Η αρκούδα ξύπνησε από τη χειμερία νάρκη

Φίλε αναγνώστη αν αποφασίσεις να διαβάσεις αυτό που ακολουθεί οφείλεις να ξέρεις κάτι: Δεν είναι η καταγραφή ενός δημοσιογραφικού ταξιδιού, ούτε κάποιων προσωπικών εμμονών αλλά μια κατάδυση στην παράξενη και συνάμα γοητευτική ιστορία της πιο παραδοσιακής αθλητικής ομάδας στον κόσμο.

Δεν χρειάζεται να έχεις δει ούτε ένα αγώνα μπέιζμπολ στη ζωή σου, η να ξέρεις τους κανονισμούς ενός άγνωστου στην Ελλάδα αθλήματος. Αρκεί να σου αρέσουν οι ιστορίες που μοιάζουν με παραμύθια και τούτη η ιστορία είναι πια πολύ επίκαιρη στις μέρες μας. Γιατί η αρκούδα που ζούσε για ένα αιώνα σε χειμερία νάρκη στη βόρεια πλευρά του Σικάγο ξύπνησε, βρυχάται και ετοιμάζεται να μετατρέψει την ομάδα που ξέρει να χάνει με τέλειο τρόπο σε πρωταθλήτρια. Πάμε λοιπόν πίσω στο 1998 και στο Σικάγο αν και η ιστορία αυτή ξεκινάει πραγματικά σχεδόν ένα αιώνα πριν…

Η πρώτη επαφή με τους Σικάγο Καμπς

Το καλοκαίρι του 1998 βγαίνοντας στον πηγαιμό για το Σικάγο είχα στο μυαλό μου μόνο ένα πράγμα. Να απολαύσω τον τελευταίο χορό των αγαπημένων μου Μπουλς και του αθλητικού μου ινδάλματος του Μάικλ Τζόρνταν.

Οι λέξεις Σιγάγο Καμπς δεν μου έλεγαν και πολλά πράγματα μάλλον με παράπεμπαν σε….ταξιτζήδες παρά σε αθλητική ομάδα. Ο καλός φίλος και συνοδοιπόρος μου σε εκείνο το ταξίδι, ο Στράτος Κωσταλάς, μεγαλωμένος στη Νέα Υόρκη με ενημέρωσε ότι είχε εξασφαλίσει διαπιστεύσεις και για τους Σικάγο Καμπς, τη μια από τις δύο ομάδες μπέιζμπολ της πόλης. "Αύριο το πρωί πάμε στο Ρίγκλι Φιλντ", με ενημέρωσε στη διάρκεια του πολύωρου ταξιδιού Νέα Υόρκη-Σικάγο με το τρένο.

Το επόμενο πρωινό τα σχέδια μου μιλούσαν για μια βόλτα στα παλαιοβιβλιοπωλεία της windy city και στα μαγαζιά με δίσκους βινιλίου για τις απαραίτητες αγορές που συντηρούν τα συλλεκτικά μου χόμπι. Ο Κωσταλάς με έπεισε να του κάνω παρέα σε ένα αγώνα μπέιζμπολ για τον οποίο τα μόνα πράγματα που ήξερα είναι ότι παίζουν κάτι τύποι με μπαστούνια, ότι η ομάδα μπορεί να σκοράρει και χωρίς τη μπάλα και μερικές γενικού ενδιαφέροντος αδιάφορες πληροφορίες.

Στο "Ρίγκλι Φιλντς" μας υποδέχτηκε για να μας δώσει τις διαπιστεύσεις μας η Ελληνοαμερικανίδα Έλεν Πάππας, που ήταν βοηθός στο τμήμα δημοσίων σχέσεων της ομάδας. Μας ξενάγησε για λίγο στο γήπεδο, ένα παμπάλαιο κτίσμα που δεν θύμιζε σε τίποτα Αμερικάνικο γήπεδο αλλά περισσότερο ποδοσφαιρικό στάδιο ομάδας που παίζει στη Β΄ ή την Γ΄ εθνική στην Ελλάδα.

