Ο Ομπράντοβιτς κόντρα στην τουρκική παιδεία
Ο Γιώργος Συρίγος αναλύει την τουρκική μπασκετική παιδεία που καταστρέφει τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και επισημαίνει ότι μόνο εάν... αλλαξοπιστήσουν οι Τούρκοι, ο οκτάκις πρωταθλητής Ευρώπης θα καταφέρει να ανεβάσει επίπεδο τη Φενέρμπαχτσε.
Στο μπάσκετ, οι Τούρκοι ήταν πάντα σαν τους ειδωλολάτρες. Στις αρχές της περασμένης δεκαετίας ανέβασαν πάνω σε χρυσό θρόνο ένα άλλο γνήσιο τέκνο της μεγάλης των πλάβι σχολής, τον Μπόγκνταν Τάνιεβιτς, περιμένοντας, όπως και τώρα απ’ τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, να κάνει τα (ατέλειωτα) λεφτά τους να έχουν πραγματικό αντίκρισμα.
Ο Μπόζα τους έμαθε πολλά, αλλά κακά τα ψέματα, απέτυχε παταγωδώς να δημιουργήσει το φίλτρο που θα τους χαρίσει τη δική τους μπασκετική ταυτότητα και κουλτούρα. Όχι γιατί δεν προσπάθησε να τους διδάξει όλα όσα γράφει το βιβλίο του αθλήματος, αλλά επειδή εκείνοι δεν μπόρεσαν να εστιάσουν οπουδήποτε αλλού πέρα απ’ το λαμπερό περικάλυμμα.
Όποιον προπονητή μικρών Εθνικών ομάδων κι αν ρωτήσεις, θα σου πει τα εξής:
Ο δείκτης αθλητικής ικανότητας των νέων Τούρκων παικτών είναι εξαιρετικά υψηλός, ενώ αρκετά ικανοποιητικός είναι αυτός του ταλέντου. Δεν έχουν όμως υπόβαθρο. Υστερούν στην γνώση των βασικών, έχουν περιορισμένη τακτική αντίληψη και δείχνουν πως δεν κατανοούν την αξία της ομαδικότητας και της συνεργασίας.
Σημείωση: Οι αθλητές σε αυτές τις ηλικίες είναι σαν τα μωρά. “Ρουφάνε” ότι τους δίνεις. Είναι προφανές λοιπόν ότι δεν έχουν όλα τα παραπάνω γιατί δεν τους τα ‘μαθε κανείς. Σίγουρα όχι με τον σωστό τρόπο.
Μία… τρύπα στο νερό
Τα ‘ξερε όλα αυτά ο Ζοτς. Το καλοκαίρι που τον συναντήσαμε στη Σλοβενία γκρίνιαζε μεταξύ άλλων για τον κανονισμό περί μίνιμουμ αριθμού Τούρκων παικτών στο πρωτάθλημα, του ίδιου που ισχύει και στη Ρωσία. “Κερδίζουν εύκολα και γρήγορα χρήματα και φήμη, σε δυσανάλογο βαθμό με την πραγματική τους αξία. Στην Ομοσπονδία της Τουρκίας πιστεύουν ότι με αυτόν τον τρόπο διατηρούν μια σταθερή βάση πρωτοκλασάτων παικτών, όμως στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το αντίθετο”, έλεγε με το μάτι να γυαλίζει.
Σκεφτείτε τον τώρα. Επί επτά μήνες πασχίζει να πάει τη Φενέρ έστω ένα βήμα μπροστά και το μόνο που έχει καταφέρει μέχρι τώρα είναι… μια τρύπα στο νερό. Έχει βάση το επιχείρημα περί δυσαρμονίας του ρόστερ, με σημείο αναφοράς την έλλειψη ενός πραγματικού πλέι μέικερ, αλλά από ένα σημείο και μετά λειτουργεί αποπροσανατολιστικά. Η ομάδα του Ζοτς βρέθηκε σε θέση να ορίζει εκείνη την τύχη της, τρεις αγωνιστικές πριν τελειώσει το Τοπ 16. Δύο εβδομάδες αργότερα, την βρίσκουμε ημιλιπόθυμη στο καναβάτσο.
Έπεσε αμαχητί
Πρώτα η Αρμάνι, χθες η Λαμποράλ. Απέναντι και στις δύο, η Φενέρ είχε ξεκάθαρα το μεγαλύτερο κίνητρο. Περιμέναμε λοιπόν ότι, όποια κι αν ήταν η κατάληξη σε αυτό τον τρελό όμιλο του Τοπ 16, θα έβγαζε τουλάχιστον νεύρο κι εγωισμό. Τι διάολο, λέγαμε, ομάδα του Ομπράντοβιτς είναι. Και στις δύο περιπτώσεις έπεσε αμαχητί.
Ο Σέρβος δεν χρειαζόταν καθαρό πλέι μέικερ για να αποφύγει τις δύο ντροπιαστικές ήττες στο κρισιμότερο σημείο της σεζόν. Μια πραγματική ομάδα ήθελε, με χαρακτήρα και αρχές σε όλα τα επίπεδα και τέτοια δεν είναι ακόμα η Φενέρ.
Θα τους… αλλαξοπιστήσει
Όσοι τον ξέρουν καλά λένε ότι αυτή η αποτυχία θα τον πεισμώσει. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα. Όλα θα εξαρτηθούν απ’ το αν θα καταφέρει να πείσει τους εκατομμύρια πιστούς του ότι στο μπάσκετ, ακόμα κι αν έχεις γι’ αρχηγό τον άρχοντα των οκτώ δαχτυλιδιών, για να γίνει το “θαύμα” πρέπει άπαντες να πιστεύουν στον ίδιο Θεό. Σε αυτόν που θα τους πει εκείνος.
Διαβάστε ακόμη:
Πράσινος καμβάς, φτηνότερα χρώματα: Σχόλιο Τάσος Μαγουλάς
