Κρίστιαν Λέτνερ: Ο άνθρωπος του τελευταίου σουτ!

Ο Κρίστιαν Λέτνερ κατάφερε να κτίσει μια καριέρα που άντεξε σχεδόν 13 χρόνια βασισμένος σε δύο ισχυρές περγαμηνές: Ένα σουτ που έμεινε στην ιστορία ως το πλέον απίθανο σουτ του κολεγιακού πρωταθλήματος και τη συμμετοχή του στην πρώτη Dream Team. Ακόμη και σήμερα ο Λέτνερ διχάζει τους ειδικούς του μπάσκετ. Για άλλους ήταν ένα φοβερό ταλέντο που δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει στο στάνταρ απόδοσης που οι περισσότεροι περίμεναν και για άλλους ήταν απλά ένας ακόμη υπερτιμημένος παίκτης που αποδείχθηκε πολύ έξυπνος και άντεξε στον χρόνο. Αλήθεια ή ψέματα ότι και από τα δύο αν ισχύει παίζει πια μικρό ρόλο...

Τα μεγαλύτερα σουτ!

Ο Λέτνερ ήταν σίγουρα ένας πολύ έξυπνος τύπος που μεγάλωσε σε μια μεσοαστική γειτονιά της Νέας Υόρκης και σε μια οικογένεια με αυστηρές καθολικές αρχές. Οι ρίζες της οικογένειας του ήταν Πολωνικές και παρότι οι οικονομικές δυνατότητες της δεν ήταν μεγάλες κατάφερε να τύχει πολύ καλής ακαδημαϊκής διαδρομής λόγω του μπάσκετ. Στην αρχή ήταν το γυμνάσιο Νίκολς που του πρόσφερε υποτροφία για να εξελιχθεί στον πιθανώς καλύτερο παίκτη της ιστορίας του και αμέσως μετά το Ντιουκ του Μάικ Σιζέφσκι που πήρε την υπογραφή του. Τα τέσσερα χρόνια του Λέτνερ στους ‘’Δούκες’’ ήταν περίπου μαγικά και ενδεχόμενα τα καλύτερα όλης της μεταγενέστερης καριέρας του. Κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα σε συνεχόμενους τίτλους το 1991 και το 1992 βοηθώντας να κτιστεί ο μύθος του ‘’Coach K’’, έπαιξε σε 23 από τα 24 παιχνίδια πλέι οφ που μπορούσε να παίξει στη διάρκεια της καριέρας και κέρδισε τα 21 από αυτά, δημιουργώντας μοναδικά ρεκόρ στην ιστορία του NCAA. Ήταν ο MVP του φάιναλ φορ του 1991 και ο καλύτερος παίκτης σε όλο το NCAA to 1992.

To 1992 στον τελικό της περιφέρειας το Ντιουκ αντιμετώπιζε το Κεντάκι του Ρικ Πιτίνο που είχε κατορθώσει να αναμορφώσει ένα ιστορικό αλλά μισοδιαλυμμένο –λόγω τιμωριών από την ομοσπονδία- πρόγραμμα. Το Κεντάκι προσπαθούσε να φτιάξει ένα μικρό θαύμα και να γίνει μια ομάδα που μέσα από τις στάχτες της θα έπαιρνε το πρωτάθλημα. Και ενδεχόμενα να το κατόρθωνε αν ο Λέτνερ δεν έριχνε τις ‘’αγριόγατες’’ στο καναβάτσο με ένα απίστευτο buzzer beater. Σε ένα πρωτάθλημα που η ζωή του μετριέται σε πάνω από ένα αιώνα και οι ηρωισμοί της τελευταίας στιγμής είναι αμέτρητοι το σουτ του Λέτνερ δίκαια κατατάσσεται από πολλούς ως το μεγαλύτερο σουτ της ιστορίας πάνω από άλλα θρυλικά buzzer beater ή σουτ που έκριναν τίτλους όπως αυτό του Μάικλ Τζόρνταν ή το καλάθι που έδωσε τον τίτλο στο Νορθ Καρολάινα Στέιτ.

Μέρος της δουλειάς του

Για τον Λέτνερ τα σουτ της τελευταίας στιγμής ήταν απλά μέρος της…δουλειάς του! Το είχε ξανακάνει το 1990 εναντίον του Κονέκτικατ, είχε βάλει τις κρίσιμες βολές που σφράγισαν μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις όλων των εποχών ένα χρόνο νωρίτερα όταν στο φάιναλ φορ του 1991 το Ντιουκ είχε αποκλείσει το αήττητο Νεβάντα Λας Βέγκας του Ταρκάνιαν αλλά η βραδιά κόντρα στο Κεντάκι ήταν απλά το πετράδι στην κορυφή του στέμματος. Με 31 πόντους σε εκείνο τον αγώνα και απόλυτα εύστοχος με 10/10 σουτ και 10/;ο βολές ο Λέτνερ απλά βλέπει παντού και πάντα, και θα το βλέπει μέχρι το τέλος της ζωής του, αυτό το θρυλικό σουτ.

Το καλοκαίρι του 1992 η Ντριμ Τιμ πήγε στη Βαρκελώνη με 11 από τους μεγαλύτερους παίκτες όλων των εποχών και ένα παίκτη από κολέγια, ως τυπική σύνδεση με την προηγούμενη ιστορία των εθνικών ομάδων. Ο Λέτνερ ήταν πολύ φυσιολογικό να επιλεγεί αφού με κάθε μέτρο σύγκρισης ήταν ο καλύτερος παίκτης στο NCAA.

Τι ακολούθησε; Μια καριέρα στο ΝΒΑ που δεν ήταν η χειρότερη αλλά και ποτέ δεν δικαιολόγησε τις τεράστιες προσδοκίες που υπήρχαν. Ο Λέτνερ έπαίξε 13 χρόνια στο ΝΒΑ αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να μείνει τρία χρόνια στην ίδια ομάδα. Άλλαξε έξι ομάδες, έγινε ανταλλαγή άλλες τόσες φορές, έπαιξε σε ένα ολ σταρ γκέιμ το 1997 αλλά μετά το πρώτο μισό η καριέρα του ξεκάθαρα πήρε την κάτω βόλτα. Το 2004 η εικόνα του ‘’τέλειου παίκτη’’ σπιλώθηκε από την τιμωρία του για χρήση μαριχουάνας.

Σταμάτησε το μπάσκετ το 2005 και έξι χρόνια αργότερα αποφάσισε να ξαναπαίξει μπάσκετ στο ημιεπαγγλεματικό ΑBA ενισχύοντας την ομάδα της…γειτονιάς του. Μόνιμος κάτοικος Φλόριντα έπαιξε στην ομάδα του Τζάκσονβιλ με τη συμφωνία να την ενισχύσει μόνο στα εντός έδρας παιχνίδια της. Κατάφερε όμως και στα 42 του να παίξει καθοριστικό ρόλο σε μια φάση της τελευταίας στιγμής. Από τη δική του καταπληκτική πάσα στην επαναφορά το Τζάκσονβιλ σκόραρε το τρίποντο που του έδωσε τον τίτλο του πρωταθλητή στο ΑΒΑ! Λίγους μήνες αργότερα, ο Λέτνερ αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του και στην προπονητική αλλά η σχέση του με μια ομάδα της D-League όπου ανέλαβε ασίσταντ κράτησε τελικά μόλις μερικούς μήνες. Προτίμησε να γυρίσει στη Φλόριντα όπου πλέον ασχολείται με το ψάρεμα και με τις επιχειρήσεις του. Κρατήστε εδώ μια υποσημείωση για το φινάλε…

Λάτρευαν να μισούν

Ο Λέτνερ κατάφερε πέρα από όλα τα άλλα να κτίσει και το μύθο του παίκτη που όλοι λάτρευαν να μισούν. Σε ένα δημοψήφισμα του ESPN (που οδήγησε μάλιστα και στη δημιουργία ενός ομότιτλου ντοκιμαντέρ) ο Λέτνερ ψηφίσθηκε ο πιο μισητός παίκτης στην ιστορία όλο του ΝCAA. Γιατί; Το χρώμα, το στιλ του, οι δηλώσεις που έκανε, το γεγονός ότι είχε μεγάλο….στόμα και λάτρευε το trash talking αλλά και μερικά βρώμικα κτυπήματα στους αντιπάλους που συνήθως συγχωρούσαν οι διαιτητές έκαναν κάθε εκτός έδρας εμφάνιση του με το Ντιουκ ένα ταξίδι στην κόλαση!

Η πιο συνηθισμένη αποδοκιμασία ήταν ένα σύνθημα που τόνισε ότι ο Λέτνερ είναι γκέι! Και σήμερα ακόμη αν κάποιος μιλήσει με εμπλεκόμενους εκείνη την εποχή στα ‘’κοινά’’ του NCAA θα ακούσει διάφορες ιστορίες και τη…βεβαιότητα ότι ο Λέτνερ ήταν ζευγάρι με τον συμπαίκτη του στο κολέγιο Μπράιαν Ντέιβις! Ο Λέτνερ ποτέ δεν δέχτηκε να μιλήσει για το όλο θέμα και σήμερα είναι παντρεμένος με παιδιά. Ταυτόχρονα όμως για να συμπληρώσουμε εκείνη την υποσημείωση για την οποία σας γράψαμε λίγο πιο πάνω ο Ντέιβις είναι ο συνεταίρος του Λέτνερ σε όλες τις σημερινές επαγγελματικές του δραστηριότητες και διατηρούν από κοινού μια εταιρεία real estate στην Καρολάινα, είναι ιδιοκτήτες μιας ομάδας ποδοσφαίρου και πριν από μερικά χρόνια προσπάθησαν χωρίς επιτυχία να αγοράσουν το πλειοψηφικό πακέτο των Μέμφις Γκρίζλις. Το σίγουρο είναι ένα: Κανείς δεν μπορεί με βεβαιότητα να ξεκαθαρίσει τον αμφιλεγόμενο μύθο του Κρίστιαν Λέτνερ!

