Το εκκωφαντικό μέγεθος του στρατιώτη Αντώνη

Οταν ο Αντώνης Φώτσης πέρασε για πρώτη φορά το κατώφλι στο ΟΑΚΑ για να προπονηθεί με τον Παναθηναϊκό ήταν 16 ετών, μαθητής ακόμα. Το μακρινό 1997 οι πράσινοι προσπαθούσαν να συνέλθουν από τον τυφώνα Μάλκοβιτς, είχαν ήδη προσλάβει τον Λευτέρη Σούμποτιτς και επιχειρούσαν μία νέα αρχή.

Η επένδυση στο γιο του Βαγγέλη Φώτση, το μικρό Αντώνη, θεωρήθηκε επιβεβλημένη καθώς ο πιτσιρικάς είχε όλ το πακέτο. Υψος, καλό σουτ, ταχύτητα, ικανότητα στο παιχνίδι πάνω από το καλάθι. Ουδείς βέβαια θα μπορούσε να προβλέψει τότε την εξέλιξη των πραγμάτων, όλοι πάντως πίστευαν ότι ο μικρός Αντώνης θα κάνει κάτι πολύ μεγάλο στην καριέρα του.

Τα χρόνια του Διαμαντίδη

Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν οι νεότεροι οπαδοί του Παναθηναϊκού ξέρουν ότι ο Φώτσης έχει παίξει 11 σεζόν στην ομάδα τους, όσες ακριβώς και ο Δημήτρης Διαμαντίδης.

Σ' έναν ορίζοντα 19 ολόκληρων χρόνων ο "Batman" μπορεί να φεύγει αλλά η ιστορία έχει δείξει ότι πάντα επιστρέφει. Επιστρέφει εκεί που αναδείχθηκε, εκεί που τον αγαπούν, εκεί όπου ο ίδιος αισθάνεται σαν στο σπίτι του.

Φαινόμενο σαν και το δικό του στο ευρωπαϊκό μπάσκετ δεν έχει ξαπαρατηρηθεί. Να φεύγει από τον Παναθηναϊκό τρεις φορές και να επιστρέφει ισάριθμες και μάλιστα οι επιστροφές του να συνοδεύονται ΠΑΝΤΑ από τίτλους και διακρίσεις.

Το 2001, μόλις στα 20του ο Αντώνης Φώτσης αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να δοκιμάσει το αμερικανικό όνειρο στο ΝΒΑ. Πήγε, είδε (για 28 ματς στους Γκρίζλις) και απήλθε. Ο Παναθηναϊκός του άνοιξε και πάλι την πόρτα.

Με δική του τάπα μάλιστα στο κλειστό των Λιοσίων ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το πρωτάθλημα κόντρα στην ΑΕΚ. Είχε όμως μειωθεί το μπάτζετ και ο Ελληνας φόργουορντ αποφάσισε να κυνηγήσει ένα καλύτερο συμβόλαιο στην Ευρώπη αυτή τη φορά. Εφυγε και πάλι. Κανείς δεν του κράτησε κακία, κανείς δεν τον κατηγόρησε. Εφυγε χωρίς να σηκώσει σκόνη πίσω του.

Επέστρεψε μετά από πέντε χρόνια (δύο στη Ρεάλ και τρία στην Ντινάμο Μόσχας),όταν το μπάτζετ του Παναθηναϊκού έπιανε και πάλι ταβάνι. Απολογισμός; Μεταξύ άλλων δύο Ευρωλίγκες το 2009 και το 2011!

Πήρε πάλι το καπελάκι του να φύγει το 2011 αφού το Μιλάνο του έκανε μία εξαιρετική προσφορά και πάλι καμία αντίδραση. Ολοι το αντιμετώπισαν ως ένα φυσιολογικό γεγονός, ίσως μάλιστα να σκέφτονταν ότι ο Φώτσης θα επέστρεφε ξανά. Και νάτος πάλι πίσω το 2013 μετά τη διετή θητεία του στο Μιλάνο.

Ερωτας διαρκείας χωρίς εντάσεις

Σ' όλο του τον... εργασιακό βίο στον Παναθηναϊκό ανέπτυξε μία σχέση οικειότητας με τον οργανισμό της ομάδας χωρίς όμως να ξεφεύγει από ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Ο λαϊκισμός, οι πολλές επαφές με τους οργανωμένους, η προβολή της αγάπης του για την ομάδα δεν συγκαταλέγονται στα χόμπι του.

