Δεν μας πρόδωσαν, μας... ξεγέλασαν!

Ξεκινώντας ας γυρίσουμε την κλεψύδρα ανάποδα. Και ας πάμε πίσω στην αρχή της προετοιμασίας της εθνικής. Αν εξαιρέσουμε αιθεροβάμονες και καιροσκόπους τι ακριβώς προσδοκούσαμε από την εθνική; Ο αποκλεισμός στην πρώτη φάση θα ήταν μια παταγώδης αποτυχία. Ο αποκλεισμός στους 16 θα ήταν μια μικρότερη μεν αποτυχία, αποτυχία δε. Ο αποκλεισμός στους 8 θα ήταν περίπου το ταβάνι αυτής της ομάδας. Οτιδήποτε παραπάνω θα ήταν καλοδεχούμενο ως μια μεγάλη, τεράστια υπέρβαση.

Δεν χρειάζεται να το ωραιοποιήσουμε. Είναι καλύτερα να το δούμε ρεαλιστικά. Θα μας βοηθήσει για το μέλλον. Αποτύχαμε! Όχι εκκωφαντικά και με θόρυβο. Αλλά αποτύχαμε. Όπως και στις τρεις προηγούμενες διοργανώσεις η εθνική δεν πλησίασε καν τον στόχο της. Απλά, ψυχρά, ρεαλιστικά…

Οι διεθνείς δεν πρόδωσαν κανένα. Εκτός από εκείνους που θυμήθηκαν ξαφνικά την εθνική ομάδα του μπάσκετ επειδή κέρδισε πέντε παιχνίδια στη σειρά. Δεν πρόδωσαν ούτε τους εαυτούς τους, ούτε τον προπονητή τους. Αυτό μπορούσαν αυτό έκαναν. Ο συγκεκριμένος πυρήνας παικτών (συν τον Σπανούλη) αν δεν κάνω λάθος έχει ήδη αποτύχει σε ένα Ευρωπαϊκό, σε ένα παγκόσμιο και σε ένα Προολυμπιακό. Δεν υπάρχει λόγος να τους ζητήσουμε ευθύνες.

Μας... ξεγέλασαν!

Η αλήθεια είναι ότι μας…ξεγέλασαν! Μας ξεγέλασαν γιατί ένας έξυπνος προπονητής έκρυψε τις αδυναμίες της στους πέντε πρώτους αγώνες ενός ομίλου που αποδείχθηκε μάλλον ισχνού ανταγωνισμού. Τόσο η Κροατία, όσο και εμείς είπαμε γρήγορο αντίο στους 16. Για τη Σενεγάλη δεν το συζητάμε καν. Και πολύ αμφιβάλλων αν οι Αργεντίνοι θα μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα με τους Βραζιλιάνους. Ένας όμιλος στον οποίο κάναμε πέντε νίκες αλλά πιθανώς δεν θα έχει ούτε μια ομάδα στους οκτώ της διοργάνωσης.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η εθνική μας ξεγελάει. Κάποιες φορές έγινε στην προετοιμασία. Το 2001 πιστέψαμε ότι έχουμε τη σούπερ αθλητική ομάδα μέχρι που οι Ρώσοι άρχισαν να περνάνε από πάνω μας στον αγώνα της πρώτης φάσης. Θυμίζω ότι εμείς μόλις είχαμε στείλει ως τοπ εξαγώγιμο παίκτη μας στο ΝΒΑ τον Φώτση και εκείνοι ένα τύπο που λεγόταν Κιριλένκο! Το 2003 ο Ιωαννίδης πίστεψε ότι είχε φτιάξει μια υπερηχητική ομάδα. Μόνο που είχε για σέντερ μια κολόνα ονόματι Αλεξέι Λέντκοβ (ή ψευδεπίγραφο Ιάκωβο Τσακαλίδη) και καταλήξαμε στη Σουηδία να παίζουμε με επιθέσεις 30 δευτερολέπτων κόντρα στην Ιταλία. Μόνο που είχε αλλάξει ο κανονισμός και οι επιθέσεις είχαν πάει στα 24. Τα ίδια έγιναν και μια φορά επί Γιαννάκη.

Οι αδυναμίες της ομάδας ήταν δεδομένες και απλά μας ξεγύμνωσαν οι Σέρβοι. Είχαμε ένα σέντερ της προκοπής. Τον εκνεύρισαν από την αρχή, σχεδίασαν μια άμυνα με βοήθειες και μετά την πρώτη πάσα μακριά από το νταμπλ τιμ ο Μπουρούσης όλο το βράδυ τράκαρε πάνω σε ανθρώπινα τείχη. Μετά υπήρχε απλά το χάος… Α, ναι πολύ σημαντικό: Για πρώτη φορά παίξαμε και με αντίπαλο που είχε δύο σέντερ ανώτερου επιπέδου! Δεν μας είχε τύχει ως τώρα στη διοργάνωση.

Ο "εγκλωβισμένος" Καλάθης και ο φιλότιμος Ζήσης

Για πέντε παιχνίδια χαρήκαμε που είχαμε μια ομάδα που μπορούσε να τρέχει και να κτυπάει στο transition. Μια ομάδα που φαινόταν ικανή να υλοποιήσει το έξυπνα και γρήγορα που είχε λανσάρει ως κεντρική φιλοσοφία του ο Φώτης Κατσικάρης με εμφανείς τις επιρροές του Ισπανικού μοντέλου στη φιλοσοφία του. Με μια καθοριστική λεπτομέρεια: Εμείς περιμέναμε τον Καλάθη να σπρώξει όλη την ομάδα γρήγορα και οι Ισπανοί (δεν μιλάω για την εθνική αλλά και για τους συλλόγους τους) έχουν 3-4 γκαρντ-σφαίρες. Οι Σέρβοι μπήκαν αποφασισμένοι να μην αφήσουν τον Καλάθη να τους νικήσει στην ταχύτητα. Κάθε φορά που έπαιρνε τη μπάλα και δοκίμαζε να τρέχει ένα χέρι απλωνόταν και του έκανε φάουλ.