Κάποια στιγμή τη ρώτησα αν υπήρχε αίθουσα τροπαίων. Με κοίταξε με το βλέμμα του ανθρώπου που αντιμετωπίζει ένα άσχετο και ευγενικά μου απάντησε: "Ξέρεις οι Καμπς πήραν το τελευταίο τους πρωτάθλημα πριν από….90 χρόνια. Το 1908. Και δεν πάμε και τόσο συχνά στα πλέι οφ. Ε, φέτος έχουμε καλούτσικη ομάδα και ίσως τα καταφέρουμε". Για την ακρίβεια δεν πήγαιναν σχεδόν ποτέ στα πλέι οφ αφού από το 1945 και εντεύθεν οι Καμπς είχαν παίξει όλες κι όλες δύο φορές στα πλέι οφ το 1984 και το 1989.

Το τέλειο αθλητικό παραμύθι

Για κάποιο ανεξακρίβωτο λόγο, ίσως γιατί όλοι μας λατρεύουμε τους αδύναμους το πράγμα άρχισε να μου αρέσει. Στη μπουτίκ της ομάδας ανακάλυψα και μια φοβερή μπλούζα που μου έδειξε ότι οι Καμπς κουβαλούσαν μια παράξενη μαγεία και μεγάλες δόσεις αυτοσαρκασμού. Στη μπλούζα υπήρχε μια αρκούδα με το λογότυπο της ομάδας στο στήθος, κοιμισμένη κάτω από ένα δέντρο και το μότο: "Όσο και να χρειαστεί για να ξυπνήσεις θα σε περιμένω!" Το πράγμα όσο πήγαινε γινόταν και καλύτερο.

Καθισμένος στα δημοσιογραφικά θεωρεία εκείνο το πρωί άρχισα την ταχύρρυθμη εκπαίδευση όχι μόνο στους κανόνες του μπέιζμπολ αλλά και στην ιστορία των Καμπς που μοιάζει με το τέλειο αθλητικό παραμύθι. Ένας ηλικιωμένος δημοσιογράφος τοπικής εφημερίδας ανέλαβε να μου εξηγήσει μερικά από τα βασικά.

Στο "Ρίγκλι Φιλντς" ποτέ οι φίλαθλοι δεν παίρνουν για σουβενίρ το μπαλάκι με το οποίο έχει σκοράρει η αντίπαλη ομάδα. Το πετάνε πίσω στο γήπεδο γιατί το θεωρούν προσβολή να το βάλουν στη συλλογή τους.

Οι εντός έδρας αγώνες τους γίνονταν το πρωί γιατί για πολλά χρόνια η ομάδα αρνιόταν να βάλει προβολείς στο γήπεδο θεωρώντας ότι ήταν κόντρα στην παράδοση. "Δυστυχώς αυτό άλλαξε και από του χρόνου θα παίζουμε και βραδινά παιχνίδια", μου είπε δείχνοντας μου τους πυλώνες φωτισμού που είχαν αρχίσει να κτίζονται στις άκρες του γηπέδου.

Οι Καμπς ήταν η ομάδα με τα λιγότερα εισιτήρια στο πρωτάθλημα αλλά με τους περισσότερους κατόχους μόνιμων διαρκείας. Όποιος τους ακολουθούσε δεν τους εγκατέλειπε ποτέ!Ακόμη και οι… λαθραίοι θεατές αφού στην πλευρά που οι εξέδρες του γηπέδου είναι χαμηλές οι ευφάνταστοι ιδιοκτήτες των γειτονικών σπιτιών έχουν βρει ένα ωραίο κόλπο να βγάζουν λεφτά. Έχουν φτιάξει στις ταράτσες πανομοιότυπες με του γηπέδου εξέδρες των 15-20 ατόμων και χρεώνουν μισό… εισιτήριο σε σχέση με την επίσημη τιμή. Ακόμη και εκεί όμως υπήρχε κόσμος.

Οι Καμπς είναι η πιο παλιά επαγγελματική ομάδα σε οποιοδήποτε σπορ στις ΗΠΑ. Ιδρύθηκαν το 1870 με το ξεκίνημα του πρωταθλήματος, δεν έχουν αλλάξει ποτέ πόλη-έδρα και παίζουν στο γηραλέο "Ρίγκλι Φιλντ" από το 1916 μέχρι σήμερα! Μπορεί το γήπεδο να μην είχε καμία σχέση με το hi-tech φουτουριστικό γήπεδο των γειτόνων και μισητών αντιπάλων Σικάγο Γουάιτ Σοξ (ιδιοκτησίας του Τζέρι Ράινσντορφ όπως και οι Μπουλς) αλλά τη ρημάδα την παράδοση την μυρίζεις ακόμη και στη… μούχλα μερικών διαδρόμων. "Αυτοί είναι νεόπλουτοι, εμείς είμαστε το μπέιζμπολ", αρέσκονται να λένε οι φίλοι των Καμπς για τους… απέναντι.

