Ο παράγοντας… Σλούκας

Ο Δημήτρης Καρύδας γράφει για τον αληθινό κερδισμένο του πρώτου τελικού των πλέι οφ και αναλύει το παιχνίδι των δύο αντιπάλων ενόψει της συνέχειας.

08 ΙΟΥΝ 2015

Ο Ολυμπιακός ήταν ο μεγάλος κερδισμένος του πρώτου τελικού των πλέι οφ. Συνήθως, σε σειρές πέντε αγώνων –ειδικά στα ελληνικά πλέι οφ- όποιος κερδίζει τον 1ο και τον 3ο αγώνα παίρνει και τον τίτλο.

Τυχόν εξαιρέσεις του συγκεκριμένου κανόνα υπάρχουν αλλά δεν είναι συνηθισμένες. Ο αληθινός κερδισμένος πάντως του συγκεκριμένου αγώνα ήταν ο Κώστας Σλούκας που κατάφερε για πρώτη φορά αν δεν κάνω λάθος να ακούσει το όνομα του αντί… συνθήματος από την εξέδρα και με την παρουσία του άλλαξε τη ροή των πραγμάτων και την ιστορία του αγώνα. Την ώρα που ο Παναθηναϊκός κέρδιζε με 10-23 ξεκίνησε να κάνει τα πράγματα που ξέρει καλύτερα από τον καθένα στο ρόλο του 6ου παίκτη που έχει εδώ και τρία-τέσσερα χρόνια στον Ολυμπιακό.

Έβγαλε ενέργεια, σκόραρε, διάβασε σωστά την άμυνα του Παναθηναϊκού που με εξαίρεση τρεις σερί φάσεις σε καταστάσεις transition κυριαρχούσε τα προηγούμενα 11 λεπτά στο παρκέ του ΣΕΦ. Ο Σλούκας που θα βρεθεί στο επίκεντρο των καλοκαιρινών μεταγραφικών σίριαλ και είναι ο τελευταίος της φρουράς του 2011 που δεν έχει "δεθεί" με τον Ολυμπιακό μάλλον έβαλε με τη χθεσινή εμφάνισή του ένα μηδενικό παραπάνω στο επόμενο συμβόλαιο του.

Για να μην παρεξηγηθώ επειδή οι καιροί είναι πονηροί. Δεν είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν ότι οι παίκτες μπαίνοντας στο παρκέ για ένα σημαντικό παιχνίδι σκέφτονται το συμβόλαιο τους. Όποιος έχει μιλήσει με μπασκετμπολίστες και μου έχει λάχει να μιλήσω με πολλούς ξέρει ότι αυτό είναι αστικός μύθος. Ο παίκτης μπαίνει για να παίξει, μπαίνει για να κερδίσει και εκείνη τη στιγμή με την αδρεναλίνη στα… κόκκινα δεν σκέφτεται τίποτε άλλο. Αλλά κανείς δεν τους εμποδίζει να σκεφτούν το συμβόλαιο τους την επόμενη μέρα και τούτο το άρθρο γράφεται την…επόμενη του πρώτου τελικού. Εξ΄ ου και η σχετική αναφορά.

Στη σκιά του αρχηγού

Η αλήθεια είναι ότι ο Σλούκας έχει καταφέρει να γράψει υπεραξίες τα τελευταία χρόνια παίζοντας πίσω από τον Σπανούλη, ζώντας στη σκιά του αρχηγού του Ολυμπιακού και το έχει καταφέρει πολύ καλά. Αλλά κυρίως με την αξία του και με την ικανότητα που έδειξε να προσαρμόσει το παιχνίδι του σε ένα άλλο επίπεδο. Ανδρώθηκε μπασκετικά ως ένας πολύ καλός σκόρερ αλλά στον Ολυμπιακό μεταλλάχθηκε κυρίως σε ένα παίκτη υποχρεωμένο κάθε φορά που έρχεται από τον πάγκο να αλλάζει τον ρυθμό ενός αγώνα κάνοντας σχεδόν τα πάντα. Καλείται και να σκοράρει και να οργανώσει και να παίξει άμυνα. Και συνήθως τα κάνει καλά…

