Το ‘είσαι snitch και φαίνεσαι’ του Χόρας Γκραντ στον Μάικλ Τζόρνταν
O Xόρας Γκραντ υπήρξε από τους λόγους που οι Μπουλς πανηγύρισαν το πρώτο three-peat από το 1991 έως το 1993. Εξηγεί γιατί δεν άξιζε τον άδικο χαρακτηρισμό που του απηύθυνε ο Μάικλ Τζόρνταν στο Last Dance και βγήκε στην αντεπίθεση.
Έπαιξε 17 σεζόν στο ΝΒΑ. Μετείχε σε 1.165 παιχνίδια. Σκόραρε 12.996 πόντους, με ποσοστό 50.9%. Τέσσερις φορές έγινε πρωταθλητής. Δεκατέσσερις εμφανίστηκε στα playoffs. Και όλα αυτά συνέβησαν με τέσσερις διαφορετικές ομάδες, που του έδωσαν 62.150.000 ευρώ, πριν ‘κλείσει’ τα 40. Αυτό είναι το πρώτο ‘στρώμα’ -το ορατό- του ποιος είναι ο Χόρας Γκραντ, ο οποίος έφτασε 54 για να ακούσει τον Μάικλ Τζόρνταν να τον αποκαλεί -πολλάκις- ‘καρφί’, στο Last Dance.
Πρώτα θα σου πω τι πέρασε αυτός ο τύπος, γενικά στη ζωή του, για να γίνει ό,τι έγινε και μετά πώς αντέδρασε στην καταγγελία του MJ. Η πρώτη σημείωση αφορά το γεγονός ότι η οικογένεια Γκραντ έχει περισσότερους παίκτες στο ΝΒΑ, από κάθε άλλη οικογένεια -στην ιστορία της λίγκας. Πέραν του Χόρας, NBAer υπήρξε ο αδελφός του, Χάρβεϊ και οι ανιψιοί του Τζέραμι (Νάγκετς) και Τζεράιαν (Μάτζικ -φέτος ξεκίνησε στους Capital City Go-Go). O Χόρας απέκτησε ένα παιδί από τον πρώτο του γάμο (μια κόρη -με την πρώτη του σύζυγο να τον πηγαίνει στα δικαστήρια για τη διατροφή) και πέντε από το δεύτερο (δυο κορίτσια και τρία αγόρια).
Από παιδί είχε συνειδητοποιήσει πως όποιος κατάφερνε να ξεχάσει πότε έχει γενέθλια, σήμαινε ότι αδιαφορεί πραγματικά για εκείνον. Βλέπεις, γεννήθηκε ανήμερα της Ημέρας της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ (4/7), το 1965, στην πόλη Σπάρτα της Τζόρτζια -των 1.400 κατοίκων. Είναι η περιοχή όπου βρίσκεται η φυλακή Hancock. Ανήκει στις εννέα φυλακές της πολιτείας που έγιναν αντικείμενο επιχείρησης του FBI -το Φλεβάρη του 2016-, ώστε να αποδειχθεί η διαφθορά στα σωφρονιστικά ιδρύματα της περιοχής. Σαράντα επτά σωφρονιστικοί υπάλληλοι είχαν συμφωνήσει να βάλουν ναρκωτικές ουσίες σε αυτές τις φυλακές, εν ώρα υπηρεσίας.
Δεν είχε φως, νερό, τηλέφωνο -ρούχα, παπούτσια κλπ
Πίσω στον Γκραντ, η απόλυτη προτεραιότητα που είχε θέσει ως παιδί ήταν να είναι καλός μαθητής ώστε να καταφέρει να βρει τον τρόπο να φύγει από τη γειτονιά, της οποίας τα κύρια χαρακτηριστικά ήταν τα ναρκωτικά και η βία. Στο σπίτι του δεν υπήρχε καν τρεχούμενο νερό. Όταν κάποιος από την οικογένεια του ήθελε να κάνει μπάνιο, έπρεπε να πάει στο πηγάδι που υπήρχε στο οικόπεδο για να πάρει -με κουβάδες- το νερό που θα γέμιζε τη μεγάλη λεκάνη -η οποία λειτουργούσε ως μπανιέρα. Εξυπακούεται πως το σπίτι δεν είχε και ρεύμα. Ή αυτό που ξέρεις ως νιπτήρα κουζίνας, αφού γενικά δεν είχαν εγκατασταθεί υδραυλικά. Αυτή ήταν η κατάσταση στην οποία μεγάλωσε ο σημερινός μας ‘καλεσμένος’ και τα τρία του αδέλφια (σημείωσε πως όταν ήλθε στον κόσμο ο Χόρας, είχε για παρέα τον δίδυμο του Χάρβι), που ξεκάθαρα δεν είχαν την πολυτέλεια ή το χρόνο να ονειρευτούν. Σκέψου πως τα παιδιά έβγαιναν στο δάσος για κυνήγι, ώστε να εξασφαλίσουν το φαγητό της οικογένειας.
