Η "μητέρα των αισχών"

Ο ρέφερι κήρυξε τη λήξη του πολέμου στο ΟΑΚΑ και οι από καθέδρας και εκ του ασφαλούς θεατές των μαχών έσπευσαν να αποχωρήσουν μοιραζόμενοι την επιτηδευμένη θλίψη τους με τους ρεπόρτερ του συνδρομητικού καναλιού που τους περίμεναν στην έξοδο. Μηρύκασαν την φράση "κρίμα για το ποδόσφαιρο" ώστε να ικανοποιήσουν την πάγια δημοσιογραφική ανάγκη για την αναπαραγωγή παρωχημένων κλισέ και πήγαν να επικοινωνήσουν και αλλού την ανοησία τους.

Την ίδια ώρα στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ οι Ολυμπιακοί προσπαθούσαν να ισορροπήσουν ανάμεσα στην έκσταση για το πρωτάθλημα που τελείωσε και την υποχρέωση να τηρήσουν τα προσχήματα για το ντέρμπι που δεν τελείωσε. Ο αφελής θα προσέθετε ότι το "fair play" επιβάλλει σεβασμό στον αντίπαλο που μετρά τις πληγές του και τους βαθμούς που θα του αφαιρεθούν, αλλά αφελείς στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν - όλοι ξέρουν τι λένε και τι κάνουν.

Ο Παναθηναϊκός θα κληθεί να βάλει το κεφάλι κάτω από τον πέλεκυ της αθλητικής δικαιοσύνης, που με βάση την περιρρέουσα ατμόσφαιρα θα πέσει βαρύς. Ανοησίες. Για τον Παναθηναϊκό τίποτα δεν είναι πιο βαρύ από την απώλεια του πρωταθλήματος σε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό - καμία τιμωρία δε συγκρίνεται με αυτό. Η έκρηξη των οπαδών του στις κερκίδες και τον περιβάλλοντα χώρο του ΟΑΚΑ πυροδοτήθηκε από την επίγνωση της αδυναμίας του συλλόγου να αναμετρηθεί στα ίσα με τον "αιώνιο" αντίπαλο. Άλλα τα όπλα του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας.

Ασχέτως συγκυρίας, η πρόσφατη ιστορία των ντέρμπι των "αιωνίων" είναι γεμάτη από αιτίες πολέμου. Τα αίσχη του ΟΑΚΑ ήρθαν να προστεθούν στα περσινά αίσχη του Καραϊσκάκη, τροφοδοτώντας τον φαύλο κύκλο που κάποιοι πάντα θα επιχειρούν να τετραγωνίσουν. Αυτό που η δημοσιογραφική υπερβολή περιγράφει ως "μητέρα των μαχών" είναι στην πραγματικότητα η "μητέρα των αισχών". Το "κρίμα για το ποδόσφαιρο" δεν είναι τα επεισόδια και οι φυσικοί αυτουργοί τους, αλλά εκείνοι που μετρούν την ποδοσφαιρική τους ανδρεία με όρους πεζοδρομίου και παράγκας ή τη διατυμπανίζουν μέσω κύκλων και φερεφώνων.

Το "κρίμα για το ποδόσφαιρο" είμαστε κι όλοι εμείς που πιασμένοι στο δόκανο της αναθεματισμένης συγκυρίας, αντιμετωπίζουμε τη "μητέρα των αισχών" περίπου όπως το μνημόνιο - ως αναγκαίο κακό. Το κρίμα (και) στο λαιμό μας.