Το μπάσκετ είναι απλό όταν είσαι η Σερβία
Καλό το ύψος ενός ρόστερ, αλλά αν δεν έχεις και κάποιον να 'ανοίγει' το γήπεδο, η δουλειά γίνεται δύσκολη. Η Σερβία έδειξε να 'χει τη λύση για κάθε πρόβλημα, εναντίον της Ιταλίας. Και επιβεβαίωσε πως είναι το φαβορί.
Το μπάσκετ μπορεί να γίνει πολύ απλό, όταν έχεις δημιουργούς (πληθυντικός) γενικά και ειδικότερα όταν αυτοί δεν είναι απαραίτητα γκαρντ, όταν έχεις παίκτη που παίζει άμυνα σε όλες τις θέσεις, άλλον που τραβά πάνω του στάνταρ τον καλύτερο αμυντικό (συν κάποιον άλλον), ψηλούς που κρατούν 'καθαρή' τη ρακέτα στα όπισθεν και είναι ικανοί να νικήσουν τους πάντες στα έμπροσθεν (πολλώ δε, όταν εμφανίζονται ως δίδυμοι πύργοι), σουτέρ κανονικό και τελικά, μια λύση για κάθε πρόβλημα. Γιατί καλό το ύψος, αλλά αν δεν έχεις και κάποιον να 'ανοίγει' το γήπεδο, η δουλίτσα γίνεται δύσκολη.
Δηλαδή, αν είσαι η Σερβία του φετινού Παγκοσμίου Κυπέλλου. Των 10 παικτών με ύψος άνω των δύο μέτρων -με αυτούς που απομένουν να είναι στο 1.96. Για όλους αυτούς τους λόγους οι Σέρβοι είναι το φαβορί. Μετά και το παιχνίδι με την Ιταλία (νίκησαν 77-92), ο μεγαλύτερος εχθρός φαίνεται να είναι ο εαυτός τους. Δεν πρέπει δηλαδή, να υπάρχει κάποιος καλύτερος από αυτό που 'χουν εκείνοι.
Σε αυτό το ματς είδαμε μπάσκετ που είχε πολλά ένας εναντίον ενός, άμυνες που αφορούσαν τους πάντες (και ενίοτε τρόπους από αυτούς που κάνεις δουλειά υποχθόνια), κυκλοφορία μπάλας για να βρεθεί το καλύτερο σουτ, ποσταρίσματα και τύπους που ανήκουν μεταξύ των κορυφαίων του πλανήτη να είναι οικονομικοί και αποτελεσματικοί. Μπορεί να μη ζαλίστηκε κάποιος με το ρυθμό (δεν τον έλεγες φρενήρη). Σίγουρα όμως, όσοι συντονίστηκαν θαύμασαν την ποιότητα και το βάθος των Σέρβων που μπήκαν στο παιχνίδι με τον τρόπο που θα δες.
Στο 23-28 της πρώτης περιόδου, οι παίκτες του Τζόρτζεβιτς έκαναν 8 τα διαδοχικά παιχνίδια σε Παγκόσμια Κύπελλα, στα οποία είχαν τουλάχιστον 20 πόντους στην πρώτη περίοδο. Αυτοί προήλθαν από τον Μπογκντάνοβιτς να δίνει 4 τρίποντα, τον Γιόκιτς να προσθέτει άλλα 2 και όλους τους άλλους να ποστάρουν σε κάθε ευκαιρία. Με τις ευλογίες φυσικά των Μαριάνοβιτς και Γιόκιτς (ή Μιλουτίνοφ), μαζί στη φροντ λάιν. Καλό; Α, υπήρχε και ο Ραντούλιτσα, στον οποίον... στράφηκαν οι κάμερες (βλ. προσοχή) στην τρίτη περίοδο. Να σου πω και ότι η παρουσία του Γιόκιτς αποσυντόνιζε την άμυνα των Ιταλών, με τον τύπο αυτόν να 'χαλάει' έναν -με δυο- αμυντικούς, είτε είχε την μπάλα, είτε όχι. Οι Ιταλοί 'κράτησαν' γερά με το σύστημα 'ο καθένας όπως ξέρει και μπορεί'. Για παράδειγμα, ο Γκαλινάρι έπαιζε στα πόδια το αντίπαλο τεσσάρι. Ο Μπελινέλι έκανε αυτό.
