Σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν

Η ομώνυμη ταινία που γύρισε το 1969 ο Σίντνεϊ Πόλακ είναι ένα από τα 20-30 κορυφαία δράματα του παγκόσμιου κινηματογράφου. Βασισμένη σε μια εξαιρετική νουβέλα του Οράτιου Μακόυ. Όχι μόνο γιατί είναι από τις αγαπημένες μου την είχα εδώ και δύο μέρες στο μυαλό μου. Είχα προαναγγείλει ότι μόλις τελειώσουν οι υποχρεώσεις της εθνικής θα μιλήσω και για τους παίκτες. Για να μην αδικήσω την προσπάθεια τους την ώρα που ήταν σε εξέλιξη.

Θα είμαι ειλικρινής. Είχα σκοπό να γράφω ότι δεν έπρεπε να σκοτώσουμε τα δικά μας "γέρικα" άλογα. Και ότι έπρεπε να αφήσουμε τους βετεράνους της εθνικής να έχουν μια ακόμη ευκαιρία στο προολυμπιακό του επόμενου καλοκαιριού. Δεν ήξερα αν αυτό ήταν το σωστό αλλά θέλω να πιστεύω ότι θα ήταν το δικαιότερο για παίκτες με δεκαπενταετή προσφορά στην εθνική ομάδα. Ακόμη και αν το πληρώναμε. Μας χάρισαν πολλά, τους χρωστάγαμε κάτι. Δεν είμαι αφελής και ήξερα ότι αυτή η τοποθέτηση θα ξεσήκωνε ένα νέο μπαράζ σχολίων και αντιδράσεων από τους υπερασπιστές και τους αντιφρονούντες. Αλλά στο μυαλό μου δεν μπλέκω ποτέ τα ηθικά με τα νόμιμα και το αντίστροφο. Τα έχω λίγο ως πολύ ξεκαθαρισμένα. Όποιος ήθελε να συνεχίσει έπρεπε να παίξει στο προολυμπιακό και όποιος ήθελε να φύγει να παραχωρήσει τη σειρά του στον επόμενο.

Ξεκίνησα να γράφω πριν ξεκινήσει το ματς με τη Λετονία αλλά έσβησα όλο τον πρόλογο του κειμένου μόλις είδα την εικόνα των τριών παλιοσειρών αγκαλιασμένων την ώρα του εθνικού ύμνου. This is the end…

Μετά ήρθε το "αντίο"

Και μετά ήρθε το αντίο του Βασίλη Σπανούλη που δεν άφησε σε κανένα τη χαρά να τον… σκοτώσει σαν ένα γέρικο άλογο! Έφυγε περήφανος και με ψηλά το κεφάλι και ας μην έφυγε με τον τρόπο που πιθανώς είχε σχεδιάσει ή ήθελε. Με μια ακόμη μεγάλη επιτυχία.

Στην πραγματικότητα και χωρίς να το αντιλαμβάνεται, ενδεχόμενα και αυτή τη στιγμή, ο Σπανούλης με το αντίο του έκανε το τελευταίο μεγάλο δώρο στην εθνική ομάδα. Το ίδιο θα κάνουν και ο Μπουρούσης με τον Ζήση αν τον ακολουθήσουν στον δρόμο της αποστρατείας. Τι εννοώ; Ο Σπανούλης αφαίρεσε από τον Κατσικάρη ή τον επόμενο προπονητή της εθνικής ομάδας το δίλημμα: "Με τους παλιούς για να τους τιμήσουμε ή ανανέωση εδώ και τώρα;". Και είναι πολύ μεγάλο αυτό το δώρο. Επαναλαμβάνω: Δεν αποχώρησε για αυτό το λόγο ο Σπανούλης αλλά η απόφαση του έχει πολλαπλές επιδράσεις στην εθνική ομάδα. Και μια από αυτές είναι ότι οδηγεί ουσιαστικά στην υποχρεωτική ανανέωση. Αν τον ακολουθήσουν και ο… Πόρθος με τον… Άραμι και οι τρεις σωματοφύλακες πάψουν να είναι στην υπηρεσία του βασιλιά η σκυτάλη θα περάσει αναγκαστικά σε άλλα πρόσωπα.

Ο αρχηγός Πρίντεζης και οι άλλοι

Ο Πρίντεζης θα είναι ο επόμενος αρχηγός της εθνικής, η γενιά των 90άρηδων θα έχει τον πρώτο λόγο αγωνιστικά ( Σλούκας, Παπανικολάου, Μάντζαρης και ενδεχόμενα Γιάνκοβιτς με Παππά), ο Καλάθης θα είναι το αποκλειστικό μυαλό της ομάδας, ο Κουφός θα ψάχνει παρτενέρ για να γεμίσουν τη ρακέτα και ίσως κάποιος θυμηθεί να πάρει τηλέφωνο τον Μαυροκεφαλίδη να τον ρωτήσει αν θέλει να παίξει στην εθνική. Αν αυτό το τηλεφώνημα γινόταν φέτος η απάντηση θα ήταν κατά πάσα πιθανότητα θετική. Κανείς επίσης δεν μπορεί να παραβλέψει ότι παίκτες όπως ο Περπέρογλου, ο Καϊμακόγλου ή ο Βασιλειάδης μπορούν να είναι στην άκρη του πάγκου για να γεμίσουν τη δωδεκάδα.

