Το Εurostep του Αντετοκούνμπο υπέταξε τους Warriors

Πριν δέκα χρόνια, ο Manu Ginóbili ήταν στο επίκεντρο της μελέτης των διαιτητών. Στο μυαλό τους πάντα φλέρταρε με τα βήματα. Ώσπου κίνηση στην κίνηση, καλάθι με το καλάθι, παιχνίδι με το παιχνίδι, το ΝΒΑ πείστηκε πως αυτά τα κάθετα -σχεδόν- άλματα ήταν 100% νόμιμα. Μετά, θυμήθηκαν ότι κάπου το 'χαν ξαναδεί και κατέληξαν στο ότι αξίζει να αποκτήσουν ένα όνομα.

Έτσι, εγένετο το Eurostep που έγινε ο τρόπος του Γιάννη Αντετοκούνμπο να κυριαρχήσει στη ρακέτα, στο 134-111 των Bucks επί των Warriors. Ναι, καλά διάβασες. Τώρα θα διαβάσεις και ότι η διαφορά έγινε από 'ζωγραφιστό', από όπου οι νικητές πήραν 84 πόντους και οι ηττημένοι 34.

Σύμφωνα με μέτρηση του FiveThirtyEight ο 'Greek Freak' μπορεί να καλύπτει 4 1/2 μέτρα, με κάθε μεγάλο κάθετο βήμα. Συν το wingspan (άνοιγμα χεριών) των 2.20, είναι σε θέση να ξεκινά το Eurostep από το τρίποντο. Και είτε θα σκοράρει, είτε θα κερδίσει φάουλ. Ε, αυτό έκανε τα ξημερώματα.

Ναι, οι πρωταθλητές δεν είχαν μαζί τους τον Draymond Green (διάστρεμμα σε δάχτυλο ποδιού), ενώ έχασαν με τραυματισμό, στον προσαγωγό, τον Stephen Curry. Αλλά είναι οι Warriors. Οπότε δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Πριν πάμε στο θέμα μας (ναι το Eurostep) για το οποίο μίλησε ο Αντετοκούνμπο στο ESPN, σε άρθρο που είχε τίτλο “ Γιατί το Eurostep είναι η πιο αμφιλεγόμενη κίνηση στο ΝΒΑ -και παρ' όλα αυτά η πιο θανάσιμη”, να πούμε και ένα πράγμα για το ματς με το Golden State.

Ο Αντετοκούνμπο έπαιξε όσο χρειάστηκε

Το επίκεντρο των plays των Bucks είχε 24 πόντοι (7/14 διπ., 0/2 τριπ., 10/11 βολές) και 7-2 ριμπ., 4 ασίστ, 2 τάπες και μόλις 2 λάθη σε 29 λεπτά συμμετοχής. Δεν έπαιξε στην τέταρτη περίοδο, γιατί δεν χρειάστηκε. Να σου πω τι είχε γίνει την περασμένη σεζόν, στο 116-107 του Milwaukee επί του Golden State, στις 29/3. Ο διεθνής Έλληνας είχε αγωνιστεί για 34.41'', είχε φτάσει τους 32 πόντους, είχε πάρει τα περισσότερα σουτ της ομάδας του ή αν προτιμάς το 20% (14/18, συμπεριλαμβανομένων 2/3 τριπ.), είχε 2/2 βολές, 4 ριμπάουντ, είχε δώσει 5 ασίστ, είχε κάνει 1 λάθος και 2 κλεψίματα.

Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι η τακτική του Mike Budenholzer, να χτίσει τα 'Ελάφια' γύρω από τον Γιάννη, αλλά με το παιχνίδι να είναι πιο ομαδικό, πιο ουσιαστικό θα οδηγήσει σε μεγάλες βραδιές. Όπως αποδεικνύεται ότι ο Αντετοκούνμπο μπορεί να βρει τρόπο να είναι ηγέτης, όντας ομαδικός, 'οικονομικός' και έξυπνος. Συνδυασμός που άφησε άναυδο και τον Green.

Aς γυρίσουμε όμως, στο Eurostep. Ξεκινώντας από το τι είναι.

Στους βασικούς κανονισμούς του μπάσκετ ανήκει αυτός που ορίζει ότι ο εν κινήσει παίκτης, αν πιάσει την μπάλα έχοντας το ένα πόδι στο έδαφος, μπορεί να κάνει δυο βήματα. Αλλιώς χρεώνεται 'βήματα'. Στην Αμερική αυτά τα βήματα γίνονταν προς μια κατεύθυνση. Στην Ευρώπη ήμασταν πιο δημιουργικοί.