Η μητέρα τους, Γκρέιντι Μέι, καθάριζε σπίτια. Ο πατέρας τους, Χάρβεϊ Λι ήταν ξυλοκόπος. Αμφότεροι δούλευαν όσες ώρες χρειάζονταν για να μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τα άκρως απαραίτητα. Στη λίστα δεν ήταν πράγματα όπως καινούργια παπούτσια ή ρούχα, αν δεν είχαν διαλυθεί τελείως αυτά που είχαν. ‘Πλάτη’ έβαζε και η γειτονιά, με τον Γκραντ να ‘χει πει πως το μέρος που μεγάλωσε ήταν η φωτογραφία του ‘it takes a village to raise a family’. Τότε, όταν τον ρωτούσαν τι ήθελε να γίνει έλεγε δάσκαλος. Ή να καταταγεί στο ναυτικό.
Η Γκρέιντι Μέι και ο Χάρβεϊ Λι ενίσχυαν τη δημιουργικότητα των παιδιών τους, καλώντας τα να βρουν διαρκώς νέους τρόπους να περνούν τις ώρες τους στο σπίτι. Τα δίδυμα έφτιαξαν μια μπασκέτα, στο πάρκο της κοινότητας. Ο Χόρας την ονειρευόταν από όταν ήταν 5 και την είχε δει στο σπίτι γείτονα. Πείστηκε πως το μπάσκετ ήταν κάτι που του άρεσε, από εκείνη τη δοκιμή. Μαζί με τον αδελφό του διέλυσαν τις αχτίνες από τη ρόδα ενός ποδηλάτου και με αυτές έφτιαξαν μια στεφάνη, την οποία τοποθέτησαν σε ένα δέντρο της αυλής. Εν συνεχεία, έσκαψαν το χώρο που υπήρχε μπροστά από το δέντρο έως ότου εξαφανιστεί το γρασίδι και δημιουργηθεί επίπεδη χωμάτινη επιφάνεια. Αυτό έγινε το γήπεδο. Το τελευταίο βήμα ήταν να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα που ‘χαν ‘βγάλει’ από μικροθελήματα, για να αγοράσουν μια βαριά λαστιχένια μπάλα. Άπαξ και ολοκλήρωσαν το project, έγινε η κύρια ασχολία τους.
Έπαιζαν μπάσκετ και στο σχολείο, όπου ξεχώριζαν από τα άλλα παιδιά, όχι λόγω ταλέντου, αλλά χάρη στο ύψος τους. Ήταν 1.98 -στο high school- και 61 κιλά. Η δασκάλα τους πρότεινε να πάνε στην ομάδα που ‘χε ο σύζυγος της. Ο Άρθουρ Ντάνιελς -ο σύζυγος- πήγαινε και έπαιρνε τα παιδιά από το σπίτι τους -ήταν 20 λεπτά μακριά από την πόλη- για την προπόνηση και τα γύριζε, μετά το τέλος. Κάθε μέρα. Επί πέντε χρόνια. Τότε ήταν που η οικογένεια μετακόμισε εντός της πόλης. Στην ουσία, ο Άρθουρ έπαιξε και το ρόλο της πατρικής φιγούρας, πέραν του προπονητή που εξέλιξε τους δίδυμους σε ηγέτες του Hancock Central High School, στην κατάκτηση διαδοχικών πρωταθλημάτων της πολιτείας.
Προφανώς και οι ‘κατάσκοποι’ της εποχής είχαν ενημερωθεί για την ύπαρξη τους -σε παιχνίδια που ‘χαν πάει για να δουν άλλα prospects. Ήταν αργά. Ο scout του Clemson University είχε ήδη παρακολουθήσει τα αδέλφια Γκραντ εν δράσει (τους είχε ανακαλύψει ο Μπιλ Φόστερ “που συμπεριφερόταν στους παίκτες ως πατέρας. Νοιαζόταν για εμάς σε επίπεδο ανθρώπου, όχι μόνο μπασκετμπολίστα. Μας έμαθε να φερόμαστε, πώς να διαχειρίζομαστε τα χρήματα μας, τι να λέμε στις συνεντεύξεις για δουλειά, μας δίδασκε ιστορία και τέχνες”) ουκ ολίγες φορές και είχε εξασφαλίσει… προτεραιότητα.
