Θωμάς Νίκου: O παίκτης που ντρίμπλαρε το θάνατο

Update 30/09/2019: Σε ηλικία 39 ετών, ο Θωμάς Νίκου μεταπήδησε με ανταλλαγή από το Παγκράτι όπου αγωνιζόταν το 2018-2019 στον… Ολυμπιακό Β’, σε μία ιστορική στιγμή για την καριέρα του. Η ιστορία της ζωής του, όμως, παραμένει ανατριχιαστική, όπως είχε περιγράψει το 2015 στη συνέντευξή του στο Contra.gr.

Η ζωή πολλές φορές είναι απρόβλεπτη. Ένας λάθος υπολογισμός, μία κακή στιγμή, κι όλα μπορούν να ανατραπούν μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Παρόλα αυτά, υπάρχουν φορές που ο θάνατος μπορεί να σε “μαρκάρει” στενά, αλλά εσύ με μία “ριβέρς” κίνηση να τον αποφύγεις και να βγει νικητής από μία δύσκολη και ψυχοφθόρα κατάσταση.

Στις 9 Ιουνίου το 2006, ο Θωμάς Νίκου, αστυνομικός και παίκτης του Αλίμου, δέχεται σφαίρα στο στόμα, η οποία τον διαπερνά, κατά τη διάρκεια ληστείας στην Πατησίων.

Ο τραυματισμός του είναι δύσκολος, γίνονται αλλεπάλληλες εγχειρίσεις και οι γιατροί τον προειδοποιούν ότι οποιαδήποτε ζημιά θα του επιβαρύνει την επούλωση του τραύματος. Εκείνος όχι μόνο δεν τα παράτησε, αλλά έφτασε να αγωνίζεται στην Α1, έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στην ομάδα του Πανευλεσινιακού.

Το Contra.gr συνάντησε τον Θωμά Νίκου στον φυσικό χώρο του, το κλειστό γήπεδο του Ψυχικού, με τον 35χρονο γκαρντ να μας “ανοίγει” τη καρδιά του, αποκαλύπτοντας άγνωστες πτυχές της ιστορίας του. Ένα μάθημα ζωής για όλους μας, μια “ψυχή βαθιά” που παρά τις αντιξοότητες κατάφερε να σταθεί όρθια και να πραγματοποιήσει τα όνειρά της.

“Για μένα το μπάσκετ είναι διασκέδαση”

Η συζήτηση άρχισε από την εφετινή προσπάθεια με τη φανέλα του Ψυχικού.

“Από την αρχή της χρονιάς, προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε μία καλή ομάδα, παρότι ήμασταν 12 καινούργιοι παίκτες, ώστε να διεκδικήσουμε την άνοδο. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να πάρουμε την άνοδο, αλλά θεωρώ πως παρουσιάσαμε ένα καλό σύνολο, παίξαμε αρκετά ελκυστικό μπάσκετ και διεκδικήσαμε την άνοδο μέχρι τις τελευταίες δύο αγωνιστικές. Μας έμεινε μία πικρή γεύση, γιατί πιστεύαμε πως η ομάδα μπορούσε να ανέβει κατηγορία παρά τους τραυματισμούς που είχε”.

Την τελευταία διετία το Ψυχικό έχει φτάσει δύο φορές στην πηγή, χωρίς να καταφέρει να πιει… νερό. Το ζήτημα για την επόμενη χρονιά είναι αν η ομάδα θα καταφέρει να διεκδικήσει εκ νέου την άνοδο.

“Είναι πάρα πολύ νωρίς ακόμα. Είναι περίοδος μεταγραφών. Βλέπουμε ότι έχουν ανέβει και παραμείνει στην Α2 κάποιες ομάδες, οι οποίες έχουν κάνει καλές κινήσεις. Έχουν αποκτήσει παίκτες με εμπειρία. Νομίζω πως την επόμενη σεζόν το πρωτάθλημα της Α2 θα είναι πάρα πολύ δύσκολο, αλλά το Ψυχικό θα κάνει τις απαραίτητες προσθήκες ώστε να διεκδικήσει κάτι καλό, γιατί όχι και την άνοδο”.

Τα τελευταία χρόνια στο πρωτάθλημα της Α2 υπάρχουν αρκετές ομάδες “νοικοκυρεμένες”, με αποτέλεσμα πολλοί παίκτες να δέχονται να αγωνιστούν στη χαμηλότερη κατηγορία, ενώ κι ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Ο Νίκου είναι σύμφωνος με τη συγκεκριμένη άποψη.

