Πάρκερ: Ο αρτίστας που άντεξε τον Πόποβιτς κι έγινε ηγέτης
Τα γενέθλια του Τόνι Πάρκερ είναι η ευκαιρία για ένα κείμενο-ωδή. Γράφει ο Γιάννης Ζωιτός.
Ο πατέρας του Αμερικανός (αθλητής του μπάσκετ). Η μητέρα του Ολλανδή (καλλονή και μοντέλο). Ο ίδιος γεννήθηκε (σαν σήμερα πριν από 34 χρόνια) στο Μπριζ του Βελγίου. Μα ο Τόνι Πάρκερ είναι πιο Γάλλος από τους Γάλλους. Γιατί το επέλεξε ώριμα όταν κλήθηκε ν’ αποφασίσει, δίχως να χρειαστεί να πείσει ότι ανήκει στην ίδια “κάστα” με τους υπολοίπους. Ήταν ήδη αποδεκτός, δεν θα έφτανε διαφορετικά έως την ηγεσία της εθνικής που εξακολουθεί να υπηρετεί και να τιμά (έρχεται το προολυμπιακό) απ’ όταν ήταν στα 17 του.
Αυτός είναι ο Πάρκερ
Το “όλον” του Τόνι Πάρκερ, ο χαρακτήρας του, περικλείεται στο video από τ’ αποδυτήρια των “τρικολόρ” κατά την ανάπαυλα του ημιτελικού με την Ισπανία στο Ευρωμπάσκετ του 2013.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με τον “μελγκιπσονικό” Γουίλιαμ Γουάλας του “Braveheart” δεν είναι συμπτωματική. Έχει όντως σχέση με την πραγματικότητα.
Στον δικό του οσκαρικό “Λόγο του Βασιλιά”, με ερμηνεία πολύ πιο πειστική από του Κόλιν Φερθ, ο Πάρκερ κοιτάει στα μάτια τους συμπαίκτες του. Ξεσηκώνει, αφυπνίζει, πωρώνει. Μετά από 20 λεπτά η Γαλλία χάνει 34-20, έχει 0/8 τρίποντα και 11 λάθη. Έχει σκοράρει τους 14, δεν θέλει να ηττηθεί ξανά. Όχι τουλάχιστον δίχως μάχη. Η αντεπίθεση αρχίζει, η εικόνα αλλάζει, η ανατροπή (με επιμέρους 45-31 στο δεύτερο ημίχρονο) οδηγεί το ματς στην παράταση (65-65) και το τελικό 75-72 δίνει το εισιτήριο για τον τελικό και κατ’ επέκταση το τρόπαιο, το μοναδικό που έχει κατακτήσει η χώρα σε αυτό το επίπεδο.
Ο “στρατηγός” τελειώνει το ματς με 32 πόντους, 6 ριμπάουντ, 2 κλεψίματα. Μπροστάρης, είναι πλέον περήφανος για όλο το στράτευμα. ” Ήταν το καλύτερο ημίχρονο στην ιστορία του γαλλικού μπάσκετ“, θα υποστηρίξει αργότερα στο ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε για το επικό παιχνίδι στη Λουμπλιάνα με κεντρικό πρόσωπο τον ίδιο.
Το χρυσό μετάλλιο στο τουρνουά της Σλοβενίας, μαζί με τον ατομικό τίτλο του πολυτιμότερου παίκτη, ήταν η κορύφωσή του. Το είχε μεγάλη ανάγκη, παρά τα όσα θαυμαστά είχε ήδη πετύχει έως τότε, καθώς τα όνειρά του στοίχειωνε εκείνος ο ημιτελικός του 2005 στο Βελιγράδι. Το μυθικό τρίποντο του Διαμαντίδη.
ΣΕΙΡΑ ΜΕ ΣΠΑΝΟΥΛΗ & ΖΗΣΗ
Ο Πάρκερ είναι της γενιάς των 82άρηδων. Συνομήλικος σχεδόν του Βασίλη Σπανούλη και του Νίκου Ζήση, με τους οποίους πρωτοσυστήθηκαν στο Ευρωμπάσκετ U18 του 2000 στο Ζαντάρ. Τους είχε νικήσει 71-57 στον ημιτελικό πετυχαίνοντας 22 πόντους, προτού η Γαλλία κατακτήσει το τρόπαιο απέναντι στους οικοδεσπότες Κροάτες (Πλάνινιτς, Πόποβιτς) με καλάθι του Τουριάφ για το 65-64.
