Καμία ανησυχία παιδιά, είκοσι… τελικοί για τα πλέι οφ
Ο Αντώνης Τσακαλέας άκουσε τον Βλάνταν Ίβιτς να δηλώνει πως ντρέπεται για τη βαθμολογική θέση του ΠΑΟΚ, αλλά δεν είδε κανέναν να... κοκκινίζει από ντροπή στον αγωνιστικό χώρο της Λεωφόρου.
Έχουν περάσει 46 ημέρες από την ήττα του ΠΑΟΚ από την Καραμπάγκ, στο Μπακού, και ο ΠΑΟΚ την “επανέλαβε” στο Λεωφόρο. Δεν έχει τόσο να κάνει με την εικόνα του Δικεφάλου του βορρά στον αγωνιστικό χώρο, όσο με την γλώσσα του σώματος των παικτών. Σε κανένα σημείο του ματς, ο ΠΑΟΚ δεν έβγαζε όρεξη, δεν έβγαζε νεύρο, δεν έβγαζε πάθος, δεν έβγαζε το “πρέπει να κερδίσουμε”, δεν έβγαζε το “παίζουμε όλοι για όλους”. Μια ευθεία γραμμή, μια νερόβραστη σούπα.
Αγωνιστικά, ο ΠΑΟΚ, παρατάχθηκε με την ενδεκάδα που παρουσιάστηκε στο “Αρτέμιο Φράνκι”. Στην Ιταλία, ο Δικέφαλος αδυνατούσε να κρατήσει μπάλα, ζούσε και ανέπνεε για τις αντεπιθέσεις. Και στη Λεωφόρο, που κράτησε μπάλα, τι κατάλαβε; Οι συνεργασίες που βγήκαν στις δυο πλευρές ήταν ελάχιστες, και για τελικές…ούτε λόγος. Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Ίβιτς έκανε μια αναγκαστική αλλαγή, μια αλλαγή τακτικής και μια αλλαγή προσώπου. Ο Κρέσπο…φάνηκε περισσότερο ως ακραίος από ότι ως κεντρικός αμυντικός, ο Μπίσεσβαρ μπήκε και κινήθηκε στους ίδιους χώρους με αυτούς που κινήθηκε και ο Σάχοφ, και ο Αθανασιάδης προσπάθησε να κάνει το παιχνίδι του. Έψαξε τη μια επαφή στις ελάχιστες φορές που πήρε μπάλα στη μεγάλη περιοχή. Μια φορά δηλαδή, αν δεν κάνω λάθος.
Αλλά ακόμα και αυτό μπορεί να μείνει στην άκρη, όταν βλέπεις μια ομάδα να μην έχει σφυγμό μέσα σε ένα ματς. “Ντρεπόμαστε όλοι” είπε ο Ίβιτς, αναφερόμενος στην θέση στην οποία βρίσκεται ο ΠΑΟΚ. Δεν είδα καμία ντροπή για την θέση που είναι ο ΠΑΟΚ στον αγωνιστικό χώρο. Όταν ντρέπεσαι, φαίνεται. Όταν σε πειράζει κάτι, φαίνεται. Εκνευρίζεσαι. Σου γυρίζει το μυαλό, θυμώνεις, ρίχνεις κανένα “γαλλικό” όταν κάνεις λάθος, φωνάζεις και πετάγονται οι φλέβες στο λαιμό, γυαλίζει λίγο το μάτι σου. Θολώνεις. Δεν είναι καλό, αλλά γίνεται. Αλλά ούτε αυτό δεν έβγαλε ο ΠΑΟΚ στο γήπεδο. Ούτε θυμό. “Θα γινόταν τίποτα;” μπορεί να μου πει κάποιος. Όχι, αλλά όταν κάτι σε πειράζει, σε ενοχλεί, φαίνεται.
Κάθε επτά μέρες, έρχεται η Δευτέρα. Για πολλούς (μακάρι να ίσχυε για ακόμα περισσότερο κόσμο) είναι η επιστροφή στη δουλειά. Το ξέρεις, δεν μπορεί να το αποφύγεις, αλλά μια αντίδραση, ένα “ωχ ρε φίλε, Δευτέρα” το βγάζεις. Ξέρεις πότε σταματάς να τη βγάζεις αυτή την αντίδραση; Όταν γίνει ρουτίνα. Όταν γίνει συνήθεια. Και αν γίνει συνήθεια η ήττα… χαιρέτα μου τον πλάτανο. Έχει ακόμα 20 αγωνιστικές μέχρι τα πλέι οφ, και η απόσταση των πέντε βαθμών που έχει ο ΠΑΟΚ από την πέμπτη θέση μπορεί να καλυφθεί σε 20 αγωνιστικές. “20 τελικοί” και ο ΠΑΟΚ πρέπει να κοιτάξει κάθε παιχνίδι ξεχωριστά.
Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε και η τελευταία φορά που ο ΠΑΟΚ ξεκινά με όνειρα και πετάει χαρταετό πολύ πριν την Καθαρά Δευτέρα. Το οτι στην εποχή Σαββίδη το κάνει κάθε φορά και με διαφορετικό τρόπο, δείχνει πως το πρόβλημα δεν έχει λυθεί. Είναι εκεί. Μπορεί το πρόβλημα να είναι ο Ίβιτς, αλλά δεν είναι μόνο ο Ίβιτς. Μπορεί το πρόβλημα να είναι ο Τζαβέλλας, αλλά δεν είναι μόνο ο Τζαβέλλας. Μπορεί το πρόβλημα να είναι ο Σαββίδης, αλλά δεν είναι μόνο ο Σαββίδης. Εδώ δε μιλάμε για “μέρα της Μαρμότας” αλλά για “χρόνο της Μαρμότας”. Και επιστρέφω στην αρχική μου σκέψη. Δεν είναι η αγωνιστική εμφάνιση που με απογοήτευσε, αλλά η αποδοχή της ροής του αγώνα από τον ΠΑΟΚ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
