Η ώρα του μομέντουμ

Ο Δημήτρης Καρύδας γράφει για το τέλειο πρώτο ημίχρονο της Εθνικής κόντρα στη Γεωργία που έμοιαζε βγαλμένο από...playstation και για το ματς με τη Σλοβενία που θα δείξει αν η "επίσημη αγαπημένη" μπορεί να αποκτήσει το σωστό μομέντουμ την κατάλληλη στιγμή.

09 ΣΕΠ 2015

Απέναντι στη χειρότερη ομάδα του ομίλου, που τελικά δεν είναι τα Σκόπια, η εθνική μας έκανε από ένα... ανεπανάληπτο ημίχρονο. Το 50-22 του πρώτου εικοσαλέπτου και το +28 είναι μακράν η καλύτερη εμφάνιση της απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο για ένα ημίχρονο στην ιστορία της στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.

Όσο δύσκολο είναι να ξαναδούμε ένα τέλειο πρώτο ημίχρονο που έμοιαζε βγαλμένο από… playstation άλλο τόσο δύσκολο είναι να δούμε την Εθνική να δέχεται από οποιονδήποτε αντίπαλο 46 πόντους σε ένα εικοσάλεπτο. Πολύ δύσκολα θα το κάνουν οι Σέρβοι, οι Ισπανοί ή οι Γάλλοι αλλά τα κατάφερε μια ομάδα με σέντερ που όταν ακούς το όνομα του πιο πολύ σου έρχεται στο μυαλό η αειθαλής ηθοποιός Ζαζά Γκαμπόρ που αισίως διανύει το 98ο έτος του βίου της παρά παίκτης με θητεία 12 χρόνων στο ΝΒΑ.

Πρακτικά, δεν υπάρχουν πολλά που μπορούμε να κρατήσουμε από την τρίτη νίκη με τη Γεωργία. Εφόσον υπερθεματίσουμε στο τέλειο πρώτο μέρος θα ενθουσιαστούμε υπερβολικά και αν σταθούμε στην…αγγαρεία του δεύτερου μέρους θα αδικήσουμε την ομάδα σε μια βραδιά που έκανε το καθήκον της.

Το "πρέπει" στην εξίσωση

Είναι καλύτερα να τρέξουμε το ρολόι μερικές ώρες μπροστά. Ο αγώνας με τη Σλοβενία δεν θα κρίνει μόνο την κατάταξη (και την πρωτιά) του ομίλου. Θα δείξει αν η Εθνική ομάδα μπορεί να αποκτήσει το σωστό μομέντουμ την κατάλληλη στιγμή. Νίκες απέναντι στη Γεωργία και τα Σκόπια δεν δημιουργούν μομέντουμ και το διπλό επί της Κροατίας ήταν ένα παιχνίδι ειδικών συνθηκών.

Απέναντι στη Σλοβενία μπαίνει για πρώτη φορά στην εξίσωση η λέξη "πρέπει". Μπορεί στην Εθνική να μιλάνε με τον ίδιο τρόπο και την ίδια λογική για την τελική κατάταξη, αλλά όποιος βλέπει μακριά ξέρει ότι άλλο πράγμα να πας πρώτος στους 16 και άλλο πράγμα να πας δεύτερος ή τρίτος. Ο αντίλογος λέει ότι και πέρσι πήγαμε με 5-0 στα νοκ άουτ και βρήκαμε τοίχο. Αλλά δεν γίνεται κάθε χρόνο της… Σερβίας.

Φέτος, η ομάδα δεν πάει σαν πύραυλος. Πάει βήμα-βήμα και προσηλωμένη. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει πιθανότητα να χάσουμε από τους Σλοβένους. Όχι γιατί δεν είναι καλή ομάδα αλλά γιατί παίζει το ίδιο στιλ με μας και εμείς είμαστε καλύτεροι σε αυτή τη λογική παιχνιδιού. Αν δεν εμφανιστεί κανείς απίθανος σουτέρ από τους πολλούς που διαθέτει η ομάδα του Γιούρε (και όχι Γιούρι) Ζντοβτς στη λεγόμενη in the zone δεν έχουμε πολλά να φοβηθούμε. Με πιεστική περιφερειακή άμυνα μπορούμε άνετα να φέρουμε το παιχνίδι στα μέτρα μας και λύσεις απέναντι στην αντίστοιχα σκληρή δική τους άμυνα έχουμε μπόλικες.

