Το... χειρότερο πετυχημένο Ευρωμπάσκετ

Στα δύο προηγούμενα Ευρωμπάσκετ η Ελλάδα πέτυχε τους στόχους της, μα δεν βλέπαμε την ώρα να φύγουμε από την Πολωνία και τη Λιθουανία. Στη Σλοβενία, το σκηνικό ήταν το ακριβώς αντίθετο, πολύ απλά διότι το τουρνουά ήταν το καλύτερο των τελευταίων ετών, τη στιγμή που η Εθνική μας δυστυχώς απέτυχε παταγωδώς. Για τον αποκλεισμό μας έχουν γραφτεί κι ειπωθεί τα πάντα, οπότε αποχαιρετώντας τη Λουμπλιάνα, ας κάνουμε μια αποτίμηση των πεπραγμένων στο 38ο Ευρωπαικό πρωτάθλημα.

Άριστα στην οργάνωση, "πετυχημένο" λάθος στα εισιτήρια

Πρώτα απ' όλα οι Σλοβένοι πήραν "άριστα 10" στην οργάνωση του τουρνουά. Επιτέλους σε ένα Ευρωμπάσκετ υπήρχαν υπάλληλοι και εθελοντές που γνώριζαν αγγλικά και είχαν τη διάθεση να εξυπηρετήσουν, κάτι που τουλάχιστον στα τρία προηγούμενα αποτελούσε αισθητή παραφωνία.

Η διαμονή και η σίτιση των ομάδων ήταν εξαιρετική, όπως και η μετακίνηση τους. Θα πει κανείς ότι αυτά τα πράγματα είναι αυτονόητα, αλλά για παράδειγμα στο Ευρωμπάσκετ του 2009, οι Ισπανοί είχαν φύγει μετά την πρώτη μέρα από το ξενοδοχείο που έμεναν στη Βαρσοβία, ενώ οι περισσότερες αποστολές είχαν βρει εστιατόρια εκτός των ξενοδοχείων της διοργάνωσης για να μπορούν να τρώνε σωστά.

Το μοναδικό λάθος που έγινε είχε να κάνει με τα εισιτήρια, αλλά δεν μειώνει το βαθμό, διότι εν τέλει αποδείχθηκε υπέρ τους. Βάσει της απολογιστικής συνέντευξης Τύπου, οι Σλοβένοι είχαν κέρδος από το τουρνουά και μάλιστα οι πωλήσεις των εισιτηρίων αυξήθηκαν κατά 20%. Κάτι που (εφόσον δεν είναι ψευδές) σε μια περίοδο πανευρωπαϊκής κρίσης, αποτελεί σημαντική επιτυχία.

Βέβαια η αγορά εισιτηρίου για κάθε παιχνίδι ξεχωριστά, αντί για ένα ημερήσιας διάρκειας όπως ίσχυε στα προηγούμενα τουρνουά, οδήγησε στο φαινόμενο πολλών άδειων θέσεων σε μέρες που δεν αγωνιζόταν η Σλοβενία. Επιπροσθέτως, οι διοργανωτές αδίκησαν όσους είχαν σπεύσει να προμηθευτούν μέσω ίντερνετ εισιτήρια, καθώς οι τιμές των "κομματιών" που κυκλοφόρησαν στη διάρκεια των αγώνων ήταν χαμηλότερες!

Αλλαγή κατεύθυνσης στο παρκέ

Στο μπασκετικό κομμάτι, η βασική παρατήρηση έχει να κάνει με την αλλαγή κατεύθυνσης του μπάσκετ, η οποία εστιάζεται σε δύο σημεία. Πρώτα απ' όλα οι διαιτητές άφησαν τις σκληρές επαφές, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον ημιτελικό μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας που θύμιζε μονομαχία πάλης, με τους παίκτες να μονομαχούν συχνά πεσμένοι στο παρκέ.

Ασφαλώς ο χαρακτήρας του ευρωπαϊκού μπάσκετ είναι διαφορετικός από του ΝΒΑ, όπου οι επαφές είναι ελάχιστες κι ανεπαίσθητες. Άλλωστε στην ουσία στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου δεν υπάρχουν σκριν, καθώς με το που "στήνεται" ο ψηλός για το "πικ εν ρολ" αμέσως "βουτάει" προς τη ρακέτα, δίχως να έχει επαφή με τον αντίπαλο αμυντικό.