To 1984 πήγαν στο campus μιας πόλης που ουδεμία σχέση είχε με εκείνη στην οποία είχαν μεγαλώσει. Από τη φτώχεια της Σπάρτα, του πληθυσμού που ως επί το πλείστον ήταν Αφροαμερικανοί, βρέθηκαν σε ένα περιβάλλον “πολύ πιο εύπορο, με κυρίως λευκούς κατοίκους, στη Νότια Καρολάινα” όπως μπορείς να διαβάσεις στην ιστοσελίδα του παίκτη. Εκ των 12.000 φοιτητών, το 6% ήταν Αφροαμερικανοί. Ακόμα πιο λίγοι ήταν 2.13. Έκαναν ό,τι ήξεραν καλύτερα: δούλευαν ατελείωτες ώρες. Το δεύτερο χρόνο, ο κόουτς της ομάδας Κριλ Έλις ενημέρωσε τον Χόρας πως μπορεί να γίνει NBAer. Το ‘παίζω μπάσκετ, γιατί περνάω ωραία’ έγινε ‘παίζω μπάσκετ γιατί μπορώ να ζήσω από αυτό’ και έτσι άρχισαν τα triple double στην τελευταία του χρονιά.
“Όταν λες σε έναν 19χρονο πως μπορεί να βγάλει εκατομμύρια, παίζοντας το παιχνίδι που λατρεύει προφανώς και παίρνει τα πάνω του“. Πήρε και 10 κιλά σε μυς.
Στα τέσσερα χρόνια που έμεινε εκεί έγινε ο πρώτος παίκτης της ιστορίας της Atlantic Coast Conference που ήταν πρώτος σκόρερ (21 πόντοι, κατά μέσο όρο), ριμπάουντερ (9.6) και είχε το καλύτερο ποσοστό στα σουτ (70.8%). Το 1987 έγινε ο πρώτος παίκτης του κολεγίου που αναδείχθηκε ‘καλύτερος παίκτης της χρονιάς’ στην ACC. Ξεκίνησε με δεσποτική εμφάνιση εναντίον του Duke, ως πρωτοετής. Ήταν ο λόγος που το Clemson πανηγύρισε τη μια από τις μόλις δυο νίκες που ‘χει πάρει, εναντίον των Blue Devils, επί εποχής Μάικ Σιζέφσκι (από το 1980 έως σήμερα).
Η ιστορία του Χάρβεϊ εξελίχθηκε διαφορετικά: δεν αποδείχθηκε το ίδιο αποτελεσματικός (ή ταλαντούχος) με τον αδελφό του. Έφυγε για το Independence Community College το 1985 -λόγω βαθμών- και από εκεί πήγε στο Oklahoma, το 1986. Αποφοίτησε το 1988, όταν επιλέχθηκε από τους Ουάσινγκτον Μπούλετς στο Νο12 του NBA Draft (συνολικά έμεινε στο ΝΒΑ έως το 1999 ως μέλος των Μπούλετς, Μπλέιζερς και Σίξερς). Ο αδελφός του ήταν ήδη ένα χρόνο NBAer, καθώς είχε γίνει pick των Μπουλς στο 1987 NBA draft, στο Νο10. Θα ήθελα να γνωρίζεις πως εκείνη τη χρονιά στο Νο1 οι Σπερς είχαν επιλέξει τον Ντέιβιντ Ρόμπινσον και στο Νο5 οι Σόνικς ‘τράβηξαν’ τον Σκότι Πίπεν, πριν τον δώσουν ανταλλαγή στο Σικάγο για τον Όλντεν Πόλινις. Μετά τον Γκραντ, οι Πέισερς πήραν (στο Νο11) τον Ρέτζι Μίλερ. Από αυτό το βράδυ, πέραν της επιλογής του έχει κρατήσει και αυτό: “Είχα τη δυνατότητα να πάρω μαζί μου, στη Νέα Υόρκη όπου έγινε το NBA Draft, τη μητέρα μου, τον προπονητή μου και το διευθυντή του σχολείου μου. Δεν είχαν ξαναπάει ποτέ εκεί“.
