Η διατροφή του Μάικλ Τζόρνταν δεν συγχωρούσε τα λάθη, ούτε όταν έπαιζε γκολφ

Τελειώνοντας το ‘Last Dance‘ άφησε πίσω του μια πανάκριβη κληρονομιά. Καθένα από τα δέκα επεισόδια που προβλήθηκαν στο Netfix επί πέντε εβδομάδες από τη μία διακρίθηκε για τη σκηνοθετική καλαισθησία του, η οποία θα λειτουργήσει ως manual για δεκάδες άλλες τέτοιες παραγωγές στο μέλλον, και από την άλλη ανέδειξε την ιστορικότητα μιας εποχής που σήμερα, το 2020, φάνταζε πολύ μακρινή και μπασκετικά οπισθοδρομική. Χωρίς, φυσικά, να είναι.

Γύρω από τον Μάικλ Τζόρνταν και την πορεία των ανίκητων Σικάγο Μπουλς επαναπροσδιορίστηκε ο θρύλος (και όχι ο μύθος) ενός σαγηνευτικού ΝΒΑ που ξεχείλιζε από ποιότητα χάρη στο μυσταγωγικό συναπάντημα μορφών με διαχρονική αξία. Τίποτα δεν συνέβη συμπτωματικά ή κατά τύχη.

Σ’ αυτόν το απαιτητικό σύμπαν των κορυφαίων ο ‘MJ’ ξεχώρισε γιατί δεν έβαλε ποτέ ούτε στάλα νερού στο κρασί του. Έγινε αυτό που ήταν γιατί ζήτησε πολλά περισσότερα από τον εαυτό του και δεν παραστράτησε. Ικανοποιώντας αναμφίβολα το ‘εγώ’ ακολούθησε πιστά τους κανόνες, δεν αφέθηκε κι έχτισε το προφίλ του τέλειου αθλητή. Ενός αθλητή που αφενός περνούσε πολλές ώρες στο γυμναστήριο ή στο παρκέ. Ενός αθλητή που αφετέρου φρόντιζε να τρώει καλά. Κυρίως δε πειθαρχημένα. Όχι πολύ, “γιατί δεν ήταν λαίμαργος“, όπως είχε εκμυστηρευτεί ο προσωπικός γυμναστής του Τιμ Γκρόβερ μιλώντας σε εφημερίδα του Σικάγο το 1996, αλλά τηρώντας απαρέγκλιτα όλους τους κώδικες σωστής διατροφικής συμπεριφοράς που χορηγούσαν τον οργανισμό του με όλα τα απαιτούμενα στοιχεία προκειμένου το σώμα του να συντηρείται για προπονήσεις και αγώνες.

Ναι μεν ο Τζόρνταν “έτρωγε μόνο όταν πεινούσε“, όπως συμπλήρωνε στην ίδια συνέντευξή του ο Γκρόβερ, αλλά ταυτόχρονα “έτρωγε έως ότου ένιωθε άνετα, όχι απαραίτητα χορτασμένος“. Συγκριτικά με άλλους είχε μελετήσει “τι του έδινε περισσότερη ενέργεια και αντοχή” και είχε χωρίσει τις τροφές σε ωφέλιμες και μη, για να μην ξοδεύει γεύματα που δεν ήταν ευεργετικά. Τον Γκρόβερ μάλιστα τον ανησυχούσε “όχι το τι έτρωγε ο Τζόρνταν, αλλά το τι δεν έτρωγε, διότι έχει την τάση να χάνει εύκολα βάρος“. Εξαιτίας του υψηλού μεταβολισμού.

Είχε καταλάβει (ο Τζόρνταν) ότι έπρεπε να κάνει μικρά και συχνά γεύματα που βοηθούσαν “στη ρύθμιση του σακχάρου στο αίμα ή του επιπέδου ινσουλίνης στο σώμα του“. Διότι όπως εξηγούσε τότε ο Γκρόβερ “αν έπρεπε να καταναλώσει ένα πολύ καλό πρωινό και να φάει ξανά ως τη μεσημεριανή προπόνηση των 15:00, τότε τα επίπεδα ενέργειας θα ήταν αυξημένα το πρωί για λίγο, αλλά θα ‘συντρίβονταν’ το απόγευμα“.

Προφανέστατα η καλή ημέρα για τον Τζόρνταν άρχιζε από ένα ολοκληρωμένο πρωινό. “Η παράλειψή του είναι μια πολύ κακή ιδέα“, ήταν η κάθετη άποψη Γκρόβερ, ο οποίος είχε παράλληλα φροντίσει να εξηγήσει στον Τζόρνταν τη σημασία της λήψης ουσιών καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. “Όταν οι άνθρωποι ακούν πέντε ή έξι γεύματα την ημέρα, αναρωτιούνται ‘πώς θα βρω τον χρόνο’. Με τον Μάικλ είχαμε χτίσει μια ρουτίνα που του επέτρεπε να λαμβάνει τα θρεπτικά συστατικά πριν ή μετά την εξάσκηση ή ακόμα και στο γήπεδο του γκολφ. Δεν χρειάζεται απαραίτητα να καταναλώνονται πέντε κανονικά γεύματα όσο ν’ αναπληρώνετε το σώμα σας πέντε φορές την ημέρα“, σημείωνε εκείνη την περίοδο ο διάσημος γυμναστής.

Αν το ημερήσιο διατροφολόγιο του Μάικλ Τζόρνταν ήταν δυνατόν να χωρέσει σε 5 σκέλη θα είχε αυτή τη μορφή:

Πρωινό: Ένα μεγάλο μπολ με πλιγούρι βρώμης που συνοδευόταν από φράουλες, βατόμουρα και σταφίδες. Ομελέτα από ασπράδια. Ποτήρι χυμό πορτοκαλιού.

Δεκατιανό: Μείγμα από ισοτονικό ποτό, πρωτεΐνη σε σκόνη και φρέσκα φρούτα χτυπημένα μαζί στο μπλέντερ.

Μεσημεριανό: Ένα σάντουιτς με στήθος κοτόπουλου ή μπέργκερ από μοσχαρίσιο μπιφτέκι για τη λήψη άπαχων πρωτεϊνών, ζυμαρικά ολικής άλεσης ή ψητές πατάτες για τους υγιεινούς υδατάνθρακες και φρέσκια πράσινη σαλάτα ή λαχανικά στον ατμό.

Απογευματινό: Επανάληψη του δεκατιανού.

Δείπνο: Της αρεσκείας του (εκτός από δηλητηριασμένη πίτσα).

Τις ημέρες των αγώνων η προσαρμογή ήθελε την ενοποίηση του μεσημεριανού με το απογευματινό, σε μεγαλύτερη ποσότητα από πρωτεΐνες και υδατάνθρακες, προκειμένου ο οργανισμός του να αποθηκεύσει τα θρεπτικά συστατικά που απαιτούσε η καταπόνηση και ακολούθως για δείπνο θα λάμβανε κάτι ελαφρύτερο.