Μιχάλης Κακιούζης: O τελευταίος αρχηγός

Για τον Μιχάλη Κακιούζη η τελευταία στροφή της καριέρας του δεν θα έχει το μεγαλείο και τη λαμπρότητα που του αξίζει. Του έλαχε να παίξει αυτό τον τελευταίο χρόνο στην Α2 και μπορεί βέβαια με τον Φάρο να γευτεί τη χαρά της ανόδου και την απρόσμενη παρουσία σε ένα τελικό Κυπέλλου Ελλάδος αλλά όπως και να το κάνουμε θα ήταν λίγο διαφορετικά να κέρδιζε αυτό το τελευταίο μπιζάρισμα σε μεγαλύτερα γήπεδα. Του αξίζει άλλωστε. Μην ξεχνάμε ότι αυτός ήταν ο αρχηγός της εθνικής που σήκωσε το Κύπελλο στον "ουρανό" του Βελιγραδίου το 2005 και πάλι ήταν αρχηγός της ένα χρόνο αργότερα στον επικό αποκλεισμό της Dream Team και την τελική κατάκτηση της δεύτερης θέσης στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Και όχι μόνο...

Δεν βασίστηκε στα μούσκουλα

Όπου και αν έπαιξε ο Κακιούζης είχε πάντοτε στόχο τον πρωταθλητισμό, τη διάκριση και εδώ που τα λέμε δεν πέρασε και από λίγες ομάδες στην πολύ μεγάλη (και χρονικά) καριέρα του. Όπως και να το κάνουμε πάντως στο μυαλό του μέσου Έλληνα φιλάθλου είναι ταυτισμένος με τα χρώματα της ΑΕΚ και τις καλύτερες στιγμές στη σύγχρονη ιστορία της ομάδας με την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2002 αλλά και την κατάκτηση ενός Ευρωπαϊκού τροπαίου.

Επειδή, το καλό πράγμα φαίνεται από το... πρωί ο Κακιούζης ήταν νωρίτερα και μέλος της χρυσής εθνικής εφήβων που στέφθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια. Δεν ήταν και δεν έγινε ποτέ ο μεγαλύτερος παίκτης της γενιάς. Ήταν όμως ο πιο συνεπής και τολμώ να γράψω και ο πιο έξυπνος μέσα στο παρκέ! Για ένα απλό λόγο: Ουδέποτε βάσισε την καριέρα του σε ένα κορμί γεμάτο μούσκουλα και στη δύναμη του. Το κορμί του ήταν από τα λιγότερο αθλητικά που έχουμε δει σε εποχές που τα μπράτσα, τα δυνατά πόδια και γενικά τα ‘’κτισμένα σώματα’’ είναι βασικό ζητούμενο για να φτάσει ένας μπασκετιμπολίστας στο ψηλότερο επίπεδο. Με μια διαφορά: Κανένα από τα κτισμένα θηρία των καλαθιών δεν απέκτησε ποτέ την ικανότητα του Κακιούζη στο επιθετικό ριμπάουντ.

Ήξερε που θα πάει η μπάλα

Έμοιαζε λες και είχε μαγνήτη στα χέρια του και η μπάλα πήγαινε πάντοτε εκεί που βρισκόταν. Στην πραγματικότητα, είχε τέτοια διαύγεια στο παιχνίδι ώστε πολύ απλά ήξερε που θα πάει η μπάλα τη στιγμή που γινόταν το σουτ. Σε μια εποχή (ειδικά στο ξεκίνημα της καριέρας του) που τα τεσσάρια ήταν κυρίως παίκτες ρακέτας ο Κακιούζης έκανε μερικά μέτρα πιο πίσω στην αρχή και στην πορεία άρχισε να σουτάρει και τρίποντα! Μπορούσε να μαρκάρει και στις δύο θέσεις των φόργουορντ.

