Το αργεντίνικο σουτ που άλλαξε όλη την ιστορία των Ισπανών

Εκείνη τη βραδιά δεν κοιμήθηκε στάλα. Στριφογύριζε στο κρεβάτι του δωματίου του. Η σκηνή του χαμένου σουτ τριβέλιζε το μυαλό του. Όφειλε να είχε βρει στόχο κι ας είχε ως τότε 1/6 τρίποντα. Ήταν η γωνία του, ήταν ελεύθερος. Όταν δέχθηκε την πάσα η μπάλα ζύγιζε πολλά παραπανίσια κιλά από το φυσιολογικό βάρος της. Μοιραία δεν απέκτησε την απαιτούμενη τροχιά για να καταλήξει στο καλάθι. Βρήκε σίδερο και εξοστρακίστηκε. Η Αργεντινή είχε ηττηθεί 75-74 από την Ισπανία, στον ημιτελικό του Παγκοσμίου του 2006, και ο Αντρές Νοτσιόνι γνώριζε (όπως δήλωνε πέντε ημέρες αργότερα στην Olé) ότι “αυτό θα με ακολουθεί σ’ όλη την καριέρα μου“. Αποδεχόταν στωικά το γραμμένο του.

Αν -ως σπουδαίος σουτέρ- ευστοχούσε, η ‘αλμπισελέστε’, έχοντας κατορθώσει να ανατρέψει το -9 (65-56) των Ισπανών, θα ήταν η παρτενέρ της Ελλάδας στον τελικό. Ουδείς είχε τολμήσει να τον ψέξει για την κατάληξη της προσπάθειας. Αυτό ήταν το σχέδιο και θα ήταν τουλάχιστον προδοτικό για μια παρέα παιδιών που είχαν μεγαλώσει μαζί, σταυραδέρφια τα περισσότερα, να του φορτώσουν το ανάθεμα του αποκλεισμού. Ούτως ή άλλως καθένας θα μπορούσε να έχει βρεθεί στη θέση του. Ο Μανού, ο Κάρλος, ο Πέπε, o Πάμπλο, ο Ρούμπεν. Με την αγκαλιά τους τον είχαν συγχωρέσει την ίδια στιγμή. “Αν σε αυτήν την ομάδα υπάρχει κάτι διαφορετικό είναι το κουράγιο και η αυτοπεποίθηση που δίνει ο ένας στον άλλον“, συμπλήρωνε ο (προτού κλείσει τα 27) Αργεντίνος φόργουορντ, ο οποίος είχε αντιδράσει με ψυχραιμία κόντρα “σε άλλες φορές που κλοτσούσα τα πάντα“.

Πώς άλλαξε ο κόσμος ύστερα

Έξι χρόνια αργότερα, στο ολυμπιακό τουρνουά του Λονδίνου, ο ‘Chapu’ έχανε, σαν σε μια κακόγουστη φάρσα, το ίδιο ακριβώς σουτ από την ίδια γωνία, στον αγώνα του χάλκινου μεταλλίου με τους Ρώσους. Ήταν κάτι άλλο. Στην Σαϊτάμα της Ιαπωνίας ήταν άφταστο, ανεπανάληπτο αυτό που συνέβη. Η σημαντικότητα του διακυβεύματος είχε πολύ μεγαλύτερο αντίκτυπο και έκρυβε πρόδηλους συμβολισμούς για το μέλλον του παγκόσμιου μπάσκετ. Απαντήθηκε με τα χρόνια τι ακριβώς αντιπροσώπευε εκείνο το ανοικτό τρίποντο του Νοτσιόνι που δεν κατέληξε ποτέ στο δίχτυ.

Η Αργεντινή θ’ άφηνε αναγκαστικά τα πρωτεία που είχε κατακτήσει δύο χρόνια πριν στην Αθήνα και η Ισπανία, που ακολούθως κατατρόπωσε την άδεια Εθνική στον τελικό, θ’ αφαιρούσε από το κορμί της το στίγμα της ‘λούζερ’ ομάδας, απεγκλωβίζοντας μια σαρωτική ενέργεια που σχεδόν καθυπέταξε καθετί πάλεψε να αναδυθεί στην επιφάνεια, εξαιρουμένου του σουτ του Ρώσου Χόλντεν. Μια συνθήκη που απέφερε, πέρα απ’ όλα τα άλλα, τέσσερα χρυσά μετάλλια (1 Παγκόσμιο, 3 Ευρωπαϊκά) και δύο οριακές ήττες από τους Αμερικανούς σε ισάριθμους τελικούς Ολυμπιακών Αγώνων. Ήταν το σημείο ανατροπής της ιστορίας όπως είχε διαμορφωθεί ως το 2006. Οι Σέρβοι περνούσαν τη μεταβατική περίοδο του επαναπροσδιορισμού του προσανατολισμού τους, οι Αμερικανοί θα έβαζαν μπροστά τη δημιουργία της Redeem Team και οι Ίβηρες έπιαναν το χώρο που αναλογούσε στο υλικό τους.

Ο Μανού Τζινόμπιλι με αντίπαλο τον Πάου Γκασόλ AP Photo/Mark J. Terrill

Αναπόφευκτο είναι το σημαδιακό συναπάντημα των δύο ομάδων στον κυριακάτικο τελικό του Παγκοσμίου της Κίνας, στα 13 χρόνια και 12 ημέρες από την 1η του Σεπτέμβρη του 2006, να παράγει ενδόμυχους συνειρμούς και ρεβανσιστικές σκέψεις. Το μπάσκετ είναι ένα μεγάλο κομμάτι αυτών. Δεν είναι το μόνο. Κρατούν ακόμη από τα χρόνια της ισπανικής αποικιοκρατίας στη Νότια Αμερική, της επανάστασης του 1810 υπό τον Χοσέ δε Σαν Μαρτίν και της ανεξαρτητοποίησης των εδαφών ύστερα από τις νικηφόρες μάχες των επόμενων ετών. Οι δυο πλευρές βρίσκονται, παραδοσιακά, απέναντι.