Ιδανικό ματς για... μομέντουμ

Τα προηγούμενα χρόνια οι Σλοβένοι ήταν ένα πολύ δυνατό μείγμα ικανών γκαρντ-σουτέρ και μεγάλων κορμιών. Χωρίς τον Ντράγκιτς η περιφέρεια τους είναι καλή αλλά όχι… δαιμονισμένη και ο αντίπαλος κινδυνεύει μόνο αν τους αφήσει να βρουν ρυθμό στα σουτ. Τα ψηλά κορμιά τους δεν είναι πια τα ίδια και μπορεί να εμφανίζουν ένα ελάχιστα γνωστό καινούργιο σέντερ, τον ογκώδη Όμιτς, αλλά ακόμη δεν διαθέτει τις ικανότητες ούτε του Μπουρούση, ούτε του Κουφού.

Με όλα τα δεδομένα αυτός ο αγώνας από κάθε άποψη μπορεί να είναι το ιδανικό παιχνίδι για να αποκτήσει μομέντουμ η Εθνική και να αρχίσει να σκέφτεται με διαφορετική λογική το ταξίδι στη Γαλλία και τα νοκ άουτ παιχνίδια.

ΥΓ 1: Πόσο χαλαρό ήταν το παιχνίδι με την Γεωργία; Τα τηλεοπτικά πλάνα για πρώτη φορά έδειχναν έναν ήρεμο πάγκο. Στα δύο πρώτα παιχνίδια σε κάθε φάση υπήρχαν όρθιοι παίκτες, ο Παπανικολάου κουνούσε πετσέτες, ο Αντετοκούνμπο έμοιαζε σαν θηρίο στο κλουβί. Με την Γεωργία οι παίκτες ήταν ήρεμοι, χαλαροί γιατί απλά ήξεραν ότι δεν μπορούσαν να χάσουν και έκαναν οικονομία ακόμη και στην ενέργεια που καταναλώνουν όταν δεν παίζουν. Σε κάθε περίπτωση η εικόνα ενός πάγκου που συμμετέχει ενεργά στο παιχνίδι είναι δείγμα υγείας και καλού κλίματος. Το διαθέτουμε…

ΥΓ 2: Δεν το γράφω ούτε για την… ίντριγκα της υπόθεσης, ούτε για να υπεραμυνθώ των όσων έχω υποστηρίξει. Αλλά μόνο για τη σημειολογία των πραγμάτων. Στα πρώτα 3'15" του αγώνα με τον Καλάθη και τον Σπανούλη στο παρκέ βρεθήκαμε πάλι πίσω στο σκορ χάνοντας με 8-5. Ο Κατσικάρης άλλαξε στα γρήγορα τον Σπανούλη, δικαιώθηκε με το μεγαλειώδες πρώτο μέρος του Καλάθη και στα υπόλοιπα 17 λεπτά η εθνική με τους δύο πρωτοκλασάτους γκαρντ να παίζουν μόλις άλλα 30 δευτερόλεπτα παρέα έκτισε μια επί μέρους διαφορά 45-14!

Στο ξεκίνημα του δευτέρου μέρους που πάλι βρέθηκαν μαζί στο παρκέ για λιγοστό χρόνο (2'28'') το σκορ ήταν... 2-1 υπέρ της Γεωργίας. Και μόνο η τελευταία τους συνύπαρξη στο παρκέ στην τέταρτη περίοδο έβγαλε ένα μικρό θετικό πρόσημο (9-4 σε 4'04''). Συνολικά η καταγραφή έβγαλε ένα οριακά θετικό 15-14 σε κάτι λιγότερο από 10 λεπτά.

ΥΓ 3: Ο Νίκος Ζήσης έχει τον απόλυτο σεβασμό μου. Πριν από 11 χρόνια όταν ακόμη έπαιζε στην ΑΕΚ νεούδι του μπάσκετ είχα γράψει ότι το παλικάρι έχει την ωριμότητα και το μυαλό 30χρονου. Σήμερα που έχει αφήσει πίσω του τα… 30 συνεχίζει να έχει μυαλό βετεράνου και κατορθώνει να παίζει σαν έφηβος. Και να νικάει με ιδανικό τρόπο όχι τους αντιπάλους αλλά το γεγονός ότι πλέον κουβαλάει και κορμί 30χρονου σε ένα άθλημα που παίζεται με ολοένα και μεγαλύτερες ταχύτητες. Με το μπασκετικό IQ που κουβαλάει μπορεί να παίζει μέχρι τα… 40 του στην Ευρωλίγκα. Και όλο να αναρωτιόμαστε πως το κάνει…