“Σίγουρα φαίνεται πως η επόμενη χρονιά θα είναι πάρα πολύ ανταγωνιστική. Οι ομάδες δείχνουν πως έχουν “νοικοκυρετευτεί” σε αρκετά μεγάλο βαθμό, όμως πιστεύω πως μπορούν ακόμα καλύτερα. Όσον αφορά τους παίκτες, παίρνουν την απόφαση να αγωνιστούν στην Α2 επειδή οι ομάδες είναι φερέγγυες, ενώ αντίθετα στην Α1 υπάρχει αφερεγγυότητα σε αρκετούς συλλόγους”.

“Προσπάθησα να διαψεύσω τους γιατρούς”

Η συζήτηση μεταφέρεται δύο χρόνια πριν, όταν αγωνίστηκε με τον Πανελευσινιακό στην Α1. Ο ίδιος δεν βλέπει ως δικαίωση των κόπων και της προσπάθειάς του το συγκεκριμένο κατόρθωμα.

“Δεν το βλέπω έτσι εγώ, για μένα το μπάσκετ είναι διασκέδαση. Δεν το είδα ποτέ διαφορετικά, ούτε όταν αγωνίστηκα στην Α1. Δεν ήταν αυτοσκοπός να παίξω στην Α1. Σ’ όποια κατηγορία κι αν παίζω προσπαθώ να διασκεδάζω, είτε είναι το Α’ Τοπικό όπου έκανα τα πρώτα βήματα, είτε είναι η πρώτη κατηγορία. Το μπάσκετ είναι διασκέδαση. Παρόλα αυτά, το ότι κατάφερα να παίξω στην Α1 είναι πολύ σημαντικό για μένα. Σίγουρα, μετά το 2006 κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια και νιώθω δικαιωμένος για το γεγονός ότι συνέχισα, παρά τις όποιες ενστάσεις”.

Από τα λόγια του καταλαβαίνεις πως το μπάσκετ αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. Αλήθεια, θα μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτό; Από την στιγμή μάλιστα που οι γιατροί μετά τον σοβαρό τραυματισμό τον συμβούλεψαν να μην αγωνιστεί, υπό το φόβο επιβάρυνσης της διαδικασίας επούλωσης του τραύματος.

“Είναι μεγάλη αυτή η συζήτηση για το αν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς μπάσκετ. Δεν είναι απαραίτητο να παίζεις μπάσκετ, μπορείς να το ζήσεις κι από άλλους τομείς. Είτε ως προπονητής, είτε ως παράγοντας είτε κι ως φίλαθλος ακόμη. Δε νομίζω όμως ότι τη δεδομένη χρονική στιγμή θα μπορούσα να βγάλω το μπάσκετ σαν παίκτης από μέσα μου. Γι’ αυτό έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου, σε ιατρικό και μη επίπεδο για να γυρίσω όσο πιο γρήγορα γινόταν στα παρκέ εκείνη την περίοδο. Προσπάθησα να διαψεύσω τους γιατρούς”.

“Εκείνη την ώρα δεν σκέφτηκα το θάνατο, αλλά μόνο τη ζωή”

Όταν του ζήτησα να περιγράψει τις στιγμές που έζησε εκείνη την ημέρα, χαμήλωσε το κεφάλι, καθώς ήταν φανερό πως περνούσαν διάφορες σκέψεις από το μυαλό του.

“Όντως, ήμουν ένα βήμα από το θάνατο. Αλλά εκείνη την στιγμή δεν το σκέφτεσαι, καθώς βρίσκεται σε εξέλιξη ένα περιστατικό πολύ σημαντικό στους κόλπους της αστυνομίας. Σίγουρα γνωρίζεις πως κινδυνεύει η ζωή σου σε μία καταδίωξη, όμως στόχος είναι να καταφέρεις να τη σώσεις. Εκείνη την ώρα δεν σκέφτηκα το θάνατο, αλλά μόνο τη ζωή. Γι’ αυτό έκανα οτιδήποτε περνούσε από το χέρι μου, ώστε να καταφέρω να ζήσω για να βοηθήσω τους συναδέλφους μου να φέρουμε εις πέρας αυτό το δύσκολο περιστατικό. Για την ασφάλεια των πολιτών πάνω απ’ όλα”.

Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν δύσκολοι για τον Θωμά. Συνεχόμενες επεμβάσεις, μεγάλη ταλαιπωρία, με συνέπεια να χρειαστεί περίπου 1,5 χρόνο για να επανέλθει σε φυσιολογικούς ρυθμούς ζωής.

“Το πρώτο τρίμηνο ύστερα από τον τραυματισμό ήταν πολύ δύσκολο. Είχα χάσει πάρα πολλά κιλά, λόγω του γεγονότος ότι δεν μπορούσα να σιτιστώ κανονικά. Μετά από λίγο διάστημα το κορμί μου άρχισε να επανέρχεται, αλλά παρέμεναν τα πολλά προβλήματα εντός της στοματικής κοιλότητας, με αποτέλεσμα να ταλαιπωρηθώ περίπου 1,5 χρόνο με ιατρικά και γναθοχειρουργικά ζητήματα”.

Παρόλα αυτά, το μπάσκετ ήταν πάντα εκεί. Συνυφασμένο με τις χαρές και τις λύπες, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, τις νίκες και τις ήττες.

“Στην ουσία έμεινα εκτός μπάσκετ από τις 9 Ιουνίου που με πυροβόλησαν, μέχρι τις 10 Αυγούστου. Δύο μήνες. Μετά μπήκα κανονικά για προπόνηση. Παρά το γεγονός ότι οι γιατροί με είχαν συμβουλέψει να μπω μετά τον Σεπτέμβρη. Εγώ μπήκα πιο νωρίς γιατί απλά ήθελα να παίξω. Πίστευα ότι ήμουν καλά και τελικά δικαιώθηκα”.

Το πρώτο διάστημα μετά τον τραυματισμό ο 35χρονος άσος, αγωνίστηκε με προστατευτική μάσκα, αλλά, όπως αναφέρει, την… πέταξε πολύ γρήγορα.

“Τη μάσκα δεν την φόρεσα πολύ καιρό, γιατί με δυσκόλευε στην αναπνοή και την… πέταξα! Ένιωθα καλά ψυχολογικά. Κι εφόσον ένιωθα καλά πέταξα ότι με κράταγε πίσω”.

“Να ακολουθείς την ψυχή σου”

“Τα πρώτα χρόνια, που υπηρετούσα στην Άμεση Δράση ήταν πάρα πολύ δύσκολα, έως ακατόρθωτα. Δεν είναι εύκολο για έναν αθλητή να παίξει σε υψηλό επίπεδο όταν εργάζεται σε μία υπηρεσία όπως είναι η Άμεση Δράση που είναι ιδιαίτερα απαιτητική. Μιλάμε για τον πραγματικό Έλληνα αστυνομικό. Αυτόν που δουλεύει στους δρόμους. Δεν είναι εύκολο μετά από ένα 8ώρο κοπιαστικό να κάνεις προπόνηση όπως πρέπει για να βελτιωθείς. Ευτυχώς ήμουν νεαρός και είχα αρκετές δυνάμεις ώστε να μπορέσω να αντεπεξέλθω και νομίζω ότι τα κατάφερα αρκετά καλά”.

“Στην Άμεση Δράση το καλό είναι πως υπάρχει σταθερό ωράριο, το οποίο δεν μπορεί να αλλάξει κανείς. Έτσι, μπορούσα να κανονίσω τις προπονήσεις, όπως επιθυμούσα, ανεπηρέαστος από την υπηρεσία”.

Η επιλογή του συγκεκριμένου επαγγέλματος μπορούσε να του στοιχίσει τη ζωή, όμως ο τρόπος που μιλάει για την Άμεση Δράση δείχνει έναν άνθρωπο “δεμένο”, αφοσιωμένο με τη δουλειά του, αλλά και συνειδητοποιημένο για τις δυσκολίες που επρόκειτο να συναντήσει. Τα λόγια, ο τρόπος σκέψης του, μού επιβεβαιώνουν την εντύπωση που σχημάτισα γι’ αυτόν πριν τον γνωρίσω από κοντά. Μέσα από τα κείμενα που διάβασα για να μάθω περισσότερες πληροφορίες για τον… πρότερο βίο του, δημιούργησα στο μυαλό μου μία εικόνα ενός ανθρώπου που αγαπά πολύ ότι κάνει σε βαθμό να φτάνει στα… άκρα.