Κοινώς δεν θα το δείτε ποτέ να χτυπά το ταμπούρλο των φανατικών για να βγαίνει φωτογραφίες και να γίνεται αρεστός στα μέσα. Διακρικός ακόμα και ο ερωτάς του για την ομάδα ο οποίος παρόλα αυτά θεωρείται δεδομένος. Αν δεν ήταν, δεν θα λάμβαναν χώρα και οι συνεχείς επιστροφές.

Διακριτικό όχι στον Ολυμπιακό

Παλαιότερα, ο Ολυμπιακός του χτύπησε δύο φορές την πόρτα. Ειδικά το καλοκαίρι του 2008, ο Παναγιώτης Γιαννάκης τον ήθελε διακαώς στο λιμάνι και η προσφορά του άγγιξε ταβάνι. Ο Φώτσης είχε στα χέρια του προσφορά και τον Παναθηναϊκό για την τρίτη, στη σειρά, επιστροφή του μετά από πέντε χρόνια σε Μαδρίτη και Μόσχα.

Προτίμησε Παναθηναϊκό και δεν εξέπλησε κανέναν, ούτε φίλο ούτε αντίπαλο. Ούτε βέβαια βγήκε να το "πουλήσει" για να εισπράξει περαιτέρω εκτίμηση, χειροκρότημα, αναγνώριση. Για τον Φώτση ουσία έχει το παιχνίδι και η νίκη. Μετά το ματς όλα τελειώνουν. Επιστρέφει στο σπίτι και στα παιδιά του (τώρα πια), παλαιότερα θα έκανε και καμιά τρέλα της νεότητας. Οκ, μέχρι εκεί.

Αλλοι στη θέση του θα έδιναν συνεντεύξεις επί συνεντεύξεων για να εξηγήσουν ότι "ναι μεν μου έκανε προσφορά ο Ολυμπιακός αλλά εγώ δεν μπορούσα να πω όχι στον Παναθηναϊκό" και λοιπές κοινοτυπίες. Ο κόσμος ξέρει. Ο ίδιος ξέρει. Ολοι ξέρουν. Και αυτό του φτάνει. Οπως του φτάνουν και φάσεις όπως η παρακάτω.

Και αν δεν πιστεύετε εμάς, ρίξτε μία ματιά τι είχε πει στη συνέντευξη του στο Contra.gr πριν το φάιναλ φορ στη Βαρκελώνη του 2011 στην ερώτηση αν θα πήγαινε στον Ολυμπιακό: "Οχι. Δε λέω ότι είμαι ο γνήσιος Παναθηναικός, απλά πιστεύω ότι είναι πολύ μεγάλη αλλαγή και είναι πολύ δύσκολο για μένα. Δεν θα μου άρεσε τόσο. Βέβαια, αν ήταν άλλες οι καταστάσεις ίσως και να αναγκαζόμουν να το κάνω".

Η Εθνική του καψούρα

Τις Εθνικές ομάδες, όπως όλοι οι παίκτες της γενιάς του, τις υπηρέτησε με αυταπάρνηση. Εζησε μεγάλες στιγμές ειδικά τη διετία 2005-2006 όταν η επίσημη αγαπημένη κατάκτησε το χρυσό μετάλλιο στο ευρωμπάσκετ και το αργυρό στο μουντομπάσκετ.

Και εκεί αθόρυβος. Οχι ως προς την απόδοση αλλά ως προς τη συμπεριφορά και την αύρα. Εμπαινε, έκανε τη δουλειά του, έβγαινε. Δεν ένιωθε ηγέτης και ας ήταν από τους παλαιότερους, δεν ένιωθε ξεχωριστός και ας του το υπαγόρευαν τα μεγάλα προσόντά του.

Τα δύο τελευταία χρόνια δεν μετέχει στην εθνική προσπάθεια. Οχι με δική του πρωτοβουλία. Ο ίδιος ο Φώτης Κατσικάρης είχε δηλώσει ότι το να τον αφήσει εκτός Μουντομπάσκετ το 2014 ήταν μία από τις πιο δύσκολες αποφάσεις της ζωής του. Ηταν και για τον Φώτση. Αλλά πικρία δημοσίως δεν έβγαλε ποτέ. Σαν να τον ακούει κανείς: "Ετσι έκρινε ο κόουτς, συνεχίζουμε". Και έτσι πορεύτηκε από εκεί και πέρα.

