Δεν είναι όλοι σαν τα μούτρα μας...

Να έχει γίνει ποδοσφαιρική υπερπαραγωγή που παρόμοια της δεν έχουμε δει και δεν θα αξιωθούμε ποτέ να δούμε σε ελληνικό γήπεδο. Να έχει παιχτεί διαστημικό ποδόσφαιρο από ομάδες που και να μην είσαι οπαδός καμιάς, σε κάνουν να τις αγαπήσεις γι' αυτό που απλόχερα σου χαρίζουν. Να θες να μην τελειώσει ποτέ μια τέτοια βραδιά γεμάτη έκσταση και ανείπωτη ποδοσφαιρική ηδονή. Και να πρέπει να μπεις στο τρυπάκι να ασχοληθείς με τη διαιτησία και τα πέτσινα πέναλτι που δόθηκαν, από ένα σε κάθε ομάδα. Συν τη μια αποβολή που συνόδευσε το δεύτερο. Δεν είναι αμαρτία απ’ το Θεό;

Έτσι περίπου γράφτηκε και τη Δευτέρα σ’ ένα από τα σχόλια της Marca. Ότι μετά από τέτοια ματσάρα, είναι αμαρτία να μην ασχολείσαι με την ποδοσφαιρική πανδαισία και να εστιάζεις στα σφυρίγματα. Δεν γνωρίζω ισπανικά, αλλά δεν χρειάζεται να έχεις ιδιαίτερες γνώσεις για να καταλάβεις τη διαφορά επιπέδου. Έτσι όπως αποτυπώνεται στα πρωτοσέλιδα των μαδριλένικων που εκπέμπουν λιγότερη καφρίλα σε σχέση με τις καταλανικές. Καλά για τις δικές μας τις οπαδικές, δεν το συζητάμε, τα γυαλιά ήταν και θα είναι πάντα χρωματιστά.

Για κάθε Ρονάλντο υπάρχει ένας Αντσελότι

Η As επί παραδείγματι δεν πρόβαλε στο πρωτοσέλιδο τα «εγκλήματα» του Μαγιένκο αλλά την «ποδοσφαιρική πανδαισία». Στο ίδιο μοτίβο και η Marca. Το ποδοσφαιρικό τους προϊόν είναι τόσο λαμπερό και δυνατό που κανένας διαιτητής, όποιες κι αν είναι οι αποφάσεις του, δεν μπορεί να επισκιάσει. Δηλώσεις που να ρίχνουν λάδι στη φωτιά κι εκεί θα γίνουν. Και θα προβληθούν. Είναι μέρος του παιχνιδιού και κανείς δεν το αγνοεί. Για κάθε Κριστιάνο Ρονάλντο όμως και της ρουκέτας που εκτόξευσε ότι η Ρεάλ έπαιζε εναντίον 12, θα υπάρχει κι ένας Κάρλο Αντσελότι που θα χαμηλώσει τους τόνους για τα φαλτσοσφυρίγματα, θα περιοριστεί σε σοβαρή ποδοσφαιρική ανάλυση, αδιαφορώντας επί της ουσίας αν παραδίπλα ο Κριστιάνο και ο Ράμος σκούζουν για τον διαιτητή.

Βλέποντας το υπερθέαμα του «Μπερναμπέου» πολύ εύκολα μπορεί να πεταχτούν εξυπνάκηδες στη δική μας ποδοσφαιρική ψωροκώσταινα και να βροντοφωνάξουν: «Έλα μωρέ τα ίδια συμβαίνουν παντού. Και στο πιο λαμπερό ντέρμπι του κόσμου η διαιτησία τα έκανε μαντάρα. Δεν είναι μονάχα δικό μας προνόμιο, κι έξω τα ίδια κάνουν.»

Την άκουσα από αρκετούς φίλους αυτή την εξυπνάδα. Την ακούω χρόνια τώρα, από κόσμο που προσπαθεί να δώσει άλλοθι στα δικά μας τερατουργήματα και ταυτόχρονα να ωραιοποιήσει καταστάσεις δικές μας. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι στα καθ’ ημάς, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, με απειροελάχιστες εξαιρέσεις και διαλείμματα, τα διαιτητικά όργια γίνονται μονόπατα.

Και στην Ισπανία υπάρχουν Γιάχοι και Μάνταλοι...

Αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό. Όσοι αναπαράγουν αυτή τη σπέκουλα, ότι έξω γίνεται ό,τι και στην Ελλάδα, θα πρέπει να αναλογιστούν μερικά πράγματα. Πόσο διαφορετικά παίζεται μακριά από εμάς το έργο. Έχουμε και λέμε:

* Σφυρίζονται στο μεγαλύτερο clasico του κόσμου δυο πέναλτι σε βάρος της γηπεδούχου. Το ένα απ’ τα δυο ήταν «καζναφέρειο» πέναλτι, δηλαδή μαϊμού. Είδατε πουθενά να ανοίξει μύτη; Να εκτοξευτούν καπνογόνα, μπουκαλάκια, κέρματα και σπασμένα καθίσματα στον αγωνιστικό χώρο; Είδατε τον διαιτητή να φεύγει με ασπίδα τα ΜΑΤ προς τα αποδυτήρια και να απειλείται με λιντσάρισμα; Εννοείται πως όχι. Μαντέψτε τι θα συνέβαινε σε αντίστοιχη περίπτωση στο ελληνικό clasico…

* Πριν αρχίσει το ντέρμπι του «Μπερναμπέου», το μεσημέρι της Κυριακής, το καθιερωμένο γεύμα. Το παραθέτει παραδοσιακά ο οικοδεσπότης (πρόεδρος) στον μουσαφίρη (πρόεδρο), μαζί με τα υπόλοιπα μέλη των διοικήσεων. Θα μπορούσε ποτέ να γίνει κάτι αντίστοιχο με τους δικούς μας προέδρους; Ναι, μονάχα αν το κέρασμα είχε δηλητήριο…

* Εννοείται πως οι δυο πρόεδροι παρακολούθησαν δίπλα δίπλα το ντέρμπι. Χωρίς φουσκωτούς και συνοδούς. Απλά πράγματα. Αυτονόητα. Όχι για τη δική μας ποδοσφαιρική κουλτούρα…

* Σε μια γωνιά του «Μπερναμπέου» τουλάχιστον 700 Καταλανοί οπαδοί. Φώναζαν, τραγουδούσαν, χειροκροτούσαν για την ομάδα τους. Κανείς δεν τους πείραξε, καμία ιδιαίτερη αστυνομική προστασία δίπλα τους. Διακριτική εντελώς. Και φυσικά χωρίς νεκρές ζώνες από τη μια και την άλλη πλευρά.

Όπως αντιλαμβάνεστε, δεν είναι όλοι σαν τα μούτρα μας. Κι ας υπάρχουν και στην Ισπανία, Γιάχοι και Μάνταλοι…