Αναρωτήθηκα τι θα συμβούλευε κάποιον που περνούσε την ίδια ψυχοφθόρα διαδικασία με τον ίδιο, αλλά ήθελε κι αυτός να ακολουθήσει το όνειρό του. Η απάντηση που μου έδωσε κάλυψε ακόμα ένα ερώτημα που είχα μέσα μου. Όταν αναφέρεται σε άλλους δεν είναι τόσο… παράτολμος, ούτε απόλυτος, γιατί γνωρίζει πως τις σημαντικές αποφάσεις στη ζωή πρέπει να τις παίρνουμε μόνοι μας.

“Θα τον συμβούλευα να ψάξει βαθιά μέσα στην ψυχή του να δει πόσο αγαπάει το συγκεκριμένο αντικείμενο, είτε είναι το μπάσκετ, είτε οποιοδήποτε άλλο άθλημα. Να σκεφτεί καλά τις τυχόν συνέπειες που θα έχει αν παρακούσει τις εντολές των γιατρών, κι αν πραγματικά το θέλει πολύ, να ακολουθήσει την ψυχή και το μυαλό του”.

“Δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς μπάσκετ”

Παρά τις δυσκολίες που συνάντησε κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης, δεν πέρασε ως σκέψη από το μυαλό του να τα παρατήσει. Τα δύο εκκωφαντικά “όχι” που απάντησε επιβεβαιώνουν τις λέξεις “μαχητής” και “ασυμβίβαστος” με τις οποίες θα περιέγραφα τον Θωμά.

“Όχι, όχι! Δεν το σκέφτηκα γιατί αγαπάω πραγματικά το μπάσκετ. Θα έπαιζα ακόμα και σε μικρότερη κατηγορία, αρκεί να συνέχιζα να αγωνίζομαι. Δε νομίζω πως θα μπορούσα να ζήσω χωρίς μπάσκετ, γιατί θα μου έλειπε απίστευτα”.

Πολλές φορές το ισχυρό σοκ μίας πιθανής απώλειας είναι ικανό να μας “αναγκάσει” να αλλάξουμε την κοσμοθεωρία μας και πράγματα τα οποία μέχρι εκείνη την στιγμή θεωρούσαμε δεδομένα να τα εκτιμήσουμε ακόμα περισσότερο. Είτε αφορά τις φιλίες, είτε την οικογένεια, είτε τις μικρές χαρές της ζωής, οι οποίες είχαν καταντήσει… ρουτίνα.

“Σίγουρα το συμβάν άλλαξε τον τρόπο που βλέπω τη ζωή. Ιδιαίτερα τον πρώτο καιρό το μυαλό μου είχε αλλάξει πάρα πολύ, γιατί άρχισα να σκέφτομαι τι μπορούσε να είχε συμβεί και πως οι άνθρωποι δίνουμε σημασία σε ασήμαντα πράγματα πολλές φορές, ενώ τα σημαντικά τα αφήνουμε να μας ξεφύγουν μέσα από τα χέρια. Θεωρώ πως έχω αλλάξει τρόπο σκέψης, αλλά αυτό μπορούν να το κρίνουν οι άνθρωποι γύρω μου”.

Σε τέτοιες ιδιαίτερες στιγμές είναι σημαντικό να γνωρίζεις πως υπάρχουν άνθρωποι δίπλα σου, οι οποίοι θα βιώσουν τον πόνο, την στεναχώρια, τη χαρά, την ευτυχία μαζί σου. Λες και είναι κάτι δικό τους. Λες και περνάνε οι ίδιοι το… λούκι.

“Σίγουρα, όλοι οι δικοί μου πέρασαν πάρα πολύ περίεργα και άσχημα εκείνη την χρονική περίοδο. Ευτυχώς είχα κοντά μου, τόσο τους γονείς και την αδελφή μου όσο και τη γυναίκα μου. Με βοήθησαν πάρα πολύ σε όλους τους τομείς και κατάφερα να βγω πιο δυνατός από αυτή τη δύσκολη φάση της ζωής μου”.

Τέλος, δεν θα μπορούσα παρά να του ζητήσω μία συμβουλή για τα νέα παιδιά που ξεκινούν τον αθλητισμό με όνειρα και στόχους.

“Να αγαπάνε τον αθλητισμό γενικότερα και το μπάσκετ ειδικότερα. Να μάθουν να συναναστρέφονται με τους συμπαίκτες τους, να κερδίσουν πράγματα από τους προπονητές τους. Μέσα από τον αθλητισμό το σίγουρο είναι πως θα γίνουν καλύτεροι άνθρωποι”.

*Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson

Για σχόλια, ενστάσεις, παρατηρήσεις τα λέμε και στο twitter: