Θα φτάσουν οι Γουόριορς στα έγκατα του tanking;

Κρακ. Αυτός ο κοφτός αλλά εκνευριστικός ήχος που όσο σύντομη είναι η διάρκειά του τόσο παρατεταμένος είναι ο πόνος που προκαλεί, σωματικά και πνευματικά. Ο μυϊκός σπασμός στο τσαλακωμένο πρόσωπο του Στέφεν Κάρι, απόρροια της άσχημης πτώσης του στο παρκέ κατά την προσπάθεια διείσδυσης και της ταυτόχρονης δύναμης που ασκήθηκε στο αριστερό χέρι δεχόμενο το βάρος του Άαρον Μπέινς, απέδωσε με επώδυνη πιστότητα τη σωματική και ψυχολογική κατάρρευσή του. Μια οδύνη που συνοδεύτηκε με μια άηχη κραυγή.

Ο καρπός του είχε κομματιαστεί. Κάταγμα. Τη στιγμή της αποχώρησής του για τ' αποδυτήρια, η θλίψη πλημμύριζε το 'Chase Center' που είχε ήδη αρχίσει ν' αδειάζει. Ξανά.

Ο 31χρονος πόιντ γκαρντ δεν θα έπρεπε να ήταν εκείνη τη στιγμή στο παρκέ. Δεν θα έπρεπε να κάνει τον... Τζέιμς Χάρντεν, πηγαίνοντας κόντρα στη λογική. Οι Γουόριορς έχαναν ήδη από τους Φίνιξ Σανς με 29 πόντους (54-83) και η τρίτη ήττα στα πρώτα τέσσερα παιχνίδια της νέας σεζόν απείχε 20 λεπτά και 29 δευτερόλεπτα. Το παιχνίδι βρισκόταν λίγο πριν από τα μέσα της 3ης περιόδου. Τύχη ανατροπής καμία με ή χωρίς τον ηγέτη τους στο παρκέ. Η εφόρμηση του Κάρι προς το καλάθι των 'ήλιων' της Αριζόνα, με τον θηριώδη Αυστραλό σέντερ μπροστά του και τον δίμετρο Κέλι Ούμπρε να τρέχει παράλληλα, έμοιαζε με 'απονενοημένο διάβημα'. Το άλμα που δοκίμασε αποδείχθηκε πως έγινε στο απόλυτο κενό. Τίποτα δεν ήταν δυνατόν ν' αποτρέψει τη συντριβή στο παρκέ.

Ο γδούπος που τη συνόδευσε ταρακούνησε όλο το κτίσμα των Γουόριορς. Για όσο διάστημα λείψει ο Κάρι (τρεις μήνες το μίνιμουμ), καθώς απαιτήθηκε χειρουργική επέμβαση, τίποτα δεν θα 'ναι το ίδιο για την ομάδα από το Όκλαντ. Την ομάδα που επέβαλε μια διαφορετικότητα που το ΝΒΑ είχε ανάγκη για να ξανανιώσει, μπαίνοντας στη μετά-Σπερς εποχή. Την ομάδα που, αυξάνοντας το τέμπο και τον αριθμό κατοχών, κατέκτησε τα τρία από τα πέντε τρόπαια που διεκδίκησε χάνοντας τ' άλλα δύο εξαιτίας των εκτός προγράμματος συγκυριών που προέκυψαν πριν από την τελική μάχη (τιμωρία Ντρέιμον Γκριν, τραυματισμός Κέβιν Ντουράντ-Κλέι Τόμπσον). Την ομάδα που σ' όλες τις σεζόν από το 2014-15 έως πέρυσι είχε τουλάχιστον 69% επιτυχίας (και μέχρι 89%) στην κανονική περίοδο του πρωταθλήματος. Την ομάδα που δεν έχανε σχεδόν ποτέ.

Ο Κάρι ήταν (και παραμένει βέβαια) η αδιαμφισβήτητη αντανάκλαση της ιδιόμορφης αυτής σπανιότητας που χαρακτήριζε μέχρι χθες βράδυ τους 'πολεμιστές' της δυτικής ακτής. Της αντικρουόμενα σύνθετης απλότητας που εκτελούσαν από τη μία χρονιά στην επόμενη, υποχρεώνοντας όλους τους άλλους ν' αλλάζουν τρέχοντας (με καθυστέρηση) για να τους κυνηγήσουν. Η απότομη αφαίρεση του τελευταίου κρίκου από την αλυσίδα εξαναγκάζει τους εμπνευστές και δημιουργούς της (Μπομπ Μάγερς, Στιβ Κερ, κλπ) να επανασυνθέσουν τα κομμάτια. Ένα προς ένα.