Στο πρώτο μισό ο Μπιέλιτσα δεν έβαλε πόντο. Έδωσε ωστόσο, τις 7 από τις 15 ασίστ της παρέας του. Είχε μια περισσότερη τελική πάσα από όλους τους 'ατζούρι', μόνος έως το 42-50 του ημιχρόνου. Να σου δείξω κάτι να καταλάβεις λίγο πιο εύκολα τι γινόταν.
Έβαζε έβγαζε ο Τζόρτζεβιτς, δεν άλλαζε κάτι. Ο Σακέτι πάλι, του έδωσε και κατάλαβε στις αλλαγές. Τόσο που κάπου στην τέταρτη περίοδο οι παίκτες του έδειχναν εκνευρισμένοι με το 'φύγε εσύ, έλα εσύ'. Σίγουρα ήταν αποσυντονισμένοι. Στην τρίτη πράξη ο Γκαλινάρι το πήρε πάνω του και με 11 πόντους σε λιγότερο από τέσσερα λεπτά, 'έκοψε' τη διαφορά.
Αλλά είπαμε: οι άλλοι ήταν περισσότεροι. Άσε που ένας δεν έχει κερδίσει ποτέ ομάδα. Το 54-59 έγινε με χαρακτηριστική άνεση 54-66 και μην τους είδατε ξανά τους Σέρβους, που έδωσαν το 'μικρόφωνο' στον Ραντούλιτσα. Δηλαδή, την μπάλα. Ο αρχηγός κέρδιζε το ένα φάουλ μετά το άλλο, όπως μετρούσε 12/13 βολές, στο συγκεκριμένο διάστημα. Πόσους πόντους είχε γενικά, στο ματς; 12! Το 57-70 στο 30' είχε και τον Μπιέλιτσα να παίζει άμυνα σε όποιον από τους Ιταλούς ήθελε, τον Μπογκντάνοβιτς να είναι πάντα συνεπής στο σκοράρισμα (στα 2.41'' πριν το τέλος είχε ήδη φτάσει τους 31 πόντους) και τους πάντες να είναι θετικοί σε προσφορά (ο μόνος με minus στο +/- ήταν ο Μιλουτίνοφ του -11).
Κοντολογίς, η Σερβία έβρισκε λύσεις από την περιφέρεια, από μέσα, από όπου ήθελε, με τουλάχιστον τρεις παίκτες να μπορούν να δημιουργήσουν εξαιρετικά (Γιόβιτς, Μπιέλιτσα, Γιόκιτς) και όπως ήθελε, με τον 'Σάλε' να φροντίσει να ξεκουράσει τους πάντες στην τελευταία πράξη του 71-90 στα 2' για το τέλος. Τότε που πλακώθηκαν οι Χάκετ και Γιόκιτς, σε διεκδίκηση της μπάλας. 'Έφαγαν' από ένα αντιαθλητικό φάουλ και η ζωή συνεχίστηκε. Αν δεχθούμε πως ο Ιταλός είχε το λόγο του να θέλει να 'πειράξει' το μυαλό του Σέρβου, προφανώς και ο τελευταίος θα τα ακούσει που έπεσε στην παγίδα. Γιατί αν το κάνει σε κρίσιμο αγώνα, θα στοιχίσει. Και αυτό δεν το θες όταν είσαι το φαβορί.
Γιατί η Ελλάδα πρέπει να ρίξει ξύλο για να τα πάει καλύτερα;