Η υπόκλιση του Μανού στον Σκόλα

Από την Αργεντινή του ’06 εκείνης της εποχής έχουν απομείνει ο κόουτς Σέρχιο Ερνάντες στη δεύτερη θητεία του (έχοντας λείψει από το 2010 ως το 2015) και φυσικά ο Λουίς Σκόλα, του οποίου η συμμετοχή και η συνεισφορά στη διοργάνωση, 7.5 μήνες πριν 40αρίσει, δεν είναι μονάχα προς διδαχή. Λαμβάνουν διαστάσεις εθνικού ήρωα, εμβέλειας αντίστοιχης με του Αργεντινού στρατάρχη που εκδίωξε τους κατακτητές από τα ιερά εδάφη. Αυτός ο άνθρωπος είναι να μην αγαπήσει. Ο Μανού Τζινόμπιλι των 21 πόντων (από 6/21 σουτ) στη χαμένη εκείνη φθινοπωρινή μάχη, φορώντας κοστούμι πλέον ως επίτιμος καλεσμένος των διοργανωτών, αρκείται να του αποδίδει τις απαιτούμενες τιμές, με αφορμή τη νέα μεγαλειώδη εμφάνισή του στον ημιτελικό με τους Γάλλους, μόλις τρεις ημέρες από το ισοπέδωμα που επιφύλασσε στους πολυδιαφημισμένους Σέρβους ψηλούς, εντός ή εκτός ρακέτας.

Κάπου σε κάποια άλλη γωνιά της υφηλίου θα πανηγύριζαν, υποκλινόμενοι στο μεγαλείο του αγέραστου Λουίς, ο Σάντσες, o Ομπέρτο, ο Πριτζιόνι, ο Βολκοβίσκι και ο Νοτσιόνι, o Ντελφίνο και ο Χέρμαν. Παίκτες που τότε έφευγαν με σκυμμένο το κεφάλι.

Ο Ρούντι και ο Μαρκ είναι πλέον 34

Στο αντιμαχόμενο στρατόπεδο, τη ‘ρόχα’ του χθες με το σήμερα συνδέει πρώτα απ’ όλα ο κάπτεν Γκαρμπαχόσα, ως πρόεδρος της Ομοσπονδίας. Κατά βάση βέβαια ο Ρούντι Φερνάντεθ. Σαφώς πιο ώριμος και αλτρουιστής στα 34 του απ’ όσο ο αμούστακος της Μπανταλόνα, διότι (ο Ροντρίγκεθ δεν ακολούθησε και) ο Μαρκ Γκασόλ ήταν -σ’ εκείνη τη μακρινή φάση- ένας 21χρονος ‘αφράτος’ σέντερ (που θα πήγαινε δανεικός στη Ζιρόνα, παλεύοντας ν’ αποδείξει πως δεν ήταν μονάχα ο αδερφός του Πάου) και όχι ο πρωταθλητής του ΝΒΑ με τους Τορόντο Ράπτορς.

Ο Ρούντι Φερνάντεθ έχει μόλις αρπάξει την μπάλα μετά το χαμένο σουτ του Αντρές Νοτσιόνι AP Photo/David Longstreath

Σε καμία περίπτωση δε ο σέντερ των 33 πόντων στον ατελείωτο ημιτελικό με τους Αυστραλούς. Παρόλο που σε όλα τα προηγούμενα παιχνίδια, στα οποία οι Ισπανοί είχαν ‘καθαρίσει’ από 12 (87-75 τη Σερβία/Μαυροβούνιο) ως 49 πόντους (104-55 την Ιαπωνία), ο δευτερότοκος της οικογένειας Γκασόλ είχε αγωνιστεί τουλάχιστον 6 λεπτά, στον ημιτελικό με με τους ‘γκαούτσος’ δεν είχε σηκωθεί από τον Πεπού Ερνάντεθ. Ούτε καν όταν -στα 96 δεύτερα πριν από το φινάλε- ο big brother γύρισε το πόδι του, με συνέπεια να μην είναι σε θέση να παίξει στον τελικό της Κυριακής. Μια ευνοϊκή περίσταση για την Εθνική που λειτούργησε από την ανάποδη. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Τούτη, η εφετινή, αφορά Αργεντινή και Ισπανία. Το ημερολόγιο δείχνει πλέον 2019 και ως τόπος συνάντησης, για το 92ο και τελευταίο παιχνίδι της διοργάνωσης, έχει οριστεί to ‘Wukesong Sport Arena’ του Πεκίνου. Στα 13 χρόνια που μεσολάβησαν οι δυο ομάδες βρέθηκαν ενδιάμεσα και το δυναμικό τάνγκο συγκρίθηκε με το αιθέριο φλαμένκο. To 2010, στην Κωνσταντινούπολη, οι Αργεντίνοι επιβλήθηκαν 87-81 και κατέλαβαν την 5η θέση στην κατάταξη. Το 2016 στο Ρίο οι Ισπανοί απάντησαν με το 92-73 για την πρώτη φάση και, συνδυαστικά με τη νίκη των Κροατών επί των Λιθουανών, έριξαν τους την παρέα του Μανού στα νύχια των Αμερικανών (που δεν θα έχαναν το χρυσό). Την Κυριακή είναι μια νέα μάχη, μεταξύ των δύο αήττητων ομάδων του Παγκοσμίου. Είναι η πιο ξεχωριστή μάχη. Μήπως όμως χρωστάει σε κάποιον η ιστορία;