Διυλίσαμε τον κώνωπα

Έτσι είναι. Στην χώρα που γέννησε την σάτυρα σε όλες τις μορφές της, στην χώρα που κάθε χρόνο βρίσκουμε και άλλον συμπατριώτη μας να κοροϊδέψουμε με ανέκδοτα, από αρχαιοτάτων χρόνων, ξαφνικά μάθαμε το politically correct.

Ως δημοσιογράφος δεν υπάρχει εξειδίκευση στον στίβο αλλά λόγω μπάσκετ, κυρίως, είμαστε ειδικοί σε θέματα...ρατσισμού και χρώματος. Επίσης όπως κάθε Έλληνας δεν είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις το καλό από το κακό ανέκδοτο. Το ρατσιστικό ανέκδοτο από τον ρατσισμό. Τι στο καλό, ακόμα γελάμε για το πόσες στάσεις κάνουν οι...ξανθιές, πως οι Πόντιοι στίβουν το καναρίνι στα χόρτα, πως αν κάνουν την ανάγκη τους ένας λευκός κι ένα μαύρος στο ποτάμι, ο δεύτερος θα σου πει και την θερμοκρασία του νερού.

"Ανέκδοτο, κάκιστης ποιότητας..."

Η υπόθεση με την Βούλα Παπαχρήστου δεν αποτελεί την προσπάθεια να σταματήσουμε την καταιγίδα του ρατσισμού που θα μας πνίξει, το αυγό του φιδιού που θα εκκολαφθεί αλλά την συνέχεια της προσπάθειας να εξευτελίσουμε την ίδια μας την χώρα και τους ανθρώπους της.

Η δημοσίευση της αθλήτριας δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα ανέκδοτο, κάκιστης ποιότητας, κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, που όμως έχει δικαίωμα να της αρέσει. Δεν εμπεριέχει καμία μορφή ρατσισμού πιο βαριά από τα ανέκδοτα με τους καλούς μας Ποντίους. Περισσότερο καυστικό, πιο σκληρό, ναι, αλλά ανέκδοτο.

Για μία ακόμα φορά τρέχουμε όλοι να ανέβουμε στο δέντρο και χάσαμε το δάσος. Το πρόβλημα δεν είναι το ανέκδοτο, αλλά ότι μία κοπέλα που φοράει την σημαία μας στο στήθος, αναλαμβάνει πολλές ευθύνες και δεν μπορεί στα social media να αναπαράγει ανέκδοτα για τον οποιονδήποτε, πλην ίσως του Τοτού. Ούτε για ξανθιές, ούτε για χοντρές ούτε για αδύνατες.

"Αναγνωρίζεις το άπειρο της ηλικίας..."

Αποτελεί τεράστια ευθύνη για οποιοδήποτε δημόσιο πρόσωπο να εκπροσωπήσει την χώρα του στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτό άλλωστε, αθλητικά, το γνωρίζει καλύτερα η ίδια η ίδια που αφιέρωσε τέσσερα χρόνια της ζωής της να κυνηγήσει το όνειρο χωρίς να προσδοκά εκατομμύρια αλλά μόνο μία συμμετοχή, ένα μετάλλιο και ίσως μία δουλειά.

Η ίδια ζήτησε συγγνώμη, μεταξύ μας και για την γραμματική της όφειλε να πει κάτι, κι εκεί έπρεπε να έχουν τελειώσει όλα. Σε έναν νέο άνθρωπο του αναγνωρίζεις το άπειρο της ηλικίας και δείχνεις την μεγαλοθυμία σου.

Ιδιαίτερα οι επικεφαλής της αποστολής, έχουν ζήσει και υπηρετήσει τον αθλητισμό από όλα τα επίπεδα (πόνεσαν ως αθλητές, δάκρυσαν ως παράγοντες) και καταλαβαίνουν. Ξέρουν. Αυτοί που δεν γνωρίζουν είναι μία πολιτική ελίτ που νομίζει ότι με το να περιφέρει μία νεαρή μαύρη κοπέλα σε δεξιώσεις ή να την διορίζει υπεύθυνη Τύπου ρίχνει κροσέ στον ρατσισμό.

