Τι άλλο να κάνει ο Τζέιμς Χάρντεν για να αναγνωριστεί;

Για κάθε ‘σιγά τον παίκτη. Τι κάνει; Μόνο σουτάρει’ υπάρχει ένα ‘σε έξι σεζόν εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο πολυτάλαντους και επικίνδυνους σκόρερ της λίγκας’. Για κάθε ‘δεν παίζει άμυνα’ υπάρχει το ‘διαθέτει ένα από τα πιο πλούσια μενού, με κινήσεις στην επίθεση, ενώ είναι και ‘δημιουργός’. Ο Τζέιμς Χάρντεν είναι ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους stars του ΝΒΑ. Θα έλεγες πως είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο του NBA. Όσο ωστόσο, και αν λατρεύεις να τους μισείς, δεν μπορείς παρά να αναγνωρίζεις πως κάνουν κάποια πράγματα -που αφορούν τη δουλειά τους- εξαιρετικά. Και αν επιμένεις να κλείνεις τα μάτια, υπάρχουν τα ρεκόρ τους να σε υποχρεώνουν να αποδεχθείς την αλήθεια.

Ο ίδιος ο Χάρντεν έχει διευκρινίσει πως ο τρόπος που παίζει είναι αυτός που του απαιτεί από εκείνον το Χιούστον. Όπως και ότι δεν απολαμβάνει ακριβώς, όσα πρέπει να κάνει, τα οποία -ειρήσθω εν παρόδω- προϋποθέτουν πολλή δουλειά, μεγάλη αντοχή στο ‘ξύλο’ που τρώει από τους αντιπάλους, ακόμα μεγαλύτερη stamina για να αντέχει το χρόνο συμμετοχής (36.7 κάθε βραδιά) και όσα οφείλει να κάνει μέσα σε αυτόν και εν πάση περιπτώσει, δέσμευση, αφοσίωση και πειθαρχία. Εννοώ ότι δεν μπορούν να γίνουν όλοι Χάρντεν. Αν επιμένεις να εστιάζεις στα παραπάνω βήματα που κάνει στο step back, θα με υποχρεώσεις να επαναλάβω πως οι διαιτητές του ΝΒΑ ερεύνησαν εις βάθος, το θέμα και αποφάσισαν πως δεν υπάρχει παράβαση.

Ο Χάρντεν δεν παίζει άμυνα, γιατί δεν αντέχει -άλλο- ‘ξύλο’

Γενικότερα, δεν υπάρχει το ‘τέλειο’. Ειδικότερα, ο Χάρντεν φαίνεται να μην έχει δουλέψει το κομμάτι που λέγεται ‘άμυνα’, όσο αυτό που λέγεται ‘επίθεση’. Όπως λέει και ο Γιώργος Συρίγος “είναι καλός στα 2 από τα τρία πράγματα που χρειάζεται στην άμυνα. Το πρώτο είναι οι αλλαγές, όταν αναλαμβάνει το πίσω κομμάτι, τον ψηλό. Έχει τον όγκο, ξέρει πώς να χρησιμοποιεί το σώμα του και τα χέρια του, για να κάνει δουλειά. Το δεύτερο πράγμα είναι πως διαθέτει την ευφυΐα που του επιτρέπει να διαβάζει ό,τι έχει μπροστά του και να ‘κλείνει’ τις γωνίες της πάσας, στην ‘αδύνατη’ πλευρά -στην ομαδική άμυνα. Όταν η μπάλα είναι από πίσω του ξεχνιέται. Όταν όμως, είναι στο οπτικό του πεδίο ξέρει πού πρέπει να πάει για να ‘κλείσει’ χώρο ή για deflection.

Το τρίτο πράγμα, αυτό που δεν έχει είναι ο συνδυασμός πλαϊνής αμυντικής κίνησης και ‘ανθεκτικότητας’ στα σκριν. Όταν δηλαδή, πάει στην μπάλα ή πάει να μαρκάρει τον παίκτη που κινείται πίσω από το σκριν για να πάρει την μπάλα. Στις καταστάσεις που πρέπει να κάνει πλαϊνή κίνηση και να ‘φάει’ ξύλο, αποχωρεί, μολονότι το footwork που ‘χει στην επίθεση δείχνει ότι θα μπορούσε να ανταπεξέλθει“.

