Το Μαυροβούνιο δεν γεμίζει το μάτι -ούτε ο προπονητής του

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την τρίτη και πιο πρόσφατη έκδοση του Power Ranking της FIBA, που δημοσιεύτηκε τρεις ημέρες πριν από το πρώτο τζάμπολ, το Μαυροβούνιο είναι η 10η πιο αδύναμη ομάδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Χειρότερη, δηλαδή, από τη Νέα Ζηλανδία, την Ιαπωνία, τις Φιλιππίνες (που διασύρθηκαν από την Ιταλία) και την Τυνησία, αλλά καλύτερη από το Πουέρτο Ρίκο του Χουέρτας και την Αγκόλα του Μίνγκας! Την ίδια ώρα βέβαια κατέχει μια μοναδική, στα χρονικά, πρωτιά. Είναι η μικρότερη, σε πληθυσμό, χώρα του κόσμου που φτάνει στην τελική φάση της διοργάνωσης, αρπάζοντας το ρεκόρ του Κατάρ από το 2006. Στην Ιαπωνία ήταν οι Ασιάτες ο πρώτος αντίπαλος της Ελλάδας, στην Κίνα οι Βαλκάνιοι. Στο πρώτο επίσημο ραντεβού των δύο μετά το Ευρωμπάσκετ του 2011 (71-55).

Υπό ΜΣ (μπασκετικές συνθήκες) το σύνολο από τη χώρα της πρώην Γιουγκοσλαβίας δεν θα έπρεπε ν’ ανήκει στην ελίτ των 32. Είχε χάσει τα πρώτα τρία παιχνίδια της α’ προκριματικής φάσης και μπήκε με μειονέκτημα στο β’ σκέλος, κυνηγώντας την υπέρβαση απέναντι στην έμπειρη πια Λετονία, παρόλο που δεν έπαιζε ο Πορζίνγκις. Το -αναπάντεχο ως ένα βαθμό- +9 στη Ρίγα, σε συνδυασμό με το 2/2 επί της Ουκρανίας, δεν ανατράπηκε από το -4 στην Ποντγκόριτσα και στην ισοβαθμία οι Μαυροβούνιοι ήταν οι ευνοημένοι της υπόθεσης, κλείνοντας εισιτήριο για την Κίνα. Το όλο επίτευγμα έλαβε μάλιστα μεγαλύτερες διαστάσεις από τη στιγμή που ούτε ο Βούτσεβιτς ούτε ο Ράις (του Παναθηναϊκού πια) ενίσχυσαν την προσπάθεια. Υποχρεωτικά ο βαλενθιάνος Μπόγιαν Ντούμπλιεβιτς των 18.2 πόντων και των 6.8 ριμπάουντ μετατράπηκε στο σημείο αναφοράς, παίρνοντας ως ευλογία τη συνεισφορά του Νίκολα Ιβάνοβιτς των 13.8 πόντων και των 4.8 ασίστ.

Πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα ο Ζβέζανταν Μίτροβιτς είχε φέρει εις πέρας την αποστολή του. Ό,τι δεν είχαν καταφέρει ο Βουγιόσεβιτς, ο Ράντονιτς, ο Παβίτσεβιτς και ο Τάνιεβιτς στα χρόνια που θήτευσαν διαδοχικά στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα το είχε πετύχει ένας βοηθός! Συμπτωματικά ή μη, ένας λιγότερα αναγνωρισμένος προπονητής (και συνεργάτης του Παβίτσεβιτς στο εθνικό συγκρότημα) είχε φέρει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

Ο Μίτροβιτς δεν είναι τόσο προβεβλημένος όσο οι προκάτοχοί του. Τηλεοπτικό πρόσωπο δεν είναι, ο φακός δεν τον ελκύει. Ίσως τον θυμάσαι από το Final Four του Champions League στο ΟΑΚΑ, όταν ως προπονητής της Μονακό είδε την ΑΕΚ ν’ αναδεικνύεται τροπαιούχος. Σήμερα είναι προπονητής της πρωταθλήτριας Γαλλίας Βιλερμπάν. Τον διάλεξε και τον πληρώνει ο Τόνι Πάρκερ, γιατί στα τέσσερα χρόνια που δουλεύει στη χώρα εκπλήρωσε τους στόχους. Ανέβασε τους Μονεγάσκους κατηγορία, τους μετέτρεψε αυτομάτως σε διεκδικητές της κούπας και τους χάρισε τρία λιγκ καπ σε ισάριθμες σεζόν, με αποτέλεσμα ν’ ανταμειφθεί δις με το βραβείο του κορυφαίου κόουτς της LNP (2017, 2018).

