Εθνική ομάδα: Προσωπικό στοίχημα εξουσίας
Ο Δημήτρης Καρύδας σχολιάζει την επόμενη μέρα του αποκλεισμού της εθνικής μπάσκετ και καταγράφει τις διαχρονικές ευθύνες του Βασιλακόπουλου.
Είναι πολύ εύκολο να μιλήσουμε για την Εθνική Ελλάδας, τον προπονητή της, τις επιλογές του και να υπερθεματίσουμε ή όχι στην ανάγκη παραμονής του, κρίνοντας μόνο από ένα παιχνίδι ή μια διοργάνωση. Ας μου επιτραπεί να κάνω μια αναδρομή και να συνδέσω με το τώρα μερικά ξεχασμένα γεγονότα του όχι πολύ μακρινού παρελθόντος.
Εδώ και πολλά πολλά χρόνια, η λογική του Βασιλακόπουλου στην επιλογή των ομοσπονδιακών προπονητών είναι απλή: να λέει εύκολα το "ναι" και να φεύγει εύκολα. Το "φεύγει εύκολα" έγκειται στο να είναι... καλό παιδί και να μην ανοίγει το στόμα του, μιλώντας για τις παθογένειες που υπάρχουν στο περιβάλλον της ομοσπονδιακής μπασκετικής μοναρχίας του Γιώργου Βασιλακόπουλου.
Κάπως έτσι έφυγαν αμίλητοι ο Δενδρινός, ο Πετρόπουλος και την... πάτησε ακόμη και το πιο μεγάλο μέγεθος όλων, ο Γιάννης Ιωαννίδης, που εκπαραθυρώθηκε μόλις ανακοίνωσε τις πολιτικές φιλοδοξίες του. Για την περίπτωση του Γιαννάκη δεν το συζητάμε. Θεωρώντας τον εαυτό του "στρατιώτη" της Εθνικής ήταν ο πιο εύκολα αναλώσιμος από όλους.
Ο τελευταίος στον κύκλο των χαμένων προπονητών ήταν ο Ηλίας Ζούρος, μετά από την αποτυχία στο Προολυμπιακό της Βενεζουέλας. Αφού δέχθηκε σχεδόν αγοραίες επιθέσεις και αποδομήθηκε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, κουβάλησε αδιαμαρτύρητα και χωρίς ποτέ να απαντήσει πολύ μεγαλύτερες ευθύνες για μια αποτυχία από όσες του αναλογούσαν.
Η εποχή Τρινκέρι
Έχοντας εξαντλήσει ένα μεγάλο μέρος της αγοράς σε Έλληνες προπονητές, ο Βασιλακόπουλος αιφνιδίασε, ανακοινώνοντας τον Ιταλό Τρινκέρι. Πώς τον... ανακάλυψε; Τον έπεισε ο μάνατζερ του Ιταλού και γνώριμος μας Κλαούντιο Κολντεμπέλα και απέκτησε προσωπική άποψη, παρακολουθώντας τα παιχνίδια της Καντού στην τηλεόραση.
Η περίοδος Τρινκέρι ήταν η αρχή της τέλειας... καταιγίδας που κτύπησε την Εθνική ομάδα. Ο Βασιλακόπουλος τον πλαισίωσε με άπειρους βοηθούς και με ανθρώπους της ομοσπονδίας που δεν είχαν καμία διάθεση να προστατέψουν έναν μετρίων δυνατοτήτων προπονητή, που εκτός των άλλων δεν είχε την παραμικρή ιδέα από την ελληνική πραγματικότητα αλλά και το πώς γίνεται η δουλειά ενός ομοσπονδιακού.
Η αναμενόμενη αποτυχία στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας πριν από δύο χρόνια πυροδότησε έναν Αρμαγεδώνα. Ο μεν Τρινκέρι έφυγε εύκολα, αφού φρόντισαν γι' αυτό τα πάντοτε πρόθυμα μέλη του δημοσιογραφικού στρατού της ομοσπονδίας. Οι ίδιοι που αποθέωναν τον Τρινκέρι για τα… επικοινωνιακά χαρίσματα, τον μετέτρεψαν σε κλόουν μέσα σε μια νύχτα.
Πέταξε 1.000.000 ευρώ για να αγοράσει wild card
Την ίδια ώρα, ο Βασιλακόπουλος στριμωγμένος στα σχοινιά αντιμετώπιζε για πρώτη φορά αληθινή κριτική με το απλό ερώτημα: "Εντάξει, απέτυχαν όλοι στον πάγκο της Εθνικής και έφυγαν. Γιατί μένει αυτός που τους διάλεξε;". Ορισμένοι προχωρούσαμε και μερικά βήματα παραπάνω, επειδή ξέραμε τα "χαρτάκια" που πήγαιναν στον Καζλάουσκας και τα τηλεφωνήματα στον Τρινκέρι, όταν τόλμησε στη διάρκεια της προετοιμασίας να κόψει τον Μπουρούση και τον Φώτση, τους οποίους υποχρεώθηκε να πάρει στη Σλοβενία με παρεμβάσεις από την Ομοσπονδία.
