Τις βολές του Λιβέρη Ανδρίτσου μην τις ξεχνάς ποτέ

Κάθε γεγονός, κάθε καλογραμμένη ιστορία απαρτίζεται από πρόσωπα και εικόνες. Ήρωες που διαδραμάτισαν ρόλο σ' ένα σχεδιασμένο περιβάλλον. Πολλοί εξ αυτών αφανείς. Τους οποίους για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο λησμονούμε. Ανήμερα της 14ης Ιουνίου η κουβέντα δεν θα ήταν δυνατόν να καταλήξει πουθενά αλλού πέρα από τον τελικό του Ευρωμπάσκετ του '87 κόντρα στους παντοδύναμους Σοβιετικούς. Σε μια άλλη Ελλάδα, την Ελλάδα της ευημερίας, σ' ένα άλλο ΣΕΦ, όχι των καπνογόνων και των φωτοβολίδων.

Μοιάζει με χθες ο μεγάλος αγώνας κι ας μεσολάβησαν 30 χρόνια. Τίποτα δεν μας σταμάτησε, το γράφει και ο Γιάννης Φιλέρης που έζησε κάθε αγώνα από το γήπεδο, μύριζε τον ιδρώτα των διεθνών, άκουγε την ανάσα τους. Ποιος αγνοεί τη ραψωδία του Νίκου Γκάλη ή την ηγετική φιγούρα του Παναγιώτη Γιαννάκη; Ποιος δεν θυμάται την αρχοντιά του Φάνη Χριστοδούλου και η επιβλητικότητα του Παναγιώτη Φασούλα; Ποιος δεν έχει αποτυπωμένες στο μυαλό του τις βολές του Αργύρη Καμπούρη. Εκείνες τις 2/2 από τη γραμμή, μετά το 'νότισμα' των δαχτύλων του, που έγραψαν τις τελευταίες δυο λέξεις στο μύθο. Ήταν το τέλος, ανατριχίλα.

Μα, για στάσου. Σαν ένα κομμάτι να λείπει από τη γωνιά του τελειωμένου παζλ. Σαν να έχουν αφαιρεθεί λεπτά από το review της μετάδοσης του Φίλιππα Συρίγου. Πατάμε rewind στο βίντεο AKAI που ήρθε από τη Νέα Υόρκη στα τέλη των 80s και γυρίζουμε πίσω την χιλιοπαιγμένη VHS ταινία. Προτού καν αρχίσει η πιο ιστορική παράταση που έχει παίξει εθνικής ομάδα - άντε μαζί μ' εκείνη κόντρα στην Τσεχία στο EURO του '04. Τότε που στο δίλεπτο για τη λήξη αποβάλλεται με πέμπτο φάουλ ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Αδίκως, αλλά αυτό είναι αλλουνού Σαντσίς ευαγγέλιο.

Στη θέση του ο Λιβέρης Ανδρίτσος, σ' ένα σχήμα από τον Πολίτη με τρεις δίμετρους ταυτόχρονα στο παρκέ. Έμπνευση της στιγμής, προπονητική διαύγεια, ευλογημένη τύχη, αδιαμφισβήτητη μαγκιά; Λίγο απ' όλα μάλλον, καθώς ο φόργουορντ του Παναθηναϊκού, το ποιοτικότερο ψηλόλιγνο 3άρι της εποχής εκείνης, αποδεικνύεται καθοριστικός χωρίς να προσελκύσει τα βλέμματα. Ήταν ο ήρωας που έμεινε στη σκιά, ο ρόλος που απογείωσε το σενάριο, το χρώμα που έλαμψε τον καμβά.

Οι δικές του βολές στα 36'' από την τελευταία κόρνα εκτελούνται σαν να μην 'τρέχει τίποτα', σαν να μην κρέμεται από τα χέρια ένα ολόκληρο έθνος. Είναι εύστοχες και αυτές που ορίζουν το 89-89 και ολοκληρώνουν την αναπάντεχη ανατροπή της Εθνικής, παρά το άστοχο λέι απ του Ιωάννου και πριν από το εκπρόθεσμο φινάλε των αντιπάλων. Βολές εξόχως πιο σημαντικές για την εξέλιξη του τελικού από τις αλησμόνητες του Καμπούρη.

Χωρίς αυτές στο δίχτυ και με την επίθεση στα 30'', πιθανολογούμε πως η ιστορία θα είχε γραφεί από την ανάποδη. Ο Γκάλης δεν θα έφτανε ποτέ τους 40 πόντους. Η συνεργασία με τον Φάνη δεν θα είχε καταγραφεί στα σήματα αθλητικών εκπομπών. Ο Θανάσης Κρεκούκιας, ο περίφημος τύπος που επιχειρούν να συνεφέρουν στην κερκίδα, δεν θα λιποθυμούσε. Ο Ανδρέας, η Μελίνα, ο Κίμωνας του ορθόδοξου ΠΑΣΟΚ, ο Πάριος δεν θα πανηγύριζαν τόσο έξαλλα.

Ο Ανδρίτσος ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή. Άρχισε τη 'φρέσκια' παρουσία του στον τελικό με αμυντικό ριμπάουντ, έβγαλε τον Κατσένκο (ή... Τσατσένκο) με πέμπτο φάουλ, βρήκε στόχο από τη γραμμή των βολών κι έστειλε το ματς στο έξτρα πεντάλεπτο, κρατώντας ολοζώντανο το όνειρο.

Μέχρι δε ν' αναλάβει δράση ο 'Νικ', ήταν κολόνα. Δικοί του οι πόντοι για το 95-96 (2/2 βολές) δικοί του και για το εξαιρετικά κρίσιμο 97-98 (κλασικό σουτ με ταμπλό) που χάρισαν αυτοπεποίθηση σε παίκτες και κερκίδα. Έκοψε επίσης τον Βάλτερς καθαρά, ασχέτως αν χρεώθηκε με φάουλ, κι έσωσε μια χαμένη μπάλα στην τελική γραμμή σημαδεύοντας τα πόδια του Ταρακάνοφ.

Είχε, αποδεδειγμένα πια, κρατήσει το καλύτερο για το τέλος, αφού ήταν η πιο γεμάτη εμφάνισή του στη διοργάνωση με 10 πόντους και κυρίως κρίσιμες αποφάσεις στο τελευταίο σκέλος του αγώνα. Δεν ήταν ο από μηχανής θεός μιας αρχαίας παράστασης στα μάρμαρα της Επιδαύρου, αλλά ο πολυμήχανος της ελληνικής στρατιάς. Εκ των ελευθερωτών μεταφράζοντας καταχρηστικά το όνομά του.

Για όσους θέλουν να θυμηθούν όλο το παιχνίδι: