Μονόδρομος οι ξένοι διαιτητές

Εκεί λοιπόν που το πράγμα φούντωσε και ο Βασίλης ο Κωνσταντίνου, 40 χρόνια μετά το κυνηγητό που έριξε μέσα στο Καραισκάκη στον αείμνηστο Συνετόπουλο, αποφάσισε να αναμετρηθεί σε ιδιαιτέρως υψηλούς τόνους (και) με τον Μαρινάκη, να 'σου και οι προτάσεις στο τραπέζι εν μέσω απειλών.

Οι απειλές από το αφεντικό του Ολυμπιακού με αποδέκτη κυρίως τις μικρομεσαίες ομάδες. Το πνεύμα πάνω κάτω αυτό: “Μην μου τα ζαλίζετε και πολύ γιατί παίρνω τον Ολυμπιακό και φεύγω από την κεντρική διαχείριση!” Πρακτικά ξέρετε τι σημαίνει τούτη η απειλή ή προειδοποίηση. Ότι χωρίς Ολυμπιακό στο κεντρικό τηλεοπτικό μενού, σχεδόν όλες οι ομάδες θα κυνηγάνε με το τουφέκι το ευρώ από τα συνδρομητικά κανάλια.

Και μετά έπεσαν και προτάσεις στο τραπέζι. Στα λόγια βεβαίως αλλά επειδή το κακό έχει παραγίνει, το πιο πιθανό είναι πως τα λόγια θα γίνουν και πράξεις. Ξένους αρχιδιαιτητές πρότεινε ο Μαρινάκης και συμφώνησε ο Αλαφούζος που αντιπρότεινε να έρχονται στα ελληνικά γήπεδα και ξένοι παρατηρητές διαιτησίας. Προφανώς για να μην βγάζουν οι δικοί μας λάδι διαιτητές σαν τον Καλογερόπουλο που υπέπεσε στο μεγαλύτερο ατόπημα: Δυο μέτρα και δυο σταθμά. Διότι να δεχτούμε ως ανθρώπινο ένα λάθος από διαιτητή, να σφυρίξει ανύπαρκτο πέναλτι ή να μην σφυρίξει πέναλτι μαρς. Να μας κοροϊδεύει όμως για πανομοιότυπη φάση στο ίδιο χρονικό σημείο, και να εφαρμόζει το γράμμα του κανονισμού μονάχα προς τη μια κατεύθυνση, ενώ αντιθέτως στην άλλη, να κάνει εκπτώσεις, αυτό πάει πολύ.

Δεν φτάνει ένας Κολίνα

Πέφτοντας στο τραπέζι η πρόταση για ξένους αρχιδιαιτητές και παρατηρητές, θεωρώ πως οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια ΚΑΙ προς τους ξένους διαιτητές. Από μόνοι τους ένας Κολίνα ή ένας Ροζέτι δεν μπορούν πολλά πράγματα να καταφέρουν στο κομμάτι της εκπαίδευσης, αξιολόγησης και επιλογής των Ελλήνων διαιτητών. Διότι όταν θα 'ρθει η καταραμένη ώρα της πίεσης, το πιθανότερο είναι πως θα αναδυθούν στον αφρό τα στοιχεία εκείνα που χαρακτηρίζουν την πλειονότητα των διαιτητών μας. Φόβος, δουλοπρέπεια και εξάρτηση. Για να το πω πιο απλά. Αν υπήρχε ο Κολίνα και έκανε τους ορισμούς, ο Καλογερόπουλος την ίδια απόφαση θα έπαιρνε. Βέβαια ο Κολίνα δεν θα όριζε ποτέ σε ημιτελικό Κυπέλλου Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ, 33χρονο διαιτητή που δεν έχει ξαναπαίξει στη ζωή του σε ντέρμπι αλλά τούτο είναι μια άλλη ιστορία...

Οι ξένοι διαιτητές είναι μονόδρομος για να δούμε άσπρη μέρα στα ελληνικά γήπεδα όχι επειδή θα εξαλειφθούν τα λάθη (είδαμε τι σφύριξε προσφάτως στο el clasico και ο Ισπανός Μαγένκο) αλλά διότι θα μειωθεί σημαντικά ο δείκτης της καχυποψίας. Το σαράκι που τρώει κάθε Έλληνα ποδοσφαιρόφιλο, για το αν είναι τα πάντα στημένα ή προσυνεννοημένα. Για το φαινόμενο εδώ και 15-18 χρόνια η εύνοια να γέρνει μονόπατα.

Κάποτε έτρωγαν ξύλο

Θα μου πείτε πως είναι ένα φρούτο που το έχουμε ξαναδοκιμάσει. Από τη δεκαετία του '50 άρχισαν να σφυρίζουν ξένοι διαιτητές στο ελληνικό πρωτάθλημα. Στα χρόνια της χούντας και του παντοκράτορα στον ελληνικό αθλητισμό Ασλανίδη ήταν σύνηθες να σφυρίζουν ξένοι διαιτητές τα μεγάλα ματς. Και πολλές φορές τα έκαναν μαντάρα. Διότι πολύ απλά μας έστελναν τριτοκλασάτους ξένους διαιτητές και όχι τους τοπ. Το εξήγησε πολύ καλά ο βετεράνος αθλητικός συντάκτης Μάκης Παπαζήσης, προ τριετίας, στην "Καθημερινή": "Δεν ήταν καλοί διαιτητές συνήθως. Ακόμα κι όσοι έρχονταν από καλύτερα πρωταθλήματα (Ιταλοί, Γάλλοι, Ισπανοί) δεν ήταν στην αφρόκρεμα της χώρας τους, γι' αυτό και γρήγορα άρχισαν να αμφισβητούνται. Δεν είμαστε καλή ράτσα σε επίπεδο ποδοσφαιρικής νοοτροπίας και μόλις τους συνηθίσαμε, τους απομυθοποιήσαμε. Μέχρι και ξύλο έτρωγαν".

Μυστικό οι σωστοί όροι

Το μυστικό είναι να γίνεται με σωστούς όρους και κανόνες η μετάκληση ξένων διαιτητών. Να έρχονται στα μεγάλα ντέρμπι και ματς φωτιά οι καλύτεροι απ' έξω. Κι αν οι Ιταλοί δεν στείλουν τον Ριτσόλι, υπάρχει και ο Ρόκι. Αν οι Γερμανοί δεν μας δώσουν τον Μπριχ, υπάρχει και ο Σταρκ. Τούτη τη στιγμή ο Ουζμπέκος Ιρμάτοφ θεωρείται από τις δυο – τρεις κορυφαίες σφυρίχτρες στον κόσμο. Μήπως θα ήταν μια καλή ευκαιρία να διευθύνει τον τελικό του Κυπέλλου ή θα πάθουμε στερητικό σύνδρομο χωρίς Αρετόπουλο και Κουκουλάκη; Στην Κύπρο επί παραδείγματι τα τελευταία χρόνια σφύριξαν τελικούς Κυπέλλου ο Ριτσόλι και ο Μπουζάκα. Στη Ρωσία στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας σφύριζαν (και) διαιτητές απ' την Ευρώπη. Στη Γαλλία προσφάτως άνοιξε κουβέντα να επιτραπούν και πάλι οι ξένοι διαιτητές – ο,τι συνέβαινε δηλαδή πριν από 25 χρόνια.

Πιάσαμε πάτο

Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει πιάσει πάτο από όποια οπτική και να το δεις. Γήπεδα άδεια, ανύπαρκτο ενδιαφέρον και σασπένς στην κορυφή, χαμηλή ποιότητα, αναξιοπιστία, καχυποψία που θερίζει επί δικαίων και αδίκων, οπαδικό δηλητήριο χορηγούμενο και από μέσα ενημέρωσης. Και διαιτητές – μαριονέτες, που κάνουν το άσπρο μαύρο φοβούμενοι ακόμη και τον ίσκιο τους. Διαιτητές που ενώ αριστεύουν στο εξωτερικό (σε τριτοκλασάτους αγώνες του Γιουρόπα Λιγκ), στις εγχώριες διοργανώσεις δεν το έχουν σε τίποτα να γελοιοποιηθούν, αρκεί να είναι αρεστοί στον ισχυρό και στο σύστημα. Διότι αν πάνε κόντρα, τους έφαγε η μαρμάγκα.

Οι ξένοι διαιτητές θα κοστίσουν σε χρήμα που αυτή την εποχή ειδικά είναι δυσεύρετο. Οι τοπ ξένοι διαιτητές λογικά θα είναι και πανάκριβοι. Αν το καλοσκεφτούν όμως οι Έλληνες παράγοντες, όσα χρήματα και να ξοδέψουν για τη μετάκληση ξένων διαιτητών, σταδιακά θα κάνουν απόσβεση και θα έχουν κέρδος. Με ποιον τρόπο; Με την χαμένη αξιοπιστία που θα ανακτήσει το ελληνικό πρωτάθλημα. Και στην αγορά του ποδοσφαίρου το άλφα και το ωμέγα είναι η αξιοπιστία...