Bάλτε τουρνικέ και κάμερες στον Περέιρα
Ο Άκης Γεωργίου γράφει για τον τρόπο αντιμετώπισης της βίας που πρέπει να ξεκινάει από τους ίδιους πρωταγωνιστές και για το δευτερόλεπτο για το οποίο μετάνιωσε ακόμα και ο Θεός μερικά λεπτά αργότερα.
Είναι μερικές φορές που γίνονται όλα λάθος. Τουλάχιστον από ένα σημείο και μετά. Ακόμα και ο Θεός πήρε χαμπάρι το λάθος που έγινε ορισμένα δευτερόλεπτα πριν με αποτέλεσμα να τον πάρουν τα ζουμιά με την καταρρακτώδη βροχή. Μπάλα είναι, συμβαίνουν αυτά.
Κατά τη γνώμη μου ελάχιστη σημασία έχουν όσα προηγήθηκαν ακόμα και αν πρόκειται για την παρουσία του κόσμου της ΑΕΚ που ήταν πιο ογκώδης από ποτέ. Τα δευτερόλεπτα του γκολ ήταν ο καθρέφτης του σάπιου ελληνικού ποδοσφαίρου που εξακολουθεί να σαπίζει, γουστάρει για αυτό, ενώ λίγες μέρες μετά, όταν τα πνεύματα ηρεμήσουν θα αναρωτηθεί ξανά τι φταίει για τη βία στα γήπεδα αντιμετωπίζοντάς την ως κόνσεπτ του Χόλιγουντ. Όχι ως κοινωνικό φαινόμενο.
Γιατί αν την αντιμετώπιζε -το ελληνικό ποδόσφαιρο- έτσι, θα μάγκωνε ήδη από τον γιακά τον Περέιρα, τον Κασάμι και τον Σιόβα και θα τους εξηγούσε ότι απαγορεύεται να δείχνουν τα αρχ… σε αυτόν που το συντηρεί. Τελεία και παύλα. Ούτε «λίγο έτσι», ούτε «τα δικά μας τα παιδιά» ούτε πολιτικά ορθά και μπαρμπούτσαλα. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να προκαλεί τον κόσμο και οι τρεις προαναφερθέντες έκαναν ότι πιο χυδαίο μπορεί να συμβεί σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Για μένα πιο ακραίο από όσα ακολούθησαν.
Οι Πορτογάλοι της Record δεν είναι βλάχοι που βγήκαν κατευθείαν και τα έχωσαν στον -δικό τους- Περέιρα. Αντίθετα, βλαχομπαρόκ είμαστε εμείς που στρογγυλεύουμε την αηδιαστική προσέγγιση στον όχλο νομιμοποιώντας τις πράξεις ενός ανθρώπου ο οποίος μυρίστηκε με το «καλημέρα» το πόσο υπανάπτυκτοι είμαστε ποδοσφαιρικά και αντιλήφθηκε πως μπορεί να βοηθήσει το πρεστίζ του ο κομπογιαννιτισμός. Με τακτικές βγαλμένες από τοπικά πρωταθλήματα και γήπεδα όπως του Κερατσινίου, της Νίκαιας και του Μοσχάτου κατάφερε σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα να δείξει πόσο δεν ταίριαζε ένας άνθρωπος όπως ο Μίτσελ στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Το χρονικό
Ένας ποδοσφαιριστής κάνει κοντρόλ με το χέρι, η μπάλα μπαίνει στα δίχτυα, ένας προπονητής τρέχει προς το πέταλο κάνοντας χειρονομίες, ορισμένοι ποδοσφαιριστές (π.χ. Σιόβας, Κασάμι) τον ακολουθούν και ενθουσιασμένοι όλοι μαζί από τη μεγάλη μαγκιά, τρέχοντας να σωθούν στα αποδυτήρια αφού κάποιοι οπαδοί της ΑΕΚ τους κυνήγησαν. Και φυσικά ένας διαιτητής που παρακολουθεί αποσβολωμένος, δεν δίνει χέρι, δεν δίνει γκολ, δεν δίνει τίποτα και απλά ακολουθεί την ομάδα που μετά τις χειρονομίες έτρεξε στα αποδυτήρια πηγαίνοντας και ο ίδιος σε αυτά. Θλιβερά όλα.
