων και ακόμη να παραπονεθούν για την κούραση που νιώθουν από τον καταγγελτικό λόγο. Ο Καρνάβαλος θα καεί την Κυριακή, ανήμερα του 189ου αιώνιου ντέρμπι, αλλά το ελληνικό ποδόσφαιρο έτσι κι αλλιώς (εδώ και χρόνια) μισοκαμμένο είναι. Και η λάμψη που δίνει η βιτρίνα, δηλαδή η Εθνική και ο Ολυμπιακός, δεν σώζουν την κατάσταση.

Διάβασα με προσοχή τα περισσότερα από όσα δήλωσαν το απόγευμα ο κ. Μώραλης και ο κ. Σαρρής. Αναφέρω πρώτα το όνομα του κ. Μώραλη, διότι με την ιδιότητα (και) του αντιπροέδρου της ΠΑΕ Ολυμπιακός έχει σαφώς περισσότερες εξουσίες και μεγαλύτερη επιρροή από τον πρόεδρο της ΕΠΟ. Το πρώτο και βασικό χαρακτηριστικό της κοινής συνέντευξης Τύπου ήταν η έλλειψη διάθεσης για αυτοκριτική. Ούτε ψήγμα. Αν μπορούσε να παρεισφρήσει στην αίθουσα κάποιος ξέμπαρκος, ανέμελος και ανυποψίαστος για τα περί ελληνικού ποδοσφαίρου, θα έφευγε με την εντύπωση ότι όλα είναι καλώς καμωμένα από τους μεγαλόσχημους παράγοντες που διοικούν και ορίζουν τις τύχες των πρωταθλημάτων μας. Και ότι για όλα φταίνε όσοι φωνάζουν, κραυγάζουν, οδύρονται, κλαίνε και χτυπιούνται. Αυτοί πρέπει να αλλάξουν μυαλά και νοοτροπία, να καταπιούν το θυμό και την οργή τους, να γίνουν δουλοπρεπείς, να υπηρετούν το “σύστημα” δίχως να σηκώνουν δικό τους μπαϊράκι, να κλείνουν τα μάτια στα στραβά κι ανάποδα, να είναι συνεργάσιμοι για να έχουν την απαραίτητη εύνοια. Όλα αυτά και άλλα πολλά πρέπει να κάνουν όσοι βρίσκονται στην αντίπερα όχθη, για να μην κουράζονται από τον “καταγγελτικό λόγο” ο κ. Μώραλης και ο κ. Σαρρής.

Το προϊόν για το οποίο τόσο κόπτονται οι δυο πρόεδροι και ιδίως ο πρόεδρος του συνεταιρισμού για οικονομικούς – εμπορικούς λόγους, πρωτίστως το απαξιώνουν οι ίδιοι με ενέργειες, πράξεις και παραλείψεις. Έχει καταγραφεί στα πρακτικά του ελληνικού ποδοσφαίρου ότι η οριστική απόφαση για τον αριθμό των ομάδων που ανεβαίνουν και πέφτουν, πάρθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2014. Όσο κι αν ψάξει ο κ. Μώραλης, μάταιος κόπος θα είναι, δεν θα βρει άλλη χώρα στον κόσμο (ούτε στην Αφρική) που να αποφασίστηκε μήνα Φλεβάρη πόσες ομάδες θα ανεβοκατέβουν.