Στη ρούκι σεζόν του στους ‘Ταύρους’, όπου ήταν ήδη ο Τζόρνταν, ήταν πίσω από τον Τσαρλς Όκλεϊ, εκ των καλύτερων ριμπάουντ και αμυντικών στο ποστ της λίγκας. “Οι προπονήσεις στο Clemson ήταν πιο δύσκολες από αυτές των Μπουλς, την πρώτη χρονιά. Στο κολέγιο σκεφτόμουν πως ο κόουτς Έλις ήταν διάβολος, με όσα μας έβαζε να κάνουμε. Μετά ένιωσα ότι ήμουν τυχερός που είχα μάθει σε ένα σκληρό πρόγραμμα”. Ο Όκλεϊ έγινε ο μέντορας του, στο γήπεδο και έξω από αυτό. Τον καλούσε σε εξόδους, ώστε να γνωρίσει την πόλη και τους ανθρώπους της, έχοντας πάντα ως προτεραιότητα το μπάσκετ. Γιατί ο Χόρας πάντα πίστευε πως όλα χρειάζονται, με ένα μέτρο. “Ως παίκτης είσαι προϊόν. Η ομάδα σου σε πληρώνει για να παράγεις πράγματα. Αν παρτάρεις ή κάνεις οτιδήποτε άλλο που δεν σε αφήνει να παράξεις, δεν κάνεις τη δουλειά σου“.
Στη δεύτερη σεζόν, ο Όκλεϊ πήγε με ανταλλαγή στη Νέα Υόρκη, για να εμφανιστεί στο Σικάγο ο Μπιλ Καρτράιτ (στο Last Dance είδες πως ο Τζόρνταν δεν εκτίμησε που έχασε τον κολλητό του, ωστόσο αναγνώρισε ότι η κίνηση ήταν ανάγκη για να συμπληρωθεί το παζλ της ομάδας). Τότε ο Γκραντ έγινε starter. Αμέσως έγινε ο πρώτος ριμπάουντερ των Μπουλς και η τρίτη επιλογή για σουτ -μετά τους MJ και Πίπεν. Ήταν και ‘σιγουράκι’ στην άμυνα -τέσσερις φορές επιλέχθηκε για την NBA All-Defensive Team- και εκ των λόγων του πρώτου three peat της δυναστείας (1991, 1992, 1993). To χέρι του διασφάλισε το three peat.
Σήμανε το τέλος του bullying για όποιον φορούσε γυαλιά μυωπίας
Από την εκκίνηση της αγωνιστικής περιόδου 1990-91 εμφάνισε το στιλ με τα γυαλιά, γιατί είχε διαγνωστεί με μυωπία -από αυτές που δεν σου δίνουν δίπλωμα οδήγησης. Δεν έβλεπε καλά και είχε αρχίσει να αισθάνεται ανασφάλεια, στις φάσεις που ‘χε την μπάλα στα χέρια. Ο γιατρός του, Ντέιβιντ Ορθ είχε πει στη Chicago Tribune πως “πριν βάλει γυαλιά είχε μηδέν αίσθηση του βάθους και υπό συνθήκες μεγάλης πίεσης, δεν μπορούσε να είναι αποτελεσματικός”. Ο ίδιος είχε εξηγήσει ότι με τα γυαλιά περιορίστηκε η περιφερειακή του όραση. Συν του ότι αρχικά, έπρεπε να ανησυχεί για τις φορές που έβγαιναν -με χτυπήματα που δεχόταν, όπως αυτά του Όκλεϊ στα ματς των playoffs με τη Νέα Υόρκη. Από την αρχή, είχε αρνηθεί να βάλει φακούς επαφής.
Σύντομα έγιναν το σήμα κατατεθέν του και τα ποσοστά του βελτιώθηκαν άρδην. Θα σκέφτεσαι γιατί δεν έκανε λέιζερ. Έκανε, αλλά συνέχισε να φορά τα γυαλιά, επειδή του ‘χαν πει οι γονείς του πως χάριν αυτών, είχε βοηθήσει πολλά παιδιά που φορούσαν γυαλιά να νιώθουν καλύτερα -σε εποχές που τα γυαλιά ήταν λόγος για να δέχεσαι bullying. “Είχαν έλθει πολλοί παππούδες και γονείς για να με ευχαριστήσουν που φορούσα τα γυαλιά. Μου έλεγαν πως τα εγγόνια τους και τα παιδιά τους ένιωθαν να διασκεδάζουν περισσότερο, όταν έκαναν σπορ και μπορούσαν να φορούν τα γυαλιά τους“.
