Το καθήκον της πριν τον "πόλεμο"

Αυτά που μπορούν να προβληματίσουν την ΑΕΚ από τον αγώνα της Λιβαδειάς είναι αρκετά. Το πιο σοβαρό εξ αυτών είναι η εικόνα της στο μεγαλύτερο διάστημα του ματς, η οποία ήταν η κλασσική εικόνα της ομάδας χωρίς τους πρωτοκλασάτους ποδοσφαιριστές της. Σημαντικό, ως προς την αξιολόγηση για τα όσα είναι απαραίτητα για την ομάδα. Το πρώτο ημίχρονο είναι σαν να μην έγινε ποτέ. Μέτριο ματς, σήμα κατατεθέν των περισσοτέρων που γίνονται στο συγκεκριμένο γήπεδο κάτι βαριεστημένα μεσημέρια και απογεύματα.

Η ΑΕΚ άλλαξε εικόνα με την είσοδο των Λάζαρου και Αραούχο στο δεύτερο μέρος "σκουπίζοντας" το ματς στο τέλος σε ένα τάιμινγκ που έδειχνε ότι είναι εφικτό να συμβεί ακόμα και το χειρότερο για την «Ένωση». Με πιο… ανατριχιαστικά χαρακτηριστική τη φάση λίγο πριν το 80’ όταν ενώ οι «κιτρινόμαυροι» είχαν την κατοχή στο μισό του Λεβαδειακού, «έφαγαν» σε δευτερόλεπτα τετ-α-τετ με μια πάσα του Καραμπουέ στην πλάτη, έπειτα από μία ενέργεια που έκανε για μερικά δευτερόλεπτα τον ... Πελέ.

Στα συν για την ΑΕΚ και η εικόνα του Γαλανόπουλου ο οποίος παρά τα όποια λάθη του «φωνάζει» ότι έχει το απαιτούμενο ποδοσφαιρικό θράσος και δείχνει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει μια χαρά όποτε του ζητηθεί. Από τους λίγους παίκτες της ΑΕΚ που έχει αυτή τη συνεχόμενη κάθετη κίνηση, στοιχείο που μπορεί να προσθέσει ουσία στο παιχνίδι της.

ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ

Ούτως ή άλλως το μυαλό όλης της ΑΕΚ είναι στην Τετάρτη, όπου το διακύβευμα είναι σπουδαίο δεδομένου του γεγονότος ότι κρίνεται η διεκδίκηση ενός τίτλου. Και ένας τίτλος μπορεί να αλλάξει πρόσημο στη χρονιά, αρκεί αυτό να μην γίνει αντικείμενο… παρερμηνείας όπως συνέβη στην «Ένωση» πέρσι. Σε κάθε περίπτωση ένας τίτλος είναι πάντα τίτλος, γράφεται στην ιστορία και στο ποδοσφαιρικό τμήμα της ΑΕΚ δεν ζουν σε άλλη χώρα.

Επηρεάστηκαν από αυτό στη Λιβαδειά οι παίκτες της ΑΕΚ, είχαν δικαιολογία για αυτό, αν όμως τα πράγματα δεν έχουν την απαιτούμενη εξέλιξη την Τετάρτη, τότε δικαιολογία δεν θα υπάρχει. Όπως και να έχει πάντως, πρόκειται για κάτι που δεν έχει ακόμα κριθεί ειδικά όταν αντίπαλος είναι ο Ολυμπιακός, οπότε η προσέγγιση της ΑΕΚ παρά το αβαντάζ του πρώτου ματς, θα είναι «πάμε από την αρχή».

Για να επανέλθουμε στα της Κυριακής, πάντως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αυτό που γράφει η ιστορία είναι ότι η ΑΕΚ ήταν πιστή στο καθήκον της απέναντι στον Λεβαδειακό. Πρώτα γιατί πρόκειται για μία ομάδα με την οποία υπήρξαν διενέξεις στο παρελθόν σε διοικητικό επίπεδο (σε επίπεδο... Κομπότη για να είμαστε πιο ακριβείς) και γιατί, μέσα σε όλα, πρόκειται για ένα σύλλογο εντελώς αντιδημοφιλή. Αν δεν το έχετε πληροφορηθεί, το πρωί της Κυριακής πάρθηκε η απόφαση να κλείσουν τα εκδοτήρια για να μην προλάβει να πάει στο γήπεδο κάποιος «ξένος». Όλα αυτά, σε ένα ποδόσφαιρο που θα έπρεπε να υποδέχεται με αναμμένα κεράκια οποιονδήποτε πληρώνει για να δει αγώνες σε γήπεδα όπως της Λιβαδειάς.

Συγκυριακά η στιγμή ευνόησε τον Ηρακλή. Μια ομάδα που έχει περάσει φέτος Γολγοθά, όμως είναι μια ιστορική ομάδα, παραδοσιακή στην Α’ Εθνική, με μία έστω και μικρή βάση κόσμου που τον ακολουθεί. Συνεπώς έχει κάτι να επιδείξει, παρά τα όσα χαώδη διοικητικά προβλήματα. Είναι μια ομάδα από αυτές που το ελληνικό ποδόσφαιρο πρέπει να χτίσει πάνω της στην επόμενη μέρα του γιατί αν δεν υπάρχουν αυτές, δεν θα υπάρχει και αυτό.

ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ!

Η εβδομαδα που ξεκινάει είναι από τις πιο… πολεμικές της σεζόν για την ΑΕΚ αφού αυτή θα κρίνει το πρόσημο της χρονιάς. Σε επίπεδο ομάδας πάντως αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μανόλο είναι απόλυτα με τη μπάλα στο έδαφος και η συμπεριφορά του είναι σαν να μη συνέβη ποτέ ο πρώτος αγώνας. Σε κάθε περίπτωση η ΑΕΚ θα είναι υποψιασμένη και πολύ σοβαρή στο ματς -τουλάχιστον προς αυτή την κατεύθυνση γίνεται τώρα η δουλειά- και τα υπόλοιπα θα φανούν στην πορεία, έχουμε μέρες.