Το λέι-απ του Τζόρνταν που ντόπαρε τα παιδικά μας όνειρα

Στις 5 Ιουνίου 1991, οι Μπουλς δοκιμάζονταν ενάντια στους Λέικερς του Μάτζικ Τζόνσον, στο δεύτερο ματς των τελικών του NBA για το πρωτάθλημα 1990-91. Ο Σκότι Πίπεν μάρκαρε τον Μάτζικ και ο Τζόρνταν τον Βλάντε Ντίβατς. Γουόρθι και Πέρκινς ενίσχυαν την εμπροσθοφυλακή των Λέικερς, που ήθελαν να αποδείξουν ότι μόνο στα χαρτιά ήταν ‘γερασμένοι’. Χόρας Γκραντ, Τζον Πάξον, Λάρι Ντρου, Μπάιρον Σκοτ, ΈιΣι Γκρίν ήταν μερικές από τις εκλεκτές ανθρωπομονάδες που είχαν διασκορπιστεί σε αυτή την ξεχωριστή σκακιέρα μάχης.

Ώσπου συνέβη εκείνη η στιγμή που η η στατική πραγματικότητα ενός αγώνα έδωσε τη θέση της σε ένα υπερβατικό σκηνικό, μια στιγμή μαγείας. Ο Τζόρνταν έκανε έφοδο προς το καλάθι για κάρφωμα με το δεξί του χέρι, ενώ ο Σαμ Πέρκινς κινήθηκε προς το μέρος του, απλώνοντας χέρια, με σκοπό να τον κόψει. Σε κλάσματα δευτερολέπτων, ο Τζόρνταν ‘εξαφανίζει’ τη μπάλα από το δεξί και την εμφανίζει στο αριστερό, αφήνοντας τη να αναπαυθεί γλυκά στο καλάθι με ένα λέι-απ. Ακολούθησε σιωπή και ένα μαγεμένο, συλλογικό ‘WOOOOOOOOOOW’ από όλους τους παρευρισκόμενους στο Chicago Stadium του Illinois. Ο Μάτζικ Τζόνσον, αρχηγός των Λέικερς, προσπαθούσε να κρύψει το κράμα έκπληξης και απόγνωσης που ένιωθε, βλέποντας τον Mr. 23 να κάνει μαγικά πράγματα στο παρκέ.

Ο Μάικ Φρατέλο, ένας εκ των σχολιαστών εκείνου του αγώνα, βρήκε το θάρρος να πει: “Φαίνεται πως ο Μάικλ Τζόρνταν ψάχνει τρόπους για να αστοχήσει σε ένα σουτ!”. Είχε προηγηθεί η θρυλική φωνή του Μαρβ Άλμπερτ (έκανε καριέρα μέχρι και στο NBA 2K11). Το παιχνίδι ολοκληρώθηκε με νίκη-θρίαμβο των Μπούλς με 107-86 και ισοφάριση της σειράς των τελικών σε 1-1 με τον MJ να έχει ‘καταθέσει’ 33 πόντους και 13 ασίστ, δηλαδή να έχει οργιάσει. Η κίνηση αυτή γράφτηκε στη Χρυσή Βίβλο του Μπάσκετ, ως ‘The Move’, με τον αντίπαλο του, Μάτζικ Τζόνσον, να την έχει περιγράψει ιδανικά: “Πήρε το διάδρομο με τη μπάλα στο ένα χέρι, αιωρήθηκε για περίπου πέντε μέτρα και μετά λες και σκέφτηκε ‘δεν είμαι σίγουρος…’ άλλαξε χέρι και σκόραρε”.

Μεταφορά σε μια αλάνα με μπασκέτες, στον Πειραιά εκείνης της εποχής, ίσως δυο-τρία χρόνια μετά. Ο συνδυασμός κινήσεων ‘ντρίμπλα, πήδημα, αλλαγή μπάλας από δεξί-αριστερό, καλάθι’ είναι η φιγούρα που ξεχωρίζει τους καλούς από τους κακούς παίκτες. Παριστάνουμε τους Τζόρνταν αν και δεν έχουμε κλείσει ακόμα τα εννιά, αν και μας περιμένει στο σπίτι η μαμά με καθαρισμένο φρούτο και σελίδες ‘Εμείς κι ο Κόσμος’ για επανάληψη πριν το διαγώνισμα. Η μπάλα του μπάσκετ είναι ακόμα βαριά στα χέρια ενός παιδιού οκτώ ετών και το airball είναι μια πολύ λογική κατάληξη ύστερ από σουτ. Όμως αφού το έκανε ο Τζόρνταν, αφού υπάρχει Εκείνος που Xορεύει στον Αέρα με μια Μπάλα, τότε ίσως, να μπορούμε κι εμείς.

Χρόνια μετά, θα δω τον πεντάχρονο αδελφό μου να παριστάνει με άψογο κωμικό τάιμινγκ -άθελα του- τον Τζόρνταν, προσπαθώντας να κάνει το ίδιο λει απ σε μια πλαστική μπασκέτα, στον κήπο του σπιτιού και να σωριάζεται στο χώμα με τον πισινό, γελώντας. “Φώτη, δώσε μου τη μπάλα να σουτάρω κι εγώ”, έλεγα. Ήμουν ήδη 12, είχα παρακολουθήσει αρκετές βιντεοκασέτες, είχα δει τις εκπομπές μπάσκετ με την περιγραφή του Κώστα Μπατή, ήμουν σίγουρος ότι μπορούσα να κάνω την Κίνηση του Τζόρνταν, έστω και σε μια πλαστική μπασκέτα. Ο Φώτης σπάνια μου έδινε τη μπάλα. Ίσως ήξερε κι εκείνος, πως κανείς δεν μπορεί να κάνει την Κίνηση όπως Αυτός.