The Damned United. Η καταδικασμένη ομάδα των ΗΠΑ το 2002

Οι περίφημες dream teams και οι συνεχόμενες υποχρεώσεις κάθε δύο χρόνια, ενέπλεξαν τους Αμερικανούς στο... μπασκετικό Βιετνάμ. Δεν μπορούσαν να κάνουν πίσω, δεν ήταν εύκολο να προχωρήσουν με ένα συγκεκριμένο πλάνο δημιουργώντας ένα σκεπτικό για το... πώς, ποιος και το γιατί στις ομάδες τους.

Από το 1992 μέχρι το 2002 το ΝΒΑ και η ομοσπονδία των ΗΠΑ, έβρισκε τρόπο να... γεμίζει τις ομάδες. Dream Team 1,Dream team 2, Dream team 3(οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Ατλάντα), μετά την αποστολή των 12 CBAer στο μουντομπάσκετ της Αθήνας το 1998, έπεισαν την νέα γενιά να ταξιδέψει στο Σίδνεϊ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2000. Και μετά; Ελάτε στην πατρίδα του μπάσκετ στις ΗΠΑ, να σηκώσουμε το χρυσό; Δεν πείστηκε κανείς από τους καλύτερους της εποχής. ΟΚ, συμφώνησαν τέσσερις, μόνο οι δύο μαζεύτηκαν για μία ομάδα η οποία μάλιστα αποφασίστηκε αρκετούς μήνες πριν από την διοργάνωση.

No, no, no

Ο Τζέισον Κιντ και ο Ρέι Άλεν, θα ήταν τα αφεντικά με τον Ρέτζι Μίλερ να λειτουργεί ως δάσκαλος και τον Πολ Πιρς να προσθέτει το σκοράρισμά του. Ο Τζορτζ Καρλ προτιμήθηκε ως ειδήμων του... παγκοσμίου μπάσκετ, με δύο περάσματα από την Ρεάλ. Όλα ήταν έτοιμα. Για την καταστροφή.

Οι δύο πρώτοι δεν πήγαν λόγω τραυματισμών και κάπου εκεί θα έπρεπε να... υποψιαστούν πως τα πράγματα δεν ήταν καθόλου τακτοποιημένα. Ο κορυφαίος παίκτης του ΝΒΑ εκείνη την εποχή, ο Σακίλ είπε όχι, ο Κόμπε ακολούθησε και συνέχισαν ο Ντάνκαν, ο Άιβερσον, ο Γουέμπερ, ο Μακγκρέιντι, ο Γκαρνέτ.

Υποθέτουμε πως δύο από αυτούς να φορούσαν την αστερόεσσα το χρυσό θα ήταν και πάλι δικό τους.

Πού πήγαιναν χωρίς ηγέτη;

Θεωρητικά, οι Αμερικανοί έβαλαν στην ομάδα ανερχόμενους σσταρ και παίκτες με πολύ ουσιαστική χρονιά. Ο Μπεν Γουάλας ήταν ο πρώτος ριμπάουντερ και αμυντικός της χρονιάς, ο Αντρέ Μίλερ ο πρώτος πασέρ, ο Ζερμέν Ο’Νιλ ο πιο βελτιωμένος παίκτης.

Ο Μπαρόν Ντέιβις ανέβαινε χρόνο με τον χρόνο, ο Αντόνιο Ντέιβις είχε εικόνα από το παγκόσμιο μπάσκετ παίζοντας στον Παναθηναϊκό. Ο Ρεφ Λαφρέντζ, διέθετε την πιο ευρωπαϊκή προσέγγιση στην θέση του σέντερ με το πολύ καλό του σουτ.

Ο Σον Μάριον και ο Μάικλ Φίνλεϊ θα ήταν οι πιο αθλητικοί παίκτες του τουρνουά και ο Έλτον Μπραντ λογικά θα κυριαρχούσε στο «4» λόγω ποιότητας. Τη νεανική περιφερειακή γραμμή, ενίσχυε ο ρούκι Τζέι Γουίλιαμς.

Από τα ονόματα και μόνο γίνεται αντιληπτό ότι υπήρχαν δύο ηγέτες μεν, αλλά σε διαφορετικό σημείο της καριέρας τους (Μίλερ-Πιρς) και πολλά ετερόκλητα στοιχεία.

