Το Final Four και το σκεπτόμενο μπάσκετ του Παναθηναϊκού

Το ρολόι ακούγεται που χτυπάει, τικ τοκ, τικ τοκ… Η αντίστροφη μέτρηση για τον νέο Παναθηναϊκό, έχει ξεκινήσει. Αν μέχρι και πέρσι τέτοια εποχή, οι πράσινοι και οι υπόλοιπες ομάδες της ευρωλίγκας μπορούσαν να είναι σχετικά χαλαρές και να θεωρούν ότι έχουν χρόνο μπροστά τους για να μονταριστούν και να φορμαριστούν, από φέτος τα δεδομένα θαρρώ έχουν αλλάξει. Όποιος δεν το έχει αντιληφθεί αυτό στο πράσινο στρατόπεδο, είναι δεδομένο ότι θα βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων και μπροστά σε καταστάσεις που θα είναι σχεδόν αδύνατο να αναστρέψει..

ΞΟΔΕΨΕ ΚΑΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕ ΓΙΑ ΤΟ FINAL FOUR

Είναι σώφρον πριν ξεκινάς να κρίνεις μία ομάδα, για να μπορείς να την κρίνεις δίκαια, να προσπαθείς να γνωρίζεις τι βλέψεις έχει η ίδια. Ή τι βλέψεις έχει το «αφεντικό» της. Δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, αλλά στην Ελλάδα που ως γνωστό είμαστε υπερβολικά υπερβολικοί, όσο και αδόκιμη να είναι αυτή η έκφραση, σχεδόν ξεχνάμε στην αρχή αυτόν που βάζει τα λεφτά σε μία ομάδα. Και ξεχνάμε επίσης και τα θέλω του. Η πεποίθηση μου είναι ότι φέτος περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, στην μετά – Ομπράντοβιτς εποχή του μπασκετικού Παναθηναϊκού, ο Δ. Γιαννακόπουλος θέλει η ομάδα του να είναι στο Final Four, για να διεκδικήσει τον τίτλο. Μάλιστα έχω την εντύπωση, ότι το θέλει περισσότερο και από το εγχώριο πρωτάθλημα, αν είχε να διαλέξει ανάμεσα στα δυο (γιατί στην πραγματικότητα θέλει το triple crown).

Η αλήθεια είναι ότι για τον Παναθηναϊκό, είναι περισσότερο δύσκολο να βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη, παρά να πάρει το ελληνικό πρωτάθλημα με τον Πεδουλάκη στον πάγκο. Αυτό δεν το λέμε έτσι αυθαίρετα, αφού έχει κατακτήσει ένα πρωτάθλημα ήδη με τον Έλληνα τεχνικό στο τιμόνι του, με «χειρότερο» ρόστερ, τόσο σε ποιότητα όσο και σε πληρότητα. Αν κάτι λείπει από τον Παναθηναϊκό, είναι ένας ηγέτης ή ένας εν δυνάμει ηγέτης, που θα πάρει στα δύσκολα την ομάδα από το χέρι. Δεν υπάρχει Διαμαντίδης πλέον, δεν είναι και εύκολο άλλωστε να υπάρχει ένας Διαμαντίδης. Παρόλα αυτά και η ίδια η διοργάνωση, μας έχει δείξει, έστω και με ένα διαφορετικό σύστημα διεξαγωγής, ότι οι ομάδες που παίρνουν τον τίτλο, δεν έχουν απαραίτητα ένα παίκτη ηγέτη ο οποίος «καθαρίζει» μόνος του.

Μην ξεφύγουμε όμως και μην χάσουμε τον ειρμό μας. Ο Παναθηναϊκός στοχεύει και καλά κάνει στο Final Four. Αυτό δείχνουν οι κινήσεις που έκανε. Καμία φορά είπαμε ότι στην Ελλάδα λησμονούμε και προσπερνούμε γρήγορα. Πριν κρίνουμε αγωνιστικά, πρέπει να θυμηθούμε τις μεταγραφές και τα συμβόλαια που υπέγραψε. Οι πράσινοι απέκτησαν τον καλύτερο σέντερ της Ευρωλίγκα την περσινή σεζόν, τον Μπουρούση, ένα από τα καλύτερα γκαρντ της διοργάνωσης, τον Τζέιμς, ένα εξαιρετικό ψηλό σαν τον Σίνγκλετον, ένα επίσης πολύ καλό φόργουορντ σαν τον Κέι Σι Ρίβερς, αλλά και τον Νίκολς. Πέντε παίκτες δηλαδή, που μπορούν όλοι να είναι βασικοί (κρατάμε τις όποιες ενστάσεις έχει ο καθένας επί τούτης της δήλωσης, αλλά σε γενικές γραμμές νομίζω ότι κατά βάθος συμφωνούμε.)

Πέρα από τις προσθήκες όμως ο Παναθηναϊκός, είχε και παίκτες που έμειναν. Οι Καλάθης και Γκιστ για παράδειγμα είναι παίκτες πενταδάτοι σε ομάδες της ευρωπαϊκής μπασκετικής elite. Κράτησε τον Παππά, ένα wannabe ηγέτη, ο οποίος έχει μία δεύτερη ευκαιρία να αποδείξει ότι μπορεί και στην πράξη να γίνει αυτό που ο ίδιος, ο προπονητής του και η ομάδα επιθυμούν. Κράτησε τον Φελντέιν τον οποίο πιστεύει ο Πεδουλάκης και είναι μία πολύ καλή λύση (αντικειμενικά) και συμμορφώνεται εύκολα με τα θέλω του προπονητή για Δομινικανός. Κράτησε τον Χαραλαμπόπουλο που είναι το μεγάλο στοίχημα πλέον, από την στιγμή που δεν υπάρχει Παπαγιάννης. Κράτησε τον Φώτση, ο οποίος πέρα από το αγωνιστικό θα έχει και άλλους ρόλους πλέον, εξίσου σημαντικούς σε μία ομάδα με την φανέλα του ΠΑΟ που κάνει πρωταθλητισμό σε όλα τα επίπεδα. Φυσικά κράτησε τον Μποχωρίδη, τον Λούντζη και πήρε τον Πατ Καλάθη που δεν θεωρείται νέος, απλά επέστρεψε και ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει Παναθηναϊκός.

ΚΛΕΙΔΙ Ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΤΟΥ

Ο Αργύρης Πεδουλάκης θα μπορούσε το καλοκαίρι να έχει πανηγυρίσει ένα ακόμα πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό, ήταν «άτυχος» ή για την ακρίβεια του στέρησαν αυτή την δυνατότητα τα σουτ του Σπανούλη. Ένας τίτλος δεν είναι ποτέ λίγος, ωστόσο ακόμα και να τον είχε πάρει ο Έλληνας τεχνικός, δεν θα είχε λιγότερη πίεση φέτος και περισσότερη ανοχή. Είναι η δεύτερη θητεία του στον πάγκο των πρασίνων και να θυμίσουμε ότι την περασμένη φορά, απολύθηκε, όχι γιατί δεν έπαιρνε αποτελέσματα στην Ελλάδα, αλλά γιατί δεν έφερνε αποτελέσματα στην Ευρωλίγκα και γιατί το μπάσκετ που έπαιζε ήταν αποκρουστικό για το απαιτητικό κοινό του Παναθηναϊκού. Και αν για τα αποτελέσματα στην Ευρωλίγκα, είχε άλλοθι, ότι δεν είχε το μπάτζετ και τα ρόστερ που είχε ο Ομπράντοβιτς, για να υπάρχουν οι ίδιες απαιτήσεις, για το δεύτερο κατηγορώ, δεν είχε άλλοθι, αφού είχαμε γράψει και τότε ότι είχε προπονητικές «εμμονές», τις οποίες και πλήρωσε εν τέλει.

Ο Έλληνας τεχνικός έχει μία δεύτερη ευκαιρία, την αξίζει σε ένα σημαντικό βαθμό, αλλά αναφέραμε ήδη ότι ούτε πίστωση χρόνου θα έχει, ούτε και επιείκεια. Η λέξη αυτογνωσία ακούστηκε πάρα πολλές φορές από το στόμα του Αργύρη Πεδουλάκη στην Media Day του Παναθηναϊκού την περασμένη εβδομάδα. Πρώτο θετικό, αρκεί η κρίση να είναι σωστή.. Επίσης εξίσου σημαντική ήταν η φράση του «το ’12 βασιστήκαμε σε αμυντικογενείς αθλητές και τώρα επιλέξαμε επιθετικογενείς». Δείχνει πως έχει κατανοήσει ότι αν το θέαμα που προσφέρει η ομάδα δεν είναι θελκτικό και δεν αφήνει ικανοποιημένους τους «πελάτες», όχι αυτούς που είναι μόνο στο πέταλο αλλά κυρίως αυτούς που είναι στους επισήμους και στα V.I.P., τότε η ανοχή που θα υπάρχει θα είναι μικρότερη και σε συνδυασμό με τυχόν στραβοπατήματα.

