Μαθήματα ποδοσφαίρου στο "Καμπ Νου"

Δαβίδ ή Γολιάθ; Ρόκι Μπαλμπόα ή Ιβάν Ντράγκο; Ουγγαρία του 1954 ή Ελλάδα του 2004; Όποιος διαθέτει την απόλυτη, αδιαμφισβήτητη, σωστή απάντηση, κερδίζει μία θέση στα "Νέα του Μητρουσίου". Διότι μέχρι εκεί φτάνει η ποδοσφαιρική ευφυία του. Στο καλύτερο παιχνίδι της σεζόν κι ίσως στο καλύτερο από τη μετάλλαξη του Κυπέλλου Πρωταθλητριών σε Champions League (οι προφανείς απαντήσεις του 1999 και του 2005 δεν αφορούν ολόκληρο 90λεπτο, αλλά 3λεπτα και 5λεπτα με επική εξέλιξη), ας προσπαθήσουμε να σταχυολογήσουμε τα μαθήματα που διδαχθήκαμε και στα οποία θα εξεταστούμε άμεσα, αρχής γενομένης από τον επόμενο ημιτελικό, της Ρεάλ Μαδρίτης με την Μπάγερν Μονάχου.

Μάθημα 1ο: Υπάρχει και αυτό το ποδόσφαιρο. Ο Έλληνας φίλαθλος, οποιοδήποτε κι αν είναι το επάγγελμά του, στην προσπάθεια να αποστηθίσει το άρθρο 13, παράγραφος 2 του ΚΑΠ, ώστε να αποδείξει την κατάφωρη αδικία που υπέστη η ομάδα του από τον αθλητικό δικαστή, έχει λησμονήσει τα βασικά. Όταν μία ομάδα επιτίθεται, παίζει ποδόσφαιρο. Όταν μία ομάδα αμύνεται, παίζει ποδόσφαιρο. Όταν μία ομάδα μόνο επιτίθεται (βλέπε Μπαρτσελόνα) και δεν αμύνεται, παίζει ποδόσφαιρο. Όταν μία ομάδα μόνο αμύνεται (βλέπε Τσέλσι) και δεν επιτίθεται; Ο συλλογισμός οδηγείται σε μία, μοναδική απάντηση. Η οποία ενισχύεται εάν απευθύνουμε την ερώτηση στον οποιονδήποτε προπονητή ποδοσφαίρου. Διότι αυτόν το σχηματισμό... χελώνας θα ζήλευε και το πιο καλοσχεδιασμένο καρέ του Αλμπέρ Ουντερζό, όταν ο δημιουργούσε τις ρωμαϊκές λεγεώνες στον "Αστερίξ". Αυτό το έργο του Ρομπέρτο ντι Ματέο απέναντι στην καλύτερη ομάδα των τελευταίων δεκαετιών, κάθε προπονητής που σέβεται τον εαυτό του θα το θεωρούσε ποδοσφαιρικό αριστούργημα. Τουναντίον, εάν κάποια ομάδα αρνήθηκε να παίξει ποδόσφαιρο καθ' οιονδήποτε τρόπο στα τελευταία λεπτά του αγώνα, αυτή ήταν η Μπαρτσελόνα που δεν έκανε ούτε επιθέσεις (απλά γύριζε ανούσια την μπάλα έξω από την περιοχή της Τσέλσι), ούτε αμυνόταν (όπως απέδειξε περίτρανα ο Φερνάντο Τόρες).

Μάθημα 2ο: Η Μπαρτσελόνα είναι μία καταπληκτική, προβληματική ομάδα. Η κάθε σεζόν της Μπαρτσελόνα διαθέτει περίπου 65 παιχνίδια. Όπως εύστοχα σημείωσε ο Πεπ Γκουαρδιόλα πριν τον αγώνα, εάν οι Καταλανοί προκρίνονταν στον τελικό, στις 3 από τις τελευταίες 4 σεζόν θα είχαν δώσει όλα τα δυνατά ματς που θα μπορούσαν, συμπεριλαμβανομένων και σούπερ καπ, μουντιάλ συλλόγων. Από αυτά τα παιχνίδια ετησίως, περίπου τα 10 θεωρούνται κρίσιμα. Κάποια από αυτά κερδίζονται από την ποιοτική ανωτερότητα των "μπλαουγκράνα". Τι γίνεται με όσα απομένουν; Απολύτως τίποτα.

