Φανέλα από ατσάλι, παίκτες που παίζουν σαν ήρωες και “μία μικρή ομάδα”

Θυμάμαι την κλήρωση των προημιτελικών του Champions League όπου στο άκουσμα των τεσσάρων ζευγαριών οι περισσότεροι… προσπέρασαν τα “αδιάφορα” Μπαρτσελόνα-Ρόμα και Σεβίλλη-Μπάγερν όπου υπήρχαν ξεκάθαρα φαβορί (αποτυπώθηκε και στο χορτάρι χωρίς μάλιστα να θέλξουν ιδιαίτερα Καταλανοί και Βαυαροί) και σαγηνεύτηκαν από το Ρεάλ-Γιουβέντους καθώς έφερνε αυτόματα στο μυαλό τον περυσινό τελικό και το αποστομωτικό 4-1 των “μερένγκες” (κάπως έτσι ήρθε και το 3-0 υπέρ τους στο Τορίνο, με τον Ζιντάν να παρατάσσει τους αρχικούς 11 του Κάρντιφ).

Την ίδια ώρα υπήρχε ενθουσιασμός και αναμονή για την πρώτη ευρωπαϊκή μάχη στην ιστορία των Λίβερπουλ και Μάντσεστερ Σίτι, με τους περισσότερους να βάζουν κάτω τις δύο ομάδες και να καταλήγουν πως “σε δύο αγώνες η Σίτι που είναι φορμαρισμένη όλη σχεδόν τη σεζόν και κάνει περίπατο στην Premier League θα επικρατήσει”.

Δεν ξέρουμε πως θα είναι τα πράγματα την ερχόμενη Τρίτη (10/4) που θα διεξαχθεί ο δεύτερος προημιτελικός στο Μάντσεστερ, το σίγουρο πάντως είναι πως όσοι έσπευσαν να βαφτίσουν φαβορί την πρωτοπόρο του αγγλικού πρωταθλήματος και σχεδόν βέβαιη πρωταθλήτρια για τη σεζόν 2017-18 (με νίκη επί της Γιουνάιτεντ το Σάββατο παίρνει μαθηματικά τον τίτλο πέντε αγωνιστικές πριν το φινάλε…) βιάστηκαν και “εκτέθηκαν”.

Και αυτό γιατί δεν είχαν υπολογίσει αρκετές παραμέτρους. Μία από αυτές είναι φυσικά πως η Λίβερπουλ είναι η μοναδική ομάδα στα 31 πρώτα ματς της σεζόν όπου όχι μόνο έριξε στο καναβάτσο μία ομάδα-όνειρο ( “την καλύτερη στον κόσμο” όπως την χαρακτήρισε ο Κλοπ στη συνέντευξη Τύπου μετά το 3-0) αλλά το έκανε απολύτως πειστικά.

ΑΝΦΙΛΝΤ, ΤΟ ΠΙΟ… ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΑΓΓΛΙΚΟ ΓΗΠΕΔΟ

Δίχως να “κλέψει”, δίχως να καταφύγει σε… κλεφτοπόλεμο, δίχως να επιχειρήσει να εκνευρίσει τους παίκτες του Γκουαρδιόλα με “βρώμικο” παιχνίδι. Απλά παίζοντας ποδόσφαιρο φουλ επιθετικό, τρέχοντας ακόμα και στα… αποδυτήρια για να κυνηγήσει κάθε μπάλα, βγάζοντας ενέργεια, ένταση και ρυθμό στο 100%.

Αυτό μπορείς να το πεις και ατυχία για την ομάδα του Μάντσεστερ αφού ναι μεν δεν βρήκε μπροστά της στο δρόμο προς τα ημιτελικά κάποια από τα μεγαθήρια (Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Μπάγερν), “τράκαρε” όμως μόνο πάνω σε μία ομάδα που όταν παίζει στην Ευρώπη και ειδικά μέσα στο “Άνφιλντ” αισθάνεται πως δίνει ποδοσφαιρική παράσταση μπροστά σε δισεκατομμύρια κόσμο και είναι καταδικασμένη να δώσει ένα αλησμόνητο σόου. Για την ιστορία της, για την υστεροφημία της, για τη φανέλα της που είναι βαριά σαν ιστορία.

Διόλου τυχαίο δεν είναι άλλωστε το γεγονός πως αυτό το γήπεδο είναι “καταραμένο” για τους “γαλάζιους” του Μάντσεστερ αφού στις 51 τελευταίες επισκέψεις τους σε αυτό αντιλαμβάνονται με πιο σκληρό τρόπο από κάθε άλλη ομάδα τι εστί “This is Anfield”, έχοντας μόλις δύο νίκες: το 1981 και το 2003.