Οι επιλογές για την καριέρα του ωστόσο ήταν εντελώς διαφορετικές και από τα 19 του βρισκόταν ήδη στις ΗΠΑ. Τη χρονιά του Πάου Γκασόλ στο #3 του ντραφτ, των ψηλών (Κουάμε Μπράουν, Τάισον Τσάντλερ) και του… Βλάντιμιρ Ραντμάνοβιτς στο #12 ο 19χρονος Γάλλος επελέγη στο #28, πίσω ακόμη κι από τον Τζόζεφ Φορτέ που φόρεσε και αυτός ασπρόμαυρα. Του Απόλλωνα Πάτρας.
Και όχι των Σπερς του Γκρεγκ Πόποβιτς, στους οποίους ο Γάλλος κατέληξε άνευ δεύτερης σκέψης, θεωρώντας ότι εκεί ανήκει, εκεί και μόνο εκεί θα συναντήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις να πετύχει αυτό για το οποίο “φτιάχτηκε” μεθοδικά από τα εφηβικά χρόνια του.
Η ΦΑΝΕΛΑ ΜΕ ΤΟ 9
Ο ταλαντούχος Πάρκερ ξεχώρισε από τα μικράτα του. Είχε επιλεγεί να σπουδάσει στο Εθνικό Αθλητικό Ινστιτούτο, ίδρυμα από το οποίο αποφοίτησε το 50% των Γάλλων Ολυμπιονικών του 1996, και οι βάσεις, η αθλητική παιδεία που θα τον συντρόφευε σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή του, είχαν ήδη μπει. Εκεί γνώρισε και τον αδερφικό φίλο του Μπορίς Ντιό.
Κατόπιν, το 1999, υπέγραψε και το πρώτο συμβόλαιο της καριέρας του εντασσόμενος στη Ρασίνγκ Παρί. Ήταν μια δύσκολη χρονιά σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Αφενός τον κλόνισε η απώλεια του νονού-μέντορά του Ζαν-Πιέρ Σταλένς, ο οποίος τον καθοδηγούσε, τον συμβούλευε, τον είχε παιδί του. Αυτόν τιμά φορώντας το 9 (με… ολίγον από το είδωλό του Μάικλ Τζόρνταν στους Ολυμπιακούς του ’92). Αφετέρου βρέθηκε στη… σκιά του Σκιαρά, ναι του Λοράν του Πανιωνίου, και είχε μειωμένο χρόνο συμμετοχής. Θεώρησε εαυτόν “ριγμένο”, πως δεν εξελίσσεται στο περιβάλλον των πρωτευουσιάνων και το καλοκαίρι του 2000 ήταν έτοιμος να φύγει για την Ατλάντα και το κολέγιο Τζόρτζια Τεκ του Πολ Χιούιτ.
Η αλλαγή προπονητή και η μεταγραφή του Σκιαρά στη Βιλερμπάν μετέβαλαν τα δεδομένα, δημιούργησαν νέες συνθήκες. Ο Ρον Στιούαρτ τον έπεισε να συνεχίσει ως βασικός πόιντ γκαρντ και η ιστορία άρχισε να γράφεται απ’ αρχής λέξη-λέξη με το πρώτο γράμμα κεφαλαίο.
ΤΟ ΑΡΓΟΠΟΡΗΜΕΝΟ ΠΙΚ
Το δίκτυο των “σπιρουνιών” είχε εντοπίσει τον Πάρκερ και τον παρακολουθούσε. Τη δουλειά είχε αναλάβει ο νυν τζένεραλ μάντζερ των Θάντερ Σαμ Πρέστι, τότε 24 ετών και σκάουτ των Τεξανών. Αφού είχε συλλέξει όλα τα στοιχεία που ήθελε και είχε κατασταλάξει, απευθύνθηκε στον Μπιούφορντ. Όπως περιέγραψε σε συνέντευξή του στη “USA Today”, πήγε βράδυ σπίτι του, τού έδειξε το υλικό και τον έπεισε να τον διαλέξουν.
Επειδή πάντως κάθε βραδιά του ντραφτ είναι απρόβλεπτη, στο Σαν Αντόνιο αγωνιούσαν μήπως και τους “κλέψουν” το διαμάντι. Ευτυχώς γι’ αυτούς οι Τζαζ πήραν στον “άσο” τον Ισπανό Ραούλ Λόπεθ και οι Γκρίζλις τον Τζαμάλ Τίνσλι. Ο Πάρκερ ήταν ολάκερα δικός τους και χασκογελούσαν. Ήξεραν ότι ήταν κερδισμένοι, ότι είχαν κάνει το μεγάλο κόλπο. ” Ακόμη θυμάμαι πόσο ενθουσιασμένος ήταν ο Αρ Σι μετά την ευτυχή κατάληξη“, προσέθεσε ο Πρέστι στην ίδια εκμυστήρευση.
ΤΟΝ ΕΔΙΩΞΕ Ο ΠΟΠ…
Όχι όμως και ο Πόποβιτς που αρχικά θεώρησε άνθρακα το θησαυρό που του παρουσίασαν τα δύο στελέχη της ομάδας. Σίγουρα δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Σκληρός ο “Pop”, δεν του χαρίστηκε. Τον έστειλε σπίτι πριν καν τελειώσει η πρώτη προπόνησή του. Μάθημα. Δεν τα είχε βγάλει πέρα μ’ έναν παλαίμαχο, τον Λανς Μπλανκς, και αυτό δεν άρεσε στον κόουτς. Έκτοτε δεν σταμάτησε να του φωνάζει, να τον διορθώνει, ν’ απαιτεί κάθε φορά και περισσότερα. Τον θεωρούσε αδύναμο, ασυγκέντρωτο αμυντικά και οκνηρό στην προπόνηση. Αναπτύχθηκαν μάλιστα αμφιβολίες για τη διάρκεια της σχέσης τους. Θ’ αντέξει ο μικρός;
Ακόμη και σήμερα ο Πόποβιτς το ίδιο κάνει. Τον κυνηγάει να τον παρατηρήσει για μία λανθασμένη απόφαση στο αγώνα, να τον ψέξει για ένα σύστημα. Κι ας τον αφήνει πια να δίνει οδηγίες-κατευθύνσεις στα τάιμ άουτ. Κι ας του δίνει πότε-πότε συγχαρητήρια.
” Ήθελε από εμένα να μεγαλώσω γρήγορα, αλλά ήταν δύσκολο προερχόμενος από τη Γαλλία“, έχει πει ο Πάρκερ παραδεχόμενος πάντως πως ” παρότι ένιωθα πως ποτέ δεν ήταν ευχαριστημένος, όταν κοιτάω πίσω καταλαβαίνω πως όλο με έκανε πνευματικά δυνατό και έχω εκτιμήσει πλέον εκείνες τις στιγμές“.
…ΤΟΝ ΕΣΤΕΛΝΑΝ ΓΙΑ ΝΤΟΝΑΤΣ
Στιγμές στην προπόνηση και πριν από αυτήν. Στ’ αποδυτήρια, κουβαλώντας ως ρούκι τα ντόνατς των συμπαικτών του. Δεν δυσανασχέτησε ποτέ, ακολούθησε πιστά τις εντολές του Ντέιβιντ Ρόμπινσον, του Τέρι Πόρτερ, τους πρόλαβε αμφότερους, του Τιμ Ντάνκαν. Τότε ήταν αυτός ο “στρατιώτης”, οι άλλοι έδιναν τα προστάγματα και υπάκουε.
Έβγαζε τον εγωισμό του στο παρκέ. Άρχιζε στην πεντάδα, έτρεχε ασταμάτητα και ως ρούκι είχε 9.2 πόντους και 4.3 ανά ματς. Είχε την αυτοπεποίθηση, δούλεψε, βελτιώθηκε, καθιερώθηκε άγγιξε το τέλειο. ” Μόνο ο Κιντ τρέχει τόσο γρήγορα με την μπάλα στα χέρια“, έλεγε ο “Ναύαρχος” μιλώντας για το… ναυτάκι που είχε δίπλα του. Τα είχε καταφέρει από πολύ νωρίς.
Μεσολάβησαν 15 χρόνια. Σήμερα ο Τόνι Πάρκερ, αφού… έχασε τα λίγα μαλλιά του, είναι τέσσερις φορές πρωταθλητής του ΝΒΑ, έξι φορές All-Star και ο πρώτος Ευρωπαίος που έχει κατακτήσει τον τίτλο του MVP σε τελικούς του πρωταθλήματος γιατί στο 4-0 επί των Καβαλίερς του 2007 είχε 24.5 πόντους με 57% στα δίποντα και 57% στα τρίποντα. Έχει σκοράρει 55 πόντους σ’ ένα παιχνίδι και 31 σε ημίχρονο, είναι ένας γκαρντ που έχει κάνει triple double. Στους Σπερς που παίζει 15 χρόνια δίπλα στους -ένας για όλους και όλοι για έναν- Ντάνκαν, Τζινόμπιλι. Η τριανδρία.
Στα διαλείμματα κάνει και τον… ιδιοκτήτη-πρόεδρο στη Βιλερμπάν, έχει καταγεγραμμένο στο… CV κι ένα διαζύγιο. Γιατί η Έβα διάβασε στο κινητό του μηνύματα που αντάλλασσε με τη σύντροφο του πρώην συμπαίκτη του Μπρετ Μπάρι! Αμφιβάλλει κανείς, έχοντας διαβάσει όλα τα παραπάνω, ότι μετά το τέλος της καριέρας του θα γίνει ένας “κανονικός” παράγοντας;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