Πρώτο πρόβλημα ο προπονητής

Ο Καρλ πρώτα από όλα είχε μάθει να δημιουργεί ομάδες και οι παίκτες να παίζουν γι αυτόν. Θεωρείται πολύ κακός διαχειριστής των τεραστίων "εγώ" που υπάρχουν στο ΝΒΑ και αυτή η ομάδα είχε "εγώ" αλλά κυρίως δεν είχε πλάνο.

Ο Μπαρόν Ντέιβις εφορμούσε με την μπάλα και κουτούλαγε. Ο Πιρς τσακωνόταν με τον Μίλερ για τα σουτ από μέση απόσταση. Ο Μπεν Γουάλας έπαιρνε την μπάλα στο λόου ποστ και καλούσε την αντιτρομοκρατική. Ο Ρέτζι Μίλερ έκλεινε τα μάτια του στο αγωνιστικό δράμα που εκτυλισσόταν μπροστά του.

Το πλάνο του Καρλ έμοιαζε να ήταν για άλλους παίκτες από αυτούς που τελικά προπόνησε. Ήταν εμφανές ότι προσπαθούσε να κάνει σουτέρ τον Μάριον, σκόρερ στην ρακέτα τον Γουάλας, δεν είχε αποφασίσει ποιος πλέι μέικερ έπρεπε να παίζει και πότε. Δεν συζητάμε για σκάουτιγκ φυσικά.

Ο αργεντίνικος εξευτελισμός

Οι Αργεντινοί τους εξευτέλισαν, όχι τόσο για το τελικό 87-80, όσο για το μπάσκετ που έπαιζαν. Γρήγορο, ομαδικό, με πολύ κίνηση και πλάνο από τον προπονητή. Για αναγωγή στις ημέρες μας, μία εικόνα του τρίτου τελικού του ΝΒΑ ανάμεσα σε Σαν Αντόνιο και Μαϊάμι.

Οι Σέρβοι του Πέσιτς τους εγκλώβισαν με ένα κοντό σχήμα, ως απέλπιδα προσπάθεια να γυρίσουν ένα παιχνίδι στο οποίο έχαναν 69-59 στο 34.30. Ο Γκούροβιτς γύρισε τον αγώνα, οι Αμερικανοί σημείωσαν δύο καλάθια ως το τέλος και... τέλος (η διαιτησία του Νίκου Πιτσίλκα, για να κάνουμε και λίγη πλάκα, στα τελευταία τρία λεπτά είχε... spoiler για τα όσα ετοίμαζε στον τελικό για τους Αργεντινούς).

Αθλητές που δεν έπαιζαν μπάσκετ

Φυσικά το πρόβλημα των Αμερικανών ήταν μόνο ο τρόπος του μπάσκετ τους, ο οποίος απεικόνιζε το εγωϊστικό (οι πόντοι, τα καρφώματα και τίποτε άλλο) ΝΒΑ εκείνης της εποχής και δεν μιλάμε για τις λίγες καλές ομάδες Λέικερς, Κινγκς, Νετς, Σπερς, αλλά για την γενική προσέγγιση.

Αυτή έστειλε την συγκεκριμένη ομάδα για την οποία κυκλοφόρησαν ιστορίες για επικούς τσακωμούς του Μίλερ με τον Πιρς και την κόντρα Πιρς-Καρλ στο τέλος.

Έναν χρόνο μετά ο Άιβερσον, ο Ντάνκαν, ο Κάρτερ, ο Άλεν, ο Κένιον Μάρτιν, ο Κιντ οδήγησαν τους Αμερικανούς σε μία μίνι εκδίκηση νικώντας την...ίδια Αργεντινή στον τελικό του παναμερικανικού τουρνουά.

Η αποτυχία τους δίδαξε ότι οφείλουν να φέρνουν σούπερ σταρ αλλά χρειάστηκαν άλλες δύο "καταστροφές" το 2004 και το 2006 για να προσαρμοστούν σε αυτό που επέβαλε ένα παιχνίδι στο οποίο ίσως τελικά να μην ήθελαν να παίξουν για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.