Άτυχη επίσης η Σίτι γιατί στον πάγκο των “κόκκινων” κάθεται ίσως ο μοναδικός προπονητής αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη που δεν έχει κόμπλεξ κατωτερότητας όταν παίζει κόντρα στον κορυφαίο τεχνικό των πάγκων, Πεπ Γκουρδιόλα, με τον Γιούργκεν Κλοπ, να παρουσιάζεται διαβασμένος τόσο στα Λίβερπουλ-Μάντσεστερ Σίτι όσο και στα Μπάγερν-Ντόρτμουντ παλαιότερα…

Την ίδια ώρα η Λίβερπουλ είναι τυχερή που διαθέτει τον πιο on fire επιθετικό στην Ευρώπη Μοχάμεντ Σαλάχ (39 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις) που είναι για αυτήν ο… Μέσι, την ώρα που η Σίτι δεν είχε στο πρώτο ματς τον πλέον μπαρουτοκαπνισμένο από τέτοια ματς υψηλής σημασίας και εφιάλτη της άμυνας των “κόκκινων”, Σέρχιο Αγκουέρο. Αφήστε δε που η επιλογή να μείνει στον πάγκο ο Ραχίμ Στέρλινγκ στο ξεκίνημα (21 γκολ φέτος) αποδείχτηκε ατυχής έμπνευση από πλευράς φιλοξενουμένων.

ΟΙ ΔΥΟ ΑΣΟΙ ΣΤΟ ΜΑΝΙΚΙ ΤΟΥ ΚΛΟΠ ΗΤΑΝ ΣΤΑ ΑΚΡΑ

Ε, αν σε όλα αυτά προσθέσετε το γεγονός πως η Λίβερπουλ έκανε το καλύτερο παιχνίδι της μέσα στη σεζόν (κορυφαίο επιθετικά στο πρώτο 45 λεπτο και εξαιρετικά συνετό και μεστό στο δεύτερο μέρος) τότε μάλλον λογικό ακούγεται η ομάδα του Γκουαρδιόλα να μην κατάφερε να έχει ούτε μία τελική προσπάθεια εντός της αντίπαλης εστίας…

Επειδή όμως κάθε ματς έχει τους ήρωές του και επειδή ήδη τα περισσότερα φώτα έχουν πέσει πάνω στον “μάγο” Σαλάχ, στον… μαραθωνοδρόμο Μανέ, στον πανταχού παρών Μίλνερ και στο δίδυμο Φαν Ντάικ-Λόβρεν που έκανε τους Οταμέντι-Κομπανί να μοιάζουν με… σχολιαρόπαιδα (σε κακή βραδιά αμφότεροι, ειδικά στο 20λεπτο του τρόμου που δέχτηκε τα τρία γκολ η Σίτι), εγώ θα ήθελα να εστιάσω και στους δύο αφανείς ήρωες, τους παίκτες των “κόκκινων” με το όχι και τόσο μεγάλο βιογραφικό.

Τρεντ Αλεξάντερ-Άρνολντ ο πρώτος. Άγγλος δεξιός μπακ με συμμετοχές σε όλες τις “μικρές” ομάδες των “τριών λιονταριών”, μόλις 19 ετών, έκανε παιχνίδι που απογειώνουν την καριέρα ενός νεαρού αθλητή. Είχε απέναντί του έναν από τους καλύτερους wingers στον κόσμο την τελευταία διετία, τον Λιρόι Σανέ, και μολονότι το παιχνίδι της Σίτι γινόταν σχεδόν αποκλειστικά από την πλευρά του Γερμανού, ο πιτσιρικάς μπόρεσε να τον περιορίσει αισθητά. Ούτε ντρίμπλες, ούτε “ποδιές” έφαγε, αλλά αντίθετα έκλεισε τους χώρους και έγινε… βδέλα στον Σανέ, την ώρα που βοηθούσε και επιθετικά στο πρώτο μέρος. Πραγματικά συγκινητικός.

Άντριου Ρόμπερτσον ο δεύτερος. Σκωτσέζος αριστερός μπακ, μέλος της εθνικής ομάδας της χώρας του, 24 ετών. Εκείνος φρόντισε να “σβήσει” το άλλο επιθετικό υπερόπλο του Γκουαρδιόλα, τον Κέβιν Ντε Μπράινε, με τον Ρόμπερτσον να είναι “σκύλος” στην άμυνα και να γίνεται έξτρα όπλο για την ομάδα του μπροστά, με τις αδιάκοπες επελάσεις του να “αναγκάζουν” κάποια στιγμή την “Daily Mail” να τον συγκρίνει (έστω και αν θεωρείται ιεροσυλία) με τον… Ρομπέρτο Κάρλος.