Την ομάδα την λάτρεψα. Πήγα και τα δύο επόμενα πρωινά στο "Ρίγκλι Φιλντ", το εξερεύνησα, αγόρασα βιβλία με τις φοβερές ιστορίες που συνοδεύουν την ομάδα. Έπεσα και στην περίπτωση αφού έπαιζαν κόντρα στο Σεντ Λιούις ακριβώς στη μέση μιας τρομακτικής κόντρας των μπάτερ των δύο ομάδων για την κατάρριψη ενός ιστορικού ρεκόρ.

Από τη μια ο Δομινικανός Σάμι Σόουζα των Καμπς και από την άλλη ο θηριώδης Μαρκ Μαγκουάιρ των Κάρντιναλς που αποδείχθηκε αργότερα ότι έπαιζε τίγκα στα αναβολικά. Μάλιστα είχα πέσει στο μέσο ενός φοβερού σερί του Σόουζα που εκείνο το μήνα έσπασε όλα τα ρεκόρ στην ιστορία του πρωταθλήματος με 20 home runs. Τελικά στο τέλος της σεζόν το ρεκόρ με 70 home runs το έκανε ο ντοπαρισμένος τύπος από το Σεν Λιούις και ο Σόουζα έμεινε στα 66. Μόνο που το τέλος της σεζόν υπήρχαν πιο σοβαρά ζητήματα που μας…απασχολούσαν όλους εμάς τους φίλους των Καμπς.

Μετά από τρεις μέρες είχα γίνει πλέον ορκισμένος φαν της ομάδας. Μπήκα στη μακριά σειρά αυτών που περίμεναν την αρκούδα να ξυπνήσει από την αιωνόβια χειμερία νάρκη της. Στο τέλος του τριημέρου αποχαιρέτησα την Έλεν και της είπα: "Είμαι σίγουρος ότι φέτος θα είναι η χρονιά των Καμπς. Η ομάδα θα πάρει το πρωτάθλημα". Με κοίταξε πάλι με εκείνο το συγκαταβατικό βλέμμα του ανθρώπου που μιλάει με άσχετο ή ηλίθιο. Επέμεινα πεισματικά: "’Σε ευχαριστώ για τη φιλοξενία, θα βάλω όση θετική ενέργεια μπορώ από την Ελλάδα για να πάρει πρωτάθλημα η ομάδα".

Οι Καμπς δεν πήραν πρωτάθλημα αλλά κατάφεραν να προκριθούν για τρίτη φορά τα τελευταία 50 χρόνια στα πλέι οφ. Λίγες μέρες μετά την πρόκριση τους στα πλέι οφ ο ταχυδρόμος μου κουβάλησε στο σπίτι ένα ογκώδη πακέτο. Η Ελεν δεν με είχε ξεχάσει και το "δώρο" για τη θετική ενέργεια ήταν η φορεσιά της ομάδας υπογεγραμμένη από όλους τους παίκτες, μερικά βιβλία και μια κάρτα του Σάμι Σόουζα με τον σταρ των Καμπς να την υπογράφει με τις λέξεις: "Στον φίλο μας από την μακρινή Ελλάδα". Η Έλεν μου έστειλε ένα μικρό μήνυμα μαζί με το πακέτο: "’Και αν πάρουμε το πρωτάθλημα θα σε καλέσουμε στο Σικάγο με δικά μας έξοδα για να δεις την τελετή απονομής. Για τη θετική σου ενέργεια".

