Τα λόγια του Ρέι Άλεν έληξαν όποια σύγκριση με τον Ρέτζι Μίλερ

Η ομιλία κάθε αθλητή που εισέρχεται στο Hall of Fame αποτελεί ένα προσωπικό statement. Απόσταγμα καριέρας και ζωής ταυτόχρονα. Ο Ρέι Άλεν μίλησε από καρδιάς για τον Ρέτζι Μίλερ.

Ray Allen speaks during induction ceremonies into the Basketball Hall of Fame on Friday, Sept. 7, 2018, in Springfield, Mass. (AP Photo/Elise Amendola) AP PHOTO/ELISE AMENDOLA

08 ΣΕΠ 2018

Ο Ρέι Άλεν βίωσε πολλά στα 18 χρόνια του στο ΝΒΑ. Από το Νο5 στο ντραφτ (1996, Μιλγουόκι Μπακς) ως το 2014 αναδείχθηκε δις πρωταθλητής ΝΒΑ (2008, 2013) και δέκα φορές All Star, υπήρξε μέλος της δεύτερης καλύτερης πεντάδας (2005) κι έκλεισε τον κύκλο του με 24.505 πόντους από 2.973 τρίποντα (επίδοση - ρεκόρ).

Μέχρι που έφτασε η στιγμή ν' ανέβει στην εξέδρα, κοστουμαρισμένος πλέον, να κάνει την αναδρομή της πορείας του και να εκφράσει όλα όσα αισθανόταν τη στιγμή που εισερχόταν στην μπασκετικά αιωνιότητα.

Κυρίως να εκφράσει με λόγια την ευγνωμοσύνη στον άνθρωπο που στεκόταν δίπλα του.

Αν δεν υπήρχε ο Ρέτζι Μίλερ, δεν θα είχε "φτιαχτεί" ποτέ ο Ρέι Άλεν. Τον ενέπνευσε, τον ιντρίγκαρε, τον έπλασε αυτό που έγινε. Κι ας μην υπήρξαν συμπαίκτες παρά μόνο αντίπαλοι τα 9 χρόνια, αλλά βάδισαν στα ίδια μονοπάτια.

Μέχρι τη στιγμή που ο Άλεν ξεπέρασε τον Μίλερ σε εύστοχα τρίποντα. Χωρίς όμως να τον υπερβεί ποτέ.

Διότι, όπως ο ίδιος ο Άλεν δήλωσε, " ο Ρέτζι Μίλερ είναι ο καλύτερος σουτέρ που έχω δει στη ζωή μου. (...) Είχε βαθιά επίδραση στα πρώτα χρόνια μου στο ΝΒΑ. Έμαθα τόσα πολλά και σ' ευχαριστώ για όσα έκανες για εμένα".

Για τον Άλεν ήταν το ίνδαλμά του, αυτός που του έσπρωχνε να γίνεται ολοένα και καλύτερος. Ν' αφήνει πίσω τον ίδιο τον εαυτό του, όχι τους άλλους.

" Έβγαινα στο παρκέ σκεπτόμενος πως ήταν νωρίς, αλλά ο Ρέτζι ήταν ήδη εκεί έξω φορώντας μια μπλούζα του Superman. Όταν βλέπεις τον αντίπαλό σου με μια τέτοια μπλούζα, αναρωτιέσαι πως θα νικήσω τον Superman απόψε. Ήταν αδύνατο να μαρκάρεις τον Ρέτζι. Μου άρπαζε τα χέρια και μ' έστελνε στην άλλη πλευρά φεύγοντας από την ανάποδη, με αποτέλεσμα ο κόουτς να εκνευρίζεται μαζί μου. Όμως εμένα δεν με δίδαξαν τέτοια πράγματα στο κολέγιο".

Όλα αυτά, αφού του χάρισαν κίνητρο, τον έκαναν να πιστέψει πως " δεν υπάρχει ταλέντο. Είμαι εδώ γιατί δούλεψα σκληρά σ' όλη τη ζωή μου. Χωρίς αυτή τη δουλειά, ουδείς σ' αυτήν την αίθουσα θα με ήξερε πέρα από την οικογένειά μου". Ήξερε τι ήθελε και το κατάφερε μέχρι την τελευταία ημέρα...