Αυτά που κάνει επιθετικά, δείχνουν πως το ταλέντο το ‘χει δουλέψει στο 1000%, κάτι που διαπιστώνει όποιος δει το step back (χρησιμοποιεί το κορμί του, τα μακριά χέρια του και τον εξαιρετικό χειρισμό της μπάλας, για να βρει χώρο να σουτάρει πάνω από τον αμυντικό), τα σουτ με το ένα πόδι ή το πώς ‘χώνεται’ κάτω από τον αμυντικό -με ξεκάθαρο στόχο να του ‘πάρει’ φάουλ (είναι αυτός που ‘χει πάρει τα περισσότερα, στο ΝΒΑ)- και ενώ τρέχει, αλλάζει κατευθύνεις, ενόσω το σώμα του παραμένει σε κίνηση, διατηρεί την ισορροπία του όταν σηκώνει τα χέρια για το σουτ. “Στην άμυνα τα πόδια του είναι σαν να του τα έχουν δέσει με σκοινί, μεταξύ τους. Δεν παρουσιάζει καν, τα βασικά εξ όσων κάνει στην επίθεση. Αν πρέπει να κινηθεί παράλληλα και δεχθεί ένα χτύπημα στο σκριν, θαρρείς πως θα πέσει κάτω. Κατά συνέπεια, είναι θέμα διάθεσης να αναπτύξει την ικανότητα, από τη στιγμή που ‘έχει’ τα πόδια. Δεν το κάνει, γιατί δεν αντέχει το ξύλο και επειδή δεν το αντέχει, δεν το έχει δουλέψει”.

Το ερώτημα είναι ένα: θα φτάσει τους 40 πόντους, κατά μέσο όρο, όπως είπε ο Τρέισι ΜακΓκρέιντι;

Εν τοιαύτη περιπτώσει, το ΝΒΑ είναι επικερδής επιχείρηση και προωθεί ό,τι δίνει θέαμα, άρα ευχαρίστηση στο λαό που σπαταλάει λεφτά για να βλέπει παιχνίδια. Στο πλαίσιο αυτής της λογικής, το άθλημα άλλαξε άρδην, έγινε πολύ πιο γρήγορο, πολύ πιο αθλητικό -γενικά, πολύ πιο. Ο Χάρντεν εκφράζει ακριβώς αυτό (το πολύ πιο).

Η USA Today κατέθεσε άποψη για το αν ο Χάρντεν μπορεί να γίνει Τσάμπερλεϊν (θα δεις σε λίγο, τι εννοώ). Κατέληξαν στο ότι ‘στα πρώτα 15 ματς, είχε τουλάχιστον 40 πόντους στα επτά. Δύσκολα όμως, αυτό θα συνεχιστεί αν δεν μειώσει το ‘φορτίο’ της δουλειάς που κάνει σε κάθε παιχνίδι. Πέρυσι είχε το μεγαλύτερο usage% όλων. Φέτος, έως εδώ είναι στο Νο4. Διαθέτει τα ‘εργαλεία’ για να ματσάρει τις επιδόσεις του Τσάμπερλεϊν στο σκοράρισμα (25 προσπάθειες ανά ματς, 14.3 τρίποντα, 14.5 βολές και μεγάλο usage%), ενώ στο σερί των οκτώ νικών είχε από 42.1 πόντους. Είναι ο πιο κυρίαρχος σκόρερ, με το Χιούστον να παίζει ακόμα πιο γρήγορα από ό,τι πέρυσι. Αυτή λοιπόν, θα είναι η πρόκληση του. Αν θα αντέξει. Σίγουρα θα προσπαθήσει‘, ενώ θα βρίσκει απέναντι του συνεχώς διαφορετικές καταστάσεις, από τύπους που το ‘χουν κάνει τάμα να τον περιορίσουν, αλλά δεν τα ‘χουν καταφέρει.

Μετά 15 ματς είναι ο πρώτος σκόρερ της λίγκας με 38.4 πόντους, ανά αγώνα (με true shooting% το 62% που του δίνει το Νο80 στη σχετική λίστα). Ο δεύτερος Μπράντλι Μπιλ έχει 30.3. Ο τρίτος Γιάννης Αντετοκούνμπο 30.1. Ο Χάρντεν έχει και τον τέταρτο μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής, φέτος (36.7). Αυτός που παίζει πιο πολύ είναι ο Ντάμιαν Λίλαρντ (38.3). Ο Χάρντεν έχει και το μεγαλύτερο usage% (39.3). Ακολουθεί ο Αντετοκούνμπο με 34.8.