" Το Eurostep είναι δυο βήματα, δυο μεγάλα κάθετα βήματα που αρχίζουν αφότου ένας παίκτης σταματήσει την ντρίμπλα, πάει προς μια κατεύθυνση και μετά, πολύ γρήγορα, κάνει δεύτερο -μεγάλο- βήμα, προς την αντίθετη κατεύθυνση”. Και ναι, όλα αυτά γίνονται για να ξεφορτωθεί τους αμυντικούς, όπως φτάνει στο καλάθι. Σε άρθρο τους με τίτλο “ Η κίνηση του ΝΒΑ που πέρασε έναν ωκεανό”, οι The New York Times είχαν σημειώσει πως “ το Eurostep φλερτάρει με την παράβαση για βήματα και οι διαιτητές που δεν το έχουν υπ' όψιν τους, το χρεώνουν ως βήματα”.

Γιατί λέγεται Eurostep

Διότι οι Αμερικανοί το έμαθαν από τους πρώτους Ευρωπαίους παίκτες που πήγαν στο ΝΒΑ. Για την ακρίβεια, από τον Šarūnas Marčiulionis. Ο εκ των καλύτερων Ευρωπαίων παικτών της ιστορίας, ήταν από τους πρώτους που πήγαν στην άλλη ακτή του Ατλαντικού (1989, Golden State Warriors) και καθιερώθηκαν. Εν προκειμένω, εκεί έκλεισε την καριέρα του, το 1997.

Για να μην αφήνουμε κενά -δεν υπήρχε τότε Internet και άρα είναι χρήσιμο να εξηγηθεί το πώς τον εντόπισαν-, να πούμε και ότι το 1985 γνώρισε τον Donnie Nelson, σε διεθνές ματς. Και έγιναν φίλοι, παρ' ότι δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν απόλυτα -μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες. Για να καταλάβεις το πλαίσιο της σχέσης τους, να σου πω ότι ο Marčiulionis ζήτησε από τον Donnie να βοηθήσει έναν κάτοικο της πόλης Panevėžys να αποκτήσει τεχνητή καρδιακή βαλβίδα για το γιο του. Ο πατέρας του Donnie, Don ήταν που επέλεξε τον Λιθουανό θρύλο στους Warriors (στο Νο127).

Φυσικά και υπήρχε ίντριγκα, καθώς ο παίκτης ήταν 23 χρόνων, ένα χρόνο μεγαλύτερος από το τότε όριο των Ευρωπαίων για το NBA draft. Οι Hawks το επισήμαναν, μετά τον διεκδίκησαν (μέσω του ιδιοκτήτη τους, αφεντικού του CNN, με ισχυρούς δεσμούς με τη Σοβιετική Ένωση, Ted Turner), προγραμμάτισαν αγώνα (Hawks-EΣΣΔ) μόνο για την πάρτη του, το 1988 και πήραν την υπογραφή του, την επομένη της κατάκτησης του χρυσού Ολυμπιακού μεταλλίου στη Σεούλ. Τότε οι Σοβιετικοί ενημέρωσαν πως δεν αφήνουν τον παίκτη να φύγει. Και τότε ο Nelson επέστρεψε, για να βοηθήσει τον Šarūnas, με τα project που έκαναν τελικά, το μπάσκετ εθνικό σπορ του κομματιού γης που από το 1990 είναι η Λιθουανία. Και έτσι εκείνος έγινε ο πρώτος Σοβιετικός παίκτης του ΝΒΑ. Μέσω αυτού οι Αμερικανοί γνώρισαν... αυτό.

Μεγαλύτερη έρευνα που έγινε επί του θέματος (ναι, τόσο έχει απασχολήσει τους Αμερικανούς το πώς δεν σκέφτηκαν πρώτοι ότι αυτά τα δυο βήματα μπορεί να είναι προς τα εμπρός, ζιγκ ζαγκ ή μπρος-πίσω), έδειξε πως η ιστορία ξεκίνησε στο Βελιγράδι.

O κύριος -που έχει την μπάλα- της φωτογραφίας, λέγεται Vladimir Cvetkovic. Υπήρξε σκόρερ του Ερυθρού Αστέρα, τη δεκαετία του '60. Όταν το μπάσκετ ήταν κομματάκι πιο αργά. Οπότε ό,τι ακολουθεί, φαντάσου του σε slow motion. Συνήθιζε να πηγαίνει προς το καλάθι, να πιάνει την μπάλα, να κάνει δυνατό βήμα με το δεξί πόδι, να σηκώνει το αριστερό και να περιμένει τον αμυντικό, πριν επιλέξει τη σωστή κατεύθυνση. Κίνηση που στη Γιουγκοσλαβία θεωρείτο συνηθισμένη.