Οι απερχόμενοι πρωταθλητές Ισπανίας, Ευρώπης και κόσμου διαθέτουν ένα άψογο plan a που έχει κατακτήσει το φιλοθεάμον κοινό από το 2008. Ένα σύστημα, το διαβόητο tiki-taka, το οποίο σμπαραλιάζει κάθε αμυντική απάντηση του αντιπάλου, εκτός από μία: το... πούλμαν. Σε αυτήν την περίπτωση, το plan a αχρηστεύεται κι η Μπαρτσελόνα προχωρά στο plan b. Τι συμβαίνει, όμως, όταν δεν υπάρχει τέτοιο; Η εικόνα του τελευταίου 20λεπτου. Οι Καταλανοί κυκλοφορούσαν την μπάλα γύρω από την περιοχή της Τσέλσι, αλλά σωστά δεν έβγαζαν κάθετη πάσα, διότι δεν υπήρχε κάποιος αμαρκάριστος παίκτης στην άμυνα των "μπλε". Σωστά δεν σέντραραν, διότι δεν υπήρχε ψηλός "μπλαουγκράνα" (μετά και τον τραυματισμό του Γεράρδ Πικέ). Σωστά δεν σούταραν από μακριά, διότι με τόσα κορμιά στην περιοχή, δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει η μπάλα. Οπότε; Το διαστημικό καταιγιστικό παιχνίδι της Μπαρτσελόνα, σε κάποια παιχνίδια της σεζόν, πέφτει στη... μαύρη τρύπα που το ίδιο δημιούργησε.

Μάθημα 3ο: Μία αποβολή δεν είναι η καταστροφή του κόσμου. Ως Έλληνες, το γνωρίζουμε από την... ανάποδη με το περίφημο παιχνίδι της Εθνικής ομάδας του Βασίλη Δανιήλ κόντρα στη Γερμανία. Ο Ζοζέ Μουρίνιο έχει μεγαλύτερη εμπειρία, ειδικά όταν τίθεται αντιμέτωπος απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Τώρα ήρθε η σειρά της Τσέλσι. Η οποία, εάν παρατηρήσουμε ψύχραιμα κι εκ των υστέρων τη ροή του αγώνα, ευνοήθηκε από την αποβολή του Τζον Τέρι. Η κόκκινη κάρτα του αρχηγού των "μπλε" απενοχοποίησε κάθε προσέγγιση του αγώνα από εκείνο το σημείο κι έπειτα. Ως εκ τούτου, ο Ντιντιέ Ντρογκμπά δεν χρειαζόταν να είναι επιθετικός κι έγινε ακραίο μπακ, ο Ραμίρες το ίδιο, ο Τζον Όμπι Μίκελ λίμπερο, ο Ζοζέ Μποσίνγκουα στόπερ (εξαιτίας και του τραυματισμού του Γκάρι Κέιχιλ) κλπ. Επιπλέον, η γρήγορη μείωση του σκορ σε 2-1 απελευθέρωσε τους Άγγλους... δεσμεύοντάς τους σε έναν αποκλειστικό στόχο: να μην δεχθούν άλλο τέρμα.

Μάθημα 4ο. Ουδείς κερδίζει με συμβόλαιο. Ακόμα κι αν έχει χορηγό την "Turkish Airlines", ο Τούρκος διαιτητής είχε τον τρόπο (το ακυρωθέν τέρμα στο 2ο μέρος), αλλά δεν ευνόησε την Μπαρτσελόνα. Όπως επίσης η Ρεάλ Μαδρίτης δεν θα ευνοηθεί επειδή η UEFA θέλει έναν τελικό Ζοζέ Μουρίνιο vs Ρόμαν Αμπράμοβιτς. Το θελκτικό θέαμα δεν αποτελεί πανάκεια. Αλλιώς ο ΑΠΟΕΛ δεν έπρεπε να προκριθεί στα προημιτελικά, οι ελληνικές ομάδες σπανίως πρέπει να συμμετέχουν στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση και φυσικά ο Ότο Ρεχάγκελ να επιστρέψει το κλειδί της πόλης. Η προτίμηση στο επιθετικό, παρά στο αμυντικό ποδόσφαιρο είναι λογική κι ανθρώπινη. Όπως κι η επιθυμία να βλέπουμε ομάδες με κόσμο στις μεγάλες κατηγορίες και όχι ομάδες με 20-30 οπαδούς. Όταν, όμως, η Τσέλσι αποκλείει την Μπαρτσελόνα με 18% κατοχή μπάλας (μικρότερο ποσοστό στην ιστορία 2 νοκ άουτ ημιτελικών), τότε απονεμήθηκε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Φέτος, την αξίζει η άμυνα των Άγγλων. Πέρυσι την άξιζε η επίθεση των Καταλανών.

