Ο θρίαμβος του αυτονόητου
Το κινέζικο ρητό “μία εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις” αποδίδει με εντυπωσιακή πιστότητα, όλα όσα έπρεπε να μεταφέρουμε γραπτώς. Γιατί η εικόνα στο Ολυμπιακό Στάδιο ήταν τόσο αφοπλιστική, που οποιοδήποτε σχόλιο, όποια έκταση κι αν έχει, ειλικρινά περιττεύει...
Πολλοί θα πουν ότι η πρόκριση χάθηκε στην Ισπανία. Χαίρω πολύ, Δημήτρης. Αλλά ας αναρωτηθούν: αν το αποτέλεσμα ήταν κατά τι διαφορετικό, ας πούμε 1-0 στο “Rosaleda”, αυτό που είδαμε χθες αφήνει το παραμικρό περιθώριο πίστης, ότι και ο επίλογος θα ήταν διαφορετικός; “Κάτσε ρε φιλαράκι, εσύ δεν μας έλεγες ότι μ' ένα γρήγορο γκολ στη ρεβάνς ανατρέπονται τα δεδομένα και όλα μπορούν να συμβούν;” θα ρωτήσει κάποιος και δικαιολογημένα. Όχι για να με πικάρει. Απόλυτα δικαιολογημένα, ξαναλέω. Θα θυμίσω απλώς, ότι με απόλυτη γνώση της πραγματικότητας, μίλησα για γενναία δόση τύχης και ένα στημένο, όπως εκείνο της Λιβαδειάς, που θα απέφερε το γρήγορο γκολ. Δύσκολα μπορούσα και να φανταστώ έναν διαφορετικό τρόπο.
Έπαιξε όσο χρειαζόταν...
Και ο Παναθηναϊκός κέρδισε το πρώτο του στημένο στο 18ο λεπτό. Και το αμέσως επόμενο (σε θέση με προϋποθέσεις απευθείας εκτέλεσης, για να ακριβολογούμε), στο 58'! Ούτε στημένα δεν κατάφερε να έχει απέναντι σε μία Μάλαγα, που δεν θα πω ότι έπαιξε με σβηστές μηχανές, αλλά σίγουρα έπαιξε όσο ακριβώς χρειαζόταν, ώστε να μην ρισκάρει και να μην εκχωρήσει το παραμικρό δικαίωμα αισιοδοξίας για ανατροπή.
Οι μοναδικοί που ανεβοκατέβαζαν ταχύτητα στη διάρκεια του ενενηντάλεπτου ήταν οι Τουλαλάν και Καμάτσο, που έκαναν ό,τι ήθελαν στον χώρο της μεσαίας γραμμής. Οι υπόλοιποι κινήθηκαν σε ρυθμό κοντά στο ρελαντί από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο Παναθηναϊκός υπέκυψε στην ανωτερότητα των Ισπανών και τώρα αναζητεί μέσω της δεύτερης τη τάξει ευρωπαϊκής διοργάνωσης, του Europa League, μια δεύτερη ευκαιρία καταξίωσης του παρόντος ρόστερ.
Η "μαχαιριά" του Γόντικα...
Ποιες οι προοπτικές; Ας μην γελιόμαστε. Όχι πολλά υποσχόμενες. Και οι δηλώσεις του προέδρου Δημήτρη Γόντικα, μετά την ολοκλήρωση της αναμέτρησης του Ολυμπιακού Σταδίου, ήταν αληθινή μαχαιριά: “Δεν νομίζω να γίνει κάτι μέχρι τη λήξη της μεταγραφικής περιόδου”...
Μακάρι, ο Παναθηναϊκός να περίμενε νωρίτερα υγιή τον αφιονισμένο (από την αποχή) Λέτο, αλλά δεν... Με αυτά τα δεδομένα η μοναδική προσθήκη που αναμένεται, είναι του Κουίνσι, που σε γήπεδα με τις διαστάσεις του ΟΑΚΑ, μπορεί να κάνει παπάδες, αξιοποιώντας την ταχύτητα, την εκρηκτικότητα και τον δρασκελισμό του.
Κραυγάζει η απουσία επιτελικού μέσου...
Αλλά στα κλουβιά της ελληνικής περιφέρειας, για να περάσουμε και λίγο στα εγχώρια, όλα τα παραπάνω είναι μια περιττή πολυτέλεια. Η απουσία ενός επιτελικού μέσου δεν φωνάζει απλά. Κραυγάζει και το... ντεσιμπελόμετρο χτυπάει κόκκινα. Δεν ήταν μόνο η ποιοτική υπεροπλία της Μάλαγα, που δεν επέτρεψε στον Παναθηναϊκό να δημιουργήσει φάσεις. Ήταν και η απουσία οποιασδήποτε φαντασίας, οποιουδήποτε απροσδόκητου στο παιχνίδι.
Ίσως σήμερα επιμείνουν κάποιοι στην άποψη ότι “ποιος τον γαμ... τον επιτελικό μέσο, ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ένα φορ με το εύκολο γκολ”. Βεβαίως, “εύκολο γκολ” λέγεται όχι γιατί είναι δύσκολο και αυτός ο φορ το κάνει να φαίνεται εύκολο, αλλά γιατί δύσκολα χάνει -αυτό που λέει η ίδια η λέξη- ένα εύκολο γκολ.
Το εύκολο γκολ και ο... "προσφερόμενος"
Και για να έχει την ευκαιρία ενός εύκολου γκολ, θα πρέπει κάποιος να του το προσφέρει. Να του δώσει δηλαδή την τελική πάσα “πάρε-βάλε”. Και εντάξει, το εμπεδώσαμε, ο Τοτσέ είναι παλτό πολυτελείας. Πιστεύει άραγε κανείς ότι αργεί η στιγμή που ο Φορναρόλι θα γίνει... υπερκοστολογημένο βιζόν;
Ούτως ή άλλως και αυτός θα κριθεί από την ικανότητά του να κυνηγάει μπαλιές της απελπισίας, στα σύνορα του πουθενά, για να τις κάνει “εύκολο γκολ”. Ε, πόσες φορές θα τα καταφέρει;