Κλείνοντας την αναφορά στον μεγάλο πρωταγωνιστή του πρώτου τελικού αξίζει να τονιστεί και η φοβερή βελτίωση που έχει δείξει τα τελευταία χρόνια στην έκρηξη και στην ταχύτητα. Ειδικά το δεύτερο είναι ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι που μπορεί να δουλέψει ένας μπασκετμπολίστας και η περίπτωση Σλούκα είναι μάλλον από τις ελάχιστες όπου ένας παίκτης κατάφερε να βελτιώσει τόσο εντυπωσιακά την ικανότητα του στον συγκεκριμένο τομέα. Αυτό αποτελεί ουσιαστικά και την απάντηση στο ερώτημα που υπήρχε πριν από μια τετραετία αν μπορεί να σταθεί και να ανταποκριθεί στο ψηλότερο επίπεδο.

Ο πρώτος τελικός συνολικά μετά από ένα παράξενο –με πολλά εκατέρωθεν σερί- πρώτο ημίχρονο κύλησε προς την πλευρά του Ολυμπιακού σταδιακά και όσο ο χρόνος περνούσε για ένα απλό λόγο: Είχε περισσότερες λύσεις. Εκτός από τον Σλούκα και τον Ντάνστον οι γηπεδούχοι βρήκαν λύσεις από τον Λοτζέσκι και τον Πρίντεζη και κάπως έτσι αντιπαρήλθαν τα 0/13 τρίποντα του πρώτου εικοσάλεπτου και τις απαντήσεις που είχε στο ίδιο διάστημα ο Παναθηναϊκός.

Βασίστηκε στην παλιά φρουρά

Ο Παναθηναϊκός βασίστηκε στην παλιά "φρουρά" του, ο Διαμαντίδης έκανε ένα εκπληκτικό πρώτο μέρος αλλά κουράστηκε, το ίδιο και ο Φώτσης, ενώ ο Μαυροκεφαλίδης έμεινε να παλεύει μόνος του και να δίνει ομηρικές μάχες και στις δύο πλευρές του παρκέ με τον Ντάνστον. Ο Σλότερ έχει μετατραπεί σε "αόρατο" παίκτη, ο Νέλσον πήγε πολύ καλά στην αμυντική αποστολή πάνω στον Σπανούλη, τα σουτ του Γιάνκοβιτς μπήκαν μάλλον όταν ήταν πολύ αργά, οι δύο νεοφερμένοι ήταν εκτός τόπου και χρόνου και ο Μπατίστα παραμένει στα πιτς μειώνοντας δραματικά τις λύσεις και τις επιλογές κοντά στο καλάθι.

Ο Μανωλόπουλος επέλεξε ένα συγκεκριμένο πλάνο δράσης. Επέλεξε να δώσει αρκετά σουτ στον Ολυμπιακό, εστιάσθηκε στην εξουδετέρωση του Σπανούλη, χρησιμοποίησε σε μεγάλα χρονικά διαστήματα άμυνες ζώνης (γεγονός μάλλον ασυνήθιστο για ντέρμπι Ολυμπιακού- Παναθηναϊκού) και είδε τις επιλογές του σε ένα μεγάλο μέρος του παιχνιδιού να δικαιώνονται. Με τρεις όμως παίκτες να παίρνουν βαθμό άνω του μετρίου ο χρόνος λειτουργούσε σε βάρος και όχι υπέρ της ομάδας του.

Το… 1-0 έχει αρκετές αναγνώσεις και ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει όπως θέλει και όπως του αρέσει. Η αλήθεια είναι μάλλον απλή. Κέρδισε η ομάδα που είχε το πλεονέκτημα έδρας και το αριθμητικό πλεονέκτημα στον τομέα των επιλογών. Γνωρίζοντας πολύ καλά τον ρόλο και τη σημασία που παίζει στους ανάλογους αγώνες η έδρα είναι μάλλον κομβικής σημασίας για την πορεία των τελικών το δεύτερο παιχνίδι στο ΟΑΚΑ που θα δείξει με ακρίβεια τις αντιδράσεις και τα ρεφλέξ των δύο ομάδων αλλά και το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η σειρά. Κι ας είναι παιχνίδι με… ζυγή αρίθμηση.