Kάνουμε ένα fast forward έως τα μέσα του '80. Τότε που ένας 17χρονος είχε ήδη γίνει γνωστός στην Ευρώπη ως “φαινόμενο”. Ήταν ο Toni Kukoč, ο οποίος συνήθιζε να κάνει οκτάωρες καθημερινές προπονήσεις. Το χόμπι του προπονητή του, Slavko Trninic ήταν να τον αναγκάζει να βρίσκει διαφορετικούς τρόπους, για να φτάσει στο καλάθι. “ Μας είχε πει από την αρχή ότι είχαμε δυο βήματα, τα οποία μπορούσαμε να κάνουμε προς τα εμπρός, ζιγκ ζαγκ ή ένα πίσω και ένα μπροστά. Όλα ήταν μέσα στους κανονισμούς, αρκεί να ήταν δυο τα βήματα”. Ένα άλλο θαύμα, που μας εγκατέλειψε νωρίς, ο Drazen Petrovic είχε υιοθετήσει την επιλογή, ως παίκτης της Cibona, παρακολουθώντας τον Kukoč και τους φίλους του στα ματς της εθνικής λίγκας -είχε δει τουλάχιστον 10 να κάνουν την ίδια κίνηση.

Ο Ginóbili το τερμάτισε

Μέσα στα χρόνια το Eurostep εξελίχθηκε, με τον Manu Ginóbili να είναι αυτός που το τερμάτισε και το έκανε εξόχως δημοφιλές. Το δίδαξε κι όλας, όπως μπορείς να δεις στο video που ακολουθεί. Η εισαγωγική ατάκα είναι η εξής: "όταν πας στην επίθεση, ξεχνάς την αμυντική σου στάση. Ορθώνεις το σώμα σου και χάνεις την πλευρική κίνηση. Εκεί, εγώ χρησιμοποιώ το μεγάλο, πλευρικό βήμα μου". Δες το στην πράξη.

Κατά ομολογία του ίδιου, ο Manu έκανε το eurostep από τότε που θυμάται τον εαυτό του να παίζει μπάσκετ. " Παρ' όλα αυτά, κανείς δεν το είχε επισημάνει πριν πάω στο ΝΒΑ", είχε εξηγήσει στο Bleacher Report. " Μετά του έδωσαν και όνομα, όλοι άρχισαν να το κάνουν, οπότε υποθέτω ήταν κάτι διαφορετικό".

Ο πρώτος Αμερικανός αριστούχος υπήρξε ο Dwayne Wade που έφτανε στο τελείωμα με floater. Ακολούθησε ο James Harden -απλώνει τα χέρια του, προκαλώντας τον αμυντικό να του κάνει φάουλ. Πλέον το κάνουν πολλοί, με διαφορετικά στιλ. Ο LeBron James κάνει το Eurostep με τους αγκώνες ψηλά, ο Kyrie Irving κρατά την μπάλα χαμηλά, ο Russell Westbrook ολοκληρώνει με κάρφωμα.

Ο Jordan Brenner, του ESPN, ρώτησε τον Γιάννη “πώς εξέλιξες το Eurostep σου;”. Εκείνος παρείχε audiovisual απάντηση, καθώς συνδύασε τα λόγια με κινήσεις 'που είχαν την ακρίβεια καθηγητή μπαλέτου. Ξεκίνησε με ντρίμπλα, με το δεξί χέρι, πριν ρίξει μπροστά τους ώμους του, προσποιούμενος ότι πάει προς τα αριστερά, τη στιγμή που κράτησε την μπάλα στη δεξιά πλευρά του σώματος του και με τεράστιο βήμα πήγε προς το καλάθι”.

Ακολούθως, ο Αντετοκούνμπο ζήτησε από τον δημοσιογράφο να τον ακολουθήσει. Άρχισαν να διασχίζουν τους διαδρόμους έξω από τα αποδυτήρια, όπως του μιλούσε για τον James Harden (“έτσι παίρνει φάουλ”) και το ένστικτο του που τελικά αποφασίζει για το πού θα πάει. Και αυτό το λες και επικίνδυνο -για τους άλλους.

Photos: Associated Press, Euroleague.net