Ο αστερίσκος για τον Γιάννη

Δεν ξέχασα, φυσικά, τον Αντετοκούνμπο αλλά για την περίπτωση του θα βάλω ένα μικρό αστερίσκο. Ο Γιάννης έχει όλες τις προδιαγραφές να γίνει all star στο ΝΒΑ και ο απόλυτος παίκτης-ορχήστρα για την εθνική ομάδα. Για να τα πετύχει και τα δύο χρειάζεται μόνο ένα ακόμη στοιχείο: Να αποκτήσει σταθερό και αξιόπιστο σουτ. Τότε, ακριβώς, θα είναι το απόλυτο πυρηνικό οπλοστάσιο και θα μπορεί να θεωρηθεί δικαιωματικά ο ηγέτης της επόμενης εθνικής. Μέχρι τότε θα πρέπει να περιμένουμε τα ίδια ακριβώς σκαμπανεβάσματα στην απόδοση του όταν θα περνάει τον Ατλαντικό για χάρη της εθνικής ομάδας. Και φυσικά θα παρακολουθούμε την βελτίωση παικτών όπως ο Ντόρσεϊ (στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού), ο Χαραλαμπόπουλος, ο Παπαγιάννης, ο Αγραβάνης, ο Παπαπέτρου, ο Μήτογλου. Με ένα πρόχειρο μέτρημα μας βγαίνουν 18 παίκτες. Δεν μπορεί μέσα από αυτή την δεξαμενή θα βγει μια πολύ καλή εθνική ομάδα και μια δωδεκάδα αξιώσεων με προοπτικές και για το τώρα αλλά και για το αύριο. Χωρίς να υπολογισθούν και περιπτώσεις παικτών που αυτή τη στιγμή δεν τους έχουμε στο μυαλό μας αλλά μπορεί να σημειώσουν εντυπωσιακή πρόοδο. Μήπως ξεχνάω κάποιον; Μάλλον.

Υπάρχει και ο Θανάσης

Αυτή τη στιγμή έχουμε σίγουρα δύο παίκτες στο ΝΒΑ και αν μείνει ο Παπανικολάου θα έχουμε τρεις. Λάθος, θα έχουμε τέσσερις αφού στη Νέα Υόρκη θα παίξει και ο μεγάλος Αντετοκούνμπο ο Θανάσης. Μπορεί ακόμη να έχει ελλείψεις στο παιχνίδι του και η διετία στο…αγροτικό του NBDL να μην τον βοήθησε αλλά ακόμη είναι μικρός σε ηλικία και δεν πρέπει να τον ξεγράψουμε από την εξίσωση. Μπορεί να είναι η ευχάριστη έκπληξη των επόμενων μηνών.

Δεν κοιτάμε πίσω

Η αποχώρηση του Σπανούλη στερεί από την ομάδα τον τελευταίο μεγάλο ηγέτη της. Αλλά η νομοτέλεια των πραγμάτων δεν μας επιτρέπει να κοιτάζουμε πίσω. Η εθνική έχασε τη γενιά του ’87 και πιστέψαμε ότι ποτέ δεν θα τους αντικαταστήσουμε. Έχασε Παπαλουκά και Διαμαντίδη και επέζησε. Αν φύγουν μαζί με τον Σπανούλη και οι Ζήσης, Μπουρούσης από την ομάδα του 2005 δεν θα έχει απομείνει πλέον κανείς και από την ομάδα του 2006 θα υπάρχει πιθανότητα να ξαναδούμε με τη φανέλα της εθνικής μόνο ένα παίκτη ( Σχορτσανίτης). Πάμε λοιπόν για ολικό restart και χωρίς την ανάγκη να μπούμε σε διαδικασίες σκέψης. Η ανανέωση έγινε μονόδρομος. Χωρίς να "τσακωθούμε" και να διχαστούμε για το αν πρέπει να "σκοτώσουμε" τα γέρικα άλογα μας. Αφού πρακτικά ήταν αδύνατον να γίνει κάτι συντεταγμένα και με ένα πρόγραμμα ο Σπανούλης πρόσφερε άθελα του μια καλοδεχούμενη λύση. Καλοδεχούμενο δεν ήταν το αντίο του γιατί στέρησε από τον εαυτό του κάτι που δικαιωματικά του ανήκει. Ένα τελευταίο χορό, το μπιζάρισμα που δικαιούται κάθε μεγάλος καλλιτέχνης μετά από μια λαμπρή παράσταση.