ΠΙΟ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΠΙΡΤΩΖΟΣ Ο ΠΑΟ

Η αλήθεια είναι ότι και ο ίδιος ο Πεδουλάκης καλείται φέτος να αλλάξει αρκετά, αφού πρέπει να εξυπηρετήσει ένα μπάσκετ που μέχρι πρότινος δεν ήταν ο πιο φανατικός υποστηρικτής του. Οι εποχές αλλάζουν, το μπάσκετ το ίδιο και όποιος δεν προσαρμόζεται, το άθλημα τον προσπερνά. Ο Παναθηναϊκός μοιραία θα τρέχει περισσότερο, θα σουτάρει περισσότερο και θα σκέφτεται λιγότερο. Σε μεγάλο βαθμό το «σκεπτόμενο» μπάσκετ θα πάει περίπατο, αλλά ο Πεδουλάκης ξέρει πολύ καλά, ότι θα το χρειαστεί για να πάρει τα αποτελέσματα που πρέπει προκειμένου να είναι στην Πόλη και να κερδίσει τον Ολυμπιακό και τον τίτλο στην Ελλάδα. Προς το παρόν, στα φιλικά, δεν έχει πείσει ότι έχει καταφέρει να το κάνει απόλυτα κατανοητό σε αρκετούς από τους παίκτες του. Αλλά είναι και κάτι που θέλει χρόνο, όσο και αν δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια φέτος.

Μου κέντρισε το μπασκετικό ενδιαφέρον η φράση του «η ομάδα έχει στηθεί γύρω από τον Νικ Καλάθη και τον Νίκο Παππά». Προσωπικά θα μπορούσα να δεχτώ ή το πρώτο ή το δεύτερο, αλλά και τα δυο μαζί δεν θα βγουν και θα μπερδεύουν και αποσυντονίζουν συχνά την ομάδα. Είναι δυο διαφορετικοί παίκτες που εξυπηρετούν άλλο μπάσκετ ο καθένας, εκτός αν καταφέρει να είναι εξίσου αποτελεσματικός ο Παναθηναϊκός και σαν Τζέκιλ και σαν Χάιντ.

Ο Άρτζι φέτος έχει ένα ευχάριστο και ένα δυσάρεστο πονοκέφαλο. Έχει πληθώρα επιλογών (που είναι ευχή) αλλά έχει και παίκτες που θέλουν χρόνο μέσα στο παρκέ (που είναι «κατάρα»). Αν το συνδυάσουμε και με τους δυο Αμερικάνους που θα κοπούν από το ελληνικό πρωτάθλημα, για κάποιους μήνες το πρόβλημα αυτό θα είναι ακόμα μεγαλύτερο και θα θέλει ακόμα καλύτερη διαχείριση.

ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ

Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στην εκκίνηση. Ξεκινάει με κύπελλο και με παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ, ακολουθεί την Κυριακή η πρεμιέρα του πρωταθλήματος με τον Προμηθέα και σε 13 μέρες το παιχνίδι με την Ζαλγκίρις για την ευρωλίγκα. Τα κλειδιά για τον φετινό Παναθηναϊκό θα είναι η ικανότητα διαχείρισης του ρόστερ και το πόσο θα μπορέσει να υπηρετήσει δυο διαφορετικές μπασκετικές φιλοσοφίες σε διάστημα ολίγων ημερών. Οι χρόνοι φέτος είναι αμείλικτοι για τις ομάδες με βλέψεις. Όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, αυτό που μπορεί να πληρώσει ο Παναθηναϊκός, ίσως να είναι το γεγονός ότι δεν θα είναι έτοιμος να παίξει «σκεπτόμενο» μπάσκετ. Είτε για ένα ολόκληρο παιχνίδι, είτε για περιόδους μέσα στο ίδιο το παιχνίδι. Στις 17 του Οκτώβρη παίζει με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ, τα χρονικά περιθώρια είναι στενά, συνεπώς ήδη από νωρίς διακυβεύονται πολλά για το μέλλον.

Παρόλα αυτά επιμένουμε και στον επίλογο μας. Ο φετινός Παναθηναϊκός, είτε το μαρτυρά είτε όχι, θέλει βασικά να είναι παρών στο Final Four. Προ τριετίας η άποψη μου ήταν ότι με βάση το ρόστερ του και τις συνθήκες σε μία μετά-Ομπράντοβιτς εποχή κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό. Φέτος με βάση το υλικό της ομάδας, με τις συνθήκες από πολλές πλευρές να έχουν ωριμάσει, αλλά γιατί πρωτίστως έχει γίνει οικονομική υπέρβαση και ποιοτική αναβάθμιση, ο Παναθηναϊκός μπορεί να στοχεύει στην παρουσία του στην Πόλη. Φυσικά αυτός που θα χρεωθεί την επιτυχία θα είναι ο Δ. Γιαννακόπουλος, ο Α. Πεδουλάκης, οι παίκτες και ο κόσμος που θα έχει στηρίξει την ομάδα (δικαίως με αυτή την σειρά) και την αποτυχία μόνο ο προπονητής του.