Τότε, ακριβώς και επειδή πριν και πάνω από όλα η Εθνική έχει μετατραπεί σε ένα προσωπικό στοίχημα εξουσίας, αποφάσισε να πετάξει κοντά στο ένα εκατομμύριο ευρώ για να αγοράσει τη wild card της συμμετοχής του Παγκοσμίου. Ακριβώς εκείνη την εποχή ήμουν ο μεγαλύτερος πολέμιος της συμμετοχής της Εθνικής στο Παγκόσμιο.
Αντ' αυτού, πρότεινα η ομάδα να παίξει με ανανεωμένο υλικό στα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ, τα οποία εύκολα ή δύσκολα θα ξεπερνούσε χωρίς απώλειες, δίνοντας την ευκαιρία και σε νέα παιδιά να δείξουν αν μπορούν να τη βοηθήσουν. Φυσικά, αντιμετωπίστηκα από τους κύκλους της ΕΟΚ περίπου ως "εχθρός του λαού".
Η λύση με Κατσικάρη
Ο Βασιλακόπουλος επέστρεψε χωρίς άλλες επιλογές στη λύση Κατσικάρη. Οι δύο τους είχαν μιλήσει και πριν κλείσει ο Τρινκέρι, αλλά ο Βασιλακόπουλος -σχεδόν μετά βδελυγμίας- είχε απορρίψει όλα τα λογικά αιτήματα του Κατσικάρη για να αναλάβει την Εθνική ομάδα.
Η εποχή Κατσικάρη ξεκίνησε αργά πέρσι. Στην ουσία δεν είχε προλάβει να κάνει πολλά και το πρώτο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπισε ήταν αυτό του Κουφού! Ο παίκτης είχε ουσιαστικά ενημερώσει από τον Φεβρουάριο ότι δύσκολα θα έρθει, αλλά στην Ομοσπονδία πίστευαν άλλα. Είτε γιατί έτσι τους βόλευε είτε γιατί τους είχαν μεταφερθεί λάθος οι συζητήσεις με τον ομογενή σέντερ.
Ο Κουφός χρίστηκε με μεγάλη ευκολία "προδότης" και "ρίψασπις" πάλι από το δημοσιογραφικό περιβάλλον του Βασιλακόπουλου. Ο Κατσικάρης κατάλαβε ότι δεν είχε επιλογές αν εμπιστευόταν τρίτους και... τέταρτους και ότι μόνο με απευθείας επαφές θα έβρισκε άκρη. Απορώ, μάλιστα, που κανείς φέτος που ο Κουφός ήρθε χωρίς προβλήματα στην Εθνική δεν εξέφρασε -έστω- μισή ένσταση για τον περσινό εξευτελισμό του παίκτη στα εύπιστα και ελάχιστα ενημερωμένα social media ή δεν θυμήθηκε ότι και πάλι τον αποθεώνουν οι ίδιοι άνθρωποι που τον ονόμασαν "εθνικό προδότη".
Πληρώνει γυμναστή από την τσέπη του!
Μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά ο Κατσικάρης έβαλε με προσωπικές κινήσεις του τάξη στο... χάος της Ομοσπονδίας. Απαίτησε και πήρε έναν κανονικό επαγγελματία μάνατζερ, με προϋπηρεσία και εμπειρία σε πολλές ομάδες, τον Κώστα Κότση, που εκτός των άλλων αποτελεί και λόγω χαρακτήρα εξαιρετικό κυματοθραύστη". Πήρε δίπλα του ένα έμπειρο επιτελείο συνεργατών, δύο προπονητές με μεγάλη εμπειρία και μάχιμους ( Σκουρτόπουλος- Πρίφτης), αποφεύγοντας λύσεις που άρεσαν στην Ομοσπονδία, για να υπάρχουν άνθρωποι της προεδρικής εμπιστοσύνης στον πάγκο.
Είναι άγνωστο αλλά καιρός να γραφτεί. Επειδή η Ομοσπονδία αρνήθηκε να προσθέσει στο επιτελείο του τον γυμναστή της επιλογής του Κατσικάρη, τον πήρε στην ομάδα και τον πληρώνει από την τσέπη του.
Η εικόνα υγείας που έβγαλε η ομάδα σε δύο διοργανώσεις είναι ξεκάθαρα έργο Κατσικάρη. Έφτιαξε το κλίμα, εξαφανίστηκαν οι παθογένειες και τα... ναζάκια και γενικά η Εθνική άρχισε να λειτουργεί σαν κανονική ομάδα, με κανονικό επιτελείο και προπονητές.
Γι' αυτό πρέπει να μείνει
Και αυτός είναι ο πλέον σοβαρός λόγος που υποστηρίζω την παραμονή Κατσικάρη στον πάγκο. Επειδή δεν θέλω να ξαναδώ στον πάγκο της Εθνικής έναν αδιάφορο Λιθουανό που ήθελε δύο ξυπνητήρια την ώρα του αγώνα, έναν Ιταλό που απλά θα έχει... επικοινωνιακά χαρίσματα και θα λέει ανέκδοτα στους δημοσιογράφους και γύρω από τον πιθανό νέο προπονητή όλο αυτό το απίθανο τσούρμο παραγόντων και παραγοντίσκων που θα του σκάβουν τον λάκκο και θα παίζουν τον ρόλο του εσωτερικού... πληροφοριοδότη. Ούτε κάτι άλλους παράξενους πρώην συνδικαλιστές, που καμώνονται αίφνης ότι ξέρουν μπάσκετ, δελφίνους της προεδρίας, παρατρεχάμενους που δικαιολογούν τον ρόλο και τον μισθό τους, λέγοντας ανέκδοτα στον πρόεδρο.
Είμαι ο πρώτος δημοσιογράφος που έκανε κριτική (σκληρή, αλλά δίκαιη θέλω να πιστεύω) στον Κατσικάρη από το διάστημα της προετοιμασίας ακόμη. Ενδεχόμενα θα το κάνουν αρκετοί τις επόμενες μέρες, αν πάρουν το "πράσινο φως" από τον πρόεδρο. Η αφεντιά μου το έκανε εκτός... γραμμής. Έγραψα για τις λάθος επιλογές του κόουτς την εποχή που η ομάδα κέρδιζε και σε κάθε άρθρο μου εδώ πέρα ήταν διάχυτη η απαισιόδοξη διαίσθηση, ότι δεν μπορούσαμε να φτάσουμε μακριά.
Προτιμώ, όμως, έναν προπονητή που θα κάνει λάθη, έναν προπονητή που ενδεχόμενα θα έχει πρόβλημα στη διαχείριση του υλικού, αλλά θα εγγυάται τη σωστή λειτουργία μιας ομάδας και θα κρατήσει την "εν λευκώ" διαχείριση της χωρίς παρεμβάσεις, χαρτάκια και τηλεφωνήματα. Ο Κατσικάρης εδώ και 1,5 χρόνο έχει πείσει ότι μπορεί να το κάνει.
Ο πιθανός διάδοχός του ενδεχόμενα θα κάνει τα ίδια ή περισσότερα λάθη στον πάγκο, αλλά θα μας γυρίσει και σε άλλες καταστάσεις που δεν θέλουμε να δούμε να επαναλαμβάνονται. Γι' αυτούς ακριβώς τους απλούς λόγους είμαι υπέρ της παραμονής του στον πάγκο. Προτιμώ να νιώθω στο πετσί μου την πίκρα ενός αποκλεισμού γιατί δεν παίξαμε καλά και έγιναν λάθη, από την πίκρα ενός αποκλεισμού μιας ομάδας τσίρκο.
ΥΓ 1 Φυσικά ο "ηγέτης", ο "στρατηγός" την κοπάνησε (όπως συνήθως) πρώτος από το πεδίο της μάχης. Δεν έμεινε καν να δει την προσπάθεια της Εθνικής να πάει στο Προολυμπιακό. Γύρισε στα... μουλωχτά πίσω στην Ελλάδα, όπως ακριβώς έκανε και στη Βενεζουέλα, στη Σλοβενία και στην Ισπανία. Βλέπετε, η 5η θέση δεν προσφέρει ούτε συνεντεύξεις ούτε προβολή και ενδεχόμενα κάποιος ανυποψίαστος και εκτός... γραμμής δημοσιογράφος να άρχιζε και τις παράξενες ερωτήσεις. Αφήστε που στη Λιλ δεν είναι καν ο Αχιλλέας Μπέος για μια αναμνηστική φωτογραφία της προκοπής!
ΥΓ 2 Για θέματα που αφορούν το μέλλον των παικτών στην Εθνική ας μου επιτραπεί να γράψω αφού ολοκληρωθούν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις. Το θεωρώ δίκαιο γιατί επί δύο μήνες αυτά τα παιδιά ίδρωναν και προσπαθούσαν. Το γεγονός ότι δεν τα κατάφεραν, δεν τους μειώνει τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.
Διαβάστε ακόμη:
Δημήτρης Καρύδας: "Έγινε η απώλεια συνήθειά μας"
Τάσος Μαγουλάς: Ωρα για αποστρατεία!