Κανείς NBAer δεν είναι πιο ολοκληρωμένος στο πώς να μένει μόνος

Το The Ringer ασχολείται επισταμένως με το πώς ο Χάρντεν έχει αλλάξει το παιχνίδι (πώς οι αριθμοί του παραπέμπουν σε video game), όπως κρατά στον ‘αφρό’ τους Ρόκετς. Στην τελευταία αναφορά εξήγησε ότι ‘όταν έχει την μπάλα στα χέρια, η γραμμή του τρίποντου γίνεται από μόνη της όπλο. Το footwork του και ο τρόπος που ‘φλερτάρει’ με την περιφέρεια, αλλάζει τις δυναμικές. Αν ο Χάρντεν κάνει ντράιβ, ο αμυντικός μπορεί να ελπίσει σε βοήθεια από αυτούς που ‘χει από πίσω -με την ικανότητα του Χάρντεν στο να αλλάζει απρόβλεπτα, την κίνηση του να προκαλεί τους πάντες να πρέπει να κάνουν εγκαίρως τις περιστροφές. Όσο μένει πίσω από τη γραμμή, απομονώνει τον αμυντικό από το υπόλοιπο σύστημα. Κανείς ΝΒΑer δεν είναι τόσο ολοκληρωμένος και μόνος.

Παίζει με το μυαλό των αντιπάλων του, καθώς οι παίκτες αντιλαμβάνονται διαφορετικά το παιχνίδι, όταν τους αφαιρείται όλη η βοήθεια και ο Χάρντεν καταλαβαίνει πως κάθε προσποίηση είναι ένα απότομο ‘τρύπημα’ στη ψυχή τους.

Σε ένα στιλ που ευνοεί τον παίκτη, που έχει ‘ανοίξει’ τους κανονισμούς για τα βήματα μέχρι το τέρμα, ο Χάρντεν θα φτάσει στη γραμμή. Ακόμα και αν ξεκινήσει για ντράιβ, μπορεί να γυρίσει στην περιφέρεια, για να αρχίσει ένα νέο χορό από την κορυφή’.

Ο μόνος τρόπος για να ‘χει μια ομάδα τύχη απέναντι του, είναι να στείλει πάνω του και δεύτερο αμυντικό. Όταν όμως, γίνεται αυτό, μένει έκθετο ένα κομμάτι. Το Ντένβερ που το δοκίμασε, ώθησε τον Χάρντεν στη χειρότερη φετινή εμφάνιση (27 πόντοι, με 16 σουτ), με τον Γιόκιτς να είναι η βοήθεια. Ο κόουτς των Νάγκετς, Μάικλ Μαλόουν ομολόγησε πως ‘όταν κοιτάμε τον Χάρντεν στο video είναι σαν να παρακολουθούμε ταινία τρόμου’. Κάπως έτσι, όμως πρέπει να αισθάνονται -ακόμα- οι νέοι στο Χιούστον, που προσπαθούν ακόμα να βρουν τις θέσεις και το ρυθμό τους, ενώ ο Χάρντεν προσπαθεί να τους δώσει την μπάλα, όταν μαζεύονται πολλοί γύρω του. Μέσα στα χρόνια, το ‘μούσι’ έχει μάθει να αντιμετωπίζει ό,τι ‘παγίδα’ εμφανιστεί στο δρόμο του.

