Κάτω οι αθλητές-ρομπότ. Ζήτω ο άνθρωπος Φέντερερ!

Η αλήθεια είναι ότι τον Ρότζερ Φέντερερ δεν τον λάτρεψα ποτέ. Ποτέ μέχρι τις προάλλες. Ούτε ο Τζόκοβιτς είναι μεγάλη μου συμπάθεια. Με ξετρελαίνει ο Ισπανός ο Ναδάλ γιατί πάντοτε μου αρέσουν αυτοί που κάνουν τα δύσκολα πράγματα. Και ξεφεύγουν λίγο από τους κανόνες και τις γραμμές.

Λατρεύω για παράδειγμα τον αλλοπαρμένο συγγραφέα Τόμας Πίντσον, ένα τύπο που δεν έχει δώσει ποτέ συνέντευξη, δεν έχει φωτογραφηθεί και γράφει κάτι ‘’τούβλα’’ 1000 σελίδων. Τον λατρεύω γιατί ποτέ δεν θα γράψω έτσι. Τον λατρεύω γιατί γράφει με ένα τρόπο που αν επιχειρούσαν κάτι παρόμοιο οι 99 στους 100 συγγραφείς θα γίνονταν ρεζίλι των σκυλιών και των αναγνωστών.

Ζήτω οι άνθρωποι!

Ο Ναδάλ μου αρέσει γιατί δεν είναι mainstream. Ο Ελβετός μου φαινόταν μέχρι τώρα πολύ "πολιτικά ορθός"’, πολύ τέλειος για να είναι αληθινός. Και τόσα χρόνια μέσα στα γήπεδα, γνωρίζοντας πολλούς μεγάλους αθλητές, δεν με έπειθε ποτέ η τελειότητα. Γιατί πάνω από όλα είναι άνθρωποι με ευαισθησίες, αδυναμίες και ελαττώματα.

Δεν μου αρέσουν τα ανθρώπινα ρομπότ. Ρομπότ μέσα και έξω από τα γήπεδα. Πριν από μερικά χρόνια, ο Μιχάλης Κακιούζης έγραψε ένα βιβλίο γεμάτο αλήθειες. Και το έγραψε ενώ έπαιζε ακόμη μπάσκετ και όχι ενώ είχε εγκαταλείψει την ενεργό δράση. Είπε αυτά που ήθελε να πει χωρίς να λειάνει τις γωνίες. Φαινόταν από μικρός ότι λέει τα πράγματα με το όνομα τους. Τη βραδιά που η ΑΕΚ πήρε το Κυπελλούχων αντί να αφιερώσει τη νίκη στον υπέροχο κόσμο, στον φοβερό πρόεδρο, στον προπονητή, στους συμπαίκτες του, στους γονείς του ή στον πρώτο ξάδελφο του την αφιέρωσε στον Νίκο Γκάλη που ποτέ δεν πήρε Ευρωπαϊκό τίτλο.

Τρελαίνομαι να ακούω τον πιο ωραίο τύπο του ελληνικού μπάσκετ, τον Γκαγκαλούδη που ποτέ δεν έβαλε τσιρότο στο στόμα του και ας του έκανα ένα δώρο πριν από ένα χρόνο σε μια ζωντανή εκπομπή της Nova. Λέει αυτό που θέλει, πέρασε μια καριέρα κάνοντας αυτό που γούσταρε, έγινε το μαύρο πρόβατο διοικήσεων και προπονητών, σήμερα είναι άνεργος και δεν βρίσκει δουλειά σε αυτό το ελληνικό πρωτάθλημα. Αλλά είχε πάντοτε το θάρρος της γνώμης του. Και πληρώνει και τον λογαριασμό στο τέλος.

Μου άρεσε όταν ο Χρήστος Ταπούτος που ξεκίνησε την καριέρα του ως μεγάλο ταλέντο ομολόγησε δημόσια: "έκανα πολλές μαλακίες και τις πλήρωσα’".

