Στοπ στη νοοτροπία παλαιάς κοπής

Ομολογώ πως η ΑΕΚ με εξέπληξε ευχάριστα κόντρα στη Σεβίλλη. Κρίνοντας από όσα είδα στα φιλικά της Πολωνίας δεν περίμενα τόσο γρήγορα τη μετάλλαξή της προς το καλύτερο. Γεγονός είναι πως η επιστροφή του Βάργκας αναβάθμισε ποιοτικά και ουσιαστικά την 11άδα, ενώ ο Σιμόες με την εμφάνισή του, με εξέθεσε για την κριτική που του είχα ασκήσει για τη μέχρι τώρα παρουσία του.

Δεν θέλω να ασχοληθώ περισσότερο με την αγωνιστική παρουσία της ΑΕΚ απέναντι στην ισπανική ομάδα, αφού λίγο-πολύ, όλοι είδαμε και διαπιστώσαμε όσα θετικά έβγαλαν στο γρασίδι οι παίκτες του Δέλλα, επαναφέροντας το χαμόγελο στα χείλη των φίλων της Ένωσης και κυρίως στέλνοντας αισιόδοξα μηνύματα για τη σεζόν που αρχίζει. Άλλωστε φαίνεται πως, έστω και την ύστατη ώρα, γίνεται προσπάθεια να συμπληρωθούν τα κενά και η ομάδα να παρουσιαστεί με όσο το δυνατόν λιγότερες αδυναμίες στο νέο πρωτάθλημα.

Τα κακώς κείμενα της εξέδρας

Δεν κρύβω ότι είχα διάθεση να κριτικάρω τον Ραφίκ Τζεμπούρ για την αγωνιστική συμπεριφορά του στο παιχνίδι. Όχι τόσο για τα χαμένα τετ α τετ, αυτά θα γίνουν γκολ άλλωστε, καθώς είναι θέμα ψυχολογίας (κυρίως) και ο Αλγερινός αργά ή γρήγορα θα τη φτιάξει. Με ενόχλησε το γεγονός ότι από τα πρώτα λεπτά έδειχνε να μη συμβαδίζει με την νοοτροπία των υπολοίπων και δεν συμμετείχε στο πρέσινγκ ψηλά και στο διαρκές τρέξιμο. Αυτό είναι θέμα του Δέλλα όμως και ο Τζεμπούρ που κάνει φέτος κανονική προετοιμασία, κάτι που δεν συνέβη τα προηγούμενα χρόνια, λογικά θα καταφέρει προσεχώς να προσαρμοστεί.

Αλλού θέλω να σταθώ και εξηγούμαι. Ο καθένας έχει δικαίωμα να ασκήσει κριτική για την αγωνιστική παρουσία κάθε ποδοσφαιριστή. Αυτό που συνέβη με τις αποδοκιμασίες στον Τζεμπούρ από μερίδα του κόσμου, τόσο στην αρχή όταν ακούστηκε το όνομά του, όσο και όταν αντικαταστάθηκε, δεν δείχνει σε καμία περίπτωση υγεία. Είναι νοοτροπία παλαιάς κοπής, η οποία στο παρελθόν στοίχισε πολύ στην ομάδα. Οι εποχές της διχόνοιας στην κιτρινόμαυρη εξέδρα είναι ένας εφιάλτης που δεν πρέπει να αναβιώσει, πάνω και πρώτα απ' όλα για το καλό της ομάδας.

Ευχή, των υγιώς σκεπτόμενων φιλάθλων, είναι να εξαγνίστηκαν στο σύνολό τους οι παθογένειες των περασμένων ετών με τον υποβιβασμό και τη νέα αρχή από τη Γ' Εθνική. Θα πρέπει άλλωστε να καταλάβουν ακόμη και αυτοί που το αρνούνται πεισματικά, πως σημασία έχει η ομάδα και όχι τα πρόσωπα που έρχονται και παρέρχονται. Όσο επιτρέπουν οι θερμόαιμοι το θυμικό να κερδίζει στη «ζυγαριά» τη λογική, η εσωστρέφεια θα εντείνεται και οι παθογένειες του παρελθόντος θα ξαναγίνουν παρόν.

Ψιλά γράμματα για μερικούς, οι οποίοι λένε και περηφανεύονται ότι «είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ», όμως «κρυμμένοι» μέσα στο πλήθος ενίοτε και άλλοτε πίσω από ένα πληκτρολόγιο, συμπεριφέρονται όπως κάθε κακής ποιότητας οπαδός, σε οποιαδήποτε ομάδα του κόσμου. Δεν χρειάζεται να πει κανείς περισσότερα, ο νοών... νοείτω.

Η υπόθεση Δίπλαρου

Όσον αφορά στο θέμα Δίπλαρου, άκουσα λογικά και παράλογα επιχειρήματα τόσο από τη μία όσο και την άλλη πλευρά. Η αλήθεια είναι ότι το ζήτημα που προέκυψε για τη μπασκετική διοίκηση ήταν δύσκολα διαχειρίσιμο εν τη γενέσει του. Τον κρατάς και ρισκάρεις, ενδεχομένως και ακραίες αντιδράσεις από μερίδα του κόσμου, προσπαθώντας ωστόσο να του (από)δείξεις τι πραγματικά εστί ΑΕΚ ή τον τελειώνεις και λυτρώνεις ακόμη και τον ίδιο τον παίκτη, δίνοντάς του την ευκαιρία να αρχίσει την καριέρα του από άλλη ομάδα; Όποια κι αν είναι η επιλογή πάντως, έχει τα θετικά και τα αρνητικά της.

Διαβάστε ακόμη:

Άκης Γεωργίου: Ο Κατίδης του μπάσκετ