“Αν οι ομάδες είχαν τους τρόπους να περιορίσουν τον Χάρντεν, θα το έκαναν. Αντ’ αυτού, εκείνος παίρνει περισσότερα σουτ από κάθε άλλο παίκτη. Και παίρνει τα περισσότερα σουτ, γιατί έχει τη διάθεση, την αντοχή να το διαχειριστεί και το όραμα του οργανισμού του να τον στηρίζει. Είναι ο πιο δεκτικός σκόρερ του σπορ. Αρκεί δηλαδή, να του περάσεις την μπάλα. Ο μόνος τρόπος να του την πάρεις από τα χέρια είναι να δώσει ελεύθερο σουτ σε άλλον -κάτι που ακυρώνει τη βασική αρχή της σχεδιασμένης άμυνας’. Θα συμφωνείς πως μπορεί να σκοράρει απέναντι σε οποιονδήποτε ‘με την ομορφιά του παιχνιδιού του να αφορά το γεγονός ότι αυτός επιλέγει ποιος θα πάει επάνω του’, καθώς οι Ρόκετς έχουν φτιάξει άμυνα που να δημιουργεί mismatches για τον καλύτερο παίκτη τους”.

Να δούμε κάποια δεδομένα

Aπό καταβολής ΝΒΑ (1946-47) μόνο ένας παίκτης είχε ως μέσο όρο πόντων -σε σεζόν- περισσότερους από 40, ανά αγώνα. Το έκανε μάλιστα, σε δυο διαφορετικές αγωνιστικές περιόδους (44.8 το 1962-63 και 50.4, το 1961-62). Ο ίδιος είναι και ο μοναδικός NBAer που ‘κατέβασε’ 42 ριμπάουντ σε έναν αγώνα (το ματς των Λέικερς είχε παράταση και αντίπαλο τους Σέλτικς).

Στα ρεκόρ που ‘κρατά’ μέχρι σήμερα ο Ουίλτ Τσάμπερλεϊν ανήκει και ‘φορές που αποσύρθηκε η φανέλα του ίδιου παίκτη’, με τη δική του ‘να ‘χει ανέβει σε έξι οροφές (Overbrook High School, University of Kansas, Harlem Globetrotters, Warriors, 76ers και Lakers). Όπως και άλλες 70 επιδόσεις -πέραν των δυο που διάβασες στην αρχή. Σε ό,τι αφορά το σκοράρισμα έχει μεταξύ πολλών άλλων:

➔ τους περισσότερους πόντους, ανά αγώνα, σε μια σεζόν (50.4, τη σεζόν 1961-62) ΚΑΙ τις τρεις επόμενες καλύτερες επιδόσεις (44.8 το 1963, 38.4 το 1961 και 37.6 το 1960).

➔ το μεγαλύτερο σύνολο πόντων σε μια σεζόν (4.029 το 1961-62) και το δεύτερο μεγαλύτερο (3.586 το 1962-63)

➔ τους περισσότερους πόντους σε ένα ματς (100 εναντίον των Νικς, 2/3/1962).

➔ τους περισσότερους πόντους σε ένα ημίχρονο (59, στο δεύτερο με τους Νικς, στις 2/3 του 1962).

➔ τις περισσότερες ‘πενηντάρες’ σε ματς της ίδιας σεζόν (45, το 1961-62)

➔ τις περισσότερες ‘σαραντάρες’ σε ματς της ίδιας σεζόν (63, το 1961-62) και τις δεύτερες περισσότερες (52, τη σεζόν 1962-63, με τον Μάικλ Τζόρνταν να είναι στο Νο3, χάρη στις 37 της περιόδου 1986-87)

➔ τις περισσότερες σερί σεζόν, ως πρώτος σκόρερ (μοιράζεται την πρώτη θέση με τον Τζόρνταν -είχαν από 7).

Ελπίζω να συμφωνείς πως μιλάμε για άλλες εποχές -και άλλο μπάσκετ. Συγκριτικά ωστόσο, με όλα αυτά, ο Χάρντεν είναι ερασιτέχνης. Το ‘μούσι’ μπήκε φέτος στην 11η σεζόν στο ΝΒΑ και μέχρι τώρα έχει σκοράρει συνολικά 19.203 πόντους (έως τις 20/11 και το ματς με το Ντένβερ). Σύνολο που δεν του δίνει καν θέση στο ΤΟΡ50. Ο τελευταίος αυτού είναι ο Τέρι Κάμινγκς με 19.460.

Ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών είναι ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, με 38.387 σε 20 σεζόν. Και επειδή τα λέμε όλα, ακολουθούν ο Καρλ Μαλόουν (36.928, σε 19 σεζόν), ο ΛεΜπρον Τζέιμς (μέχρι τις 19/11 και το ματς με την Οκλαχόμα Σίτι είχε 32.893, στην 17η σεζόν), ο Κόμπι Μπράιαντ (33.643, σε 20 σεζόν), ο Μάικλ Τζόρνταν (32.292, σε 12 σεζόν), ο Ντιρκ Νοβίτσκι (31.560, σε 21 σεζόν) και στο Νο7 είναι ο Τσάμπερλεϊν (31.419 σε 13 σεζόν).