Ο κ. Σαρρής απλώνοντας ασπίδα προστασίας στο κομμάτι που αφορά τη διαιτησία, επί της ουσίας μας ζήτησε να ...λυπηθούμε τους διαιτητές, διότι με τόσες ανακοινώσεις εις βάρος τους τραβάνε τα πάνδεινα! Ο ίδιος μάλιστα έχει την βεβαιότητα πως τα λάθη είναι “ανθρώπινα” και σε μια εμφανή προσπάθεια να χαμηλώσουν οι τόνοι διαβεβαίωσε πως ενόψει της νέας σεζόν, σεμινάρια, αξιολογήσεις και επιλογές διαιτητών θα γίνουν από τον Κολίνα. Τώρα πως θα καταφέρει μέσα σε δυο-τρεις μέρες να κρίνει αν ο Αμπάρκιολης είναι ικανός και καλός διαιτητής και όχι “ένα «εργαλείο» της ΚΕΔ για να εκτελεί τις εντολές της” (Σταμάτης Βελλής), αυτό είναι προφανώς μια λεπτομέρεια που του διέφυγε του κ. Σαρρή. Το σύστημα διαιτησίας είναι σαφές πως χωλαίνει στην Ελλάδα γιατί η καχυποψία δεν θα εκλείψει ποτέ, όσο δεν είμαστε 100% σίγουροι για ένα πράγμα: Ποιοι κάνουν τις επιλογές, τον ορισμό των διαιτητών κάθε εβδομάδα και με ποια κριτήρια. Αν ο κ. Δούρος και ο κ. Μπριάκος, κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια, δίχως να έχει χτυπήσει το τηλέφωνο τους για "παραγγελιές" και “επιθυμίες” τότε έχουμε να κάνουμε απλώς με ανίκανους διαιτητές. Όποιος θέλει πιστεύει ό,τι θέλει, καταπώς τον συμφέρει. Η ουσία είναι ότι αυτό το γαϊτανάκι (περί διαιτησίας) δεν θα σταματήσει ποτέ, όσο η κατάσταση είναι πλήρως “ελεγχόμενη” και δεν παίρνονται έντιμες αποφάσεις για ισονομία.

Το γεγονός ότι όλοι οι Έλληνες ποδοσφαιρόφιλοι, φίλαθλοι και οπαδοί, πλην ενδεχομένως αυτών του Ολυμπιακού που είναι τρισευτυχισμένοι, διάκεινται εχθρικά απέναντι στο σύστημα που διοικεί το ποδόσφαιρο μας ουδόλως απασχολεί τους αξιότιμους κυρίως προέδρους. Τι κι αν, σχεδόν κάθε χρόνο, γνωρίζουμε απ' το φθινόπωρο (και στη χειρότερη εκεί γύρω στις γιορτές) σε ποια χέρια θα καταλήξουν το πρωτάθλημα και η σίγουρη μπάζα των 20-25 (τσάμπιονς λιγκ) εκατομμυρίων.

Αν δούμε τους αριθμούς του πρωταθλήματος, το αποκαλούμενο και "προϊόν" απευθύνεται (σχεδόν) αποκλειστικά σε τηλεοπτικούς θεατές (πάλι καλά που αυτόν τον πακτωλό εκατομμυρίων για ένα άθλιο προϊόν σε τριτοκοσμικά γήπεδα το πληρώνει η συνδρομητική και δεν βγαίνει απ' τις τσέπες μας μέσω της δημόσιας τηλεόρασης), μιας και τα εισιτήρια στη Σούπερ Λίγκα είναι είδος προς εξαφάνιση. Κατά σειρά από τη σεζόν 2010-11 ο μέσος όρος εισιτηρίων ανά αγώνα: 6.807, 5.254, 4865 (πέρσι)μ 4.021 (φέτος). Δεν ανησυχεί με τούτη την πτώση ο κ. Μώραλης, διότι λέει λείπει η ΑΕΚ και στη θέση της παίζει η Καλλονή. Αλλά και ότι ο Παναθηναϊκός έφυγε από το ΟΑΚΑ και γύρισε στην πολύ μικρότερη Λεωφόρο. Του διέφυγε βεβαίως ότι πέρσι στο Ολυμπιακό Στάδιο οι "πράσινοι" είχαν μέσο όρο μόλις 8.045. Όπως του διέφυγε επίσης του προέδρου της Σούπερ Λίγκας, ότι ο Ολυμπιακός παρουσιάζει τη μικρότερη πληρότητα απ όλες τις ομάδες του Τσάμπιονς Λιγκ: 16.153 μέσος όρος εισιτηρίων, ήτοι πληρότητα 50% στο Καραϊσκάκη. Είναι προφανές πως στην επόμενη συνέντευξη Τύπου θα μας πει ότι φταίει η κρίση που έφυγε ο κόσμος απ' τα γήπεδα.

ΥΓ: Φέρτε αποδείξεις, κραύγαζαν οι δυο πρόεδροι στη συνέντευξη Τύπου. Σε κάποιες άλλες χώρες, κύριε Μώραλη και κύριε Σαρρή, αρκούσαν και οι ενδείξεις...