Ο Μαρκ Μεδίνα της USA Today έγραψε, επιχειρώντας ν' αναλύσει την κατάσταση, ότι "οι πιθανότητες των Γουόριορς για μια πετυχημένη σεζόν μοιάζουν μ' αυτές ενός εύστοχου σουτ από τα 40 πόδια (σ.σ λίγο μετά το κέντρο του γηπέδου). Μόνο ο Κάρι μπορεί να το κάνει". Η πιο ταιριαστή παρομοίωση για ένα σύνολο που δεν δείχνει μόνο, αλλά είναι όσο χτυπημένο από την κακοδαιμονία και ευάλωτο δεν υπήρξε ποτέ, έπειτα από την άνοιξη του 2014, όταν αποκλειόταν στον 1ο γύρο των playoffs από τους Λος Άντζελες Κλίπερς (3-4) και ο Μαρκ Τζάκσον, παρόλο που είχε ανανεώσει το συμβόλαιό του, απομακρυνόταν από τη θέση του χεντ κόουτς, διότι αδυνατούσε ν' ανταποκριθεί στις φιλοδοξίες του πρωταθλητισμού. Ήταν μια κίνηση που τότε αντιμετωπιζόταν με δυσπιστία και αμφισβήτηση, αποδείχθηκε κομβική.

Με τον Κάρι εκτός δράσης, το Γκόλντεν Στέιτ χάνει τον απόλυτο εκφραστή εκείνης της ιδεολογικής επανάστασης που το καλοκαίρι του 2014 σκαρφίστηκε ο κόουτς Κερ. Ήταν ο πρώτος που ενστερνίστηκε και απορρόφησε την ιδέα και μετά την τελειοποίησή του ο τελευταίος που του είχε απομείνει για να την υλοποιεί στον προσδοκώμενο βαθμό.

Σε διάστημα μικρότερο των 5 μηνών, οι Γουόριορς βρέθηκαν μεμιάς σ' ένα μετέωρο καθεστώς. Όφειλαν να επαναπροσδιορίσουν την κατεύθυνσή τους στην πυξίδα ή να επιμείνουν ποντάροντας στην απαράμιλλη κλάση του Κάρι. Στο μεσοδιάστημα ατύχησαν πολλαπλά. Είχαν απωλέσει το σουτ του Τόμπσον, γνωρίζοντας ότι υπάρχει ενδεχόμενο να μην επιστρέψει πριν από την έναρξη των playoffs, δεν είχαν καταφέρει να μεταπείσουν τον free agent Ντουράντ προκειμένου ν' ανανεώσει, είχαν αναγκαστεί ν' αφήσουν τον Αντρέ Ιγκουοντάλα, είχαν ωθήσει τον Σον Λίβινγκστον στην 'αποστράτευση', είχαν αλλάξει πόλη-έδρα αφήνοντας το Όκλαντ ύστερα από 47 χρόνια. Προέκυψαν νέοι τραυματισμοί (Κέβον Λούνι, Τζέικομπ Έβανς).

Οι πρώτες δύο σαρωτικές ήττες (από Κλίπερς και Θάντερ) κρίθηκαν ως προσαρμογή στη νέα τάξη πραγμάτων, παρόλο που άσχημα, δεν έπαιζαν άμυνα και αδυνατούσαν να επιβληθούν. Ούτως ή άλλως η πρώτη νίκη στη Νέα Ορλεάνη με ενεργητικό 134 πόντων δεν άργησε να έρθει, μακιγιάροντας ένα μικρό μέρος των αγωνιστικών ζητημάτων που αναζητούσαν λύση, επειγόντως. Το εντός έδρας ματς με τους Σανς θα μπορούσε να είναι η νέα αρχή που έψαχναν στο Σαν Φρανσίσκο. Δεν ήταν. Ούτε το παιχνίδι με τους Χόρνετς, έστω κι αν η διαφορά ήταν πιο οριακή από τις προηγούμενες 4 ήττες.

Είναι το tanking η μοναδική διέξοδος;

Το πλήγμα με τον Κάρι δεν καλύπτεται, πόσο μάλλον αφότου χειρουργήθηκε. Ο Γκριν είναι ικανός να μαρκάρει οποιονδήποτε αντίπαλο, από τον πόιντ γκαρντ ως τον σέντερ, αλλά ποτέ δεν ήταν μια μηχανή παραγωγής πόντων. Εξάλλου, τραυματίστηκε (ελαφρά) έπειτα από τον Κάρι και θα χάσει τα προσεχή παιχνίδια. Ο Ντ' Άντζελο Ράσελ ήρθε ως αντάλλαγμα από τη συμφωνία με Νετς για τον Ντουράντ, ακόμη όμως δεν έχει εξελιχθεί σ' έναν σούπερ σταρ αντίστοιχου μεγέθους. Οι Γουόριορς των 9 καινούργιων παικτών είναι η 3η πιο 'νέα' ομάδα του πρωταθλήματος με μέσο όρο ηλικίας τα 24.4 χρόνια, παράγοντας που ναι μεν ευνοεί το σύγχρονο και ακατάπαυστο τρόπο παιχνιδιού τους, αλλά ταυτόχρονα δεν επιτρέπει σ' ένα ανομοιογενές σύνολο να προσαρμοστεί μεμιάς στις προσταγές, ανακαλύπτοντας σταθερές εκεί που ακόμη δεν υφίστανται.

