Το βράδυ που ο ΛεMπρoν Τζέιμς έπαιξε σαν παίκτης της Α2

Αντί εισαγωγής μια μικρή οσκαρική παραβολή. Ο ‘Ιρλανδός‘ ποτέ δεν θα έφτανε στα Όσκαρ, αν δίπλα στον Ρόμπερτ ντε Νίρο, αντί για τον Αλ Πατσίνο, βρισκόταν ο Παύλος Ευαγγελόπουλος (τυχαίο όνομα) ή ο Τάσος Κωστής και ο Ζανό Ντανιάς (φοβεροί και οι δυο, ως Τιμόν και Πούμπα, στο ‘Lion King’).

Ο ‘Ιρλανδός’ ορίζει το κινηματογραφικό του μεγαλείο από την παρουσία του Αλ Πατσίνο, του Χάρβεϊ Καϊτέλ, του Τζο Πέσι. Όμως ο Ρόμπερτ ντε Νίρο θα μπορούσε να λάμψει, ακόμα κι αν έπαιζε δίπλα στους προαναφερθέντες ταλαντούχους Έλληνες characters. Αυτό, σύμφωνα με τους επικριτές του βασιλιά ΛεΜπρον, δεν ίσχυε για τον ΛεΜπρον Τζέιμς της σεζόν 2010-11, έναν νεαρό αλαζόνα σταρ, που απαιτούσε συμπρωταγωνιστές ισάξιους με τον ίδιο και τους είχε βρει στα πρόσωπα των Ντουέιν Γουέιντ και Κρις Μπος. Η ιστορία του είχε δείξει πως μόνος του δεν θα μπορούσε να τα καταφέρει. Τα πειστήρια ήταν αρκετά ισχυρά.

Η πρώτη του εμφάνιση σε τελικούς του NBA, με τους Κλίβελαντ Καβαλίερς, ήταν μια εκκωφαντική αποτυχία. Οι Σαν Αντόνιο Σπερς είχαν αφοσιωθεί στο να προσαρμόσουν όλο το αμυντικό τους πλάνο πάνω του. Και θριάμβευσαν. Ο ΛεΜπρον Τζέιμς είχε τελειώσει το πρώτο του ματς σε NBA Finals, με 4/16 σουτ, 6 λάθη και μόλις 12 πόντους. Ο δεύτερος πιο ‘επικίνδυνος’ παίκτης εκείνης της ομάδας ήταν… ο Λάρι Χιούζ(!).

Το 2010, αυτή τη φορά στους ημιτελικούς του NBA, οι Καβαλίερς συναντούσαν ξανά μια ομάδα-μεγαθήριο, τους Μπόστον Σέλτικς των Κέβιν Γκαρνέτ, Πολ Πιρς και Ρέι Άλεν. Στο πρώτο ημίχρονο εκείνου του πρώτου ημιτελικού, ο ΛεΜπρον παρέπαιε: 0/7 σουτ, με το κοινό του Κλίβελαντ να τον γιουχάρει. Εκείνο το ματς είχε κλείσει με άλλη μια αναμενόμενη προσωπική πανωλεθρία: 15 πόντοι, 3/14 σουτ, 7 ασίστ, 3 λάθη.

Το καλοκαίρι του 2011, λίγο μετά το ‘Decision’, την τηλεοπτική ανακοίνωση του ΛεΜπρον όπου ανακοίνωνε τον επόμενο σταθμό της καριέρας του, η ‘big 3’ των ΛεΜπρον, Γουέιντ, Μπος αναμενόταν να σαρώσει τα επόμενα άπειρα δαχτυλίδια του πρωταθλητή. Το πρώτο από αυτά, έμοιαζε εφικτός στόχος. Οι Ντάλας Μάβερικς δεν είχαν δική τους ‘big 3’, μόνο τίμιους νεροκουβαλητές όπως ο Τζέισον Τέρι, o Ροντρίκ Μπομπουά και ο Ντεσόν Στέφενσον, που πλαισίωναν τον Ντιρκ Νοβίτσκι, τον Σον Μάριον και τον Τζέισον Κιντ. Στο game 4, η σειρά ήταν ήδη 2-1 υπέρ του Μαϊάμι. Το 3-1 θα τους έφερνε ένα βήμα πριν τον τίτλο. Όμως αυτό το ‘θα’ απείχε αιώνες από την πραγματικότητα. Ο ΛεΜπρον έβρισκε μπροστά του πότε τον Ντεσόν Στίβενσον, πότε τον Τζέισον Τέρι, δηλαδή όχι ακριβώς κάποια μεγαθήρια της άμυνας.

Συνολικός απολογισμός: 8 πόντοι, 3/11 σουτ, 4 λάθη, 4 φάουλ.

Ας θαυμάσουμε μερικές εμπνεύσεις του ‘Βασιλιά’ από εκείνο το βράδυ:

Το χειρότερο που συνέβη σε εκείνη τη σειρά των τελικών, δεν ήταν ότι ο ΛεΜπρον έχανε ελεύθερες βολές, τρίποντα και λέι-απ ή ότι ο Τζέισον Τέρι έβαλε 48 πόντους(!) στα επόμενα δυο ματς ή ότι οι παίκτες των Μάβερικς με δηλώσεις τους αμφισβητούσαν ότι ο ΛεΜπρον μπορούσε να αντέξει την πίεση των συνεχόμενων αγώνων της φάσης των τελικών. Οι Ντάλας Μάβερικς πήραν το πρωτάθλημα, παρά τις σταθερά σπουδαίες εμφανίσεις των συνοδοιπόρων του ΛεΜπρον, Κρις Μπος και- Ντουέιν Γουέιντ, με σταθερά 20+ πόντους σε κάθε ματς.

Επειδή όμως ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει να δαγκώνεις το μαχαίρι και ύστερα με αυτό να κόβεις τα γόνατα των αντιπάλων σου, ο Λεμπρον Τζέιμς επέστρεψε για να πάρει εκδίκηση, κερδίζοντας το πρωτάθλημα της επόμενης σεζόν και τον τίτλο του MVP των τελικών, ενώ πανηγύρισε και το πρωτάθλημα στην επιστροφή του στο Κλίβελαντ, ως ο απόλυτος σταρ της ομάδας. Ο ΛεΜπρόν ‘σκότωσε’ τη νεανική του αλαζονεία και αντιμετώπισε το πρωτάθλημα σαν τον δικό του προσωπικό πόλεμο. Και νίκησε.