Η τελευταία αποστολή του Λεμπρόν

Ο Λεμπρόν Τζέιμς ήταν ξεκάθαρο από την πρώτη στιγμή που μας συστήθηκε σαν παίκτης μιας γυμνασιακής ομάδας ότι ήταν φτιαγμένος από εκείνη την ξεχωριστή στόφα ανθρώπων. Φτιαγμένος στο εργοστάσιο που βγάζει λίγους, ελάχιστους αθλητές. Καμωμένος να τα έχει όλα: Δόξα, τίτλους, χρήματα, δημοσιότητα ακόμη και τον αναγκαίο τεράστιο στρατό hatters. Όπως κάθε μεγάλη προσωπικότητα στο είδος της η αξία του δεν μετριέται μόνο στους φανατικούς υποστηρικτές αλλά και στους φανατικούς πολέμιους. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν ο Λεμπρόν βοήθησε το ΝΒΑ στην αναζήτηση του επόμενου μεγάλου σούπερ σταρ περισσότερο ή το αντίστροφο. Ενδεχόμενα ισχύουν και τα δύο παράλληλα.

Το πήρε με τη λάθος ομάδα

Έχοντας κατακτήσει δύο πρωταθλήματα με το Μαϊάμι πήρε και αυτό που φαινομενικά δεν είχε: Το δαχτυλίδι του πρωταθλητή. Μόνο που το πήρε με τη λάθος ομάδα. Το καλοκαίρι του 2010, το πιο περίεργο καλοκαίρι της ζωής του ο ‘’βασιλιάς’’, ο ένας και εκλεκτός του ΝΒΑ πήγε στο Μαιάμι για δύο λόγους: Επειδή έβλεπε τη συνύπαρξη του με τον Μπος και τον Γουέιντ ως τον καλύτερο τρόπο να φτάσει στην κατάκτηση ενός τίτλου και για τα χρήματα. Αυτό που του πρόσφερε ο Πατ Ράιλι ήταν ένας ανίκητος συνδυασμός. Και ο Ράιλι ήταν και παραμένει ένας από τους πιο έξυπνους ανθρώπους που πέρασαν ποτέ από το μπάσκετ.

Μόνο που εκείνη η απόφαση του στέρησε κάτι άλλο. Το τελευταίο πράγμα που δεν έχει και θα προσπαθήσει να το πάρει μέχρι τη λήξη της καριέρας του: Ένα τίτλο με το Κλίβελαντ. Στο ΝΒΑ και γενικότερα σε μια υποκριτικά συντηρητική κοινωνία όπως η Αμερικάνικη η λέξη ‘’σημαία’’ έχει πολύ ξεχωριστή σημασία και βαρύτητα από ότι στον υπόλοιπο κόσμο. Στον αθλητισμό υπάρχει ο ορισμός franchise player που είναι εξαιρετικά δύσκολο να μεταφραστεί με ακρίβεια και όχι περιφραστικά.

Ας γυρίσουμε πίσω τον χρόνο για να θυμηθούμε τι ακριβώς έγινε το καλοκαίρι του 2010. Η περιβόητη ‘’απόφαση’’ του Λεμπρόν είχε καθηλώσει όλη τη φίλαθλη Αμερική. Και όταν τελικά μετά από αναμονή εβδομάδων αποφάσισε να ανακοινώσει την απόφαση του αυτή τον μετέτρεψε αυτόματα σε ένα από τους πλέον ‘’μισητούς’’ παίκτες στην ιστορία του μπάσκετ. Όχι μόνο για μια πόλη που είδε το είδωλο της να της γυρίζει την πλάτη.