"Δεν είναι επικίνδυνο το ανέκδοτο..."

Μόνο που σε αυτή την χώρα δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα με το χρώμα. Μπορούσαμε πολύ άνετα να είμαστε ρατσιστές ο ένας με τον άλλο για το χρώμα της ομάδας και του κόμματος, ποτέ όμως για το δέρμα.

Δεν είναι επικίνδυνο το ανέκδοτο της Παπαχρήστου, διότι το συντριπτικά μεγάλο μέρος των Ελλήνων, όταν δουν έναν μαύρο, καφέ, κίτρινο, κόκκινο άσπρο, στο δρόμο να έχει ανάγκη, θα του δώσουν το χέρι. Θέλετε να μιλήσουμε για ρατσισμό; Κάντε ακόμα και τώρα μία βόλτα στις πολιτείες του Νότου στις ΗΠΑ και μιλήστε με μαύρους μέσης ηλικίας και θα καταλάβετε τι θα πει ρατσισμός. Στο Βέλγιο, εδώ κοντά μας στο περίφημο Midi των Βρυξελλών, θα κατανοήσετε ότι εδώ ο ρατσισμός για το χρώμα δεν θα ευδοκιμήσει ποτέ.

Ναι έχει προκύψει πρόβλημα με την λαθρομετανάστευση και πιθανώς στο μυαλό μας αυτοί να είναι άνθρωποι πιο σκούρας απόχρωσης, αλλά πριν από λίγο καιρό προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ήμασταν ρατσιστές με τους ξανθούς Πολωνούς ή τους πιο ροδαλούς Αλβανούς.

Αυτό όμως που δεν έχουμε μάθει σε αυτή την χώρα, ιδιαίτερα η ...ελίτ που μας κυβερνά είτε είναι στην κυβέρνηση είτε όχι, είναι πως να προστατεύουμε την ίδια την Ελλάδα.

"Στο χείλος του γκρεμού..."

Για τους Αμερικανούς, αν διαβάσατε το άρθρο στην Orlando Sentinel, η Παπαχρήστου είναι μία ρατσίστρια Ελληνίδα αθλήτρια. Αυτό τους είπαμε ως χώρα, αυτό αναπαράγουν και δεν έχουν υποχρέωση για τίποτε περισσότερο.

Τρομερό. Ακόμα και τώρα στο χείλος του γκρεμού, κοινωνικά, πνευματικά, οικονομικά, τα μεγάλα...πνεύματα δεν σκέφτονται την Ελλάδα, αλλά την ελπίδα ότι θα τους πούνε "μπράβο τη φάγατε την βρωμορατσίστρια". Το ότι για μία φορά κτυπάμε πρωτοσέλιδα, αυτή την φορά με τον ρατσισμό, δεν απασχόλησε κανέναν.

Σε περίπτωση που κάποιος μετέφραζε στους Αμερικανούς το ανέκδοτο το πολύ πολύ να το χρησιμοποιούσαν στην σειρά Big Bang Theory όπου έχουν ξεφτιλίσει τους Ινδούς και τους Εβραίους με απίστευτα ρατσιστικά σχόλια. Κάνεις δεν διαμαρτύρεται διότι πρόκειται για αστεία.

Αν η Παπαχρήστου έγραφε: "οι μαύροι είναι καλοί μόνο για να πηδάνε σαν τις μαϊμούδες" όπως είχε πει γνωστός παράγοντας του μπάσκετ, αυτό καλοί μου φίλοι είναι μορφή ρατσισμού και άξιζε την παγκόσμια διαπόμπευση.