Catching hell

Το φθινόπωρο του 1998 η φοβερή γραμμή μπάτερ των Καμπς έμεινε "κρύα" και η ομάδα αποκλείστηκε εύκολα στον πρώτο γύρο των πλέι οφ από την Ατλάντα. Η Έλεν άλλαξε δουλειά, το ταξίδι-δώρο για την απονομή δεν το έκανα ποτέ αλλά μου έμεινε η τρέλα της υποστήριξης μιας ομάδας που είχε 1000 τρόπους να χάνει και ελάχιστους για να κερδίζει.

Πέντε χρόνια αργότερα είχα πειστεί ότι πολύ δύσκολα σε τούτη τη ζωή θα τους έβλεπα πρωταθλητές. Εδώ καλά καλά δεν μπορούσαν να κάνουν σεζόν με περισσότερες νίκες από ήττες. Το 2003 όμως μάλλον απρόσμενα η ομάδα ξαναμπήκε πλέι οφ. Και όχι μόνο μπήκε αλλά έφτασε και στους τελικούς της περιφέρειας. Ένα βήμα πριν από τους τελικούς, τα World series όπως τα λένε στο μπέιζμπολ.

Την 14η Οκτωβρίου του 2003 δεν θα την ξεχάσει κανείς και ποτέ στο Σικάγο. Οι τελικοί της περιφέρειας (National League) έχουν γείρει στην πλευρά των Καμπς και οι αντίπαλοι τους οι Φλόριντα Μάρλινς είναι έτοιμοι να δεχτούν το μοιραίο! Το "Ρίνγκλι Φιλντ" γνωρίζει στιγμές δόξας και η αφεντιά μου ξενυχτάει ασταμάτητα για να δει τις μεγάλες στιγμές. Επιστροφή στους τελικούς μετά από 95 ολόκληρα χρόνια!

Έκτο παιχνίδι της σειράς, οι Καμπς μπροστά με 3-2 νίκες και μια ανάσα πριν τη μαγική τέταρτη νίκη. Στο 8ο και προτελευταίο inning προηγούνται με 3-0 και η νίκη μοιάζει πολύ κοντινή. Το γήπεδο είναι στο… πόδι, ένας Έλληνας ξενυχτάει στην οθόνη του υπολογιστή του και αν ήξερα το σλόγκαν "όνειρο ζω μη με ξυπνάτε" είναι βέβαιο ότι θα το ψιθύριζα μέσα στην άγρια νύχτα. Όποιος θέλει μπορεί να γελάσει ελεύθερα αλλά εκείνο το ματς το είδα φορώντας για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου φορεσιά ομάδας. Εκείνη την υπογεγραμμένη φόρμα από τα μέλη της ομάδας του 1998 μαζί με αρκετές μπύρες γιατί οι φαν των Καμπς ονομάζουν την εξέδρα των φανατικών στο Ρίγκλι Φιλντ "The worlds largest beer garden".

Η στιγμή που τα άλλαξε όλα

Ένας μπάτερ των Μάρλινς έχει βγει από το παιχνίδι, ετοιμάζεται και ο δεύτερος, ο Λουίς Καστίγιο, οι Καμπς απέχουν τέσσερα outs από τους τελικούς. Αρκεί μια καλή μπαλιά από τον πίτσερ. Ο Καστίγιο βρίσκει το μπαλάκι που αρχίζει και ταξιδεύει προς τις εξέδρες. Ο Μόιζες Αλού των Καμπς σηκώνεται από το έδαφος και είναι έτοιμος να βυθίσει το μπαλάκι στο γάντι του και να βάλει τέλος στη φάση χωρίς σκοράρισμα κρατώντας το ασφαλές προβάδισμα του 3-0. Το άλμα του είναι κοντά στον φράκτη της εξέδρας αλλά η φάση μοιάζει σίγουρη και τελειωμένη μέχρι που στο σκηνικό μπαίνει το χέρι όχι του Θεού αλλά του… ηλιθίου.

Ένας φίλαθλος ονόματι Στιβ Μπάρτμαν θέλει το μπαλάκι για ιστορικό ενθύμιο ή για να το πουλήσει στο e-bay ή δεν ξέρω για ποιο λόγο. Απλώνει το χέρι και το αρπάζει δέκατα του δευτερολέπτου πριν η μπάλα μπει στο γάντι του Αλού. Δεν ζω όνειρο αλλά εφιάλτη! Ακόμη ηχούν στα αυτιά μου οι λέξεις του σπορτκάστερ του Φοξ Θομ Μπρένιαμαν και ο τρόπος που περιέγραψε τη φάση: "Again in the air, down the left field line. Alou... reaching into the stands.... and couldn't get it and is livid with a fan!"