Μετά το διάλειμμα του MJ το 1993, έγινε το συνεταιράκι του Πίπεν. Το 1994 έγινε και για πρώτη και τελευταία φορά, All Star. Τα ρεκόρ καριέρας που έκανε με τους Μπουλς αφορούσαν 15.1 πόντους, 11 ριμπάουντ και 3.4 ασίστ ανά αγώνα. Το καλοκαίρι του 1994 έγινε free agent. Το Σικάγο δεν του έκανε την προσφορά που περίμενε και έφυγε για το Ορλάντο, όπου πήρε πολλά περισσότερα χρήματα. Εκεί συνεργάστηκε με τους Σακίλ Ο’Νιλ και Πένι Χάρνταγουεϊ. Όλοι μαζί πήγαν στους τελικούς του 1995, όπου τους ‘σκούπισαν’ οι Ρόκετς. Νωρίτερα, οι Μάτζικ είχαν θέσει εκτός διαδικασίας τους Μπουλς -με τον Γκραντ να πανηγυρίζει έξαλλα την πρόκριση. Για το νεαρό της ηλικίας τους και το τι είχαν καταφέρει, κρίθηκαν ως επιτυχημένοι. Έφυγε από τους Μάτζικ το 2001, για να πάει με ανταλλαγή στους Σόνικς, όπου έμεινε ένα χρόνο, πριν πάει στους Λέικερς -μέσω ανταλλαγής τριών ομάδων και παικτών όπως οι Γκλεν Ράις και Πάτρικ Γιούιν-, όπου ξανασυνάντησε δυο φίλους: τον Shaq και τον Φιλ Τζάκσον.
Έγινε και πρωταθλητής το 2001. Ως free agent επέστρεψε στο Ορλάντο, που τον ‘έκοψαν’ το Δεκέμβρη του 2002, γιατί όπως είχε δηλώσει ο κόουτς Ντοκ Ρίβερς “είναι ‘καρκίνος’ για την ομάδα”. Ναι, είχαν τσακωθεί. Το τέλος ‘γράφτηκε’ στους Λέικερς. Είχε ήδη αποφασίσει να αποσυρθεί, όταν οι ‘Λιμνάνθρωποι’ του ζήτησαν να γίνει back up του Καρλ Μαλόουν, το 2003. Το καλοκαίρι του 2004, μετά την ήττα από τους Πίστονς στους τελικούς του ΝΒΑ ‘έκλεισε’ το κεφάλαιο ‘παίκτης’. Δεν έφυγε ωστόσο, από το ΝΒΑ. Έγινε Goodwill Ambassador και μέλος του NBA Cares (ήταν από τους πρώτους, μαζί με τον Ντικέμπε Μουτόμπο, στο πρόγραμμα που αφορά παιδιά και 25 χώρες του πλανήτη), η ‘γέφυρα’ της λίγκας, των φανς και των παικτών σε όλον τον κόσμο.
Πάμε και στα σημερινά ‘κουλούρια’, το snitch του Τζόρνταν στον Γκραντ και την απάντηση του τελευταίου στην ‘καταγγελία’ -πως ό,τι γινόταν στα αποδυτήρια τα μάθαιναν οι εφημερίδες από τον Χόρας. Κατ’ αρχάς, είπε πως τα περισσότερα εξ όσων είδαμε στο Last Dance ήταν μ…
“Δεν προβλήθηκε όλη η αλήθεια, γιατί πολλά από αυτά που έλεγε ο Τζόρνταν στους συμπαίκτες του και προκάλεσε τις αντιδράσεις τους ‘κόπηκαν’ από το ντοκιμαντέρ, αν μπορούμε να αποκαλέσουμε αυτήν την παραγωγή ντοκιμαντέρ“, καθώς είχε την άμεση εμπλοκή του πρωταγωνιστή της στην παραγωγή. “Όταν μια δουλειά αφορά έναν άνθρωπο και αυτός ο άνθρωπος έχει τον τελευταίο λόγο για αυτά που θα προβληθούν, τότε δεν μιλάμε για ντοκιμαντέρ. Αν πεις κάτι για εκείνον που δεν του αρέσει, το ‘κόβει’ και προσπαθεί να καταστρέψει αυτόν που το λέει“.