Όλη αυτή η κατάσταση δυσλειτουργικότητας παράγει συνθήκες tanking. Έφτασε, λέτε, η ώρα για μια τέτοια στρατηγική απόφαση; Ο ιδιοκτήτης Τζο Λέικομπ, ένας άνθρωπος που δεν διστάζει να βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη, απέρριψε κάθε τέτοιο ενδεχόμενο λέγοντας πως "είναι ενάντια σε καθετί απ' όσα εγώ και όλοι μας υποστηρίζουμε. Θα παλέψουμε μ' όλες μας τις δυνάμεις. Θα βελτιώσουμε τους νέους, θα μάθουμε να κερδίζουμε. Δεν θα γίνουμε καλύτεροι προσπαθώντας να χάσουμε. Ολάκερος ο οργανισμός θέλει να κερδίζει και θα το κάνουμε. Κάποια εμπόδια στο δρόμο, ίσως. Αλλά ποτέ δεν θ' αποδεχθούμε την ήττα".

Την ίδια ώρα βέβαια η Ραμόνα Σέλμπουρν του ESPN εξηγούσε γιατί είναι μια μοναδική ευκαιρία, αφού διαφορετικά είναι πιθανό να χαθεί το προστατευμένο pick στο draft του 2020, βάσει της συμφωνίας με τους Νετς, χώρος στο salary cap δεν υπάρχει για μια προσθήκη που θα χαρίσει ποιότητα, o Κάρι δεν θα επιστρέψει σύντομα και ο οργανισμός αποπνέει μια συνολική κούραση από την αδιάκοπη προσπάθεια να διατηρείται στην κορυφή κοντράροντας τον ανταγωνισμό. Προκειμένου να ενισχύσει την άποψή της περί ανανέωσης χρησιμοποίησε τη δήλωση του Μάγερς μετά το τέλος της περασμένος σεζόν σύμφωνα με τις οποίες "έχουμε ξεμείνει από λόγια και συναισθήματα", αλλά και την αντίστοιχη ενός εκ των βοηθών του Κερ (Μπρους Φρέιζερ) πως "δεν παίζω, είμαι απλώς ένας προπονητής, αλλά ένιωθα το κορμί μου εξαντλημένο".

Πότε είχαν αποφασίσει να... χάνουν και γιατί

Η αμέσως προηγούμενη φορά που ο οργανισμός από την Καλιφόρνια ενεργοποίησε το σχέδιο 'κερδίστε χάνοντας' ήταν στο δεύτερο μισό του 2011-2012. Η σεζόν του λοκ άουτ ήταν η τελευταία της πρόσφατης 8ετίας κατά τη διάρκεια της οποίας οι 'πολεμιστές' εμφάνισαν αρνητικό πρόσημο στο ισοζύγιο νικών-ηττών (23-43), καταλαμβάνοντας τη 13η θέση στη Δύση και μένοντας εκτός playoffs. Κρυφός σκοπός τους ήταν να διαφυλάξουν το draft pick των πρώτων επτά θέσεων, κάτι που εκ του αποτελέσματος κατάφεραν διαλέγοντας τον Χάρισον Μπαρνς στο #7, όπως κατόπιν τους Έζελι (#30), Γκριν (#35) και Κούζμιτς (#52) από συμφωνίες που προϋπήρχαν με τους Σπερς (για τον Στέφεν Τζάκσον), τους Νετς (για Ράιτ-Γκάντζουριτς) και Χοκς (για μετρητά) αντίστοιχα. Τότε πέτυχαν.

Λέτε η ιστορία να επαναληφθεί; Λέτε όντως να ήρθε το τέλος εποχής των Γουόριορς; Λέτε να είναι αυτό το τραγικό φινάλε της βασιλείας τους; Λέτε αυτό να είναι το 'κόστος' μιας μπασκετικής αυθάδειας που όλοι (μας) απολάμβαναν. Αν είναι όντως, ας μείνουμε με την ανάμνηση κάμποσων φανταχτερών στιγμών τους.