Σκοράρισμα για τους Μάρλινς, το γήπεδο βουβαίνεται, το σοκ μεταφέρεται στο γρασίδι και πριν κανείς καταλάβει τι έχει συμβεί η Φλόριντα γνωρίζει μια από τις μεγαλύτερες "αναστάσεις" στην ιστορία του σπορ και κάνει το 0-3 μέσα σε λίγα λεπτά 8-3 υπέρ της. Θα τελειώσει τη σειρά μια μέρα αργότερα, με μια ακόμη νίκη, στην έδρα της όπου φιλοξενεί το 7ο παιχνίδι.

"Bring out the asshole"

Το μοιραίο εκείνο βράδυ, το "Ρίνγκλι Φιλντ" πολιορκείται για τρεις ώρες από εξαγριωμένους οπαδούς των Καμπς που ζητάνε το… κεφάλι του Μπάρτμαν υπό την ιαχή "Bring out the asshole" και η ασφάλεια του γηπέδου τον φυγαδεύει μεταμφιεσμένο σε… γυναίκα. "Είμαι 75 χρονών, δεν είχα γεννηθεί όταν πήραμε πρωτάθλημα, δεν θα ζω αν το πάρουμε ξανά. Ήταν η ευκαιρία της ζωής μου να δω τους Καμπς πρωταθλητές. Κάθισα έξω από το γήπεδο για τρεις ώρες και έκλαιγα σαν μικρό παιδί. Ο καργιόλης που μας κατέστρεψε είναι γείτονας μου. Λέγεται Στιβ Μπάρτμαν, μένει στην οδό….(όνομα και αριθμός) και είναι καθηγητής στο γυμνάσιο….(όνομα και διεύθυνση). Κάντε τον να υποφέρει σε όλη την υπόλοιπη ζωή του", ήταν το μήνυμα που εμφανίσθηκε στο φόρουμ των φιλάθλων των Καμπς μετά από μερικές ώρες.

Η διεύθυνση και τα στοιχεία του Μπαρτμαν ήταν πρωτοσέλιδο την επόμενη σε όλες τις εφημερίδες της πόλης! Για μήνες η αστυνομία είχε σε στενή φρούρηση το σπίτι και το σχολείο του, ενώ ο κυβερνήτης πολιτείας λίγο αργότερα πρότεινε δημόσια να συμπεριληφθεί σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων του FBI. Βρήκε πρόθυμο… συμπαραστάτη τον ομόλογο του στη Φλόριντα. "Για το καλό που μας έκανε του προσφέρουμε στέγη και προστασία για όλη του τη ζωή με πληρωμένα τα έξοδα όχι από το κράτος αλλά από την πολιτεία της Φλόριντα".

Το επίμαχο μπαλάκι πουλήθηκε σε δημοπρασία από ένα δικηγόρο του Σικάγο τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς. Έπιασε τιμή 113.824 δολαρίων και αγοράστηκε από ένα όμιλο εστιατορίων της πόλης. Δύο μήνες αργότερα σε ειδική τελετή σε ένα από τα μαγαζιά του ομίλου το… δύσμοιρο μπαλάκι βρήκε τραγικό θάνατο σε μια τελετουργική τεχνητή εκπυρσοκρότηση από ένα ειδικό σε πυροτεχνήματα.

Ότι απέμεινε χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία μιας σάλτσας που τα εστιατόρια δεν σέρβιραν ποτέ σε πελάτες τους αλλά τοποθετήθηκε σε ένα ειδικό γυάλινο εκθετήριο για να θυμίζει σε όλους αυτό που λίγο αργότερα ονομάστηκε "Catching hell" με αφορμή τον τίτλο ενός ντοκιμαντέρ του ESPN για το συμβάν.

Η απαγορευμένη θέση

Οσο για τη θέση που είχε ο Μπάρτμαν στον μοιραίο αγώνα; Από τότε δεν εκδίδεται εισιτήριο από την ομάδα για τη θέση 118 στην 8η σειρά του 4ου διαδρόμου. Επιτρέπεται μόνο σε όσους θέλουν να καθίσουν στην μόνιμα άδεια θέση για να φωτογραφηθούν.