“Με τον Μπάρκλεϊ είναι φίλοι για πάνω από 20 χρόνια. Ο Τσαρλς είπε κάτι για τον τρόπο που μανατζάρισε ο Μάικλ τους Μπόμπκατς. Από εκείνη την ημέρα δεν έχουν ξαναμιλήσει“.
Ο MJ τον είχε βάλει στο στόχαστρο, λόγω της φιλίας του με τον δημοσιογράφο Σαμ Σμιθ, ο οποίος έγραψε το βιβλίο που ‘χε τίτλο ‘The Jordan Rules”. Ο Χόρας δεν αρνήθηκε τη σχέση. Ήταν όμως, κατηγορηματικός στο ότι δεν είχε αποκαλύψει ποτέ το παραμικρό, εξ όσων συνέβαιναν στα εντός των Μπουλς. “Μετά 35 χρόνια, μιλάει ακόμα για τη ρούκι σεζόν του και την είσοδο του σε ένα δωμάτιο συμπαίκτη του, όπου υπήρχαν ναρκωτικές ουσίες και γυναίκες. Τι θέλω να πω: γιατί να πεις κάτι τέτοιο; Τι σχέση έχει αυτό με την ιστορία; Αν θες να αποκαλέσεις κάποιον ‘καρφί’, τότε ιδού ποιος ήταν“.
“Αν έχει πρόβλημα μαζί μου, ας το λύσουμε σαν άνδρες. Ας το συζητήσουμε ή ας βρούμε τον όποιον άλλον τρόπο. Αυτό που είπε για εμένα είναι τεράστιο ψέμα. Ανέκαθεν ήμουν φίλος με τον Σαμ. Ακόμα είμαστε. Αλλά τα αποδυτήρια είναι ιερά. Ποτέ δεν θα αποκάλυπτα το παραμικρό. Ο Σαμ ήταν δημοσιογράφος ερευνητής και για να γράψει το βιβλίο του, έπρεπε να ‘χει δυο πηγές -ώστε να επιβεβαιώνει τα γεγονότα. Γιατί ο MJ ‘έδειξε’ εμένα; Μάλλον έχει κάποιο θέμα μαζί μου“.
Αναφέρθηκε και στον τρόπο που παρουσιάστηκε ο Σκότι Πίπεν, στο Last Dance, τον οποίον συνόψισε εξαιρετικά ο Βαγγέλης Σερίφης, σε ποστ του.
“Είσαι ο Scottie Pippen.
Μέσα στα 10 επεισόδια σε δείχνουν ως:
1. Τον κύριο υπεύθυνο για την ήττα το 1990 από το Detroit (ημικρανίες). Οι άλλοι ήταν όλοι οκ.
2. Την ντίβα που ξίνισε το 1994 όταν ο Κούκοτε πήρε το τελευταίο σουτ. Και με τα καπρίτσια σου “έσπασες” μια ομάδα που μπορούσε και τίτλο (νταξ οι Knicks πήγαν το Hakeem σε Game 7).
3. Έκανες εγχείρηση μέσα στη χρονιά (97-98), ενώ μπορούσες στην offseason, ζήταγες ανταλλαγή, γενικά χάλασες το κλιμα (κι ας έπαιρνες ψίχουλα)
4. Πήγες και χάλασες τη μέση σου στο Game 6, παραλίγο να κοστίσεις τον 6ο τίτλο.
Ε… δεν πέρασες και πολύ καλά“.
Το σχόλιο του Γκραντ ήταν πως “δεν έχω ξαναδεί ποτέ κάποιον να παρουσιάζει τον Νο2 τύπο -κατά του ιδίου το ρηθέν-, τόσο άσχημα όσο ο MJ τον Πίπεν. Μίλησε για την ημικρανία του σε 1.8” και τον χαρακτήρισε εγωιστή. Αυτό είναι κάτι που δεν έχω ξαναδεί. Στον έκτο τελικό του 1998 δεν μπορούσε να περπατήσει, μετά την πτώση που είχε με την πλάτη του. Προσπάθησε να βοηθήσει, όπως μπορούσε, την ομάδα. Ο MJ δεν ήταν καν στην ομάδα. Γιατί λοιπόν, έπρεπε να προβάλει αυτό το γεγονός, πολλώ δε σε 1.8; Η αλήθεια είναι πως είχαμε διαχειριστεί εξαιρετικά, ως ομάδα, αυτό το συμβάν“.