Κατάλαβε το λάθος του

Ο ιδιοκτήτης των Καβαλίερς Νταν Τζίλμπερτ έδωσε στη δημοσιότητα μια ανοιχτή επιστολή όπου όχι μόνο εξέφραζε την οργή και την απογοήτευση του αλλά έκανε και μια πρόβλεψη που αποδείχθηκε από τις πλέον ατυχείς στην ιστορία του ΝΒΑ: Ότι οι Καβαλίερς θα κατάφερναν να πάρουν τίτλο πριν τον πάρει ο Λεμπρόν με το Μαϊάμι ή κάποια άλλη ομάδα. Οι φίλαθλοι των Καβαλίερς έφτασαν σε αχαρακτήριστες ακρότητες για την αθλητική κουλτούρα των ΗΠΑ καίγοντας φανέλες του Λεμπρόν και ανεβάζοντας τα σχετικά βίντεο στο youtube, ενώ οι περισσότεροι από τους σούπερ σταρ του παρελθόντος έκαναν δηλώσεις με τις οποίες κατέκριναν τον Λεμπρόν όχι γιατί έφυγε από το Κλίβελαντ αλλά για τον τρόπο που το έκανε. Για ένα τύπο όμως που ο τρόπος με τον οποίο παίζει δείχνει ότι το εγώ του είναι πάνω και πριν από όλα τα άλλα η συνθήκη ήταν βολικά τακτοποιημένη στο μυαλό του. ‘Εμοιαζε να λέει σε όλο τον μπασκετικό πλανήτη ότι ‘’πρώτα θα κερδίσω ένα τίτλο για να μη μου λέτε ότι δεν έχω και μετά βλέπουμε’’. Στους μήνες και τα χρόνια που πέρασαν σιγά-σιγά έδειξε με έμμεσες δηλώσεις και αναφορές ότι ενδεχόμενα κατάλαβε το λάθος στον χειρισμό των καταστάσεων αλλά βρήκε και τρόπο να δικαιολογήσει τις οργισμένες αντιδράσεις εναντίον του.

Σιγά σιγά στην άκρη του μυαλού του άρχισε να καλλιεργείται η ιδέα της επιστροφής του στο Κλίβελαντ. Την έκαναν πιο εύκολη οι δύο τίτλοι με το Μαϊάμι. Το ‘’εγώ’’ του είχε χορτάσει και η τελευταία αποστολή ήταν στο τραπέζι: Να κάνει μια πόλη που τον είχε λατρέψει όσο κανένα και τον είχε μισήσει το ίδιο έντονα να τον αποθεώσει ξανά. Και να της προσφέρει ένα τίτλο που ενδεχόμενα θα είχε έρθει αν δεν μεσολαβούσε η τετραετία του στη Φλόριντα. Η επιστροφή του στο Κλίβελαντ αποτέλεσε μια καλοδεχούμενη ανακοίνωση. Ίσως γιατί έγινε χωρίς φανφάρες και με ένα απλό εξώφυλλο στο καλύτερο αμερικάνικο αθλητικό περιοδικό το Sports Illustrated.

Κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνος

Ήδη έχει ανανεώσει μια φορά το συμβόλαιο του με τους Καβαλίερς, θα παίξει εκεί σίγουρα μέχρι τα 32 και ενδεχόμενα ακόμη και πιο πέρα. Στους περσινούς τελικούς χωρίς τους δύο καλύτερους συμπαίκτες του πρόσφερε ένα από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο ατομικό σόου σε τελικούς. Έμοιαζε να παίζει ένας εναντίον πέντε. Φυσικά, κέρδισαν οι πέντε ειδικά από τη στιγμή που οι πέντε ήταν και η καλύτερα προπονητικά οργανωμένη ομάδα της σεζόν.

Το ΕSPN προμόταρε τη σειρά των τελικών στη λογική του ‘’απολαύστε το γιατί δεν θα το ξαναδούμε σύντομα’’. Όσοι πιστεύουν ότι το μπάσκετ είναι απλά ένα παιχνίδι επίδειξης ατομικών ικανοτήτων και πάντοτε γυρίζει στις ρίζες του, στο μπάσκετ των ανοιχτών γηπέδων, οι τελικοί ήταν σκέτη απόλαυση. Προσωπικά, παρακολούθησα τη σειρά χωρίς μεγάλο ενδιαφέρον αλλά με την ειλικρινή επιθυμία να μην κερδίσει ο Τζέιμς. Όχι γιατί η προσπάθεια που κατέβαλλε δεν το άξιζε αλλά γιατί στο μυαλό μου το μπάσκετ είναι ταυτόσημο με μια κλασική έκφραση του Τζον Ντον: ‘’Κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνος, ένα νησί ακέραιο και ξεχωριστό’’. Ακόμη και αν είναι ένας από τους καλύτερους αρτίστες στο είδος του. Σε μια εποχή πάντως που αποθεώνει την ατομικότητα σε βάρος της συλλογικής δουλειάς και το εγώ έχει τον πρώτο ρόλο σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας είναι πολύ πιθανό αρκετοί να διαφωνούν.