Μία ωδή στο ραδιόφωνο επί προσωπικού

Το ότι δεν κοιμόταν αγκαλιά με εκείνο το καταραμένο το ραδιόφωνο ήταν θαύμα. Το είχε πολλές φορές στο κομοδίνο βέβαια, άκουγε θέατρο (!!!) λίγο πριν κοιμηθεί, τα πιο παλιά χρόνια. Αλλά θα μπορούσε άνετα να το βάλει και δίπλα στο μαξιλάρι. Τέτοια εξάρτηση πια από τα ερτζιανά!

Το πρωί ξυπνούσε γύρω στις 5. Άλλοι όταν σηκώνονται, πλένουν πρώτα τα δόντια τους, βάζουν έναν καφέ να ανοίξει το μάτι τους, λένε και μία καλημέρα στους γύρω τους. Εκείνη πατούσε το κουμπάκι για να ακούει την πρώτη πρωινή εκπομπή. Το ξημέρωμα! Και να έλεγε κανείς ότι θα έφευγε από το σπίτι...Οχι, μέσα σ' αυτό δούλευε αλλά ήθελε, λέει, να ενημερωθεί. Του συζύγου του ξέφευγαν ένα-δυο βρισιές μέσα από τα δόντια γι' αυτή τη συνήθεια αλλά είχε συμβιβαστεί πια.

Κατά τις 7 καθόταν στη μηχανή για να αρχίσει δουλειά. Ραπτομηχανή για το φασόν. Το ραδιόφωνο εκεί, λίγο πάνω από το κεφάλι της, να μην κλείνει ούτε δευτερόλεπτο. Έκανε τη βελόνα να χορεύει με χειρουργική ακρίβεια μεταξύ των συχνοτήτων και τιμούσε όλους ή σχεδόν όλους τους σταθμούς. Με μία ελαφριά προτίμηση στις μπάντες που έπαιζαν πιο πολύ ΠΑΣΟΚ (το βαθύ, το παλιό, το ορθόδοξο).

Από το ραδιόφωνο συγκλονίστηκε ένα πρωινό Σεπτέμβρη όταν έμαθε σε έκτακτο δελτίο για τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη. Που "ήταν καλό παιδί αλλά έμπλεξε με τους Μητσοτάκηδες". Από εκεί πληροφορήθηκε, ξενυχτώντας, την απόφαση του ειδικού δικαστηρίου για την τύχη του Ανδρέα Παπανδρέου. "Αν τολμούσαν, ας τον έβαζαν φυλακή!". Από εκεί έμαθε-και στη συνέχεια μάθαμε όλοι στο σπίτι-κάποια περίεργα ονόματα: Κακαουνάκης, Τριανταφυλλόπουλος, Δραβαλιάρης, Ευαγγελάτος, Ραφαηλίδης, Τσίμας, Μυτιληναίου.

Γι' αυτήν την τελευταία πια τι έρωτας και αυτός....Ούτε κόρη της να ήταν! Σ' εκείνο το χαρακτηριστικό μισάωρο καθημερινά τα μεσημέρια, μία συνήθεια που τηρούσε με θρησκευτική ευλάβεια. "Να βάλουμε την Μαργαρίτα τώρα, να ακούσουμε κανά τραγούδι". Πόσο τις άρεσαν κάποια παλιά, ειδικά, λαϊκά...Και πως σιγοτραγουδούσε πάνω από τον επίμονο θόρυβο της ραπτομηχανής που πάντως δεν την πτοούσε.

Μικρός ο γράφων εκείνη την εποχή, τέλη της δεκαετίας του 80, αρχές της δεκαετίας του 90, δεν μπορούσε να συλλάβει τους λόγους εκείνης της ραδιοφωνικής εμμονής. Διότι, οκ, όλα τα ανεχθεί κανείς, όλα να τα κατανοήσει. Αλλά να διαβάζει μαθηματικά και Ιλιάδα υπό τη φωνή του... Μιχάλη Γαργαλάκου στο "ΡΑΔΙΟ ΑΘΗΝΑ" ούτε στον εχθρό του! Και όμως του άρεσε! Δεν πήγαινε στην άλλη κρεβατοκάμαρα να διαβάσει. Εκεί, μαζί με τον Πασβαντίδη, τον Χαρδαβέλλα, τον Λάλα με τον Ταγματάρχη τα Σαββατοκύριακα. Και μετά ρωτούσε η μάνα γιατί πατώνει το παιδί στο σχολείο!