Τι μας έμεινε; Η φιλοτιμία του Ζήση. Ναι αλλά ο Ζήσης παίζει περισσότερο με το μυαλό, την ωριμότητα και τη σοβαρότητα του και λιγότερο με τα πόδια του. Οπότε tranasition γιοκ…

Τα μεγάλα παιχνίδια έχει αποδειχθεί ότι δεν κερδίζονται από τις ομάδες που παίζουν γρήγορα αλλά από εκείνες που έχουν γρήγορες αντιδράσεις και γρήγορα πόδια. Και κυρίως έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν ένα σχέδιο Β. Σχέδιο που αφορά τις επιθέσεις μισού γηπέδου. Εμείς αποδείχθηκε ότι τέτοιο δεν είχαμε. Το δόγμα του μπάσκετ λέει ότι εννιά φορές στις δέκα ένα ντέρμπι θα το κερδίσει η ομάδα που θέλει να παίξει αργά και όχι εκείνη που θέλει να παίξει γρήγορα. Τυχόν εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν το δόγμα και τον κανόνα.

Δεν ξέρω και δεν μπορώ να πω αν ο Τζόρτζεβιτς θα γίνει καλός προπονητής. Αν τον υποστηρίξει το Σέρβικο λόμπι μπορεί τις επόμενες μέρες ή εβδομάδες να μας πείσουν ότι είναι ο νέος Ομπράντοβιτς, ο επόμενος Ιβκοβιτς ή ενδεχόμενα και η διασταύρωση αυτών των δύο. Σίγουρα πάντως διαθέτει προπονητικό ένστικτο και είναι απόλυτα λογικό αφού ήταν για χρόνια κουμανταδόρος ομάδων με μεγάλους συμπαίκτες. Μας κτύπησε αλύπητα σε όλες τις αδυναμίες μας με ένα σύνολο που απλά κάνει όσα ξέρουν εδώ και δεκαετίες να κάνουν οι Γιουγκοσλάβοι στο μπάσκετ: Ντρίμπλα, πάσα, σουτ. Απλά και εύκολα πράγματα.

Δικό μας το πρόβλημα

Δεν βρίσκομαι στην Ισπανία και δεν μπορώ να υποστηρίξω ότι οι διεθνείς μας είδαν το τυρί και δεν είδαν την παγίδα. Θεωρώ ανοησίες τα περί πίεσης από το 5-0 και άλλα τέτοια φτηνά κλισεδάκια. Αν είχαμε 2-3 στην πρώτη φάση δηλαδή θα πηγαίναμε εφησυχασμένοι ότι θα παίξουμε καλά; Σοβαροί να είμαστε τώρα. Στην τελική για να επιστρέψω στην αρχική μου τοποθέτηση. Κανείς από τους διεθνείς μετά την τρίτη, την τέταρτη ή την πέμπτη νίκη δεν ανέβασε ψηλά τον πήχη των προσδοκιών. Αν εμείς δαγκώσαμε το φρούτο που έμοιαζε γλυκό και φτάσαμε χωρίς να το καταλάβουμε στο δηλητηριασμένο κουκούτσι δικό μας πρόβλημα. Παλιά ιστορία σαν τον ίδιο τον άνθρωπο. Θυμηθείτε τον Αδάμ.

Υ.Γ. Αισιόδοξα μιλώντας θα ήταν ωραίο να λέγαμε σήμερα: Αυτό είναι το τέλος ενός κύκλου. Ενός κύκλου συνεχόμενων αποτυχιών. Δεν είναι καμία αρχή. Αφετηρία για κάτι καινούργιο είναι μια επιτυχία, μια αχτίδα φωτός στο σκοτάδι, ένα καλοκαίρι μέσα στο χειμώνα που έγραφε και ο Αλμπερτ Καμί. Όχι μια ακόμη αποτυχία.

Αν θεωρήσουμε ως αρχή της εποχής Κατσικάρη αυτή τη διοργάνωση το συνυπογράφω. Ο Κατσικάρης πρέπει να μείνει στην Εθνική ομάδα για πολύ απλούς λόγους: Πρώτον, την αγαπάει, δεύτερον δεν είναι περαστικός ξένος αλλά Έλληνας και τρίτο (και βασικότερο όλων των προηγούμενων): Δικαιούται πίστωση χρόνου για να δουλέψει με άνεση χρόνου για το επόμενο Ευρωπαϊκό, να δώσει το ακριβές στίγμα του και να έχουμε ένα μεγαλύτερο δείγμα γραφής της προπονητικής φιλοσοφίας του. Όσο για το αν έχει μέλλον αυτή η ομάδα ας μου επιτραπεί να μην γράψω βιαστικά αλλά εντελώς αποστασιοποιημένα μια από τις επόμενες μέρες.

Διαβάστε ακόμη

Σερβία - Ελλάδα 90-72 (VIDEO)

Στήριξη στους Έλληνες διεθνείς παρά την ήττα (VIDEO)

Κατσικάρης: "Μας πονάει που δεν παίξαμε όπως ξέρουμε"