Τιμή κι ένσημα στον Πάμπλο τον Γκαρσία

Ο Πάμπλο Γκαρσία είναι επίσης, ή τουλάχιστον ήταν και σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Ένας από τους καλύτερους ξένους στην ιστορία του ΠΑΟΚ και ένας εκ των κορυφαίων αμυντικών χαφ που έχουν τιμήσει το πρωτάθλημα μας.

Πάνω από όλα όμως, ο Πάμπλο Γκαρσία ήταν, είναι και θα είναι ένα σύμβολο για τους ΠΑΟΚτσήδες. Οι υπόλοιποι οπαδοί όχι απλώς δεν κατανοούν τη συγκεκριμένη σχέση αλλά την χλευάζουν κιόλας. Και, φυσιολογικά, την απλοποιούν σε σημείο σαχλαμάρας: «Έλα μωρέ με τα Μπαόκια, που έχουν κάνει Θεό τον αλητάμπουρα επειδή ρίχνει μπουνιές και κάνει λαϊκίστικες δηλώσεις».

Μόνο που τα «Μπαόκια», δεν έχουν Θεό τον αλητάμπουρα επειδή ρίχνει μπουνιές και κάνει λαϊκίστικες δηλώσεις (τις οποίες ειρήσθω εν παρόδω δεν έκανε ποτέ και πουθενά αλλού στην πλούσια καριέρα του. Απέκτησε άραγε ο Γκαρσία την ανάγκη να γλείψει στα 35 τους οπαδούς μιας ομάδας, Ή μήπως απλώς δεν λαϊκίζει;).

Σαφέστατα το ...άπερκατ στο αθηναϊκό κατεστημένο (δηλαδή στον Ντιόγκο) έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη γέννηση αυτής της λατρείας. Εξίσου καθοριστικό ρόλο έπαιξαν όμως οι εκπληκτικές του εμφανίσεις στη δεύτερη και στην τρίτη του σεζόν στον ΠΑΟΚ. Η συγκλονιστική απόδοση που είχε στη ρεβάνς με τη Φενέρμπαχτσε στην Κωνσταντινούπολη. Η πάσα του στον Γιώργο Γεωργιάδη από την οποία ξεκίνησε το δεύτερο γκολ του «Δικεφάλου» κόντρα στην Τότεναμ στο Λονδίνο. Το πανέμορφο γκολ του στο ματς με τον Παναθηναϊκό στην Τούμπα. Τότε που ο ΠΑΟΚ μείωσε τη διαφορά από τους μετέπειτα πρωταθλητές Πράσινους στον ένα βαθμό και ο Ουρουγουανός, ο οποίος είχε χάσει την ίδια εβδομάδα τη μητέρα του, πανηγύρισε δακρυσμένος.

Κι ωστόσο τίποτα από τα παραπάνω δεν καθόρισε το δέσιμο του Πάμπλο με τον «ασπρόμαυρο» λαό, όσο ο ίδιος ο χαρακτήρας του ανδρός. Ο Γκαρσία είναι ακριβώς το είδος του παίκτη που θέλουν να βλέπουν οι ΠΑΟΚτσήδες να φοράει τη φανέλα της ομάδας. Παθιασμένος, αγέλαστος, με το μαχαίρι στα δόντια. Δίχως ποτέ να κάνει θέατρο για να πάρει φάουλ ή κίτρινη κάρτα από κανένα. Δίχως ποτέ να τρέξει στα κάγκελα της Θύρας 4 να γιορτάσει τα λίγα γκολ του. Πάντα έτοιμος να υπερασπιστεί τον «Δικέφαλο» στο στήθος με οποιοδήποτε κόστος. Και πάντα έτοιμος να πλακωθεί στο ξύλο ακόμη και με τον Άγιο Βασίλη (ερυθρόλεκος άλλωστε), εφόσον θεωρεί ότι αδικείται. Ούτε πολιτικές ορθότητες, ούτε επαγγελματισμοί, ούτε τίποτα. Η Τούμπα, στο πρόσωπο του Πάμπλο Γκαρσία, βλέπει έναν δικό της άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που πολλές φορές γίνεται έρμαιο των παθών του. Δεν το παίζει, δεν το πουλάει, δεν το χαίρεται. Αλλά δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς. Ο Πάμπλο δεν τρύπωσε στην καρδιά των οπαδών του ΠΑΟΚ χάρη στα προτερήματα του. Τρύπωσε και την έκλεψε άπαξ και δια παντός εξαιτίας των ελαττωμάτων του.

Ένα από τα ελαττώματα του είναι και ο εγωισμός. Ο οποίος προφανώς δεν τον αφήνει να δει αυτό που βλέπουν οι προπονητές του τα τελευταία δυο χρόνια. Και τον καθιστά πλέον αγκάθι στα πλευρά της ΠΑΟΚτσήδικης ηρεμίας. Πέρυσι ο Γιώργος Δώνης ουσιαστικά τελείωσε από τους «Ασπρόμαυρους» όταν έδιωξε τον Ουρουγουανό. Φέτος ο Στέφενς επίσης χάνει πόντους δημοφιλίας με τις δηλώσεις εις βάρος του Πάμπλο.

Για εμένα το ζήτημα είναι απλό. Όσο ο Γκαρσία δηλώνει εν ενεργεία ποδοσφαιριστής, τόσο ο κόσμος θα απαιτεί να τον βλέπει να παίζει, δε πα να έρθει ο Μουρίνιο στη Θεσσαλονίκη και να ισχυριστεί ότι το παλικάρι δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του! Και όσο δεν γίνεται να παίζει, λόγω αγωνιστικής κατάστασης, τόσο οι προπονητές του θα στριμώχνονται στη γωνία. Η μπάλα λοιπόν βρίσκεται στα δικά του πόδια. Ουδείς άλλος έχει τη δυνατότητα να λύσει το πρόβλημα αναίμακτα. Ούτε ο Σαββίδης, ούτε ο Στέφενς. Μόνο ο ίδιος. Κι αν αγαπάει τον ΠΑΟΚ όσο ισχυρίζεται, τότε βαθιά μέσα του το ξέρει...

Υ.Γ. Οπαδοί που έχουν αποθεώσει στο παρελθόν διάφορα κουμάσια, από κωλόπαιδα παίκτες και καιροσκόπους προπονητές μέχρι αρχιλαμόγια παράγοντες, κάνουν κριτική στους ΠΑΟΚτσήδες που αποθεώνουν τον Πάμπλο Γκαρσία. Τελικά το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει πλάκα...