Γνώριζε ήδη από πρωταθλητισμό, δουλεύοντας επί σειρά ετών στην Ουκρανία και έχοντας κατακτήσει τίτλους με τη Χιμίκ και την Μπουντιβέλνικ. Ήταν μάλιστα ο πρώτος ξένος προπονητής που προσελήφθη στην πρώην δημοκρατία της ΕΣΣΔ. Αποχώρησε με αφορμή τη σοβαρή κρίση στην Κριμαία. Έφυγε γιατί ήταν η ώρα να φύγει. “Ήμουν περίεργος ν’ ανακαλύψω το γαλλικό πρωτάθλημα. Ήθελα να βουτήξω σ’ ένα νέο σύμπαν, ελκυστικό για έναν προπονητή“, ομολόγησε μετά τα πρώτα χρόνια του στο Μόντε Κάρλο.

Από μικρός ήξερε τι ήθελε να κάνει. Δεν παραπλάνησε ποτέ τον εαυτό του με φρούδες ελπίδες. “Στην πατρίδα μου το μπάσκετ είναι το εθνικό σπορ. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο όλοι παίζουν. Το ίδιο συνέβη και με μένα“, έχει πει ο 49χρονος σήμερα κόουτς που άρχισε να τρέχει στα γήπεδα από τα 13 του. Ως τα 22 που αντιλήφθηκε την πραγματικότητα. “Γρήγορα διαπίστωσα ότι δεν θα γίνω ποτέ ένας παίκτης υψηλού επιπέδου, αλλά δεν ήθελε να εγκαταλείψω το μπάσκετ“. Η προπονητική ήταν ο δρόμος που όφειλε ν’ ακολουθήσει.

Σταδιακά χάραξε την πορεία του. Βήμα-βήμα, μέρα-μέρα, σεζόν-σεζόν έφτασε ν’ αναγνωρίζεται σήμερα ως ο κορυφαίος Μαυροβούνιος κόουτς. Λατρεύει τη μουσική, του αρέσει πολύ η ζωγραφική, εμπνέεται από τη θάλασσα. Στο Μόντε Κάρλο σύχναζε στη φημισμένη μαρίνα, όπου “πήγαινα είτε για να ηρεμήσω είτε για ν’ αναλύσω το προηγούμενο παιχνίδι μας είτε να σκεφτώ το επόμενο“. Τ’ αγγλικά του δεν είναι καλά. Έχουν βελτιωθεί με τον καιρό, παραμένουν σπαστά και ενδεχομένως δυσνόητα. Ωστόσο “με τους παίκτες μου μιλάμε την ίδια γλώσσα, τη γλώσσα του μπάσκετ και δεν υπάρχει πρόβλημα επικοινωνίας“. Μοιάζει απόμακρος, το βλέμμα του προκαλεί φόβο, φωνάζει και απαιτεί πειθαρχία, αλλά “είναι δίκαιος, δεν έχει εμμονές με παίκτες και δίνει ευκαιρίες σε νέους παίκτες“, όπως έχει μεταφέρει συνεργάτης του. Ένας εξ αυτών θα είναι στο Παγκόσμιο Κύπελλο ο Ράντοντσιτς.

Αν τον ρωτήσεις, θα σου πει πως στόχος στο Παγκόσμιο Κύπελλο είναι “να νικήσουμε σ’ όσους περισσότερους αγώνες μπορούμε και να παλέψουμε για την πρόκριση“. Δεν προβληματίστηκε από τις ήττες στα φιλικά, γιατί έχει εμπιστοσύνη στο υλικό του. Θα λείψει ο Μπλάγκοντα Σέκουλιτς, ωστόσο “οι παίκτες γνωρίζουν ο ένας τον άλλον, είναι πολύ καιρό μαζί“. Χημεία λέγεται τούτο και την επιδιώκει. Ο ένας να παλεύει για τον άλλον και όλοι μαζί για το κοινό καλό. Πόσο τυχαίο είναι πως το Μαυροβούνιο ήταν η ομάδα με τα περισσότερα επιθετικά ριμπάουντ στην ευρωπαϊκή ζώνη. Μια προϋπόθεση θέτει πάντα ο Μίτροβιτς: να εφαρμόζεται το πλάνο. Το δικό του. “Δεν είμαστε ομάδα που μπορεί να τρέξει. Αποδίδουμε καλά στο 5-5 , πρέπει να ελέγξουμε το ριμπάουντ και να παίξουμε σκληρά. Τότε ναι, έχουμε πιθανότητες“.