ΥΓ: Υπάρχουν και τελείες μέσα στη ζωή και εδώ είναι η ώρα να βάλω τη δική μου τελεία στη συνεργασία μου με το Contra μετά από 16 μήνες. Να πω πρώτα από όλα ότι οι 16 αυτοί μήνες ακόμη και για ένα "ώριμο" δημοσιογράφο ήταν μια εξαιρετική, από κάθε άποψη, εμπειρία. Οι λόγοι της αποχώρησής μου είναι καθαρά επαγγελματικοί και προσωπικοί και σε καμία περίπτωση δεν έχουν να κάνουν με κάποια διαφωνία ή κάποιο πρόβλημα στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους του σάιτ ή της εταιρείας. Θα έλεγα το ακριβώς αντίθετο.

Επειδή μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2014 δεν είχα την εμπειρία της συνεργασίας με κάποιο διαδικτυακό χώρο αποχωρώ με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Στη διαδρομή αυτών των 16 μηνών συνεργάστηκα με δύο υπέροχους αρχισυντάκτες τον Σταύρο Καραϊνδρο και τον Θέμη Καίσαρη που εκτός από εκπληκτικά παιδιά είχαν την αντοχή, την υπομονή και το κέφι να μου εξηγήσουν τις ιδιαιτερότητες του μέσου και κυρίως να... περιμένουν αδιαμαρτύρητα τα πρωινά μετά από ξενύχτια στο στούντιο της Nova τα κείμενα μου.

Για τον διευθυντή του Contra τον Παντελή Βλαχόπουλο δεν θα γράψω ούτε μισή ευχαριστία για ένα απλό λόγο. Τήρησε όσα συμφωνήσαμε όταν μιλήσαμε τηλεφωνικά τον Σεπτέμβριο του 2014. Και τα τήρησε στο ακέραιο χωρίς να λοξοδρομήσει ούτε μισό πόντο. Σε μια εποχή που η "λογοκρισία" στα μίντια είναι καθεστώς και η αυτολογοκρισία κανόνας επιβίωσης μου είπε εξ΄αρχής: "Γράφεις ό,τι θέλεις και όπως το θέλεις"’. Με τίμησε με την εμπιστοσύνη του, πιστεύω ότι δεν την πρόδωσα και από τη στιγμή που τα βρήκαμε στα πρώτα πέντε λεπτά που μιλήσαμε δεν υπήρχε περίπτωση να τα χαλάσουμε πουθενά στη διαδρομή.

Ο μοναδικός (άλλος) ενδοιασμός που είχα στο ξεκίνημα αυτής της συνεργασίας (πέραν της δυνατότητας να γράφω αυτό που θέλω και όπως το θέλω) ήταν το κοινό. Ανήκω σε μια γενιά δημοσιογράφων που δεν είναι μαθημένη στην άμεση και διαδραστική αντίδραση του κόσμου. Η για να το πω καλύτερα: Μέχρι την δημιουργία του διαδικτύου δεν έπαιζε μεγάλο ρόλο στην καθημερινότητα μας η αντίδραση του κόσμου σε όσα γράφαμε. Γιατί πολύ απλά δεν τη μαθαίναμε… Εδώ, το παιχνίδι παίζεται αλλιώς. Από την αρχή άφησαν στη διακριτική μου ευχέρεια το αν θα απαντάω ή όχι στα σχόλια. Διάλεξα να απαντάω και πιστεύω ότι σε ότι με αφορούσε δεν άφησα ποτέ κάτι αναπάντητο. Τους πρώτους μήνες πίστευα ότι στο…moderation έκοβαν πολλά αρνητικά και υβριστικά σχόλια. Είχα ζητήσει μάλιστα να τα βλέπω ανεξάρτητα αν "ανέβαιναν" ή όχι. Μου απάντησαν ότι ήταν ελάχιστα αλλά δεν τους πίστεψα. Το ανακάλυψα στα chat που έκανα με το κοινό του Contra. Χάρηκα ειλικρινά γιατί διάβασα πολλά σχόλια, ερωτήσεις ή τοποθετήσεις που διαφωνούσαν κάθετα και ριζικά με όσα έγραφα. Δεν διάβασα όμως ούτε μια βρισιά, ούτε ένα αληθινά άσχημο σχόλιο και για αυτό οφείλω να ευχαριστήσω όσους έκαναν τον κόπο και βρήκαν τον χρόνο να διαβάσουν τα κείμενα μου μέχρι τούτο εδώ το τελευταίο και αναγκαία μακροσκελές υστερόγραφο.

Και επειδή πάντοτε η μουσική και οι στίχοι με έβγαζαν από τη δύσκολη θέση αντί επιλόγου οι στίχοι των Supertramp είναι ιδανικό φινάλε και ας μην γράφτηκαν για καταστάσεις όπως τούτη εδώ...

It was an early morning yesterday

I was up before the dawn

And I really have enjoyed my stay

But I must be moving on

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Σικάγο Μπουλς 1995-96: Η ομάδα που δεν έχανε ποτέ

Λάρι Μπερντ, η μεγάλη λευκή ελπίδα

Ο ταχυδρόμος χτυπούσε με pick 'n' roll