Από 'κει και πέρα, η μόδα των... ημίψηλων μεταφέρθηκε από το συλλογικό και στο εθνικό επίπεδο. Ο Πιανιτζιάνι, με ελάχιστο ταλέντο, μετέτρεψε ένα μέτριο ρόστερ σε ένα πολύ δυνατό σύνολο που διεκδίκησε ακόμα και την είσοδο του στην τετράδα, μετατρέποντας έναν περιφερειακό σκόρερ σαν τον Τζεντίλε σε δυνατό πάουερ φόργουορντ κι ένα... "ελαφρύ τεσσαράκι" σαν τον Μέλι σε σέντερ! Πανομοιότυπα λειτούργησε και ο Μάικ Φρατέλο, αναγκάζοντας πολλές ομάδες να προσαρμοστούν σε αυτά τα χαμηλά σχήματα.

Βέβαια οι καλοί σέντερ πιστοποίησαν πως είναι απαραίτητη η παρουσία τους στο σύγχρονο μπάσκετ, παρά τα όσα επιβάλλουν τα νέα ήθη κι έθιμα. Αζινσά, Γκασόλ, Μπουρούσης, Κρίστιτς, Κραβτσόφ και αρκετοί ακόμα έδειξαν πως η συγκεκριμένη θέση ανήκει στους ψηλούς...

Η κυριαρχία του ΝΒΑ

Ακόμα ένα συμπέρασμα είναι πως το ΝΒΑ έχει επιβάλει πλήρως τους κανόνες του στο Παγκόσμιο μπάσκετ και δυστυχώς έχει αλλάξει τις ισορροπίες στο Ευρωπαϊκό. Ενώ παλιότερα υπήρχαν μετρημένες στα δάκτυλα οι απουσίες παικτών που αγωνίζονταν στην απέναντι όχθη, πλέον έχουν εξελιχθεί σε κανόνα. Μόνο και μόνο ότι η Ελλάδα στερήθηκε δύο βασικά της στελέχη σαν τον Κουφό και τον Καλάθη τα λέει όλα.

Οι Εθνικές είναι στο έλεος, ή για την ακρίβεια στην καλοσύνη των ομάδων του ΝΒΑ. Ο Πάρκερ ευχαριστούσε ξανά και ξανά τους Σπερς γιατί τον αφήνουν να παίζει, αλλά make no mistake που λένε και οι Αμερικανοί: αν κουβαλούσε κάποιο πρόβλημα τραυματισμού, θα είχε μείνει σπίτι του, όπως είχε γίνει το 2010 με τον Μάνου Τζινόμπιλι στο Μουντομπάσκετ. Τα "σπιρούνια" είχαν τσαντιστεί βλέποντας τον στους Ολυμπιακούς του 2008 να επιβαρύνει την κατάσταση του "πληγωμένου" του αστραγάλου και δύο χρόνια μετά η έντολη τους ήταν ρητή: ο Τζινόμπιλι επικαλέστηκε οικογενειακούς λόγους, δεν ταξίδεψε ποτέ στην Τουρκία και η Αργεντινή έμεινε εκτός τετράδας, μετά από τέσσερα συνεχή μετάλλια (αργυρό στην Ινδιανάπολη, χρυσό στην Αθήνα, χάλκινο στην Ιαπωνία και χάλκινο στο Πεκίνο).

Θα είχε τύχη η Γαλλία χωρίς τον Πάρκερ; Περιττή η απάντηση...

Επίσης ακόμα ένα δείγμα της κυριαρχίας του ΝΒΑ, είναι πως οι 16 από τους 36 παίκτες των τριών ομάδων που ανέβηκαν στο βάθρο έχουν αγωνισθεί στο πρωτάθλημα του. Από αυτούς εν ενεργεία είναι οι δέκα, αλλά οι υπόλοιποι έξι (Φερνάντεθ, Ροντρίγκεθ, Ζελαμπάλ, Πετρό, Αζινσά και Κλέιζα) κατόπιν δικής τους επιλογής άφησαν το ΝΒΑ.

Ας ελπίσουμε πως το επόμενο καλοκαίρι, ο Κώστας Κουφός θα καταλάβει επιτέλους πως οι συμβουλάτορες του τον οδηγούν από τη μια "γκάφα" στην άλλη και δεν θα αφήσει την Εθνική για να παριστάνει το "στραβόγιαννο" στον Παλάσκα, αλλά και ότι η ομοσπονδία θα (δια) χειριστεί καλύτερα τις ιδιομορφίες της περίπτωσης του Νικ Καλάθη.

Με αυτούς τους δύο, και φυσικά με τη wild card της FIBA, το σκηνικό της αποτυχίας στη Σλοβενία μπορεί να μετατραπεί σε θριάμβο στην Ισπανία...

Ο θρίαμβος της Γαλλίας στο Ευρωμπάσκετ σε video: