Small ball κι όποιος αντέξει!

Ο Δημήτρης Καρύδας τονίζει τη σημασία της ταυτόχρονης παρουσίας τριών γκαρντ στην πεντάδα της Ελλάδας.

10 ΣΕΠ 2015

Οι Αμερικάνοι δημοσιογράφοι που δεν διακρίνονται για την επιδερμική καταγραφή των γεγονότων αρέσκονται να επιλέγουν κάποιες στιγμές που αλλάζουν την ιστορία αγώνων, σειρών, τελικών. Στιγμές που παίζουν καταλυτικό ρόλο και ας μην είναι το τελευταίο σουτ, ένα καθοριστικό ριμπάουντ ή ένα μοιραίο λάθος.

Πρόχειρα, μου έρχεται στο μυαλό ένα άγριο φάουλ που είχε κάνει στους τελικούς του 1984 μεταξύ Βοστώνης και Λέικερς ο Κέβιν Μακ Χέιλ στον για ένα χρόνο "συμπατριώτη" μας Κερκ Ράμπις. Η φάση πέρασε στην ιστορία σαν η στιγμή που ο Μακ Χέιλ μετέτρεψε σε "σχοινί απλώματος ρούχων" τον "Κυριάκο".

Οι Λέικερς είχαν σπάσει την έδρα, κέρδιζαν με 2-1 νίκες, ήταν μπροστά με 76-70 και εκείνο το βάναυσο φάουλ άλλαξε την ιστορία της σειράς και οδήγησε τους Σέλτικς στην κατάκτηση της νίκης.

Το 4ο φάουλ του Αντετοκούνμπο

Είναι πολύ πιθανό στο τέλος του Ευρωμπάσκετ να μνημονεύουμε ως μια αντίστοιχη στιγμή το 4ο φάουλ του Αντετοκούνμπο στον αγώνα της Εθνικής Ελλάδας με την Κροατία! Ο παροπλισμός του Greek Freak οδήγησε τον Κατσικάρη στην απόφαση να παίξει με τρεις γκαρντ. Ήταν και είναι φανερό ότι στην άκρη του μυαλού του ο Έλληνας κόουτς δεν υπολογίζει στην παρούσα φάση της διοργάνωσης στην ουσιαστική βοήθεια ούτε του Παπανικολάου, ούτε του Περπέρογλου. Το κοντό σχήμα ήταν περίπου μονόδρομος ως επιλογή. Και το small ball μπορεί να αλλάξει την ιστορία και τη διαδρομή της ελληνικής ομάδας.

Τα επιθετικά προβλήματα της ομάδας (αλλά και τα πολύ μικρότερης έκτασης αμυντικά κενά) ξεκινούσαν από την συνύπαρξη του Σπανούλη με τον Καλάθη. Με τη μπάλα στα χέρια του Σπανούλη είναι νομοτελειακό ότι 9 στις 10 επιθέσεις της εθνικής θα εξελιχθούν με pick'n'roll. Το ξέρουν, όλοι πλην μπασκετικών μαθητευόμενων μάγων, το ξέρουν φυσικά και οι αντίπαλοι μας. Πολύ απλά, η άμυνα θα μείνει λίγο παραπάνω στον Σπανούλη και αυτό ξεκινάει μια σειρά δυσλειτουργιών για την εθνική ομάδα. Κακή έως ανύπαρκτη κίνηση και έλλειψη σταθερών σουτέρ για να αξιοποιηθεί το πλεονέκτημα που μας προσφέρει η αντίπαλη άμυνα. Ούτε ο Καλάθης, ούτε ο Αντετοκούνμπο μπορούν να θεωρηθούν η επιτομή του σταθερού σουτέρ. Και όπως προαναφέραμε ο Κατσικάρης μοιάζει να έχει βγάλει από το μυαλό του ως βασικές λύσεις τον Παπανικολάου και τον Περπέρογλου, κάτι που ενδεχόμενα προϋπήρχε ως σκέψη του τουρνουά και δεν γεννήθηκε στη διάρκεια του.

Ο τρίτος γκαρντ, είτε είναι ο Ζήσης, είτε είναι ο Σλούκας προσφέρει στην εθνική μια πρόσθετη σημαντική βοήθεια στην εθνική. Τα δευτερόλεπτα που η άμυνα θα κολλήσει πάνω στον Σπανούλη, η μπάλα μπορεί να κυκλοφορήσει και να φτάσει στα χέρια ενός σουτέρ. Χώρια που στην άμυνα η εθνική δεν χάνει (τολμώ να πω ότι κερδίζει) από την πίεση. Το small ball αποδείχθηκε η χρυσή λύση στο φαινομενικά άλυτο πρόβλημα της ελληνικής ομάδας. Δεν είναι τυχαίο ότι στα κοντά σχήματα που χρησιμοποιήθηκαν πολύ εναντίον της Κροατίας και σχεδόν αποκλειστικά εναντίον της Σλοβενίας η εθνική όχι μόνο χρωστάει τις δύο σημαντικότερες νίκες της στο τουρνουά αλλά και τα δύο παιχνίδια που ο Σπανούλης έκανε τις καλύτερες μέχρι τώρα εμφανίσεις του στο τουρνουά.

Τη διαφορά ο τρίτος γκαρντ

Μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι στον αγώνα με τη Σλοβενία η συνεργασία των δύο καλύτερων Ελλήνων γκαρντ ήταν για πρώτη φορά καλή. Θα το υποστηρίξει αν απλά…χάζευε τον αγώνα. Αν πάει σε μια επί μέρους ανάλυση ενδεχόμενα να πέσει και στην παγίδα των αριθμών.

Σπανούλης και Καλάθης έμειναν για πρώτη φορά (είτε στα ματς προετοιμασίας είτε σε επίσημο αγώνα) τόση ώρα μαζί στο παρκέ: σχεδόν 26 ολόκληρα λεπτά (για την ακρίβεια 25'47"). Η εθνική στο διάστημα αυτό πήρε αέρα 8 πόντων (51-43 το σκορ σε αυτό το διάστημα), διαφορά που ουσιαστικά ισοδυναμεί με την τελική διαφορά άρα το σχήμα λειτούργησε. Υπάρχει όμως και μια δεύτερη ανάγνωση των ίδιων ακριβώς αριθμών που ενισχύει την αξία του small ball και αποδυναμώνει ακόμη περισσότερο τη δυνατότητα συνεργασίας των δύο τους…

Από αυτά τα 26 λεπτά ο Καλάθης και ο Σπανούλης έμειναν μόνοι τους στο παρκέ και χωρίς την παρουσία τρίτου γκαρντ δίπλα τους για 9 συνολικά λεπτά στις αρχές της 1ης, της 3ης και της 4ης περιόδου. Σε αυτά τα 9 λεπτά η εθνική ήρθε… ισόπαλη με τους Σλοβένους (23-23). Τη διαφορά του +8 την έφτιαξε αποκλειστικά και μόνο στα υπόλοιπα 18 λεπτά που έπαιξε δίπλα τους (κυρίως) ο Ζήσης και δευτερευόντως ο Σλούκας.

Μεγάλες προσδοκίες

Ο αγώνας με τη Σλοβενία αποτέλεσε ένα ακόμη ματς που η εθνική έδειξε σοβαρότητα, είχε ‘΄αέρα" και απειλήθηκε μόνο όταν βρέθηκε ένας περιφερειακός της Σλοβενίας, ο Μπλάζιτς, να πάρει….φωτιά! Στο πρώτο μέρος που είχε εκμηδενιστεί το αντίπαλο περιφερειακό σουτ τα πράγματα ήταν εύκολα. Οι ψηλοί της Σλοβενίας αποδείχθηκαν εύκολη λεία για τους Μπουρούση-Κουφό που ανανέωναν χαμένες επιθέσεις μαζεύοντας επιθετικά ριμπάουντ λες και ήταν ώριμα φρούτα στο δέντρο.

Η αλήθεια είναι μια: Η εθνική κέρδισε την πρώτη θέση στον όμιλο χωρίς φανφάρες, χωρίς τυμπανοκρουσίες και ενδεχόμενα με λιγότερο καλές εμφανίσεις από ότι περιμέναμε. Και πάλι το συγκεκριμένο κεφάλαιο έχει δύο αναγνώσεις: Ότι η ομάδα έχει δυνατότητες που σιγά-σιγά ξεδιπλώνει και θα φτάσει στο επιθυμητό peak την κατάλληλη ώρα, δηλαδή στα νοκ άουτ παιχνίδια. Ας σταυρώσουμε τα δάχτυλα μας να είναι αυτή η σωστή ανάγνωση γιατί τότε σημαίνει ότι στο τέλος του δρόμου μας περιμένει η τετράδα, ένα μετάλλιο, ο…ουρανός.

Η δεύτερη ανάγνωση δεν είναι το ίδιο ευχάριστη: Η εθνική κέρδισε ένα όμιλο χαμηλού ανταγωνισμού όπου οι δύο σοβαρότεροι αντίπαλοι της ήταν οι…πριμαντόνες της Κροατίας και οι φιλότιμοι πλην όμως περιορισμένων δυνατοτήτων Σλοβένοι. Τι ισχύει θα χρειαστεί να περιμένουμε για να το μάθουμε.

Ο χρόνος θα δείξει

Η αλήθεια πάντως είναι ότι μόνο εμείς και οι Σέρβοι έχουμε καθαρίσει τους ομίλους με άνεση και χωρίς να βρούμε πραγματικές και ανυπέρβλητες δυσκολίες στο διάβα μας. Ο χρόνος –και μόνο- θα δείξει.

Η εθνική μας έχει δημιουργήσει μια παράξενη παράδοση. Να μεγαλουργεί σε διοργανώσεις που δεν το περιμένουμε. Ασθμαίνοντας πορεύτηκε μέχρι τα προημιτελικά και το 2005 αλλά στο τέλος του δρόμου την περίμενε η λάμψη του χρυσού μεταλλίου. Με ηρωισμούς και ανατροπές υπεράνω κάθε μπασκετικής φαντασίας το 2006 ξεκίνησε το Μουντομπάσκετ για να φτάσει στη μεγαλύτερη νίκη της ιστορίας της στη Σαϊτάμα.

Με φούρια ξεκίνησε όμως και το Προολυμπιακό πριν από δύο χρόνια για να προσγειωθεί ανώμαλα και απρόσμενα από τη Νιγηρία. Με τεράστιες προσδοκίες πήγε στη Σλοβενία και την Πόλη αλλά απέτυχε. Με 5-0 ξεκίνησε και πέρσι αλλά τράκαρε σε μια ολέθρια μετωπική με τους Σέρβους.

Φέτος, το σενάριο μοιάζει ιδανικό για μεγάλα πράγματα. Η περσινή εμπειρία ωρίμασε αρκετούς παίκτες αλλά και τον ίδιο τον Κατσικάρη, οι τόνοι έχουν μείνει χαμηλά και αυτό ενδέχεται να είναι το καλύτερο σημάδι. Πολύ καλύτερο από τις τέσσερις νίκες και την πρωτιά στον όμιλο.

ΥΓ 1: Μερικά μικρά πράγματα ακόμη δίνουν την εικόνα μιας υγιούς ομάδας. Μπορεί το ξέσπασμα του Παπανικολάου στον πάγκο στον αγώνα με τους Γεωργιανούς να ήταν ένα διαφορετικό δείγμα γραφής αλλά το θεωρώ απολύτως ανθρώπινο για ένα παίκτη που δεν ξέχασε το μπάσκετ αλλά ψάχνει να βρει τον εαυτό του και κάποια στιγμή είναι λογικό να του φταίνε όλα. Από την άλλη πλευρά, όμως, χθες ο Σλούκας μπαίνοντας στο παρκέ δεν δίστασε να κάνει δύο μαζεμένα φάουλ σκοπιμότητας για να γλιτώσει μια επίθεση η εθνική στο τέλος του δεκαλέπτου. Συνήθως κάτι τέτοιες αποστολές τις αναλαμβάνουν οι αναλώσιμοι παίκτες που σκουπίζουν την άκρη του πάγκου. Αυτή τη φορά το έκανε –χωρίς δισταγμό- ένας παίκτης που σε μερικές εβδομάδες από τώρα θα κληθεί να υπερασπίσει ένα συμβόλαιο του ενός εκατομμυρίου. Του αξίζει μια δημόσια επιβράβευση γιατί έβαλε πάνω από τον ίδιο την ομάδα και δεν σκέφτηκε τον χρόνο συμμετοχής που θα έχανε στη συνέχεια.