Δεν μου αρέσουν οι τύποι που διαβάζουν την ίδια σελίδα του βιβλίου: "Έπαιξα καλά γιατί έκανα αυτό που μου είπε ο προπονητής μου". Και μόλις τελειώσει η επίσημη κουβέντα βρίζουν τον προπονητή και 3-4 συγγενείς πρώτου βαθμού.

Χαζεύω με τις ώρες αυτά που λέει ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ ως αναλυτής της τηλεόρασης. Ο Γκάρι Πέιτον στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα μου επιβεβαίωσε σε μια κουβέντα αυτό που υποψιαζόμουν χρόνια: "Ο τύπος είναι αυτό που βλέπεις. Λέει απλά ότι του έρχεται στο κεφάλι". Μου άρεσε ο Σακίλ που είναι πιθανώς ο μεγαλύτερος χαβαλές που έπαιξε ποτέ μπάσκετ στο ΝΒΑ. Και φυσικά ο Τζόρνταν γιατί ήταν τέλειος μέσα στο γήπεδο αλλά δεν έκρυψε ποτέ ότι ήταν εθισμένος τζογαδόρος.

Θέλει μαγκιά η διαφορετικότητα

Μπορώ να γράψω μια ατελείωτη λίστα με ονόματα αντισυμβατικών τύπων στο μπάσκετ. Και δίπλα σε κάθε όνομα αθλητή που τσαλακώνει την εικόνα του δέκα ονόματα κάποιων άλλων που ζουν μέσα στη γυάλα με τα χρυσόψαρα, τα έχουν καλά με όλους και με όλα, τεχνητά τέλειοι που έχουν αναγάγει σε επιστήμη το "δεν πρέπει".

Θέλει μαγκιά η διαφορετικότητα στον αθλητισμό. Γιατί όλοι αγαπάνε τα "καλά παιδιά", τα κανονικά παιδιά και ας μην είναι κανονικά. Ο Φέντερερ ήταν υπερβολικά τέλειος για τα γούστα μου. Τα έκανε όλα με τον σωστό τρόπο, η τεχνική του ήταν αξεπέραστη, λες και είχε κάνει μεταμόσχευση του βιβλίου με την τέλεια τεχνική του τένις. Προχθές, δήλωσε άνθρωπος. Είπε όχι σε ένα τελικό για να είναι έτοιμος να παίξει με την εθνική Ελβετίας στον τελικό του Ντέιβις Καπ. Δεν είμαι σίγουρος αλλά νομίζω ότι από το Ντέιβις Καπ δεν θα πάρει δεκάρα τσακιστή αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Ούτε θα γράψω τίποτε εθνικιστικές κορώνες για να τον αποθεώσω, ούτε θα ασχοληθώ με θεωρίες συνωμοσίας ότι τα είχε με τους Άγγλους διοργανωτές που δεν του επέτρεψαν να ξεκουραστεί αρκετά για τον τελικό με τον Σέρβο. Μου αρέσει απλά γιατί έδειξε ανθρώπινος, έδειξε αδύναμος, έδειξε κανονικός και όχι ένας αθλητής-ρομπότ. Ένας αθλητής που δεν μπόρεσε να νικήσει τον πόνο και είχε το θάρρος να το ομολογήσει. Τώρα μπορώ να καταλάβω λίγο πιο εύκολα γιατί άντεξε να μείνει ψηλά μέχρι τα 33 του.

Κάτω τα ρομπότ-αθλητές ή οι αθλητές-ρομπότ. Κάτω οι Ρόμποκοπ με σορτσάκια που νικάνε τον πόνο, τον χρόνο και τη λογική με φουσκωμένα από τη ντόπα μούσκουλα. Ζήτω οι άνθρωποι. Ζήτω οι κανονικοί αθλητές. Τόπο σε αυτούς που έχουν κάτι να πουν και δεν είναι αυτό που περιμένουμε να ακούσουμε ή αυτό που μας έμαθαν να μας αρέσει.