Αυτά τα δύο παλικαράκια (που έστειλαν στον πάγκο τους Κλάιν και Μορένο) έκαναν τη σημαντικότερη δουλειά γιατί “καλό και χρυσό” το 3-0 από το πρώτο μέρος αλλά αν δεν”κλείδωναν” τους Σανέ και Ντε Μπράινε στο δεύτερο που η Σίτι έπαιζε το αγαπημένο της passing game (ο Γκαμπριέλ Ζεζούς ήταν απλά σημείο αναφοράς καθώς χάθηκε ανάμεσα στις συμπλιγάδες της κόκκινης άμυνας) δεν θα έβλεπε προκοπή η ομάδα του Μέρσεϊσαϊντ. Και όλοι αντιλαμβάνονται πως το 3-0 και το 3-1 σε τέτοια ματς είναι δύο σκορ που τα χωρίζει η άβυσσος!

ΜΗΔΕΝΑ ΠΡΟ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ (ΣΤΟ ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ) ΜΑΚΑΡΙΖΕ

Όλα αυτά όμως έγιναν στο πρώτο… ημίχρονο του αγγλικού “εμφυλίου” γιατί… ουέ και αλίμονο αν μείνουν “κόκκινοι” και “πολίτες” σε αυτό τον αγώνα (τον έχουν ήδη ξεχάσει πιστέψτε με). Οι Έλληνες φίλαθλοι φυσικά και έχουν βγάλει ετυμηγορία (άκουσα διάφορα πομπώδη σχόλια στο ραδιόφωνο μετά το ματς) και όπως έδιναν ελάχιστη τύχη στην Λίβερπουλ που “δεν έχει άμυνα” τώρα έχουν καταδικάσει την Μάντσεστερ Σίτι που “έχει ελαφριά φανέλα στην Ευρώπη και πήρε το πρωτάθλημα επειδή οι άλλοι ήταν… νεκροί”.

Όχι φίλοι και φίλες, δεν χρειάζεται ο ένας εκ των δύο να είναι για τα… πανηγύρια για να επικρατήσει ο άλλος. Υπάρχει και άλλο σενάριο: να μιλάμε για δύο εξαιρετικές ομάδες που η κάθε μία στην ημέρα της και με σωστή προσέγγιση του αγώνα να έχει τη δυνατότητα να συντρίψει την άλλη εκμεταλλευόμενη τις αδυναμίες που θα εντοπίσει. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως η Λίβερπουλ ναι μεν μετράει δύο νίκες στο “Άνφιλντ” φέτος με συνολικό σκορ 7-3 αλλά στο ματς πρωταθλήματος του πρώτου γύρου στο “Σίτι οφ Μάντσεστερ” η ομάδα του Γκουαρδιόλα την είχε κονιορτοποιήσει με το βαρύ και ασήκωτο 5-0!

Για αυτό λοιπόν υπομονή, ψυχραιμία και όχι επιδερμική ανάλυση και συμπεράσμα της… ώρας. Για να πιαστώ μάλιστα και από τη δήλωση του Φρανκ Λάμπαρντ που βρήκε πολλούς ήρωες από την ομάδα της Λίβερπουλ το βράδυ της Τετάρτης, θα προσθέσω πως αν θέλουν οι “κόκκινοι” να περάσουν στους “4” και να μην πέσουν θύμα μεγάλης ανατροπής (είναι ικανή να το κάνει η φετινή Σίτι και μάλιστα να το κάνει να δείχνει εύκολο) θα πρέπει να κάνουν άλλη μία… ηρωική εμφάνιση.

ΥΓ: Φυσικά και υπάρχουν ανεγκέφαλοι οπαδοί σε κάθε χώρα και δεν είναι ελληνικό προνόμιο, το απέδειξε και η σοκαριστική επίθεση με μπουκάλια και φωτοβολίδες στο πούλμαν της Μάντσεστερ Σίτι κατά την άφιξή της στο “Άνφιλντ” το βράδυ της Τρίτης. Η ειδοποιός διαφορά σε σύγκριση με τα δικά μας καμώματα είναι πως εκεί δεν στρουθοκαμηλίζουν, ούτε χαϊδεύουν αυτιά, με την διοίκηση της Λίβερπουλ να βγάζει σε χρόνο dt γραπτή ανακοίνωση ζητώντας ταπεινά συγγνώμη και τον ίδιο τον Κλοπ να απολογείται στον Γκουαρδιόλα και την ομάδα του για τις ασχήμιες εκτός γηπέδου.