Δώστε το Champions League στον Μπουφόν… Χθες!
Η τρομερή ατάκα του στη συνέντευξη Τύπου ενόψει Μπαρτσελόνα, η ιστορική απόκρουσή του στο τετ α τετ με Ινιέστα και τα σοφά λόγια του με την αδρεναλίνη στα ύψη μετά το 3-0 δεν αφήνουν πλέον καμία αμφιβολία. Η Γιουβέντους είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ να πάρει το φετινο Champions League και να το αφιερώσει στον μεγαλύτερο κίπερ όλων των εποχών. Γράφει ο Βαγγέλης Σταματόπουλος.
Το διήμερο που μας πέρασε ήταν η χαρά του ποδοσφαιρόφιλουμ. Μέσα σε ένα 48ωρο είχε την ευκαιρία να απολαύσει τις οκτώ καλύτερες ομάδες της Ευρώπης που συνεχίζουν την προσπάθεια για την κατάκτηση της κορυφής μέσα στη σεζόν 2016-17 και η αλήθεια είναι πως είναι αρκετά τα πρόσωπα, αλλά και τα γεγονότα που ξεπήδησαν μέσα από την επικαιρότητα και αξίζουν σίγουρα την προσοχή και το ενδιαφέρον μας.
Όπως για παράδειγμα ο Κριστιάνο Ρονάλντο που έχει κάθε λόγο πλέον να θεωρεί και αυτός τον εαυτό του “φαινόμενο” των γηπέδων (τίτλο που έχει κερδίσει με το σπαθί του ο διάσημος Βραζιλιάνος παλαίμαχος άσος) όντας ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ παίκτης στην ιστορία με 100 γκολ στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις (με τα δύο κόντρα στην Μπάγερν έφτασε τα 97 στο Champions League) ή ο Κιλιάν Εμ’Μπαπέ ο οποίος συνεχίζει να κάνει πράματα και θάματα με τη φανέλα της Μονακό στα 18 του χρόνια (δύο γκολ κόντρα στην Ντόρτμουντ στο επιβλητικό 3-2 της Μονακό εκτός έδρας) και κάνει ολοένα και περισσότερους να πιστεύουν πως είναι ένα τέλειο κράμα Τιερί Ανρί και Νταβίντ Τρεζεγκέ!
Υπάρχει φυσικά και η εκπληκτική αμυντική επίδοση της Ατλέτικο Μαδρίτης, με την ομάδα του Ντιέγκο Σιμεόνε να νικάει 1-0 την “σταχτοπούτα” Λέστερ και να διατηρεί ανέπαφη την εστία της για 14η φορά στα 16 τελευταία εντός έδρας παιχνίδια της στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση αλλά και το μούδιασμα της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής οικογένειας μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στο πούλμαν της Ντόρτμουντ: μίας επίθεσης που σόκαρε τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο και τους συμπαίκτες του, που έκανε μέχρι και τον πλέον αδαή να αντιληφθεί πως η “απόλυτη ασφάλεια” είναι πλέον ουτοπία αλλά και που έκανε τους φίλους της Ντόρτμουντ να γίνουν ακόμα πιο αγαπητοί στο κοινό με την κίνηση αλληλεγγύης τους προς τους εκδρομείς οπαδούς της Μονακό.
Όλα τα παραπάνω έδωσαν τροφή για αρκετές συζητήσεις που ενδεχομένως θα κρατήσουν μέχρι τους αγώνες ρεβάνς την ερχόμενη εβδομάδα, ο δικός μου πάντως λογισμός τρέχει στο σούπερ ματς που είδαμε στο Τορίνο την Τρίτη μεταξύ Γιουβέντους και Μπαρτσελόνα που έληξε με το εμφατικό 3-0 για τους Τορινέζους, κάνοντας πολλούς να θυμηθούν το εφιάλτη του Παρισιού που βίωσε πρόσφατα η “Μπάρσα” με το 4-0 από το Παρί και ακόμα περισσότερους να φέρουν στο μυαλό τους την ιστορική πλέον “remuntada” και το 6-1 που τους εκτόξευσε στα προημιτελικά.
Από πλευράς προσώπων ο “νέος Μέσι” (χαρακτηρισμός που εκείνος ωστόσο αποφεύγει σαν ο διάολος το λιβάνι), Πάουλο Ντιμπάλα, ήταν εκείνος που έκανε τα περισσότερα φλας να αστράψουν μπροστά του με τα δύο γκολ -συστημένα με το μαγικό αριστερό του πόδι- στα πρώτα 22 λεπτά του αγώνα, πρώτου της καριέρας του κόντρα στην Μπαρτσελόνα, κατά την ταπεινή μου άποψη πάντως αυτή η επιτυχία της Γιουβέντους όπως και πολλές ακόμα στο παρελθόν έχουν ένα ονοματεπώνυμο: Τζανλουίτζι Μπουφόν.
