Ο νόμος του Μήτσου

Είναι συγκλονιστική η στιγμή να κάνει airball ένας μπασκετμπολίστας και ολόκληρο γήπεδο να τον αποθεώνει! Ο Δημήτρης Διαμαντίδης έχει κολλήσει δύο σειρές γαλόνια στη μπασκετική του καριέρα αλλά νομίζω ότι αν προσπαθήσει να "θησαυρίσει" στο νου του τις μεγάλες στιγμές μιας καριέρας που φτάνει στο τέλος της σε μερικούς μήνες θα κρατήσει μέσα σε αυτές και τη χθεσινή στο ΟΑΚΑ.

Ο Παναθηναϊκός μέσα σε μια εικοσαετία μεγάλων στιγμών κατάφερε να δημιουργήσει ένα κοινό που έμαθε να σέβεται και να αναγνωρίζει τις αξίες. Το απέδειξε με αυτό το αυθόρμητο καθολικό χειροκρότημα. Έχω την αίσθηση ακόμη και αν η άτιμη η μοίρα τα φέρει ανάποδα και ο Διαμαντίδης χάσει ένα τίτλο με το τελευταίο σουτ της καριέρας του ο κόσμος θα τον πάρει στα χέρια και θα κάνει μαζί του γύρο του θριάμβου. Το αξίζει. Όχι επειδή πρέπει να ζει και να βασιλεύει για όλους τους μεγάλους αρτίστες (και ο Διαμαντίδης είναι αρτίστας στο είδος του) το "Thanks for the memories". Αλλά κυρίως γιατί αποτελεί την τρανή απόδειξη ότι το μπάσκετ είναι πριν και πρώτα από όλα ομαδικό σπορ.

Έχουμε συνηθίσει να αποδίδουμε τους μεγαλύτερους φόρους τιμής σε παίκτες που είναι σπουδαίοι σκόρερ. Ο Διαμαντίδης δεν ήταν ποτέ και δεν θα γίνει πια μεγάλος σκόρερ. Για την ακρίβεια, στο ξεκίνημα της καριέρας του δεν ήταν καν καλός σουτέρ και χρειάστηκε να φάει εκατοντάδες ώρες εξάσκησης και να χύσει τόνους ιδρώτα για να γίνει αξιόπιστος σουτέρ. Αλλά από τη Day one στον Παναθηναϊκό ήταν η επιτομή της ομαδικότητας.

Φάνης, Γιαννάκης και Διαμαντίδης

Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που ένας σταρ θυσίασε τόσο πολύ το εγώ του για χάρη μιας ομάδας. Το έκανε ο Φάνης Χριστοδούλου, το πέτυχε ο Γιαννάκης όταν χρειάστηκε να παίξει δίπλα-δίπλα με τον Γκάλη και μετέτρεψε την άμυνα σε επιστήμη αλλά ο Διαμαντίδης πήγε το όλο πράγμα σε εντελώς διαφορετική διάσταση.

Πολλοί λένε ότι είναι ο πλέον αντιδημοσιογραφικός σταρ που έχει πατήσει τα παρκέ του μπάσκετ. Λάθος. Είναι ομιλητικός και προσιτός αρκεί ο δημοσιογράφος να περιοριστεί σε ερωτήσεις που αφορούν το ‘’εμείς’’ και όχι το "εγώ". Μόλις αρχίζουν οι προσωπικές ερωτήσεις στραβώνει και ξέρεις ότι ο χρόνος τελειώνει.

Δεν ξέρω αν υπάρχει όντως αυτό που λέγεται "νόμος του ΟΑΚΑ". Αν κρίνω από τον τρόπο που παίζει τα τελευταία χρόνια ο Παναθηναϊκός στην Ευρωλίγκα και την εντελώς διαφορετική αντίδραση του σαν ομάδα όταν απομακρύνεται από το Μαρούσι μάλλον υπάρχει και δεν είναι μύθος. Το σίγουρο είναι ότι σε αυτή την ομάδα υπάρχει ο νόμος του Διαμαντίδη.