Δεν είχε δεύτερες σκέψεις

ΟΚ, τέλος με τα αγωνιστικά. Το καλύτερο όλων ήταν ότι ο Κακιούζης αποτέλεσε στο μεγαλύτερο διάστημα της καριέρας του ένα ασυμβίβαστο τύπο. Η τουλάχιστον μη συμβατό με τις λογικές και την εποχή του. Την εποχή που υπαγόρευε ότι κάθε επαγγελματίας μπασκετμπολίστας που σεβόταν τον εαυτό του όφειλε σε κάθε εξωτερική και δημόσια τοποθέτηση του να λέει τα κλασικά ‘’κάνω ότι μου πει ο προπονητής μου’’ ο Κακιούζης δεν είχε δεύτερες σκέψεις. Κάποτε άνοιξε ολόκληρη βεντέτα με τον Γιώργο Διαμαντόπουλο και τη βραδιά που η ΑΕΚ πήρε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο βγήκε πρώτος στη γραμμή και δήλωσε: ‘’Το αφιερώνουμε στον μεγαλύτερο όλων τον Νίκο Γκάλη που δεν ευτύχησε να πάρει αυτό που πήραμε εμείς απόψε’’.

Κάπως έτσι κύλησε η καριέρα του. Λίγο καιρό μετά τη 2η θέση της εθνικής στο Τόκιο με πήρε τηλέφωνο ο τότε γενικός διευθυντής του εκδοτικού οίκου Ελληνικά Γράμματα καλός φίλος, καλύτερος φίλαθλος και ο άνθρωπος που με μύησε στο ΄΄μικρόβιο’’ της συγγραφής και της λογοτεχνίας, ο Βαγγέλης Γεωργιακάκης. ‘’Λέμε να βγάλουμε την αυτοβιογραφία του Κακιούζη. Πως το κόβεις; Έχει κάτι να πει;’’. Του είπα τη γνώμη μου ορθά κοφτά: ‘’Αν κάποιος υπάρχει που μπορεί να πει αλήθειες, κανονικές και όχι γωνιασμένες, ενώ παίζει ακόμη μπάσκετ είναι ο Μιχάλης’’.

Το "θράσος" της αυτοβιογραφίας

Η έκδοση του βιβλίου κάποια στιγμή μέσα στο 2007 δικαίωσε την πρόβλεψή μου. Το βιβλίο έσπαγε κόκαλα, απείχε πολύ από το λεγόμενο politically correct. Αλλά τι πολιτική ορθότητα περίμενε κάποιος από ένα αθλητή που είχε το ‘’θράσος’’ να βγάλει αυτοβιογραφία ενώ έπαιζε ακόμη μπάσκετ, ήταν ενεργός και όπως απέδειξε το μέλλον η καριέρα του είχε σχεδόν μια δεκαετία ακόμη μπροστά της. Στα όσα έγραψε στο ‘’Όνειρα και αλήθειες’’ ο Μιχάλης ‘’ενόχλησε’΄ πολλούς αλλά κανείς δεν βγήκε ποτέ δημόσια να απαντήσει ή να αμφισβητήσει όσα ισχυρίστηκε ειδικά για τα χρόνια του στην ΑΕΚ. Το βιβλίο, παρότι τα Ελληνικά Γράμματα έκλεισαν μερικούς μήνες αργότερα, μπορείτε ακόμη να το βρείτε σε διάφορα bazaar βιβλίων από τα δεκάδες που γίνονται πια παντού στην Αθήνα. Αγοράστε το... Αξίζει τον κόπο...

Όπως άξιζε τον κόπο και για το ελληνικό μπάσκετ και για τον ίδιο η διαδρομή και το ταξί που ξεκίνησε πριν από είκοσι και βάλε χρόνια. Δεν έτυχε να του μιλήσω πρόσφατα αλλά είμαι βέβαιος για κάτι: Αυτό που υποστηρίζει στην ανακοίνωση του αντίο του θα το κάνει πράξη και θα τον έχουμε κοντά μας για τα πολλά επόμενα χρόνια με άλλο ρόλο και άλλη αμφίεση.