Το twist είναι το εξής: από την ημέρα που πήγε στο Χιούστον ο Χάρντεν (2012), έχει σκοράρει τους περισσότερους πόντους από όλους τους NBAers. Προηγείται του Νο2 (ΛεΜπρον Τζέιμς) με +2500 και συνεχίζει. Και κανείς δεν είχε την μπάλα στα χέρια του, περισσότερο από αυτόν, την τελευταία τριετία.

Το ζήτημα των τρίποντων βέβαια, είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία -αν και ο Χάρντεν δεν κάνει μόνο αυτό. Έχει γραφτεί εν τω μεταξύ, πως ‘ο δικός του συνδυασμός σε αριθμό των τρίποντων, ικανότητας στις πάσες και ποσοστού στις βολές δεν έχει προηγούμενο. Έχει δημιουργήσει ένα νέο είδος triple double, ένα παιχνίδι με τουλάχιστον 10 προσπάθειες τριών πόντων, 10 προσπάθειες από τη γραμμή των βολών και 10 ασίστ. Αυτοί οι αριθμοί έχουν σημειωθεί 91 φορές στην ιστορία του ΝΒΑ. Οι 41 είναι δικές του‘.

Αλλά αφού το θες, ας μείνουμε στο τρίποντο.

Kατ’ αρχάς να θυμίσω ότι αυτή η επιλογή προστέθηκε στο ΝΒΑ το 1979, όπως και ότι οι Κάρι και Χάρντεν άλλαξαν το τοπίο και δημιούργησαν νέα όρια -ως προς τις πόσες προσπάθειες μπορεί να πάρει ένας παίκτης σε 48 αγωνιστικά λεπτά-, με την ικανότητα τους στο τρίποντο έπειτα από ντρίμπλα. Συνήθως το τρίποντο προέκυπτε έπειτα από καλή κυκλοφορία της μπάλας και σουτ έπειτα από πάσα, σε ελεύθερο παίκτη. Δηλαδή, δημιουργούσαν άλλοι την ευκαιρία. Το συγκεκριμένο δίδυμο έκρινε πως δεν χρειάζεται τη βοήθεια κανενός.

Από τα 159 σουτ που ‘χει κάνει έως τώρα ο Χάρντεν, στην τρέχουσα σεζόν, τα 20 είχαν ασίστ. Τα υπόλοιπα 139 τα έκανε μόνος. Στα καλύτερα του, έχει κάνει 119 step back (έχει βάλει τα 44), 70 jump shot (έβαλε τα 20), 56 ντράιβ και λέι απ (έβαλε τα 29), 47 floats (ευστόχησε στα 21). Ας γυρίσουμε όμως, στην ιστορική λίστα των τρίποντων.

➜ Tα περισσότερα τα ‘χει βάλει ο Ρέι Άλεν (2.973)

➜ Ο Ρέτζι Μίλερ σταμάτησε στα 2.560

➜ Ο Στεφ Κάρι καταδιώκει τους κορυφαίους (2.492 στην 11η σεζόν του και συνεχίζει)

➜ Ομοίως και ο Κάιλ Κόρβερ να ‘χει φτάσει φέτος, στην 20η χρονιά του ως NBAer τα 2.372 (έως τις 21/11)

➜ Ο Τζέισον Τέρι ολοκλήρωσε στα 2.282 (σε 19 σεζόν)

➜ O Βινς Κάρτερ είναι στα 2.236, στην 24η σεζόν του

➜ Ο Τζαμάλ Κρόφορντ έμεινε στα 2.220 (σε 20 σεζόν)

➜ Ο Πολ Πιρς έβαλε τελεία στα 2.143 (σε 19 σεζόν), με τον Χάρντεν να έρχεται φουριόζος, έχοντας φτάσει τα 2.097 (στην 11η σεζόν).

Ας κλείσουμε με την εξέλιξη του Χάρντεν από το τρίποντο, μέσα στα χρόνια.