Του χρόνου ο Σπανούλης θα παίζει με το ‘7’ του Διάκουλα
Το κόκκινο είναι ο πρωταγωνιστής και το λευκό μπερδεύεται με το μαύρο στις νέες εμφανίσεις του Ολυμπιακού. Εμφανίσεις που δημιουργήθηκαν για να τιμήσουν μια σούπερ επιτυχημένη διετία του τμήματος μπάσκετ. Τότε που Πειραιώτες κατέκτησαν το νταμπλ στην Ελλάδα και κατόπιν έφτασαν στις έξι κορυφαίες ομάδες του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
‘Αποκαλύπτοντας το μέλλον’ τιτλοφορούσε ο Ολυμπιακός την καμπάνια των νέων εμφανίσεων για τη σεζόν 2020-21, η αντίστροφη μέτρηση για την παρουσίαση της οποίας άρχισε αμέσως μετά την ανακοίνωση της συνεργασίας με την GSA στις 29 Ιουλίου. Την ελληνική εταιρία που τα βάζει με κολοσσούς. Έκτοτε και από μέρα σε μέρα οι ‘ερυθρόλευκοι’ προσέθεταν επιπλέον κομμάτια στο ‘ερυθρόλευκο’ παζλ.
Έως ότου έρθει η Δευτέρα, η τρίτη ημέρα από την έλευση του Αυγούστου, λυθεί το μυστήριο και δημοσιευτεί η ολοκληρωμένη εικόνα της ολόφρεσκης έκδοσης. Μια κατακόκκινη φανέλα, από την οποία έχει αφαιρεθεί το μεγάλο ποσοστό του λευκού, μαζί και οι κάθετες ρίγες των τελευταίων ετών, με στόχο να παραπέμπει όσο το δυνατόν περισσότερο μέσα από μια ρετρό διάθεσή της σ΄εκείνη, η οποία μαζί με την κατάκτηση των δύο εγχώριων τίτλων οδήγησε στην πρώτη ευρωπαϊκή επιτυχία του τμήματος μπάσκετ. Την παρθενική εξ όσων ακολούθησαν.
Ήταν η διετία που “ο Ολυμπιακός των Ελληνοαμερικανών και του Κώστα Μουρούζη έφτανε στην κορύφωσή του. Στο απόλυτο σημείο ωριμότητας”, όπως έγραφε στο Ζαν Πρες ο Γιάννης Φιλέρης, κάνοντας σε διάστημα μικρότερο του ενός μηνός, πέρυσι το καλοκαίρι, δύο στάσεις στο θρυλικό παρελθόν των Πειραιωτών.
Εκείνη την εποχή ο Ολυμπιακός ήταν ένα ασυναγώνιστο σύνολο που κυριαρχούσε εντός των τειχών. Δεν είναι συμπτωματικό πως είχε υποστεί μόλις μια ήττα στα 27 παιχνίδια που στη διάρκεια της σεζόν 1977-78 είχε δώσει για πρωτάθλημα (21-1) και κύπελλο (5-0), κατακτώντας με σχετική άνεση το νταμπλ. Επίτευγμα που είχε πετύχει αήττητος το 1976.
Την επόμενη χρονιά (1978-79) περισσότερο από τη διατήρηση των κεκτημένων τον ένοιαζε η ευρωπαϊκή διάκριση στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Γι’ αυτό ακριβώς αποκτήθηκε ο ψηλόλιγνος Αμερικανός Τζέρι Τζένκινς, που την προηγούμενη σεζόν είχε παίξει με τον Παναθηναϊκό στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, σκοράροντας 118 πόντους σε 6 αγώνες, και ταίριαζε πολύ στο στιλ εκείνου του ρόστερ.
Οι ‘ερυθρόλευκοι’ δεν άργησαν να επαληθεύσουν τις υψηλές φιλοδοξίες τους, παρά τον ανταγωνισμό του Άρη στην Ελλάδα. Με τέσσερις νίκες (όλες με διψήφιες διαφορές) και καλύπτοντας με εμφατικό τρόπο (102-79) το -6 από την ήττα του πρώτου αγώνα στο Γκντανσκ εξασφάλισαν -στην τελευταία στροφή- την πρωτιά στον προκριματικό όμιλο (με Λε Μαν και αλ Γιάλα). Μαζί, δε, το εισιτήριο για την κορυφαία 6άδα της διοργάνωσης. Επίτευγμα ιστορικό, διότι θα συνυπήρχαν με μπασκετικούς κολοσσούς της εποχής, όπως η (μόνιμη των τελικών) Βαρέζε, η Μπόσνα (που στην πορεία πήρε την κούπα), η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μπανταλόνα και η Μακάμπι Τελ Αβίβ.
Μάλιστα την ισραηλινή ομάδα και πρωταθλήτρια Ευρώπης του ’77 οι ‘ερυθρόλευκοι’ τη νίκησαν 79-77 στην εντός έδρας πρεμιέρα του Παπαστράτειου και ονειρεύονταν ακόμη πιο λαμπρές βραδιές. Αν και η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη, με 0/9 στο υπόλοιπο της διαδρομής, ο Ολυμπιακός είχε καταφέρει να εμφανιστεί ανταγωνιστικός και να διεκδικήσει νίκες τόσο απέναντι στην Μπόσνα των Τάνιεβιτς (προπονητής) και Ντελίμπασιτς (ηγέτης), χάνοντας δύο φορές ως 5 πόντους, όσο και απέναντι στη Βαρέζε του Μορς.
Σ’ όλη αυτή τη διαδρομή το ‘7’ στην κόκκινη φανέλα τότε το φορούσε ο φόργουορντ Παύλος Διάκουλας. Ένας από τους ομογενείς των Πειραιωτών, παρέα με τον Καστρινάκη, τον Γιατζόγλου και τον Μελίνι. Στη σύγχρονη βερσιόν εκείνης της φανέλας ανήκει, φυσικά, στον Βασίλη Σπανούλη. Με στόχο μια ανάλογη υπέρβαση στην Euroleague. Απ’ αυτές που ο Ολυμπιακός κυνηγά με μανία.