Ο Μπάρτμαν πάντως μένει πάντα στο Σικάγο, έχει αλλάξει δουλειά και είναι σύμβουλος επιχειρήσεων, παραμένει φανατικός οπαδός των Καμπς αλλά ποτέ δεν επέστρεψε στο "Ρίγκλι Φιλντ" για να παρακολουθήσει ζωντανά ένα αγώνα. Δεν δέχτηκε ποτέ να δώσει συνέντευξη μιλώντας για το περιστατικό.

Δεν τελειώσαμε. Οι αγαπημένοι μου losers δεν είναι μόνο μια αρκούδα που περιμένει να ξυπνήσει. Κάθε μεγάλη ομάδα που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να έχει και μερικές κατάρες για να δικαιολογήσει τις αποτυχίες της. Και η κατάρα των Καμπς είναι… ελληνική!

Η κατάρα του τράγου και της μαύρης γάτας

Οι πλέον μυημένοι συνδύασαν το Catching hell με την κατάρα του... τράγου που συνοδεύει την ομάδα! Ακριβώς όπως συνόδευε για πολλά χρόνια μια άλλη ομάδα του μπέζιμπολ τους Μπόστον Ρεντ Σοξ η κατάρα του "Γκρισίνο". Ο θρυλικός Μπέιμπ Ρουθ όταν έφυγε με μεταγραφή παρά τη θέληση του από τη Βοστόνη είχα καταραστεί την ομάδα "να μην ξαναπάρει ποτέ πρωτάθλημα". Στους Ρεντ Σοξ πήρε σχεδόν ένα αιώνα για να διαλύσουν την κατάρα.

Τους Καμπ τους κυνηγάει ακόμη η κατάρα ενός… Έλληνα ταβερνιάρη! Οι Καμπς έπαιξαν για τελευταία φορά σε τελικούς πλέι οφ, στα World Series, το 1945! Απέναντι τους το Ντιτρόιτ και η ομάδα ήταν μπροστά με 2-1. Στον τέταρτο τελικό στις εξέδρες δημιουργήθηκε ένα επεισόδιο όταν διάφοροι θεατές ζητούσαν να φύγει ο… τράγος που τους εμπόδιζε τη θέα. Ο ιδιοκτήτης του τράγου ένας Ελληνοαμερικάνος ονόματι Μπίλ Σιάνης αρνήθηκε και τελικά εκδιώχθηκε παρέα με το ζώο από το γήπεδο!

Οι Καμπς έχασαν τον αγώνα και την επόμενη ο Σιάνης έστειλε ένα τηλεγράφημα στον τότε ιδιοκτήτη της ομάδας στο οποίο έγραφε: "Θα χάσεις τη σειρά των τελικών και δεν θα κερδίσεις ποτέ σου πρωτάθλημα. Δεν θα ξανακερδίσεις ποτέ τελικούς γιατί έδιωξες τον τράγο μου από το γήπεδο".Απαραίτητες σημειώσεις: Οι Καμπς δεν ξανάπαιξαν ποτέ σε τελικό μετά το 1945.

Ο Σιάνης ήταν ιδιοκτήτης της ομώνυμης ταβέρνας (Ο τράγος του Μπιλ) στο Σικάγο. Στα χρόνια που ακολούθησαν οι Καμπς έπεισαν δύο φορές τον ανιψιό του να εμφανιστεί παρέα με ένα… τράγο στο εναρκτήριο εντός έδρας ματς της σεζόν. Και τις δύο χρονιές η ομάδα πήγε πλέι οφ! Επίσης, τον… επανέφεραν στο γήπεδο (παρέα με το συμπαθές ζώο) το 1994 για να σταματήσουν ένα σερί ηττών και το 1998 όταν έπαιξαν σε αγώνα νοκ άουτ στον πρώτο γύρο των πλει οφ όπου μετέχουν οι ομάδες που παίρνουν wild card. Και στις τέσσερις περιπτώσεις τα πράγματα πήγαν καλά.

Μάλλον πλησιάζει η ώρα που θα δούμε πάλι ένα τράγο στο "Ρίγκλι Φιλντ". Το επίσης φοβερό στοιχείο που δίνει μυθικές διαστάσεις στην κατάρα του Σιάνη είναι το λεγόμενο Ex-Cubs Factor. Από το 1945 μέχρι σήμερα 42 παίκτες που εγκατέλειψαν την ομάδα πήραν πρωτάθλημα με άλλους συλλόγους!

Το 1969 οι προληπτικοί συνέδεσαν την κατάρα με μια… μαύρη γάτα. Για πρώτη φορά μετά από δύο σχεδόν δεκαετίες οι Καμπς είχαν καλή ομάδα και στα μισά της σεζόν φαινόταν ότι θα πάνε πλέι οφ αφού είχαν προβάδισμα 17,5 νικών από τους Μετς. Τους πήρε όμως για τα καλά η κάτω βόλτα, οι Μετς τους έφτασαν και σε ένα καθοριστικό μεταξύ τους παιχνίδι στη Νέα Υόρκη τους κέρδισαν και τους προσπέρασαν στη βαθμολογία. Την πιο κρίσιμη στιγμή του παιχνιδιού, εντελώς ανεξήγητα εμφανίσθηκε στο γρασίδι μια μαύρη γάτα και οι Καμπς έχασαν ένα κρίσιμο πόντο!!!

Back to the future

Tις τελευταίες τούτες αράδες τις χρωστάω στον φίλο και συνάδελφο στη Nova Χρήστο Καούρη που μου είπε την ιστορία προχθές στην Κρήτη. Μετά την είδα και σαν είδηση πρώτης γραμμής στο ESPN.

To 1989 γράφοντας το σενάριο της ταινίας Back to the future 2 ο Μπομπ Γκέιλ έστελνε τον πρωταγωνιστή του Μάρτι ΜακΦλάι (κατά κόσμο Μάικλ Τζέι Φοξ) στο μέλλον όπου έκπληκτος μαθαίνει ότι οι Καμπς έχουν κερδίσει το πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά. Ναι, καλά μαντέψατε. Η χρονιά ήταν το… 2015!

Κατάρες και προλήψεις ή όχι η αλήθεια είναι μια. Οι φετινοί Καμπς μοιάζουν ομάδα έτοιμη να πάρει τον τίτλο. Η σταδιακή ανανέωση μετέτρεψε μια ομάδα που τα προηγούμενα χρόνια είχε φτάσει να χάνει 100 από τα 162 ματς της σεζόν σε πρωταγωνίστρια. Οι Καμπς για πρώτη φορά στην ιστορία τους κέρδισαν παιχνίδι που έδινε πρόκριση στο Ρίγκλι Φιλντ κόντρα στους Κάρντιναλς. Για πρώτη φορά από το 1916!

Παίζουν στους τελικούς της National League με τους Μετς για να γκρεμίσουν την κατάρα του 1969. Και τι απομένει; Οι τελικοί τα World Series με το Τορόντο ή το Κάνσας Σίτι. Και κάποια βραδιά κάπου ανάμεσα στις 31 Οκτωβρίου και τις 4 Νοεμβρίου η αρκούδα που κοιμάται θα ξυπνήσει στο Ρίγκλι Φιλντ και θα δει τους Καμπς πρωταθλητές κόσμου. Η ομάδα που ξέρει να χάνει με χίλιους τρόπους τούτη τη χρονιά θα βρει 8 νέους τρόπους για τις 8 νίκες που της λείπουν για να ξαναγράψει ιστορία. Ακόμη και αν στις 41.159 θέσεις του Ρίγκλι Φιλντ χρειαστεί να καθίσουν ισάριθμοι άδειοι.

Αρκεί στην μοναδική άδεια θέση, τη θέση νούμερο 41.160, να μην επιστρέψει ο Στιβ Μπάρτμαν ή το φάντασμα ενός ελληνοαμερικάνου ταβερνιάρη! Ακόμη και αν δεν είναι το φετινό φθινόπωρο αυτό που η αρκούδα θα ξυπνήσει δεν τρέχει τίποτε. Όσοι παρακολουθούμε τους Καμπς ξέρουμε να περιμένουμε γιατί όπως τραγουδάει και ο καλός μου φίλος Θάνος Μικρούτσικος ‘’τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες’’.