Θα αντιγράψει τον Γκάλη

Οι αισιόδοξοι υποστηρίζουν ότι ο Διαμαντίδης θα μεταπειστεί και θα παίξει για άλλη μια χρονιά μπάσκετ. Παρότι δεν είμαι και δεν ήμουν ποτέ δημοσιογράφος που ανήκε στο στενό του κύκλο (αμφιβάλλω αν υπάρχει τέτοιος) το θεωρώ απίθανο. Ο Διαμαντίδης όταν λέει κάτι το εννοεί. Το απέδειξε με τη φυγή του από την εθνική όταν ‘’χάλασε’’. Είναι πια οικογενειάρχης με παιδιά, τα μαλλιά του έχουν αρχίσει και γκριζάρουν και πάντοτε (με βάση όσα έχει πει κατά διαστήματα) πιστεύει ότι υπάρχει ζωή και μετά το μπάσκετ.

Πιο πολύ τον βλέπω να…αντιγράφει τη λογική και την πρακτική του Γκάλη. Να ξεκόβει από το μπάσκετ αφού ούτε για προπονητής δείχνει να είναι φτιαγμένος, ούτε για παράγοντας. Αλλά και αυτό έχει μάλλον μικρή σημασία. Η επόμενη μέρα είναι μια καθαρά δική του υπόθεση. Σε όλους τους υπόλοιπους απομένει μόνο να δούμε τις τελευταίες παραστάσεις του στα γήπεδα του μπάσκετ και να τον χαιρόμαστε όταν κάνει κατάθεση ψυχής όπως στη νίκη επί της Μπαρτσελόνα. Τα υπόλοιπα στην ώρα τους.

ΥΓ Στο ξεκίνημα της σεζόν και μετά τα δύο πρόωρα ντέρμπι είχα γράψει ότι ο χρόνος και μόνο αυτός θα δείξει συνιστώντας υπομονή καθώς η σεζόν είναι μακριά. Ήδη, στους δύο πρώτους μήνες της περιόδου έχουμε πολύ εντυπωσιακές μεταπτώσεις και αλλαγές συναισθημάτων. Ο ακτύπητος Παναθηναϊκός βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο πριν αντιδράσει με τις νίκες στην Σμύρνη και επί της Μπαρτσελόνα, ο κυρίαρχος Ραντούλιτσα που αμφισβητήθηκε ξανάγινε σούπερ σέντερ και το τραινάκι του λούνα παρκ θα συνεχίσει να ανεβοκατεβαίνει τους επόμενους μήνες. Ακόμη και με τις δύο αυτές νίκες ο Παναθηναϊκός δεν ξεμπέρδεψε με την υπόθεση πρόκριση και απέχει από αυτή μια νίκη ή ένα τραγικό….λάθος. Ξαναπαίζει την άλλη εβδομάδα ματς-τελικό στο ΟΑΚΑ με τη Ζιελόνα Γκόρα που θα έρθει για να δώσει τα ρέστα της για την πρόκριση. Και αν σκεφθείτε "έλα τώρα ποια Ζιελόνα Γκόρα" θα σας θυμίσουμε ότι νίκησε τον ΠΑΟ στον πρώτο γύρο και διέλυσε μέσα στο σπίτι της τη Λοκομοτίβ Κούμπαν.

Τα ίδια βεβαίως ισχύουν και για την altera pars. Οι ίδιοι που σήμερα υμνούν τον Ολυμπιακό για το μέταλλο και τον χαρακτήρα της ομάδας που σε πείσμα των προβλημάτων της κερδίζει, οι ίδιοι που αποθέωσαν τον Στρόμπερι ήταν αυτοί που πριν δύο μήνες έλεγαν ότι η ομάδα δεν πάει πουθενά και ότι ο Αμερικάνος έπρεπε να φύγει με το πρώτο αεροπλάνο. Στην Ελλάδα που κανένα θαύμα δεν κρατάει πάνω από τρεις μέρες και όλες οι καταστροφές ξεχνιούνται γρήγορα, η λεπτή γραμμή που γνωρίζει το θρίαμβο από το θρήνο είναι περίπου ανύπαρκτη!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Παναθηναϊκός - Μπαρτσελόνα 93-86

ΑΠΙΘΑΝΟ τρίποντο: το έβαλε... από το σπίτι του ο Διαμαντίδης!

Πώς θα ήταν τώρα το Top16: Η εικόνα των δύο ομίλων, πιθανός ο ελληνικός "εμφύλιος"!

Τζόρτζεβιτς: "Δεν σταματάμε εδώ, όριό μας ο ουρανός"

Τ. Μαγουλάς: Αν αυτό είναι το αντίο...

Σ. Γεωργίου: Δεν είναι ακόμη φαβορί