Ο 39χρονος γκολκίπερ της Γιουβέντους “κατέβασε ρολά” για ακόμα ένα ματς στο φετινό Champions League (έχει δεχτεί μόλις δύο σε 9 ματς και εξακολουθεί να μην έχει δεχτεί γκολ από τον Μέσι στην καριέρα του) ενώ στο ενεργητικό του καταγράφεται το highlight του αγώνα, ένα μάλιστα λεπτό πριν ο Ντιμπάλα (ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν μόλις 3 χρονών όταν τον Σεπτέμβριο του 1997 ο Μπουφόν έκανε το ντεμπούτο του σε αγώνα Champions League…) “απασφαλίσει” και κάνει το 2-0.
Ήταν τότε που ο Λιονέλ Μέσι έβγαλε μία κάθετη πάσα εμπνευσμένη από play station περνώντας τη μπάλα από την τρύπα της βελόνας (=από 6 παίκτες της Γιουβέντους), με τον Αντρές Ινιέστα να βγαίνει σε ένα μοναδικό τετ α τετ απέναντι στον Μπουφόν αλλά τον Ιταλό μύθο να τον σταματάει με το… μυαλό του και να βγάζει σε κόρνερ με τις άκρες των δαχτύλων χωρίς καν να ξαπλώσει στο χορτάρι!
“Η πιο δύσκολη απόκρουση στον αγώνα ήταν στην ευκαιρία του Ινιέστα, ήταν πολύ δύσκολη, μία απόκρουση ενστίκτου. Ήταν σαν ένά ντουέτο με εμένα και αυτόν: ένα είδος χορού όπου έπρεπε να καταλάβεις πότε πρέπει να τραβήξεις προς τα έξω τα χέρια και τα πόδια σου. Έχω την τύχη να παίζω σε μία μεγάλη ομάδα που αποτελείται από πρωταθλητές και αν θέλω να συνεχίσω να έχω μία σημαντική φήμη, αυτές οι αποκρούσεις πρέπει για μένα να αποτελούν κάτι το φυσιολογικό”, δήλωσε ο εμβληματικός κίπερ, ο οποίος απέδειξε την ΤΕΡΑΣΤΙΑ κλάση του και εκτός γηπέδων όταν έδειξε πόσο πολύ ΣΕΒΕΤΑΙ τον αντίπαλο και δεν παρασύρεται από τη χαρά της στιγμής και την αδρεναλίνη που χτυπάει κόκκινο!
“Έχουμε σεβασμό για την Μπαρτσελόνα κυρίως μετά την ανατροπή κόντρα στην Παρί. Στο ποδόσφαιρο έχουν γίνει πάρα πολλές ανατροπές, σκέφτομαι το Μίλαν-Λίβερπουλ και το Ντεπορτίβο-Μίλαν. Ήταν καλό που φέτος έγινε η μεγάλη ανατροπή της Μπάρσα… Θα πάμε στο Camp Nou χωρίς έπαρση, με τις κεραίες μας ψηλές και θα παραμείνουμε ταπεινοί, στο ποδόσφαιρο έχουν γίνει πολλές ανατροπές. Μετά τον αγώνα χαμογελούσα επειδή μιλώντας με φίλους έλεγα: μετά από ένα τέτοιο παιχνίδι επιστρέφεις σπίτι και έχεις πάντα την υποψία πως τίποτα δεν έχει τελειώσει…”, ήταν τα αφοπλιστικά λόγια του Ιταλού πορτιέρε.
Ενός ενεργού θρύλου του calcio (πρώτος σε συμμετοχές στην ιστορία της Γιουβέντους και της εθνικής Ιταλίας) και του κορυφαίου γκολκίπερ που έχω δει με τα δικά μου μάτια, ο οποίος σε 22 χρόνια καριέρας έχει σαρώσει τίτλους σε συλλογικό επίπεδο (7 πρωταθλήματα και 3 Κύπελλα με την Γιουβέντους), έχει πάρει Παγκόσμιο Κύπελλο (με την “σκουάντρα ατζούρα”) και Κύπελλο UEFA (με την Πάρμα) και το μόνο λαμπερό τρόπαιο που του λείπει για να πασπαλίσει με χρυσόσκονη το παραμυθένιο βιογραφικό του είναι ένα: το Κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά!