ΥΓ 1: Ο Γιάννης Μπουρούσης έχει πληρώσει κατ΄ επανάληψη τη συνήθεια που έχει να λέει με τη μια ότι σκέφτεται. Στο τέλος του αγώνα με τη Λετονία είπε κάτι με το οποίο θα μου επιτρέψει να διαφωνήσω. Όχι αγαπητέ Γιάννη δεν πονάτε μόνοι σας και κανείς εδώ έξω δεν χάρηκε ούτε γιατί χάσατε από την Ισπανία, ούτε γιατί σταμάτησε ο Σπανούλης από την εθνική. Εκτός αν πιστεύεις ότι εδώ έξω κυκλοφορούν μόνο τύποι με άρρωστα μυαλά. Κατανοητό ότι εσείς αφήσατε τα σπίτια σας, τις οικογένειες σας, εσείς ιδρώσατε και εσείς φάγατε όλη την πίεση αλλά πονούσαν μαζί σας εκατομμύρια άνθρωποι. Είναι γνωστό ότι οι παίκτες πάντοτε παραμένουν και λίγο "μικρά παιδιά" που τους αρέσουν μόνο τα καλά λογάκια αλλά αυτό απέχει από το να ανακαλύπτουν ανύπαρκτους εχθρούς μετά από κάθε οδυνηρή ήττα. Ατυχώς, το σύνδρομο αυτό κτυπάει με μεγάλη συχνότητα εδώ και 25 χρόνια την εθνική ομάδα. Λες και το αφήνει η μια γενιά στην επόμενη σαν παρακαταθήκη και κληρονομιά.

ΥΓ 2: Ως απόμαχος πια της εθνικής ο Βασίλης Σπανούλης θα βιώσει τα ίδια συναισθήματα με όλους τους μεγάλους του παρελθόντος. Μάταια θα περιμένει μια κίνηση αναγνώρισης από την ομοσπονδία. Την περιμένουν ακόμη οι παίκτες του 1987, παίρνουν σειρά οι πρωταθλητές του 2005 στη λίστα αναμονής, το βίωσε πιο σκληρά ο κορυφαίος όλων Νίκος Γκάλης. Το 1995 παρακολούθησε την λυσσώδη αντίδραση του Γιώργου Βασιλακόπουλου στην πρόταση του Γιώργου Λιάνη να μετονομαστεί το ΟΑΚΑ σε "Νίκος Γκάλης". "Δεν δίνονται τέτοιες τιμές σε εν ζωή αθλητές", είπε ως ισχυρό επιχείρημα ο Γιώργος Βασιλακόπουλος. Λίγα χρόνια αργότερα εγκαινίαζε ο ίδιος χαίρων άκρας υγείας το κλειστό της Αμαλιάδας που σωστά μαντέψατε. Λέγεται "Γιώργος Βασιλακόπουλος". Απλή απορία: Αντί να προσκληθούν δεκάδες δημοσιογράφοι στα ταξίδια της εθνικής δεν θα ήταν πρέπον και ένα πολύ καλό κίνητρο για τους εν ενεργεία παίκτες να τους αντικαθιστούσαν βετεράνοι με προσφορά στην εθνική; Φαντάζομαι ότι οι διεθνείς θα προτιμούσαν να βλέπουν παίκτες με τους οποίους και οι ίδιοι είχαν ταυτιστεί στα μικράτα τους.

ΥΓ 3: Ο Κατσικάρης θα συζητήσει για το μέλλον με ραντεβού με τον πρόεδρο της ομοσπονδίας. Αυτό δήλωσε. Πολύ φοβάμαι ότι θα μπει στο κλαμπ των "πρώην" που ακόμη περιμένουν το αντίστοιχο ραντεβού. Στη λίστα αναμονής θα πάρει νομίζω του νούμερο 5 πίσω από τους Γιαννάκη, Καζλάουσκας, Ζούρο, Τρινκέρι. Δέκα λεπτά από τη στιγμή που έκανε τη δήλωση στη Λιλ πήρα στο κινητό μου το ακόλουθο SMS από άνθρωπο του…προεδρικού περιβάλλοντος: "Μα τι λέει το παιδί. Δεν υπάρχει λόγος ο πρόεδρος να συναντηθεί με τον προπονητή της Μούρθια. Ούτε τον απολύσαμε, ούτε παραιτήθηκε. Το συμβόλαιο του έχει λήξει. Καλή επιτυχία στο Ισπανικό πρωτάθλημα".

ΥΓ 4: Αφού ξεκίνησα με την ταινία για γέρικα άλογα ας κλείσω με στίχους. Στη διαδρομή ανακάλυψα ότι ο νυν πρόεδρος της ΕΡΤ Διονύσης Τσακνής έχει γράψει, από το 2007, ένα υπέροχο τραγούδι με τον ίδιο τίτλο που δεν είχε τύχει να το ακούσω νωρίτερα. Αντιγράφω το πολύ ταιριαστό ρεφρέν:

"Σ’ ένα λιβάδι άσπρα άλογα τη χαίτη τους τινάζουν

Κοίτα και πες μου αν έχεις δει ποτέ σου κάτι

ομορφότερο απ’ αυτό

Σ’ ένα ρεφρέν των τραγουδιών μου θα τα κλείσω

κι ας καλπάζουν πριν κάποιοι τα προλάβουνε

γιατί σκοτώνουν τ’ άλογα, μωρό μου, όταν γεράσουν".