Με τον καιρό και ο γράφων κόλλησε το μικρόβιο, έτσι και αλλιώς δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Το συνδύαζε τις Κυριακές με την άλλη μεγάλη του αγάπη, το ποδόσφαιρο. Τελετουργία οι μεταδόσεις στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ: "Πάμε στον Πύργο γιατί έχουμε γκολ". "Βροχή από γκολ εδώ Κώστα Μότση" απαντούσε με το στόμα να πηγαίνει ροδάνι ο Μιλτιάδης Παναγιωτόπουλος. Ήρωες των Κυριακών του, ίσως μεγαλύτεροι και από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές!

Αργότερα, προς το τέλος του Λυκείου, ήρθε και ο έρωτας, πάλι μέσω του διαολεμένου ραδιοφώνου. "Μα δεν ακούς Ιωάννου;"του είχε πει τότε η κοπέλα. “Για σένα να αρχίσουμε να τον ακούμε” σκέφτηκε. Και ένα απόγευμα φθινοπωρινό συντονίστηκε. "Και κάθε που χαράζει, την τρώει το μαράζι..." Και μετά μία φωνή, μπάσα, ιδιαίτερη, που έλεγε παραμύθια και ιστορίες. Και μετά πάλι τραγούδι. Και μετά δώστου πάλι ιστορίες...

Ε, δεν ήθελε και πολύ. Κόλλησε με τον Οδυσσέα, κέρδισε και τη συμπάθεια της κοπέλας. Μ' ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια. Μπήκαν στη ζωή του ο Περίδης, οι Κατσιμιχαίοι, ο Τσακνής και ο Μαχαιρίτσας, ο Πασχαλίδης, τα Υπόγεια Ρεύματα. Του αποκαλύφθηκε ένας ολόκληρος κόσμος!

Η μάνα, αν και πλέον, είχε αλλάξει δουλειά ξεφεύγοντας από το μεροδούλι-μεροφάι της ραπτομηχανής, δεν άλλαξε ποτέ συνήθειες. Το ραδιόφωνο ήταν πάντα εκεί στις καλές και στις άσχημες στιγμές. Της κρατούσε πάντα την καλύτερα παρέα. Δεν άλλαξε χούγια ούτε όταν το νέο του καρκίνου μπήκε με αναίδεια στο σπίτι για να της χαλάσει τη διαθεση. Δεν της την χάλασε γιατί υπήρχαν και τα ερτζιανά πάντα στο κόλπο.

Εν τω μεταξύ, ο γιος της είχε αρχίσει ήδη να κάνει κάποια βήματα στο ραδιόφωνο. Τον τιμούσε πάντα, Σάββατο ή Κυριακή, εξαρτάται από την ημέρα της μετάδοσης. Δεν πρόλαβε όμως τη συνύπαρξη με τη Μαργαρίτα στην ίδια ραδιοφωνική στέγη. Ούτε τη γνώρισε ποτέ από κοντά. Αλλά την ήξερε πολύ καλά, το έλεγε χωρίς να καταλαβαίνει κανείς από που αντλούσε εκείνη τη σιγουριά.

Η παγκόσμια ημέρα ραδιοφώνου είναι για τον γράφοντα μία ωδή... Μία ωδή στο μέσο που σημάδεψε τη σχέση του με τον άνθρωπο που τον έφερε στη ζωή! Μάνα, αν ο παράδεισος έχει ραδιόφωνο, συντονίσου, σε παρακαλώ, στους 88.6. Η Μαργαρίτα βγαίνει στις 5...