Για το ανθρώπινο λάθος και το χέρι του Χάρα κάποια στιγμή μπορεί και να βρεθεί η λύση. Τα υπόλοιπα είναι «βία στα γήπεδα». Βία στα γήπεδα είναι η πράξη του Περέιρα, του Κασάμι και του Σιόβα, βία είναι και η μπούκα. Την πρώτη -υποτίθεται- ότι την έλεγξαν. Βάλανε κάμερες και… τουρνικέ. Για τη δεύτερη υπάρχει ακόμα δρόμος. Αλλά αν στραβώσει η κατάσταση και δεν βρίσκει κανείς λύση, ας βάλουν τουρνικέ και στον Περέϊρα, τώρα που το έχουν εύκαιρο.
Κάπου εδώ να σημειώσω πως επειδή έχω παρακολουθήσει πολύ στενά την ΑΕΚ στο πέρασμά της και από τις δύο μικρές κατηγορίες, ο μόνος προπονητής που πλησίασε τον Βίτορ Περέιρα σε συμπεριφορά ήταν ο Θανάσης Κολιτσιδάκης στη Γ’ Εθνική με τον Ηρόδοτο στην Κρήτη. Στην Αθήνα ήταν πιο μαζεμένος -είναι η αλήθεια- και σοβαρός στη συνέντευξη Τύπου.
Η ΑΕΚ στη μετά-Κυπελλική εποχή
Η ΑΕΚ μετράει ζημιές. Αγωνιστικές, ψυχολογικές, ουσιαστικές. Για τον Μάνταλο σήμερα θα γίνουν γνωστά περισσότερα πράγματα, ενώ η κατάσταση είναι άσχημη και για τον Αραβίδη. Στην επόμενη μέρα δεν υπάρχουν τα λουξ όνειρα του Κυπέλλου. Έχει Ταύρο, Φωστήρα και την καρδιά πέτρα για να αντέξει μέχρι το τέλος παρά τις ποινές που αναμένεται ότι θα ακολουθήσουν. Στο ματς ομάδα πλήρωσε την τάση της να προσπαθεί να δημιουργήσει μέχρι το τέλος αποφεύγοντας το ποδόσφαιρο σκοπιμότητας για να ροκανίσει τον χρόνο.
Η παρουσία του κόσμου μάλλον αρνητικά λειτούργησε και έφερε άγχος στους ποδοσφαιριστές που με φωτεινή εξαίρεση τους Γιόχανσον και Τζανετόπουλο είδε πως υστερεί ακόμα σε σχέση με την τελειοποιημένη εικόνα που θέλει να παρουσιάσει του χρόνου στη Σούπερ Λιγκ. Είναι λογικό τα νέα παιδιά να χαντακωθούν εν μέρει από την πίεση που τους δημιουργούσε ο κόσμος, ωστόσο αυτό είναι ένα στοιχείο που πρέπει να αποβάλουν γιατί στην ΑΕΚ είναι συχνό φαινόμενο παρόμοια ματς, με ανάλογη πίεση.
Στα κέρδη της ΑΕΚ από το ματς -που θα της χρησιμεύσει για το μέλλον- ήταν πως έγινε η τρίτη ομάδα μετά τις Ατλέτικο Μαδρίτης και Γιουβέντους που ανάγκασε τους παίκτες του Ολυμπιακού σε αναμνηστικές πανηγυρικές φωτογραφίες στα αποδυτήρια.
Υ.Γ.: Παρόμοιες χειρονομίες με αυτές των Περέιρα, Κασάμι, Σιόβα είδα με τα μάτια μου και στο μπουθ του Ολυμπιακού. Κρίμα. Και ατελείωτο respect στην τεράστια προσωπικότητα Κριστιάν Καρεμπέ ο οποίος στάθηκε στο ύψος του ηρεμώντας τους υπόλοιπους και παροτρύνοντάς τους να μην προκαλούν.
Υ.Γ.1: Για τα επεισόδια επίτηδες δεν έγραψα κάτι αφενός γιατί δεν το 'χω πολύ με τις καταδίκες και αφετέρου γιατί θεωρώ πως αν ο πάγκος και οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού δεν είχαν αυτές τις αντιδράσεις, απλά δεν θα συνέβαινε το παραμικρό. Επίσης θεωρώ πως είναι πιο λογικό να απαιτώ από έναν προπονητή να συμπεριφερθεί ως προπονητής από το να απαιτώ από έναν χούλιγκαν να μην κάνει επεισόδια. Ούτως ή άλλως ο καθένας από τους παραπάνω ήταν διαφορετική όψη του ίδιου νομίσματος ήταν στο συγκεκριμένο θέμα. Ο πρώτος δημιούργησε βία και ο δεύτερος την άσκησε.
Διαβάστε ακόμη
"Καίει" την ΑΕΚ το φύλλο αγώνα
Ανάκογλου: "Κάποιοι δεν σέβονται τον ιδρώτα μας"