Υπάρχουν και μικρότερα μαθήματα. Όπως ότι το κάρμα λειτούργησε γι' αυτήν την σπουδαία ομάδα της Τσέλσι επί Αμπράμοβιτς. Ότι ο Τέρι απέδειξε με το (πιθανότατα) τελευταίο παιχνίδι του στο θεσμό, πόσο υπερεκτιμημένος παίκτης είναι, σε μία χώρα στην οποία ο Άντι Κάρολ κοστίζει 40.000.000 ευρώ. Ένας παίκτης λίγο πιο ακριβός, ο Τόρες, πιθανότατα να έβγαλε τα λεφτά της μεταγραφής του, ενώ ο Ντρογκμπά, σε ηλικία 34 ετών και πριν υπαχθεί στις οδηγίες του παίκτη-προπονητή Νικολά Ανελκά στην κινεζική Σανγκάι Σενχούα, αποδεικνύει ότι πρόκειται για σπουδαίο ποδοσφαιριστή, που λόγω εθνικότητας και συλλόγων που αγωνίστηκε, δεν θα μείνει στην ιστορία όπως του αρμόζει. Εκτός κι αν οδηγήσει τους "μπλε" στην κατάκτηση του πολυπόθητου τροπαίου.

Επιπροσθέτως, οι πειραματισμοί πρέπει να έχουν ένα μέτρο, ειδικά όταν δεν αποδίδουν καρπούς. Η πωλήσεις των Σαμουέλ Ετό, Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς κι ο σοβαρός τραυματισμός του Ντάβιντ Βίγια δεν περνούν στη λήθη με 63 τέρματα του Λιονέλ Μέσι. Ο Αργεντινός είναι άνθρωπος, αστοχεί, εκνευρίζεται, απογοητεύει κι έχει ακόμα 12 χρόνια καριέρας πριν ανακηρυχθεί κορυφαίος παίκτης όλων των εποχών. Αλλά κανείς δεν του παίρνει τον τίτλο του κορυφαίου της νέας χιλιετίας, ούτε καν ο Ζινεντίν Ζιντάν 2001-2006. Ο κύκλος της Μπαρτσελόνα δεν είναι δυνατόν να έκλεισε, με 9 παίκτες από τη "Μασία" στη βασική ενδεκάδα, εκ των οποίων μόλις 2 άνω των 30. Αλλά αυτή η ομάδα δεν μπορεί να μείνει στην ιστορία ως μία εκ των κορυφαίων, εάν δεν βιώσει την ήττα και δεν ανακάμψει μετά από αυτήν. Τώρα είναι η ευκαιρία της.

Το μεγαλύτερο μάθημα της Τρίτης, όμως, δεν αφορά το παιχνίδι, αλλά έρχεται από τις δηλώσεις μετά τον αγώνα. Εκεί όπου οι "καταζητούμενοι από την αστυνομία ποδοσφαίρου" παίκτες της Τσέλσι χαρακτήρισαν την αντίπαλό τους κορυφαία ομάδα του κόσμου και υποστήριξαν πως στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Κι εκεί όπου τα "γατάκια της Ουεφαλόνα" έδιναν συγχαρητήρια στους αντιπάλους τους.

Φερνάντο Τόρες: "Αυτός είναι ο τρόπος που παίζουμε. Δεν είναι ο ομορφότερος, αλλά αυτό μπορούμε να προσφέρουμε. Η Μπαρτσελόνα πρέπει να είναι περήφανη για το στιλ της".

Πεπ Γκουαρδιόλα: "Τι λέω στους φίλους της Μπαρτσελόνα που έκλαψαν για πρώτη φορά απόψε; Καλωσήρθατε στην ομάδα".

Στις ποδοσφαιρικά καλλιεργημένες χώρες, οι συγκεκριμένες 2 δηλώσεις θα συνοδεύονταν από χειροκρότημα και τίποτε άλλο. Εδώ;

Διαβάστε ακόμα

Μπαρτσελόνα-Τσέλσι 2-2

Στο νοσοκομείο ο Πικέ