Ατρόμητος, όνομα και πράγμα
Αν μην τι άλλο στο σχεδόν χειμωνιάτικο τοπίο της Βόρειας Αγγλίας ο Ατρόμητος δικαίωσε το όνομά του. Δεν φοβήθηκε στιγμή τη μεγάλη αντίπαλό του, τη στρίμωξε μάλιστα στα σχοινιά και ανάγκασε τον Αλαν Πάρντιου να κοιτά με αγωνία το ρολόι του στα τελευταία λεπτά. Ο Νίκος Γιαννόπουλος σχολιάζει...
Σε ποιον να το πεις και ποιος να πιστέψει ότι ο προπονητής της Νιούκαστλ θα ανακουφιζόταν με το τελικό σφύριγμα του Ελβετού διαιτητή.
Μιλώντας για δαύτον, τι να γράψει κανείς; Η ατάκα υψηλού διοικητικού στελέχους μετά το πέρας της αναμέτρησης τα λέει όλα. “Mας αντιμετώπισε ως ομάδα της αδύναμης σε όλα τα επίπεδα, αυτό το καιρό, Ελλάδας”. Πραγματικά ο Ελβετός είναι πολύ τυχερός που γεννήθηκε στη φιλήσυχη Ελβετία. Αν είχε γεννηθεί Ελληνας και έκανε μία τέτοια διαιτησία στο ελληνικό πρωτάθλημα, ουδείς θα μπορούσε να εγγυηθεί για την ασφάλειά του. Και εντάξει, η φάση του Μπέλιτς δεν είναι τόσο ξεκάθαρη, σ΄αυτή του Σουμπίνιο γιατί κλείνεις τα μάτια ρεφ; Και δίνεις και κίτρινη κάρτα για θέατρο;
Για να τα λέμε όλα βεβαίως, η Νιούκαστλ, αν ήθελε, θα είχε πάρει πιο εύκολα το ματς. Θα ήταν αρκετό για τον Πάρντιου να ρίξει μερικούς ακόμη βασικούς στη μάχη, να αυξήσει το τέμπο και να βάλει δυσεπίλυτα προβλήματα στην άμυνα του Ατρομήτου. Δεν το έκανε υποτιμώντας φανερά τους Περιστεριώτες και λίγο έλειψε να υποστεί ένα αλήστου μνήμης κάζο.
Ο Ατρόμητος επιστρέφει στην Ελλάδα ατσαλωμένος και περήφανος. Αποκλείστηκε στις λεπτομέρειες και θεωρεί εαυτόν αδικημένο από την τελική έκβαση της μάχης και ας έπαιξε το ρόλο του μικρού Δαυίδ. Τακτικά η ομάδα του Μπάγεβιτς πήρε σχεδόν άριστα και στα δύο παιχνίδια (αλήθεια, όσοι ισχυρίζονταν ότι ο Σερβοέλληνας τεχνικός δεν δουλεύει πια στην τακτική τι έχουν να πουν τώρα) και έδειξε ότι διαθέτει απίστευτη ομοιογένεια αλλά και μέταλλο ομάδας που της αρέσουν τα δύσκολα.
Αν, μάλιστα, ο Μπάγεβιτς είχε τολμήσει νωρίτερα να παίξει με δύο επιθετικούς και δεν περίμενε μέχρι το 88' για να ρίξει στο παιχνίδι τον Κούτσι, ίσως να μιλούσαμε υπό διαφορετικό πρίσμα σ΄αυτές τις γραμμές. Με το αν φυσικά ουδέποτε γράφτηκε ιστορία και η αλήθεια είναι ότι ο Ντούσκο ένα θεματάκι με το κοουτσάρισμα το έχει από την προπονητική του νιότη.
Οπως και να έχει, ο Ατρόμητος, παρά το σύντομο της ευρωπαϊκής του περιπέτειας, βγαίνει ενισχυμένος αλλά και σίγουρος ότι τα καλύτερα στην ιστορία του συλλόγου βρίσκονται μπροστά και όχι πίσω. Μεγάλη υπόθεση στην αβέβαια εποχή μας η προοπτική...