Όταν πρόσφατα ο Γκέμπρε Σελασί της Τσεχίας δήλωνε ότι προσπαθεί να μην ακούει τις αποδοκιμασίες Τσέχων επειδή είναι μαύρος και αγωνίζεται στην εθνική της πατρίδας του, σκεφτήκατε αν έστω κι ένας αποδοκίμασε ποτέ τον "Σόφο" με τη γαλανόλευκη; Εντάξει, αφήστε τον "Σόφο" λόγω όγκου, έβρισε κάνεις τον Μπατίστα όταν φορούσε την φανέλα της εθνικής ή την Νέρι Νιανγκουάρα που μας κάνει περήφανους κάθε φορά που βουτάει με την γαλανόλευκη στο σκουφάκι;

"Αναγνωρίζουν το δικαίωμα να αγωνιστεί"

Σύμφωνοι, όχι όλους, σίγουρα όμως τους περισσότερους. Και αυτοί μετρούν όχι οποιαδήποτε ελάχιστη μειοψηφία η οποία γίνεται επικίνδυνη μόνο όταν την... ποτίζεις με ειδήσεις όπως ο αποκλεισμός μίας αθλήτριας για ένα ανέκδοτο που αφορούσε τους Αφρικανούς. Όταν φοβάσαι την, αποτυχημένη, σάτυρα, τον σαρκασμό κάποιων καταστάσεων, τότε ξεκινά το πρόβλημα.

Οι ίδιοι οι... γιάνκηδες που μιλούν για ρατσίστρια, της αναγνωρίζουν το δικαίωμα να αγωνιστεί διότι αυτό είναι το πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο αθλητής, η προσπάθειά του, η ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ του μετράνε περισσότερο από ένα ρατσιστικό ανέκδοτο. Περισσότερο ενδιαφέρει αν η Παπαχρήστου έχει κάνει χρήση ουσιών παρά αν στην προσωπική της ζωή ψηφίζει άκρα δεξιά, άκρα αριστερά ή άκρη του πάγκου. Για την ακρίβεια αν είναι έντιμη ως αθλήτρια και βεβαίως καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί στο twitter να φέρεται σαν ένα ακόμα κοριτσάκι, τότε έχει κατακτήσει το δικαίωμα να είναι ότι θέλει και να της αρέσει ότι θέλει.

"Φάγατε μια κοπέλα..."

Όσο για τους πολιτικούς, πολιτικάντηδες; Συγχαρητήρια και καλή χώνεψη. Φάγατε μία κοπέλα, επιπόλαιη αλλά που δούλεψε τόσο σκληρά όσο κάνεις από εμάς χωρίς να προσδοκά ούτε πλούτη, ούτε αυτοκίνητο, παρά μόνο ένα εύθραυστο όνειρο. Αυτή μπορούσατε, διότι στο εγγύς παρελθόν σας ήταν δυσκολοχώνευτοι τιτάνες του αθλητισμού που πηδούσαν από τα παράθυρα σε ελέγχους ντόπινγκ ή κρύβονταν κάτω από την γέφυρα του Ισθμού για να αποφύγουν τον έλεγχο. Αλήθεια οι ...μέντορες όλων αυτών τιμωρήθηκαν ποτέ ή ακόμα κινούνται στα όρια του αθλητισμού;

Συγχαρητήρια διότι πλέον εκτός από μπαταχτσήδες για τους ξένους είμαστε και ρατσιστές. Μπιπ, τι σκέφτονται οι άλλοι για εμάς αλλά αισχρό αν μπει σε εμάς η αμφιβολία.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Εδώ και χρόνια οι περισσότεροι αποθεώνουν στην... τηλεοψία τον σύγχρονο Αριστοφάνη να κοροϊδεύει άτομα χαμηλότερης νοημοσύνης. Αποδεχόμαστε το "η σάτυρα δεν έχει όρια". Αλήθεια αυτό το ανέκδοτο, αν ήταν για κάποιο Κατέλη, Ταμπάκη κλπ, δεν θα σειόταν το πανελλήνιο (και το..Σπόρτινγκ) από τα γέλια. Αυτός είναι ο ρατσισμός στην χείριστη μορφή του.