Προσοχή: δεν έχει ανακοινώσει ποτέ ότι αποσύρεται από την Εθνική, βρίσκεται πάντα στη διάθεση της ομάδας. Θεωρητικά, αν ο Κατσικάρης τον χρειαστεί εφέτος, αυτός θα είναι εκεί. Και, μεταξύ μας, γιατί να μην είναι. Περπατάει στα 35 βέβαια αλλά το σουτ του και την εμπειρία του πόσοι άλλοι παίκτες στη θέση του μπορούν να τα χαρίσουν;

Αν τα είχε και αυτά...

Οταν το πρωτοπαρακολούθησε η μεγάλη κοινωνία του μπάσκετ, πίστευε ότι κάποια στιγμή ο μικρός Αντώνης θα έβαζε στο παιχνίδι του και άλλα στοιχεία. Ντρίπλα, κινήσεις με πλάτη στο καλάθι, ντράιβ.

Δεν τα είδαμε ποτέ όλα αυτά. Ισως γιατί κανείς δεν του τα ζήτησε, ίσως γιατί ο ίδιος δεν τα δούλεψε. Φανταστείτε όμως πιο ανταγωνιστικός θα ήταν αν θα μπορούσε, λόγου χάρη, να παίξει με πλάτη. Με τα 2.09μ μόνο σέντερ θα μπορούσε να τον μαρκάρει αποτελεσματικά ως προς το ύψος.

Πάντως ακόμα και έτσι έκανε μεγάλη την καριέρα του. Δεν ξέρετε σίγουρα πολλά τεσσάρια να μπορούν να σουτάρουν με τέτοια άνεση από το τρίποντο. Δεν ξέρετε επίσης πολλά τεσσάρια να έχουν τη δική του άνεση στην άμυνα ακόμα και όταν καλούνται να μαρκάρουν πιο κοντούς, άρα και πιο γρήγορους αντιπάλους.

Για το σουτ δείτε απλώς το παρακάτω βίντεο από προπόνηση της Μιλάνο.

Για τη δε ικανότητά του στο παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη τα λόγια είναι περιττά. Κόβει οποιονδήποτε, αλλοιώνει μπάλες, ενίοτε τις βγάζει και μέσα από το καλάθι και χρειάζεται. Με όλα αυτά έβγαλε παντεσπάνι όλα τα προηγούμενα χρόνια με τα ίδια όπλα πορεύεται τώρα που η καριέρα του βαδίζει σιγά-σιγά προς το τέλος της χωρίς να μειώνεται η αποτελεσματικότητά του.

"Φωνάζει" το μπασκετικό του μέγεθος

Οταν θα κρεμάσει τα παπούτσια του, σίγουρα θα τον νοσταλγήσουμε. Περισσότεροι οι οπαδοί του Παναθηναϊκού που μαζί του πανηγύρισαν τρεις ευρωπαϊκούς και αναρίθμητους εγχώριους τίτλους. Το παλμαρε του δεν έχει να ζηλέψει τίποτα μα τίποτα από οποιοδήποτε άλλου της δική του γενιάς. Ηπιε νέκταρ από κούπες που φτάνει για τρεις ζωές.

Σ' όλους αυτούς τους θριάμβους ο ρόλος του ήταν από σημαντικός μέχρι κομβικός. Ακόμα και σχεδόν αμούστακος, 19 χρονών παλικάρι στο φάιναλ φορ της Θεσσαλονίκης, μπήκε και έκανε τη διαφορά πλάι σε παίκτες όπως ο Μποντιρόγκα, ο Ρέμπρατσα, ο Κάτας και ο Τζεντίλε. Γιατί; Διότι δεν "έβλεπε" κατά το κοινώς λεγόμενο, δεν λογάριαζε, δεν υπολόγιζε.

Είτε στο κλειστό των Ιλισιών για παιχνίδι Α2, είτε στην Πυλαία για τον τελικό της Ευρωλίγκας είτε στο ΝΒΑ, για τον Φώτση ήταν το ίδιο. Μπάσκετ, ανταγωνισμός, πόρωση. Δεν φοβήθηκε ποτέ, δεν δίστασε ποτέ και αυτό η ζωή του το έδωσε πίσω.

Ακόμα και τώρα δεν φοβάται να ρίξει το κορμί του στη φωτιά και αν τύχει να παίζει ακόμα και 32 λεπτά σε παιχνίδι τελικών πρωταθλήματος. Το έκανε την Πέμπτη στο ΣΕΦ και αν χρειαστεί θα το ξανακάνει. Είναι στρατιώτης, πιστός μάλιστα, αποτελεί μέγεθος, τεράστιο κατά γενική ομολογία, τον λένε Αντώνη Φώτση.

Bonus: Τα 6/6 τρίποντά του στον τελευταίο τελικό με τον Ολυμπιακό το 2011