“Εάν είναι αυτή η κατάλληλη στιγμή για να πάρω το Champions League; Αυτό το λέω εδώ και 22 χρόνια αλλά…”, είπε με την τρομερή ειλικρίνεια αλλά και τον μοναδικό αυθορμητισμό που τον διακρίνει ο Μπουφόν (βγάζοντας υποσυνείδητα και ένα μαράζι, έναν καημό για το μεγάλο “απωθημένο” και τον απαγορευμένο καρπό) στη συνέντευξη Τύπου της Δευτέρας και η αλήθεια είναι πως με το 3-0 και με την εικόνα της Γιουβέντους είναι σαν να πήρε ένα μήνυμα από.. ψηλά. Σαν ο Θεός του ποδοσφαίρου να του έκλεισε πονηρά το μάτι (όπως συνηθίζει να το κάνει και αυτός προς τους φιλάθλους της Γιούβε μετά από κάποια μεγάλη απόκρουση) για να του δείξει ότι φέτος μπορεί να είναι η χρονιά του.
Και για να πούμε και την μαύρη (και άσπρη) αλήθεια, υπάρχει κάποιος που δικαιούται περισσότερο αυτό το τρόπαιο από τον Μπουφόν; Είναι ο παίκτης που για 22 ολόκληρα χρόνια βρίσκεται πάντα στο προσκήνιο με τη μεγαλύτερη συνέπεια και σταθερότητα από όλους τους άλλους συναδέλφους του σε αυτή τη θέση, είναι εκείνος που στα μάτια όλων είναι το απόλυτο σύμβολο της Γιουβέντους, είναι εκείνος που πήγε δύο φορές στη βρύση και δεν ξεδίψασε μέσα σε απόσταση 12 χρόνων (2003 χαμένος τελικός με Μίλαν, 2015 χαμένος τελικός με Μπαρτσελόνα), είναι αυτός που κατάφερε να νικήσει την κατάθλιψη και τους προσωπικούς του δαίμονες, είναι εκείνος που αρνήθηκε να “πουλήσει” την Γιουβέντους όταν υποβιβάστηκε στη Serie A και έγινε μπροστάρης στο δρόμο της επιστροφής στη μεγάλη κατηγορία και απόλυτης κυριαρχίας αυτή τη δεκαετία, είναι εκείνος που και στα 39 του συνεχίζει να εμπνέει, να συσπειρώνει, να καθοδηγεί παίζοντας το ρόλο του πατέρα και του μεγάλου αδερφού για τους συμπαίκτες του στη “βέκια σινιόρα”.
Είναι εκείνος που στη λίστα με τις πέντε ομάδες που θα ήθελε να είχε παίξει (το έχει αποκαλύψει στην αυτοβιογραφία του) έβαλε πέρα από την Ρεάλ Μαδρίτης και τις… Σέλτικ, Γκλάντμπαχ, Τζένοα και Γουέστ Χαμ, είναι αυτός που παρακάλεσε τον Κλάουντιο Ρανιέρι να του στείλει πέρυσι μία φανέλα της Λέστερ με τις υπογραφές όλων των παικτών των πρωταθλητών Αγγλίας για να την έχει στη συλλογή του, είναι επίσης εκείνος που έχει πρωταγωνιστήσει σε ένα τρομερό σκηνικό σε προπόνηση της Γιουβέντους, όπως το αποκάλυψε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα “Guardian” ο πρώην συμπαίκτης του και νυν της Ρεάλ, Άλβαρο Μοράτα.
“Είχα μόλις τελειώσει την προπόνηση μία ημέρα. Ήταν μία απαίσια προπόνηση, μία από τις χειρότερες στη ζωή μου. Δεν μπορούσα καν να κάνω κοντρόλ στη μπάλα. Ο φυσιοθεραπευτής με ρώτησε τι συνέβαινε στραβά και του είπα ότι ήμουν λυπημένος. Έκλαιγα. Καθόμουν στον πάγκο αποθεραπείας και δίπλα μου ήταν ο Τζίτζι Μπουφόν. Έπειτα με πήγε παραπέρα για να μιλήσουμε. Μόνοι. Και μου είπε πως αν ήθελα να κλάψω να το κάνω σπίτι. Μου είπε πως οι άνθρωποι που θα εύχονταν να μην ήμουν καλά θα χαίρονταν να με βλέπουν σε αυτή την κατάσταση και αυτοί που θα εύχονταν να ήμουν καλά θα λυπούνταν”.
Για όλα αυτά λοιπόν και ακόμα περισσότερα που αφορούν την προσωπικότητα και το χαρακτήρα του και δεν μπορούν να αποτυπωθούν 100% μέσα από το άψυχο πληκτρολόγιο ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή: απαίτηση όλων των ρομαντικών του ποδοσφαίρου είναι μία: Αλέγκρι και λοιποί άσοι της Γιουβέντους, ματώστε στο χορτάρι και δώστε/αφιερώστε το ιερό δισκοπότηρο στο ιερό τοτέμ του ιταλικού, του ευρωπαϊκού και το παγκοσμίου ποδοσφαίρου: στον ανυπέρβλητο Τζανλουίτζι Μπουφόν.
